ซัมปากีตา...สีหม่น : The Gray Jasmine

ลำดับตอนที่ #12 : 2 พรากเพื่อเจอ 5/6

“ขอโทษค่ะที่ทำให้คุณบอมรำคาญ” มานิลาตลบกระโปรงลงให้คลุมเข่า แล้วใช้มือข้างหนึ่งยึดผนังปูนไว้เพื่อพาตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างเดิม รู้สึกปวดร้าวไปทั้งหัวเข่าแต่คิดเข้าข้างตัวเองว่าอีกไม่นานอาการปวดนี้จะบรรเทาเบาบาง

ดวงตาแข็งกร้าวอ่อนแสงลงเมื่อได้เห็นท่าทางซวนเซของผู้หญิงตรงหน้า หากแต่ใจที่ยังห่างไกลคำว่าอ่อนกลับเมินเฉยต่อท่าทางนั้น

“โอ๊ะ !”

ธตรัฐรับร่างผอมบางไว้โดยอัตโนมัติก่อนที่เธอจะลงไปกองกับพื้นอีกรอบ มือมานิลาเกาะหนึบตรงหัวไหล่กว้าง ศีรษะเล็กซบลงแนบอกเขา ชายหนุ่มลืมตัวสูดกลิ่นหอมเข้าจนเต็มปอด เหตุการณ์ในตอนนี้ไม่ต่างจากเมื่อหลายวันก่อน แต่สิ่งที่ต่างออกไปคือความรู้สึกที่เขามีต่อผู้หญิงคนนี้

“ขอโทษค่ะ” เธอผละออกจากอกเขาแล้วเกาะผนังไว้อย่างเดิมแทน หัวเข่าข้างที่ได้แผลยังปวดหนึบทำให้ต้องทิ้งน้ำหนักตัวลงบนฝ่าเท้าอีกข้างอย่างเสียไม่ได้

“ยืนไม่ไหวยังอวดเก่ง”

“หนูไม่ได้อวดเก่งนะคะ” มานิลาไม่ใส่ใจต่อคำพูดนั้น หญิงสาวพยายามย่อตัวลงหยิบกุญแจที่หล่นตอนล้ม แต่ก็ทำได้ยากยิ่งเหลือเกิน

คนมองส่ายหน้าน้อย ๆ แล้วก้มหยิบกุญแจส่งให้ แต่เจ้าของไม่รับไปสักที ทำให้เขาต้องดึงมือเธอออกมาแล้ววางมันลงให้เสียเอง

“นี่กุญแจของคุณ แต่แม่ผมมาถึงสักพักแล้ว คุณไม่ต้องใช้กุญแจหรอก”

“ขอบคุณค่ะ หนูขอตัวนะคะ”

ธตรัฐถอนหายใจหลังเจ้าของร่างผอมบางเปิดประตูเข้าไปด้านใน สิ่งที่เห็นในโรงแรมเมื่อวันนั้นช่างขัดกับภาพเด็กเรียนที่เห็นในวันนี้ แต่น่าแปลกที่เมื่อคิดถึงเรื่องในโรงแรมมากเท่าไร ภาพในวันแรกที่เจอกันก็เข้ามากลบทับทุกทีไป

สัมมนาทางวิชาการซึ่งมีทั้งนักวิจัยชาวไทยและชาวต่างชาติเข้าร่วมงานถูกจัดขึ้นที่โรงแรมหรูหกดาวริมแม่น้ำเจ้าพระยา ศาสตราจารย์ดอกเตอร์ตรีทิพย์ได้รับเกียรติให้มาเป็นหนึ่งในวิทยากรพิเศษในวันนี้ เนื่องจากเนื้อหาส่วนใหญ่ของการสัมมนาเกี่ยวเนื่องกับนิเวศวิทยาและพฤติกรรมแมลงซึ่งท่านเชี่ยวชาญเป็นพิเศษ

“ไหวไหมมะลิ”

“สบายมากค่ะอาจารย์” มานิลายิ้มให้อาจารย์ที่ปรึกษาเพื่อให้ท่านสบายใจ

อาจารย์ตรีทิพย์พยักหน้ารับ แต่ก็ห่วงลูกศิษย์อยู่ไม่น้อย เมื่อเช้าเข้ามาในห้องปฏิบัติการในสภาพหัวเข่าถลอกเลือดไหลเป็นทาง พอท่านถามก็ได้ความว่าซุ่มซ่ามจนหกล้ม แม้จะเสนอให้มานิลาไม่ต้องมาเป็นผู้ช่วยในการบรรยายสัมมนา แต่หญิงสาวกลับไม่ยอมรับข้อเสนอจากท่านและยืนยันที่จะมาให้ได้

“อาจารย์ว่าไปนั่งก่อนดีกว่า ดูเหมือนแผลจะเริ่มบวมแล้ว”

