[BTOB Fiction] Memory of Heart จะรักกันได้ไหม?ถ้าหัวใจยังไม่ลืม...

ลำดับตอนที่ #44 : Special Memo : Eat or Game ( KwangMin )

 

Special Memo :  Eat or Game ( KwangMin )

“ ฮ้า...ในที่สุดก็ได้มาสักที แทบจะอดใจไม่ไหวเลยล่ะ...เกมส์จ๋า” ชายนามซออึนกวังถือกล่องพัสดุที่ตัวเองเพิ่งจะได้รับมาสดๆร้อนๆเดินเข้ามาในบ้าน เกมส์ยอดฮิตที่เขาเก็บเงินซื้อและเฝ้ารอมานานได้มาถึงมือเขาสักที  

“ อะไรน่ะกวัง ทำไมต้องทำหน้าดีใจขนาดนั้นด้วย” คนรักซึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสือต้องละความสนใจมายังชายหนุ่ม

“ อ่อ...เกมส์น่ะ ฉันซื้อทางเน็ตเมื่ออาทิตย์ก่อน มินสนใจมาเล่นด้วยกันมั๊ยล่ะ” อึนกวังไม่วายชวนคนรักมาเล่นด้วย

“ เพลาๆบ้างนะกวัง เดี๋ยวก็สายตาเสียกันพอดี” มินฮยอกดุทีเล่นทีจริงก่อนจะหยิบช็อกโกบาร์ขึ้นมาแกะกิน

“ ตัวเองน่ะก็เพลาๆเรื่องกินของหวานบ้างนะ ฉันไม่อยากมีแฟนเป็นตุ่มเดินได้” อึนกวังก็อดแขวะคนรักบ้างไม่ได้ มินฮยอกจึงส่งสายตาค้อนมาให้วงโต แต่อึนกวังหาสนใจไม่ ชายหนุ่มเดินถือแผ่นเกมส์ไปยังห้องนอนเพื่อเข้าสู่โลกแห่งเกมส์ของตน

เวลาผ่านไปสองชั่วโมงมินฮยอกเปิดประตูห้องเข้ามาก็ยังเห็นคนรักนั่งจดจ่ออยู่กับภาพดิจิตอลตรงหน้า

“ เฮ้ออออ ยังเล่นอยู่อีกเหรอ ฉันจะไปซื้อของมาเตรียมข้าวเย็นนะ กวังอยากกินอะไรอ่ะ” มินฮยอกเปลี่ยนเสื้อผ้าพลางถามไปด้วย แต่ก็ไร้เสียงตอบรับจากอีกคน ร่างบางถอนหายใจเฮือก เขารู้นิสัยคนรักดีว่าเวลาหมกตัวอยู่กับเกมส์แทบจะไม่เป็นอันทำอะไรเลย

“ ซออึนกวัง...” มินฮยอกเรียกคนรักเสียงเย็น

“ คร้าบบบ” ถึงปากจะขานรับแต่ตาก็ไม่ได้ละจากหน้าจอเลย

“ ฉันถามว่าจะกินอะไร” มินฮยอกพยายามถามอย่างใจเย็น

“ อ่า...อะไรก็ได้ที่มินอยากกิน” อึนกวังตอบแบบขอไปที คนรักจึงได้แต่เหลือกด้วยความเอือมระอาก่นจะเดินกระทืบเท้าออกไป

“ อะไรที่ฉันอยากกินใช่มั๊ย...ได้!!!” มินฮยอกกัดฟันกรอดพลางเปิดประตูบ้านแล้วเดินจากไป ปกติเขาไม่ใช่คนอารมณ์ร้อนอะไรมากนัก และก็รู้ถึงนิสัยคนรักดี แต่วันนี้มันเกินทนจริงๆแม้แต่หน้าเขาอึนกวังก็ยังไม่ยอมเสียเวลามามอง มินฮยอกเข้าไปในซุปเปอร์อย่างเคยชิน แต่ซื้อของที่ไม่จำเป็นมาเยอะเกินความต้องการและของสิ่งนั้นก็ไม่ใช่ของที่จะใช้ทำมื้อเย็น แต่เป็นของที่เขาอยากกินเสียมากกว่า เนื่องจากวันนี้เป็นวันปิดร้านทั้งคู่จึงมีโอกาสได้หยุดงาน แต่อึนกวังก็ดันตัวติดอยู่กับเกมส์ มินฮยอกกลับเข้ามาที่บ้านหลังจากหายไปเกือบร่วมสองชั่วโมง ประตูห้องนอนเปิดออกอีกครั้งแต่ก็ยังปรากฏภาพที่อึนกวังยังคงนั่งเล่นเกมส์อยู่

