ซัมปากีตา...สีหม่น : The Gray Jasmine

ลำดับตอนที่ #11 : 2 พรากเพื่อเจอ 4/6

เมื่ออาการอึ้งๆ เริ่มจางหาย มานิลาจึงยิ้มให้ผู้มาใหม่อย่างเป็นมิตร ทว่าเขากลับไม่ยิ้มตอบ ซ้ำยังทำหน้ามึนตึงต่างกับวันที่เจอกันครั้งแรกลิบลับ

“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้

“อืม” ธตรัฐตอบสั้น ๆ และรับไหว้อย่างขอไปที รอยยิ้มที่เธอส่งมาให้คงเป็นแค่รอยยิ้มจากการปั้นแต่งเท่านั้น

“พี่บอมนั่งรอตรงโต๊ะตัวโน้นหรือจะเดินเล่นก่อนก็ได้นะ พี่มะลิยังต้องสอนบรีสอีกนิด แม่ก็ยังไม่ลงมาเลย” ธริษตรีบอกพี่ชาย แต่สายตาจดจ้องกระดาษแบบฝึกหัด

“พี่เดินเล่นรอแล้วกัน เสร็จแล้วก็โทรมา” ไม่ต้องตัดสินใจนานธตรัฐก็เลือกอย่างหลัง เพราะหากเลือกนั่งรอน้องสาวและได้นั่งมองผู้หญิงที่ชื่อ ‘มะลิ’ ไปด้วย ความผิดหวังที่มีต่อเจ้าของชื่อคงทวีความรุนแรงยิ่งขึ้น

“เรามาติวกันต่อดีกว่าค่ะพี่มะลิ”

มานิลากับธริษตรีกำลังช่วยกันเก็บของรวมทั้งอุปกรณ์การเรียนการสอน อาจารย์ตรีทิพย์ก็เดินจากชั้นสองของตึกภาควิชามายังด้านล่างพอดี

“เป็นไงมะลิ ลูกสาวอาจารย์ดื้อหรือเปล่า”

“ไม่ดื้อค่ะ น้องบรีสตั้งใจเรียนค่ะอาจารย์”

“เห็นไหมคะแม่ บรีสเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียนสุด ๆ พี่มะลิยังชมเลยว่าบรีสเป็นลูกศิษย์ที่น่ารัก”

“ยกยอตัวเองก็เป็นนะเรา” อาจารย์ตรีทิพย์ส่ายหน้าน้อย ๆ “พี่บอมมาหรือยังลูก”

“มาแล้วค่ะ เดินเล่นอยู่แถว ๆ นี้แหละ เดี๋ยวบรีสโทรตามเองค่ะ” ธริษตรีหยิบโทรศัพท์เคลื่อนที่ออกจากกระเป๋าแล้วเดินออกไปคุยยังอีกมุม

“มะลิไปกินข้าวเย็นกับอาจารย์นะ ห้ามตอบว่าไม่ว่าง”

“ค่ะ” หญิงสาวลอบหัวเราะ แม่กับลูกไม่ต่างกันเลยแม้นิดเดียว “น้องบรีสชวนไว้แล้วเหมือนกันค่ะ”

“บรีสบอกว่าบอมมาแล้ว แสดงว่าเจอกับมะลิแล้วสิ”

“ค่ะ เจอกันแล้ว” ใจจริงเธออยากบอกท่านด้วยซ้ำว่าเคยเจอกันก่อนหน้านี้เสียอีก

สิบห้านาทีต่อมารถยนต์ของธตรัฐก็แล่นเข้ามาจอดบริเวณลานจอดรถร้านอาหารใกล้มหาวิทยาลัย เมื่อเดินเข้ามาในร้านบริกรจึงนำลูกค้ากลุ่มใหม่มายังโต๊ะซึ่งจัดแจงไว้สำหรับสี่คน อาจารย์ตรีทิพย์หยิบเมนูมาเปิดดู สรุปว่ามื้อนี้คนที่ผูกขาดกับการสั่งอาหารคือท่านและลูกสาว

“บอมจะสั่งอะไรเพิ่มอีกไหม”

“ไม่ครับแม่” เขาตอบมารดา แต่สายตากลับมองอีกคนที่นั่งก้มหน้าอยู่ข้าง ๆ ท่าน และเพราะคนอื่น ๆ มัวแต่ก้มหน้ามองเมนู จึงไม่มีใครเห็นว่าเขากับมานิลาสบตากันอยู่แวบหนึ่ง ก่อนหญิงสาวจะเป็นฝ่ายก้มหน้าหลบไปก่อน

อาหารมื้อนี้อาจารย์ตรีทิพย์และธริษตรีดูจะอิ่มอร่อยกับการกิน ทั้งตักอาหารให้กันและคุยสัพเพเหระตามประสาแม่ลูก ต่างจากอีกสองคนที่รู้สึกว่าอาหารทุกอย่างฝืดคอไปหมด มานิลาเริ่มกลัวสายตาที่มองเธออย่างกับโกรธเกลียดกันมานานแสนนาน ส่วนธตรัฐก็มองหญิงสาวอย่างจับผิด

ดังนั้นเมื่อกินอาหารเสร็จ ลูกศิษย์คนโปรดจึงบอกปัดอาจารย์ที่ตั้งใจจะให้ลูกชายไปส่งเธอที่อะพาร์ตเมนต์แบบบัวไม่ให้ช้ำน้ำไม่ให้ขุ่น

“อะพาร์ตเมนต์หนูอยู่ถัดไปอีกสองซอยค่ะ เดินนิดเดียวก็ถึง”

เช้าวันรุ่งขึ้นมานิลาเดินเหม่อลอยจูงจักรยานคันเก่ามาจอดด้านข้างห้องปฏิบัติการ เมื่อเอาขาตั้งจักรยานลงเรียบร้อยหญิงสาวจึงเดินเลี้ยวมาทางด้านหน้า มือก็ตวัดกระเป๋าสะพายมาเพื่อล้วงหากุญแจเปิดประตูไปด้วย และด้วยความไม่ทันระวังจึงปะทะเข้ากับกำแพงมีชีวิตจนล้มลงไปนั่งแบ็บกับพื้นซีเมนต์จนได้

“อ๊ะ !” ความเจ็บแปลบเข้าเล่นงานอย่างจัง มือบางลูบป้อย ๆ ตรงหัวเข่าโดยอัตโนมัติ และตอนนี้เองที่เธอเห็นว่ามีเลือดออกซิบ ๆ คงครูดกับพื้นแข็ง ๆ ตอนล้มลงมาแน่แล้ว

“โทษที ผมไม่ทันมอง”

ราวกับว่าชายหนุ่มพูดไปตามมารยาทมากกว่าจะรู้สึกผิดจริงจัง มานิลาเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นสาเหตุที่ทำให้เธอต้องได้เลือด เขามองเธอตาไม่กะพริบ และเป็นเธอที่เป็นฝ่ายหลบสายตาคู่นั้นก่อน

“ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุ”

“แล้วที่โชว์ขาอ่อนให้ผมดู...อุบัติเหตุด้วยหรือเปล่า” ขาเนียน ๆ นี้คงถูกมือบรรดาผู้ชายลูบมานักต่อนัก เสี่ยอ้วนนั่นละคนหนึ่ง

คนฟังถึงกับสะอึก เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของคำพูดอย่างผิดหวัง เขาเหมือนเป็นคนละคนกับที่เธอเคยช่วยไว้เมื่อวันก่อน ไม่เหมือนกันเลย

...ไม่เหมือนกันสักนิด