“ค่ะ” หญิงสาวรับคำแล้วเดินกะเผลกตามผู้อาวุโสกว่ามานั่งเก้าอี้ตรงโต๊ะรับรอง สำหรับนิสิตปริญญาโทสายงานวิจัยเช่นเธอ งานครั้งนี้ถือว่าสำคัญไม่น้อย เพราะนอกจากจะได้นำเสนอผลงานทางวิชาการแล้ว ยังเป็นการต่อยอดทุนวิจัยรวมถึงทุนปริญญาเอกหากเธอปรารถนาจะเรียนต่อ

“เรียบร้อยแล้วนะคะอาจารย์ ทางผู้จัดงานไม่มีปัญหาค่ะ เขาบอกว่าเอกสารที่เราเตรียมมาแจกจะทำให้คนที่มาฟังเข้าใจง่ายขึ้นด้วยค่ะ” ผู้มาใหม่รีบรายงาน

“ขอบใจมากพลอย”

สาวร่างท้วมนามว่าพลอยพิมพ์มีอาจารย์ตรีทิพย์เป็นที่ปรึกษาวิทยานิพนธ์เช่นเดียวกับมานิลา ต่างกันตรงที่หญิงสาวเป็นนิสิตปริญญาเอก

“ค่ะ” พลอยพิมพ์บอกอาจารย์แล้วหันไปทางรุ่นน้อง “ขาแข้งหักหรือเปล่ามะลิ พี่ว่าบวมแปลก ๆ นะเนี่ย”

มานิลายิ้มน้อย ๆ กับการตีความของคนตรงหน้า รุ่นพี่ของเธอเป็นคนโผงผาง ปากตรงกับใจ คิดอะไรก็พูดออกมาแบบนั้น แต่จากที่รู้จักกันมาสองปีกว่า รุ่นพี่คนนี้จริงใจและมีน้ำใจไม่น้อย

“ไม่เป็นไรจริง ๆ ค่ะพี่พลอย แค่ถลอกเฉย ๆ”

“วันนี้เบาใจหน่อย มะลินั่งบรรยาย ไม่ได้เดินร่อนดูสถานที่จริงเหมือนตอนออกภาคสนาม สู้ ๆ นะ น้องพี่ทำได้อยู่แล้ว” หญิงสาวชูสองนิ้วพร้อมส่งยิ้มยิงฟันให้

เจ้าหน้าที่ฝ่ายจัดงานมาตามพอดี ทั้งสามจึงต้องยุติบทสนทนาไว้ชั่วคราวเพื่อเตรียมตัวขึ้นเวที อาจารย์ตรีทิพย์เป็นวิทยากรหลัก มานิลาเป็นผู้ช่วยและนำเสนอโครงการย่อย ส่วนพลอยพิมพ์ขอนั่งเป็นกำลังใจด้านล่างเวที

...งานนี้น้องมะลิของพี่เกิดแน่ ๆ

ทุกอย่างเป็นไปตามที่อาจารย์ตรีทิพย์กับพลอยพิมพ์คาดการณ์เอาไว้ งานวิจัยที่มานิลาทำอยู่ได้รับความสนใจจากนักวิจัยหลายคนจากหลายบริษัท มีหลายที่เกริ่น ๆ กับหญิงสาวหลังงานสัมมนาทางวิชาการสิ้นสุดลงว่าอยากร่วมงานด้วย และพร้อมให้ทุนวิจัยเต็มที่หากต้องการ

“สุดยอดไปเลยมะลิ” พลอยพิมพ์ชมเปาะพร้อมยกนิ้วโป้งให้ทั้งสองมือ

“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะพี่พลอย มะลิก็พูดตามผลการทดลอง”

“แหม อย่ามาถล่มตัวหน่อยเลยจ้ะ พี่ว่าไปตามเนื้อผ้า”

“ทำได้ดีนะมะลิ” อาจารย์ตรีทิพย์ยืนยันอีกคน

“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะอาจารย์” หญิงสาวยกมือไหว้ ส่วนหนึ่งที่มาถึงวันนี้ได้ก็เป็นเพราะเธอเลือกทำวิทยานิพนธ์และงานวิจัยที่ตัวเองชอบ กอปรกับมีอาจารย์ที่ปรึกษาเก่ง ๆ อย่างอาจารย์ตรีทิพย์

“นี่ก็เย็นแล้ว กินมื้อเย็นกันที่นี่เลยดีกว่า อาจารย์ขอเลี้ยงฉลองให้กับความสำเร็จขั้นแรกของมะลิ”

“ว้าว ดีเลยค่ะอาจารย์ แค่พูดพลอยก็น้ำลายสอแล้วค่ะ” พลอยพิมพ์ตาเยิ้ม น้ำย่อยในกระเพาะเริ่มทำงาน และคงดีหากไม่มีประโยคขัดใจจากรุ่นน้องที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

“อย่าเลยค่ะอาจารย์”

“อย่าขัดใจอาจารย์เลย ไปเถอะ อาจารย์เองก็หิวแล้ว”