“ ซออึนกวัง...ฉันให้เวลานายอีกหนึ่งชั่วโมงนะ แล้วลงมากินมื้อเย็น” มินฮยอกเข้าสู่โหมดเยือกเย็นอีกครั้ง แต่อีกคนกลับทำเพียงพยักหน้าหาได้สะทกสะท้านไม่

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

กระรอกน้อยเดินกลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้งอย่างอารมณ์ดีพลางถือกล่องช็อกโกบาร์กล่องใหญ่เข้ามาด้วย เขาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงพลางอ่านหนังสือไปด้วยปากก็เคี้ยวของหวานสุดโปรดไปด้วย อึนกวังเมื่อเห็นคนรักเดินเข้ามาก็มองอย่างงุนงงที่ถึงเวลากินข้าวแล้ว แต่ทำไมมินฮยอกยังเอาแต่กินขนม

“ มินๆไปกินข้าวกัน ฉันหิวแล้วอ่ะ” อึนกวังวางมือจากเกมส์แต่มินฮยอกไม่ยอมแม้แต่จะขยับตัว ยังคงกินขนมอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่อย่างนั้น

“ ลีมินฮยอก...ไปกินข้าวครับ ข้าวเสร็จแล้วไม่ใช่เหรอ” อึนกวังเรียกชื่อเต็มของคนรักบ่งบอกว่าพายุกำลังจะมา แต่เจ้าของชื่อกลับทำเพียงเลิกคิ้วแล้วมองหน้าคนรักอย่างกวนๆ

“ ก็กินอยู่นี่ไง” มินฮยอกส่งแท่งขนมให้อึนกวังดู

“ แล้วมันใช่ข้าวที่ไหนกันล่ะ มา...ลุกขึ้น อย่าทำอะไรเหมือนเด็กๆ” อึนกวังเริ่มเข้าสู่โหมดเยือกเย็นเช่นเดียวกัน

“ ก็เมื่อกี้นายให้ฉันซื้ออะไรก็ได้ที่อยากกินนี่นา ฉันก็ซื้อเจ้านี่มาน่ะสิ” มินฮยอกยังคงตอบหน้าตาย

“ จะกวนกันใช่มั๊ยมินฮยอก” อารมณ์ของคนใจดีเริ่มกรุ่นๆขึ้นมาบ้างแล้ว มินฮยอกจึงยอมวางทุกอย่างที่อยู่ในมือ ถึงอึนกวังจะเป็นคนใจดีขนาดไหนแต่อย่าทำให้เขาโกรธเชียวล่ะ

“ ก็ทีนายยังเอาแต่เล่นเกมส์เลยล่ะ นายไม่สนใจฉันสักนิด ไม่แม้แต่จะหันมาคุยกันด้วยซ้ำ งั้นนายก็กินเกมส์แทนข้าวไปเลย คนบ้า” มินฮยอกตะโกนพลางโยนหมอนใส่คนรักก่อนจะเดินกระทืบเท้าออกจากห้องนอน ลงมายังห้องครัวชั้นล่างเพื่อสงบสติอารมณ์ สำรับกับข้าวที่เตรียมเอาไว้ถูกเมินเฉย มินฮยอกพุ่งตัวไปยังตู้เก็บของที่เขามักใช้เก็บช็อกโกบาร์เป็นประจำ เขาหยิบมันมากินเพื่อให้อารมณ์เย็นลง อึนกวังลงมายังห้องครัวพลางมองไปที่โต๊ะกินข้าวแต่ก็ไม่เจอคนรักของตน

“ มิน...มินอยู่ไหนน่ะ มินฮยอก” อึนกวังเรียกคนรักอย่างร้อนใจ น้อยครั้งที่ทะเลาะกันแล้วเจ้าตัวจะหายไปแบบนี้ ชายหนุ่มวิ่งไปยังโรงเก็บรถปรากฏว่ารถที่เขาขับประจำนั้นหายไป มินฮยอกจะออกไปไหนกันนะค่ำมืดแบบนี้ สายตาก็ยิ่งไม่ค่อยดีด้วย อึนกวังรู้สึกกระวนกระวาย ชายหนุ่มพยายามกดโทรศัพท์เพื่อโทรหาคนรักแต่กลับไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก ความกระวนกระวายเปลี่ยนเป็นความร้อนใจและเป็นห่วง

