ซัมปากีตา...สีหม่น : The Gray Jasmine

ลำดับตอนที่ #22 : 4 สายตาคู่นั้น 3/6

เจ้าของห้องกดปุ่มบันทึกแปลนออฟฟิศสาขาใหม่ของพาวเวอร์สตีมที่ตนเขียนขึ้นในโปรมแกรมออกแบบ ก่อนวางเมาส์ปากกาลงแล้วเดินมานั่งบนโซฟาตัวเล็กชุดเดียวกับตัวใหญ่ที่ภูธิปยึดเป็นพื้นที่ส่วนตัวไปเรียบร้อยแล้ว

“เป็นอะไร ทำไมมึงถึงเปลี่ยนใจกลับมารับช่วงต่อได้วะ ก็เห็นว่างานที่โน่นกำลังไปได้สวย”

ภูธิปพ่นลมหายใจออกมาหนัก ๆ ปัญหาชีวิตที่เกิดขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัวทำให้เขาเริ่มลังเลเรื่องที่จะอยู่ต่างจังหวัดถาวร และในช่วงที่เครียดอยู่นั้นพ่อก็โทรมาหา แน่นอนว่าเป็นเรื่องปกติอย่างเช่นทุกครั้งที่ท่านต้องหว่านล้อมให้เขากลับมารับช่วงต่อ แต่น่าแปลกที่คราวนี้เขาไม่คิดคัดค้านแม้แต่น้อย

“กูเลิกกับเขาแล้ว” เขาตอบทั้งที่ยังหลับตา

“เขาไหน”

“เขาไหน ? มึงพูดอย่างกับเพื่อนมึงคบหลายคน” คุณหมอหนุ่มย้อนกลับเสียงฉุน

“ใครจะไปรู้วะ ตกลงว่าใคร”

“ก็คนที่กูบอกมึงว่าอยากแต่งงานกับเขานั่นไงล่ะ”

“เฮ้ย ! แค่สาวทิ้ง มึงถึงกับต้องหนีมาเลียแผลใจที่กรุงเทพ ฯ เลยหรือวะ พ่อมึงพูดอยู่ตั้งหลายปีไม่ยอมกลับ แต่สาวบอกเลิกแค่นี้มึงป๊อดหนีกลับบ้าน” ธตรัฐตบฝ่ามือลงบนไหล่เพื่อนแรง ๆ เขาไม่ได้แค่ต้องการทำให้ภูธิปเจ็บ แต่อยากให้เพื่อนรู้สึกตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ด้วย

นายแพทย์หนุ่มลุกขึ้นนั่งตัวตรง แผ่นหลังหนาพิงกับพนักโซฟาอย่างทิ้งแล้วทุกสิ่ง เกิดมาสามสิบห้าปีเพิ่งเข้าใจคำว่าอกหักอย่างถ่องแท้ แล้วแจ็กพอตก็คือเป็นการอกหักที่ไม่ธรรมดาเลย

“เออ มึงจะด่าอะไรกูก็ด่าเถอะว่ะ กูแม่ง...โง่ฉิบหาย”

“อะไรของมึง” หลายเดือนก่อนเขานัดเพื่อนมาเจอเพื่อปรึกษาเรื่องผู้หญิงที่เขาเกือบจะถลำลึกหากไม่ได้เห็นความจริงด้วยตาตัวเอง แต่เดือนนี้กลับต้องมานั่งปลอบเพื่อนที่อกหักรักคุดเสียได้

“เขามีผอสระอัวแล้วว่ะ”

ดวงตาภูธิปฉายแววผิดหวังชัดเจน เพียงแค่นี้คนมองก็รู้ว่าเพื่อนจริงจังกับรักครั้งนี้ขนาดไหน

“มึงแน่ใจ”

“เออ จดทะเบียนกันถูกต้องตามกฎหมายมานานแล้วด้วย แต่ทะเลาะกันเขาเลยใช้กูเป็นเครื่องมือจะให้ผัวหึง มึงคิดดูสิ” ภูธิปชี้นิ้วมาที่ตัวเอง

ธตรัฐส่ายหน้าน้อย ๆ หลังได้ฟังสาเหตุที่ทำให้คาสโนวาปลาไหลกลายเป็นหนูเมายาเบื่อ ยังดีที่เพื่อนเขารู้ตัวก่อน ไม่เช่นนั้นชีวิตอาจไม่ปลอดภัย

“มึงอกหักว่าอย่างนั้นเถอะ”

“กูไม่ได้อกหัก แล้วเขาก็ไม่ได้หักอกกู แต่กูถอยออกมาเองเว้ย !”

