คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : 5 จูบ...มีฤทธิ์สะกิดหัวใจ 6/7
“พี่มะลิเป็นอะไรคะ ทำไมปากบวม ๆ
แดงด้วย”
“เอ่อ ” มานิลาอ้ำอึ้ง
จะให้บอกได้อย่างไรเล่าว่าเมื่อคืนเธอเอาแต่ถูริมฝีปากตัวเอง
หวังไล่สัมผัสจากจูบของเขาให้ออกไป หนักเข้าก็เอาแปรงสีฟันมาแปรงจนแดงและบวมอย่างที่เห็น
เขาเป็นผู้ชายแบบไหนกันแน่ มีคนรักอยู่แล้วยังมาจูบเธออีก
“เมื่อวานพี่กินเผ็ดน่ะค่ะ ปากเลยบวมแบบนี้”
“หรือคะ”
ธริษตรีนึกสงสัยว่าแค่พริกจะทำให้ปากบวมได้อย่างนี้เชียวหรือ
แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้เรื่องปากต่อ “แล้วตาล่ะคะ
ทำไมตาพี่มะลิบวมอย่างกับไม่ได้นอนมาทั้งคืน”
มือบางยกขึ้นจับเปลือกตาตัวเองโดยอัตโนมัติ
ประสิทธิภาพจากจูบของธตรัฐอีกอย่างหนึ่งคือทำให้เธอตาค้างได้ยิ่งกว่าดื่มเอสเพรสโซเป็นสิบแก้ว
กว่าจะข่มตาหลับได้เกือบเช้า
หลับไปได้ไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องตื่นเพราะมีสอนพิเศษให้น้องสาวเจ้าของจูบ
“เมื่อคืนพี่นั่งเขียนเปเปอร์ดึกไปหน่อยค่ะ”
เธอปดออกไป
“พักกินผลไม้กันก่อน”
มานิลาสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงอาจารย์ตรีทิพย์
หากเรื่องเมื่อวานเล็ดลอดถึงหูท่าน ท่านจะมองเธออย่างไรกัน
“ขอบคุณค่ะ”
ธริษตรีรับจานผลไม้แช่เย็นจานใหญ่จากมือมารดามาวางบนโต๊ะแล้วหยิบส้อมเล็ก ๆ
จิ้มละมุดแช่เย็นเข้าปากเคี้ยวตุ้ย ๆ “หว้านหวานค่ะแม่ พี่มะลิกินด้วยกันสิคะ”
มานิลารับแตงโมซึ่งปักอยู่บนส้อมที่ลูกศิษย์ยื่นให้
หญิงสาวมองมันนิ่งเนิ่นนานจนหากถามว่าชิ้นนี้มีเมล็ดซ่อนอยู่กี่เมล็ด
เธอคงจะตอบได้แบบไม่คลาดเคลื่อน
“แตงโมก็หวานนะ มะลิชอบกินแตงโมนี่”
อาจารย์ตรีทิพย์ยิ้มให้ลูกศิษย์
ตู้เย็นในห้องปฏิบัติการมักจะมีแตงโมและมะม่วงของมานิลาอยู่ไม่ขาดตู้
ทำให้ท่านพอจะเดาได้ว่ามันเป็นผลไม้ที่ลูกศิษย์ชอบ
หญิงสาวจำต้องส่งแตงโมเข้าปากตัวเองอย่างเสียไม่ได้
ทั้งที่ตอนนี้ไม่ได้รู้สึกอยากกินเลยแม้แต่น้อย
“เมื่อวานบอมบอกว่าเจอมะลิที่แล็บ”
“แค่ก ๆ”
ชื่อของคนที่ได้จูบแรกไปซึ่งออกจากปากอาจารย์ตรีทิพย์ถึงกับทำให้เมล็ดแตงโมที่มานิลากำลังจะคายออกมา
กลับพุ่งลงคอ
“ทิชชูค่ะพี่มะลิ”
ธริษตรีกุลีกุจอดึงกระดาษเช็ดหน้าออกจากกล่องบนโต๊ะมายื่นให้
