คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : 5 ความวัว (ตัวใหญ่) ยังไม่ทันหาย ความควาย (ตัวยักษ์) ดันเข้ามาแทรก 1/3
ท่ามกลางความเหนื่อยล้าต่างๆ นานาที่ประดังประเดเข้ามาในชีวิตแบบไม่หยุดหย่อน ภูตะวันพบว่าที่พักของหัวใจไม่ใช่ที่ไหนไกล ไม่จำเป็นต้องผ่อนคลายถึงต่างประเทศ ทว่าบ้านใหญ่ในฟาร์มหมูการุณย์กาญจ์นั่นเองที่เป็นดังสถานีเติมความสุข และเขาจะใช้ช่วงวันหยุดนี้ชดเชยเวลาสองอาทิตย์เต็มๆ ที่ไม่ได้กลับบ้าน
การสื่อสารสมัยนี้ทำให้คนไกลกลายเป็นคนใกล้ แม่โทรถามสารทุกข์สุกดิบเขาทุกวัน พักนี้บ่อยหน่อยเพราะทะเลจันทร์ขอร้องแกมบังคับให้เปลี่ยนเครื่องมือสื่อสารจากหน้าจอขาวดำรุ่นเก๋ากึ๊กมาเป็นสมาร์ตโฟน แรกๆ ทั้งพ่อทั้งแม่ออกอาการต้านเล็กๆ แต่เมื่อลองเล่นโปรแกรมไลน์แชทดันเกิดติดใจ โดยเฉพาะคนหลังนี่เก่งกล้าสามารถ แม่วิดีโอคอลหาคนโน้นคนนี้ในครอบครัวเป็นว่าเล่น
ภูตะวันรู้ข่าวคราวของทุกคนแม้ไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เขาไม่รู้ความเป็นไป ไม่ใช่ว่าไม่อยากรู้ เพียงแต่ไม่กล้าถามถึงยุ้งทองเอาจากแม่ก็เท่านั้น หญิงสาวมีความสุขดีในฟาร์ม หรือหนีงานหนักกลับบ้านไปแล้ว อีกสักพักเขาคงได้รู้จากทางใดทางหนึ่ง
กระจกหน้าต่างรถยนต์ถูกเลื่อนลงจนสุด ภูตะวันปล่อยให้สายลมปะทะใบหน้ายามพาหนะเคลื่อนตัว ผมดำขลับยาวปรกคิ้วปลิวไร้ทิศทาง กระนั้นเจ้าตัวหาได้สนใจว่าจะกระเซอะกระเซิงขนาดไหน ชายหนุ่มฮัมเพลงลูกทุ่งเบาๆ เคล้าคลอเสียงลม สองมือกำพวงมาลัยรถไว้มั่น แต่ไม่วายเคาะนิ้วให้ลงตามจังหวะเพลง นักร้องมือสมัครเล่นเผลอยิ้มปนขำเมื่อนึกหลานสาว หากเจ้าซาลาเปาอยู่ด้วย ปากเขาอาจโดนมือเล็กๆ ปิดกั้นเสียง ตามมาด้วยประโยคที่ได้ยินจนชินหูว่า ‘น้าซันร้องเพลงไม่เพราะเลยค่ะ’
เปรี้ยวหวานไม่มีรสนิยมเอาเสียเลย เขาร้องเพลงไม่เพราะตรงไหน...
รถจอดหน้าบ้านใหญ่พอดีกับเพลงที่ร้องมาตลอดทางเข้าฟาร์มจบลง ภูตะวันลงจากรถแล้วอ้อมมายังกระบะหลัง มือหนาคว้าเอาเข่งที่สานด้วยไม้ไผ่ขึ้นมาอุ้มไว้ในอ้อมกอด ภายใต้ใบตองตานีสีเขียวเข้มที่ปิดทับไว้เหนือเข่งนี้คือมะละกอพันธุ์เรดเลดี้ซึ่งเขาปลูกไว้ข้างบ้านท้ายไร่ข้าวโพด สีเปลือกกึ่งเหลืองกำลังสวย บ่มให้เข้าที่อีกคืนสองคืนก็ปอกเปลือกหั่นชิ้นยกเสิร์ฟขึ้นโต๊ะได้พอดี
“หอบอะไรมาเยอะแยะฮึ” คุณกาญจนาลงบันไดชานเรือนมาดูลูกชายเนื่องจากเสียงรถจอดหน้าบ้านสักพักแล้ว แต่เจ้าลูกคนกลางยังไม่เยี่ยมหน้าให้ท่านเห็นสักที
“อรุณสวัสดิ์ครับแม่” ภูตะวันยิ้มเท่ “มะละกอครับ ไอ้เผือกมันกลัวช้ำเลยแพคใส่เข่งให้เสียดิบดี”
“เผือกไปไหนล่ะ ไม่ได้มาด้วยกันหรือ”