ธตรัฐจนใจกับข้อแก้ตัว เพื่อนเขาเหมือนผู้ร้ายที่ปฏิเสธเสียงแข็งทั้งที่หลักฐานชัดเจน

“เรียนจบตั้งหมอ แต่โง่จนเกือบได้เป็นชู้กับเมียชาวบ้าน” คนอกหักเริ่มต่อว่าตัวเองอีกยก

“แล้วมึงจะย้ายมานี่เมื่อไร”

“เดือนหน้า”

“เอาน่า กลับมาอยู่บ้านก็ดีแล้ว ไม่ต้องหาข้าวกินเอง สบายตัว” ธตรัฐตบไหล่เพื่อนอีกครั้งแล้วลุกขึ้นยืน “อย่าเครียด ลุกเว้ยไอ้คิง ไปหาอะไรกินกันดีกว่าว่ะ”

ธตรัฐติดจะไม่พอใจอยู่นิด ๆ หากก็ไม่อยากขัดใจเมื่อร้านที่เพื่อนสนิทเป็นฝ่ายเลือกคือร้านอาหารกลางสวนบรรยากาศดีที่เขาเคยใช้เป็นสถานที่ทำเซอร์ไพร์สวันเกิดให้กิรตรา ระหว่างเดินตามเพื่อนเข้ามาภายในร้าน ก็หมายใจว่าวันนี้จะไม่เจอติวเตอร์ของน้องสาวที่นี่

แต่ดวงตะวันไม่มีความเป็นไปได้ที่จะขึ้นทางทิศตะวันตกฉันใด สิ่งที่ธตรัฐหวังก็ไม่มีทางเกิดขึ้นได้ฉันนั้น

ภูธิปมองว่าเป็นเรื่องยิ่งกว่าโชคดีที่แม้ร้านอาหารร้านนี้จะมีลูกค้าแน่น แต่ก็ยังมีที่ว่างเหลือให้พวกเขาได้จับจอง แถมโต๊ะนั้นยังเป็นโต๊ะด้านหน้าสุดติดขอบเวทีเสียด้วย ทว่าสำหรับธตรัฐแล้ว นี่มันคือเรื่องโชคร้ายของวันชัด ๆ

“เวลาอกหักแล้วฟังเสียงไวโอลินนี่โคตรอินว่ะ แม่ง...เฮิร์ตฉิบ ดนตรีเขาแต่งมาเพื่อกูหรือเปล่าวะ” คุณหมอหนุ่มบอกอย่างใส่อารมณ์ (อกหัก) เต็มที่ แถมคำพูดยังไร้แล้วซึ่งความไพเราะ แน่ละ ระหว่างเขากับธตรัฐถ้าจะหาคำพูดหวานหูหรือคำพูดที่ฟังดูสุภาพอะไรเทือกนั้นคงหาได้ยากเต็มที

“นั่นเขาเรียกวิโอลา เครื่องใหญ่กว่าไวโอลิน แต่เสียงต่ำกว่า”

“เป๊ะว่ะ รู้ดีอย่างกับเคยจีบสาวเล่นวิโอลา” พูดจบคนเพิ่งอกหักมามาด ๆ ก็กระดกไวน์แดงรสเลิศเข้าปาก

คำแซวของเพื่อนกระแทกกระทั้นทั้งอกทั้งใจธตรัฐเข้าจัง ๆ อยากบอกไอ้หมอคิงนักว่าสาวที่เขา ‘เกือบ’ จีบ ก็คือคนเดียวกับที่อยู่บนเวทีนั่นไงเล่า

“ยิ่งมอง กูก็ว่าน้องเขาน่ารัก”

“มึงหายเศร้าแล้วหรือ” ธตรัฐถามเสียงทุ้มต่ำ โดยที่หาคำตอบไม่ได้ว่าทำไมต้องหงุดหงิดเวลาได้ยินผู้ชายคนอื่นชมมานิลาว่าน่ารัก

“เชี่ยบอม ! กูจะลืมเรื่องอกหักได้แล้วเชียว มึงรื้อขึ้นมาอีกจนได้ ฟื้นฝอยหาตะเข็บทำไมวะ” หัวใจเขาไม่ใช่กล้องดิจิตอลที่พอถ่ายได้รูปไม่ถูกใจก็ลบทิ้งโดยไม่เหลือไฟล์เก่าไว้ให้รกความจำ แต่มันเป็นกล้องฟิล์มที่พอลั่นชัตเตอร์ก็ไม่สามารถแก้ไขใดๆ ได้อีก ในเมื่อคิดไปก็มีแต่เครียด ทางที่ดีที่สุดคือเลี่ยงเสีย “มึงยังไม่ตอบกูเลย น้องเขาน่ารักไหมวะ”