“ อ๊ะ...ใช่สิ ฮยอนชิค...” เมื่อนึกขึ้นได้ก็กดโทรหาทันที

“ สวัสดีครับพี่อึนกวัง มีอะไรเหรอครับ” เสียงทุ้มรับสายอย่างสงสัย ในเมื่อวันนี้เป็นวันหยุดของตนเจ้านายก็ไม่น่าจะมีธุระ

“ มินฮยอกไปหานายรึเปล่า” อึนกวังถามกลับอย่างร้อนใจ

“ ไม่มานี่ครับ พี่เขาจะมาหาผมทำไมกัน” ฮยอนชิคแลดูงุนงงกับคนรักคู่นี้

“ อ่า...งั้นอิลฮุลอยู่กับนายรึเปล่า” คราวนี้กลับถามถึงคนรักของอีกคนซะงั้น

“ ไม่ครับ เรานัดกันว่าจะไปดูหนัง เดี๋ยวผมก็จะออกไปรับเขาแล้ว” ฮยอนชิคก็ยังคงให้คำตอบที่น่าผิดหวังกับอีกคน

“ งั้น ฉันไม่รบกวนนายละ บายยย” อึนกวังพูดรัวเร็วพลางวางสายไป

“ ถ้าไม่อยู่กับฮยอนชิค อาจจะอยู่กับอิลฮุลก็ได้นี่นา” ไม่รอช้าอึนกวังรีบโทรหาน้องชายของมินฮยอกทันที

“ ฮัลโหล อิลฮุล มินฮยอกได้ไปที่นั่นรึเปล่า” ไม่รอให้เสียงปลายสายตอบกลับมา อึนกวังก็ยิงคำถามทันที

“ เอ่อ...ไม่อยู่ครับ มีอะไรกันเหรอครับ เมื่อกี้พี่ฮยอนชิคก็โทรมาถามผม” อิลฮุลเองก็เป็นอีกคนที่งุนงงกับเรื่องนี้เหมือนกัน

“ พอดีฉันกับมินเราทะเลาะกันน่ะ” อึนกวังบอกเสียงแผ่ว

“ ห๊ะ!!! พี่อึนกวังกับพี่มินฮยอกทะเลาะกันเนี่ยนะ มันเรื่องอะไรกันเนี่ย ร้อยวันพันปีผมไม่เคยเห็นพี่เป็นแบบนี้” อิลฮุลดูตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

“ เอาเป็นว่าถ้าเขาไปหาอิลฮุล ให้นายถ่วงเวลาให้มากที่สุดนะ อย่าให้เขาออกไปไหนอีกเด็ดขาด นี่ก็มืดแล้ว อากาศก็เย็นด้วย พี่คาดว่ามินจะรีบออกไปจนลืมเอาเสื้อไปน่ะสิ และที่สำคัญเขาเอาแต่กินช็อกโกบาร์ ไม่ยอมกินข้าวสักนิด พี่กลัวเขาจะปวดท้องน่ะ” ถึงตอนแรกจะโกรธที่คนรักทำตัวเป็นเด็กๆ แต่ตอนนี้เขาเองก็เป็นห่วงมินฮยอกอยู่ไม่น้อย

“ โอเคครับๆ เดี๋ยวผมจะช่วยดูให้อีกแรง ถ้าพี่มินฮยอกมาผมจะรีบรายงานพี่ทันทีเลย” อิลฮุลหลังจากวางสายไปก็ถอนหายใจออกมา มันเรื่องอะไรกันนะที่จะทำให้คนที่รักกันปานจะกลืนกินถึงกับทะเลาะกันได้ วางโทรศัพท์ไปได้ไม่นาน รถยนต์สีคุ้นตาของอิลฮุลก็เข้ามาจอดหน้าบ้าน ร่างที่เดินลงมาจากรถสวมเพียงเสื้อยืดกับกางเกงขายาวเท่านั้น ราวกับเจ้าตัวรีบออกจากบ้านก็ไม่ปาน ใบหน้ามินฮยอกมีแววซีดเซียว นัยน์ตาไม่สดใสอย่างที่เคย

“ พี่มินฮยอก ทำไมพี่มาในสภาพนี้เนี่ย ไม่หนาวรึไงกัน มา...เข้าบ้านก่อนครับ” อิลฮุลรีบวิ่งไปรับลูกพี่ลูกน้องของตน มินฮยอกเดินตามอย่างว่าง่ายก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาใกล้ตัวอย่างหมดแรง

“ คุณป้าช่วยหาอะไรอุ่นๆให้พี่มินฮยอกด้วยครับ” อิลฮุลหันกลับไปสั่งแม่บ้านที่เดินเข้ามาเพื่อรับรองแขก