“ติวเตอร์เราเป็นอะไร สำ ‘รัก’ หรือบรีส” ธตรัฐในชุดนอนปาจามาเดินมาทิ้งตัวบนโซฟาตัวเดียวกับมารดา
เขาจงใจเปลี่ยนจาก ล. ลิง ในคำว่า สำลัก ให้กลายเป็น ร. เรือ
ริมฝีปากหนาผุดรอยยิ้มพรายเมื่อได้เห็นว่าผู้หญิงที่ถูกเขาช่วงชิงจูบไปเมื่อวานกลอกตาไปมาประหนึ่งทำตัวไม่ถูก
มานิลารู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นไม่เป็นส่ำ
มันเต้นแรงจนแทบจะกระเด้งกระดอนออกมากองบนจานผลไม้แทนที่ละมุดกับแตงโมอยู่รอมร่อ
ความโกรธกับความอายไม่รู้ว่าอย่างไหนมีมากกว่ากัน
ไม่ชอบสถานการณ์ที่ดูเหมือนจะมีแต่ทางตันแบบนี้เอาเสียเลย
ก่อนหน้าโล่งใจแล้วเชียวที่ไม่เห็นรถยนต์สีน้ำตาลเข้มจอดอยู่ในโรงรถ แต่ทำไมตอนนี้เขากลับมานั่งอยู่ตรงนี้ได้
ติวเตอร์สาวยังหน้าซีดเพราะทำตัวไม่ถูก
ทว่าอาจารย์ตรีทิพย์กับธริษตรีกลับตีความไปว่าหญิงสาวยังไม่หายจากอาการสำลัก
“โอเคขึ้นหรือยังคะพี่มะลิ”
คนยังไม่โอเคเท่าไรจำต้องพยักหน้าให้
ก่อนทำทีเป็นหยิบแบบฝึกหัดขึ้นมาตรวจ
“แม่นึกว่าบอมไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้วเสียอีก
ไม่เห็นรถจอดหน้าบ้าน” อาจารย์ตรีทิพย์ถามแทนราวกับรู้ว่ามานิลาเองก็อยากรู้
“ให้เด็กมารับเจ้าสี่ห่วงไปล้างแต่เช้าแล้วครับแม่
วันนี้กะจะอู้เสียหน่อย เมื่อวาน ‘เสียพลังงาน’ ไปเยอะครับ”
ธตรัฐยิ้มเจ้าเล่ห์ มานิลาคงคิดว่าวันนี้จะไม่เจอเขาที่นี่เพราะเป็นวันทำงาน
แต่ขอโทษทีเด็กน้อย...เขาเกิดก่อนหลายปี
ฟังแล้วเหมือนเขาทำงานหนักจนนอนน้อย
แต่มานิลารู้ดีเชียวละว่าพี่ชายธริษตรีตั้งใจพูดสองแง่สองง่ามเพื่อตอกย้ำเธอ
“แล้วนี่ทำไมไม่อาบน้ำล่ะพี่บอม หวาย ๆๆ
แปรงฟันหรือยังเนี่ย” ธริษตรีทำหน้าแหย
“แปรงแล้ว แต่ยังไม่อยากอาบน้ำ”
ชายหนุ่มทำเนียนหยิบส้อมที่มานิลาใช้ไปเมื่อครู่จิ้มแตงโมชิ้นใหญ่ที่สุดเข้าปากแบบคำเดียวหมด
“ใช้ได้ที่ไหน
ใส่ชุดนอนลงมาแบบนี้ไม่อายคนอื่นบ้างหรือไงนะบอม” อาจารย์ตรีทิพย์ดุแบบไม่จริงจังนัก
“ไหนครับ คนอื่นของแม่”
“ก็มะลิไง”
“คนอื่นอะไรกันครับ
ลูกศิษย์แม่ไม่ใช่คนอื่นสำหรับผมหรอก เราเป็น ‘คนคุ้นเคย’ กันต่างหาก ไม่เชื่อถามเขาดูสิครับ”
คนคุ้นเคยของธตรัฐเม้มปากแน่น เขาทำให้เธอนึกถึงเหตุการณ์ที่ถูกปล้นจูบ
จูบแล้วผละ ผละแล้วจูบต่อ...กี่รอบนั้นเธอก็ไม่มีสติพอที่จะนับ
ความคิดเห็น