“มันลอยตัวแล้วครับ ผมยกให้เป็นนายใหญ่แห่งไร่กาญจ์การุณย์สองวัน” พ่อแม่เผือกเป็นคนงานเก่าแก่ซึ่งช่วยพ่อแม่เขาบุกเบิกฟาร์มหมู จะเรียกว่ากลายเป็นครอบครัวเดียวกันไปแล้วก็ได้ และเพราะรู้ใจกันจึงไว้ใจฝากงานทางโน้นไว้กับเผือก ซึ่งเจ้าตัวก็เต็มใจด้วยเมื่อสี่ห้าวันก่อนเขาให้หยุดเพื่อกลับมาหาพ่อแม่ที่นี่ “วางในครัวเลยไหมแม่”
“แล้วเราจะวางตรงนี้ให้แม่หามเข้าไปเองหรือไง”
ซัดมาหนึ่งดอก นี่แหละแม่
“โอเคครับคุณนาย”
“เรานี่นะ แม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ให้เรียกคุณนาย”
“ไม่เรียกก็ไม่เรียกครับ...คุณนาย” คำหลังสุดภูตะวันเอ่ยเสียงเบาให้ตัวเองได้ยินเพียงคนเดียว แม่ไม่ชอบให้เรียกด้วยสรรพนามนี้สักเท่าไร ด้วยทำให้ท่านนึกภาพตัวเองตีผมทรงฟาร่าห์ทุกที ถึงอย่างนั้นทั้งเขา พ่อ รวมถึงทะเลจันทร์ก็แอบเรียกบ่อยๆ
ภูตะวันวางเข่งมะละกอไว้บนโต๊ะในห้องครัว รื้อใบตองออกให้ผลไม้ด้านในได้หายใจหลังจากที่น่าจะทนอึดอัดมาหลายชั่วโมงตั้งแต่เช้า ชายหนุ่มรินน้ำจากตู้เย็นใส่แก้ว ดวงตาดำสนิทมองสำรวจทั่วห้องครัว ความเงียบผิดปกติทำให้เขาต้องถามมารดาเมื่อกลับมายังห้องนั่งเห็นแล้วเห็นท่านกำลังจัดการนำขนมกลีบลำดวนอบควันเทียนขนาดพอดีคำเรียงเป็นระเบียบในขวดโหลแก้ว
“ไปไหนกันหมดหรือแม่”
“พ่อกับพี่สาวเราขลุกอยู่ในเรือนกล้วยไม้โน่น เปรี้ยวหวานก็อยู่ด้วย” คุณกาญจนาเช็ดมือกับผ้าสะอาด ขยับกายให้โซฟามีที่นั่ง ก่อนตบลงเบาๆ เป็นเชิงบอกให้ลูกนั่งด้วยกัน “ส่วนเราน่ะมานั่งนี่ก่อน ให้แม่ดูหน้าค่าตาเสียหน่อย หายหน้าไปหลายวันจนจำหน้าไม่ได้แล้ว”
ภูตะวันตามใจแม่ ชายหนุ่มโยนกายลงบนโซฟาสีเบจ ไม่วายหยิบขนมกลีบลำดวนจากขวดโหลเข้าปากไปหนึ่งชิ้น รางวัลที่ได้จึงเป็นการถูกตีเพียะบนหลังมือ
“โห ชิ้นเดียวก็ไม่ได้”
“ของเราน่ะในถาดโน้น ในขวดโหลแม่เรียงเตรียมไว้จะให้ปราบ ส่วนโหลที่ผูกโบไว้แล้วนั่นน่ะของธรณ์” ท่านชี้อีกขวดโหลแก้วที่มีขนมกลีบลำดวนเต็มขวด
“อื้อหือ แม่ยายดูแลดีเวอร์ พี่ธรณ์พี่ปราบโชคดีจริงๆ”
“เอ้า ก็พี่เขยกับน้องเขยเราเขาดูแลลูกสาวหลานสาวแม่ แม่ก็ต้องเอาใจหน่อย”
ปราบศึกดูแลทะเลจันทร์อย่างกับน้องเขาเป็นเจ้าหญิง ยิ่งท้องไข่ตุ๋นยิ่งดูแลดีเข้าไปใหญ่ จะมีก็แต่ฝั่งธรณ์ที่พักหลังมานี้เขาสัมผัสได้ถึงความผิดปกติแม้ทรายรุ้งไม่พูดไม่บอก
“อืม คนอวดลูกเขย”
“ก็รีบหาลูกสะใภ้ให้แม่สิ แม่จะได้จัดแจงขนมนมเนยให้เมียซัน”
น้ำเย็นเจี๊ยบที่ภูตะวันกระดกขึ้นไล่เนื้อร่วนๆ ของขนมกลีบลำดวนให้ลงกระเพาะเกือบพุ่ง ดีที่เขากลืนลงคอได้ทันเสียก่อน ทำไมใครๆ ชอบเชียร์ให้เขามีเมีย ตั้งแต่ยายม้าป่าดีดกะโหลกแล้ว
“สามสิบแล้วไม่ใช่หรือปีนี้”
ความคิดเห็น