“ ทำไมหน้าพี่ซีดอย่างนั้นล่ะครับ รู้สึกไม่สบายตรงไหนรึเปล่า” อิลฮุลจับเนื้อจับตัวพี่ชายอย่างเป็นห่วง

“ ฮือออออ พี่ทะเลาะกับอึนกวังมาล่ะ พี่โยนของใส่เขาอ่ะ ฮือออ” มินฮยอกเริ่มสะอึกสะอื้นพลางเล่าเรื่องให้น้องชายฟัง

“ พี่ทะเลาะกันเรื่องอะไรครับ ทำไมถึงกับต้องหนีออกมาด้วย” อิลฮุลพยายามใจเย็นถามหาต้นสายปลายเหตุ

“ กวังเล่นเกมส์มาหลายชั่วโมงมาก เขาเล่นติดๆกันโดยไม่หยุดพักเลย ทั้งๆที่พี่ห้ามแล้วนะ ก่อนออกไปซื้อของมาทำมื้อเย็น พี่ถามเขาว่าอยากกินอะไร เขาบอกว่าอะไรก็ได้ที่พี่ชอบ แม้แต่หน้าพี่เขายังไม่มองเลย พี่ก็เลยประชดโดยการซื้อช็อกโกบาร์มาเยอะๆเพราะพี่อยากกิน แล้วเขาก็ชวนพี่กินข้าว แต่พี่ไม่กินกลับนั่งกินขนมแทน เราขึ้นเสียงใส่กัน พี่ทำเขาโกรธจนถึงกับเรียกชื่อเต็มพี่เลยอ่า...ซึ่งเขาไม่เคยเรียกชื่อพี่ด้วยน้ำเสียงแบบนั้นมาก่อนเลยนะ อึนกวังใจร้ายอ่ะ ทีตัวเองอยากทำอะไรก็ได้ทำ พอคนอื่นเค้าทำบ้างก็มาโกรธ คนใจร้าย คนบ้า บ้าที่สุดเลย” มินฮยอกเริ่มโวยวายราวกับเด็กๆอีกครั้ง อิลฮุลจึงได้แต่ถอนหายใจออกมาที่เรื่องมันไม่ได้ร้ายแรงกว่าที่คิด

โอ๊ย...

ร่างบางโวยวายได้ไม่นานก็ต้องหยุดชะงักลง เนื่องจากอาการจุกเสียดและปวดมวนในท้องเริ่มสำแดง

“ พี่มินฮยอกเป็นอะไรไปครับ พี่ปวดท้องเหรอ” อิลฮุลเมื่อนึกถึงคำพูดอึนกวังได้จึงถามขึ้น

คนหน้าสวยทำเพียงพยักหน้าหงึกๆมือก็กุมท้องไปด้วย

“ เห็นมั๊ยล่ะ เพราะเขาเป็นห่วงพี่หรอกถึงได้ห้ามไม่ให้พี่กินเยอะน่ะ พี่กินไปกี่แท่งล่ะเนี่ย” อิลฮุลมือนึงลูบหลังคนป่วยอีกมือกดโทรศัพท์หาพี่ชายอีกคนไปด้วย

“ พี่อึนกวังครับ มารับคนรักพี่ด่วนเลย ตอนนี้พี่มินฮยอกอยู่กับผม และเขากำลังปวดท้องด้วย” อิลฮุลกรอกเสียงลงไปทันทีที่อึกคนรับสาย ไม่ต้องรอนานอึนกวังรีบเหยียบรถออกมาทันที

“ อิลฮุลให้มินฮยอกนอนก่อนนะ แล้วก็เอาน้ำขิงให้เขาดื่มด้วย เดี๋ยวสักครู่พี่ก็ไปถึง” อึนกวังสั่งอย่างร้อนใจก่อนจะวางสายไป

“ พี่กินไป 8 อะ...อ๊ะ...นายโทรหาอึนกวังทำไมเล่า” มินฮยอกที่คลายอาการปวดเล็กน้อยกำลังจะตอบน้องชาย แต่กลับเห็นน้องชายเพิ่งจะวางสายจากคนรักไป

“ เวลาแบบนี้พี่ยังจะงอนพี่อึนกวังอีกเหรอครับ โธ่...พี่มินฮยอกอย่าทำแบบนี้เลยนะ มีอะไรก็รีบๆปรับความเข้าใจกันซะนะครับ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เอง” อิลฮุลรับน้ำขิงที่สั่งแม่บ้านไปทำมาใหม่ยื่นให้พี่ชาย มินฮยอกจึงยอมรับมาจิบ ความอุ่นของน้ำขิงทำให้เขารู้สึกดีขึ้นและอารมณ์เย็นลง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนราบไปกับโซฟาตัวยาว

“ เอาเป็นว่าพี่นอนพักซะนะครับ พอดีผมนัดกับพี่ฮยอนชิคเอาไว้ คงต้องไปแล้ว พี่อยู่นิ่งๆสักครู่เดี๋ยวพี่อึนกวังก็มารับ แล้วอย่าดื้อนะครับ” อิลฮุลสั่งอย่างกับอีกคนเป็นเด็กๆ มินฮยอกจึงได้บู้ปากก่อนจะหลับตาลง

“ ยังไม่ไปอีกเหรออิลฮุล เดี๋ยวฮยอนชิคก็รอนานหรอก” มินฮยอกถามขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้

“ ขับรถก็ไม่แข็งแล้วยังจะขับออกมาอีก อากาศหนาวจะตายเสื้อกันหนาวก็ไม่ใส่ กินแต่ช็อกโกบาร์จนปวดท้อง แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ฉันห่วงได้ยังไงกัน” เสียงทุ้มของอีกคนดูเหมือนจะเย็นลงแล้วกล่าวขึ้น มินฮยอกจึงลืมตาขึ้นมาทันที

“ กวัง...มาตั้งแต่เมื่อไร” ร่างบางลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วทำเอาอาการปวดท้องกลับมาอีก

“ โอ๊ยยย” เมื่อได้ยินคนรักร้องออกมาแบบนั้น ความเย็นชาที่มีในตอนแรกนั้นมลายหายไปทันที

“ เป็นไงบ้าง ค่อยๆลุกสิ ดื้อจริงๆเลย มินหนิ” อึนกวังเข้าไปช่วยประคองคนรัก

“ เพราะใครกันล่ะ ห่วงแต่เล่นเกมส์ ข้าวปลาไม่สนใจจะกินและฉันก็ไม่ชอบให้กวังเรียกชื่อฉันแบบนั้นด้วย ” มินฮยอกเชิดหน้าไปอีกทาง อึนกวังจึงถอนหายใจออกมา

“ ผมขอโทษนะที่เอาแต่เล่นเกมส์น่ะและก็ขึ้นเสียงใส่มินด้วย” อึนกวังกล่าวขอโทษอย่างรู้สึกผิดจริงๆที่เมินคนรักแบบนั้น มินฮยอกยังคงหันหน้าหนีไปอีกทาง

“ ผมสัญญาว่าจะเล่นให้น้อยลงด้วยเอ้า” คำพูดนี้ทำเอามินฮยอกหันหน้ากลับมาหาโดยเร็ว

“ ฉันให้กวังเล่นแค่วันละสองชั่วโมง” มินฮยอกตั้งกฎกติกาทันที

“ งั้นมินก็ต้องกินช็อกโกบาร์แค่วันละสองแท่งพอ” อึนกวังต่อรองบ้าง มินฮยอกจึงพองลมเข้าแก้มอย่างขัดใจ

“ เพราะฉันเป็นห่วงมินนะถึงไม่อยากให้กินเยอะ ไม่งั้นมินก็จะป่วยเอานะ” อึนกวังช้อนคนรักขึ้นนั่งบนตักของตัวเองพลางกอดอย่างหลวมๆ มินฮยอกจึงยอมพยักหน้าตาม

“ ที่ฉันไม่ให้กวังเล่นเกมส์เยอะ ก็เพราะเป็นห่วงเหมือนกันนั่นล่ะ” อึนกวังจึงยิ้มอ่อนๆส่งมาให้

“ งั้นเรากลับบ้านไปกินข้าวกันนะ ฉันหิวจะแย่” หลังจากที่อึนกวังตามหาคนรักเจอแล้ว เจ้าตัวก็สบายใจมากขึ้น ความหิวจึงเข้ามาแทนที่

“ ฉันไม่ออยากกินข้าวแล้วอ่ะ ไปกินราเมงข้างคลับกันดีกว่านะ” มินฮยอกเสนอราเมงเจ้าประจำ

“ เฮ้ออออ ขนาดวันหยุดก็ยังต้องไปที่ร้านอีกนะ เอ้า...ไปก็ไป” อึนกวังจึงยอมตามใจเพื่อง้อมินฮยอก ทั้งคู่จึงขับรถไปยังร้านราเมงเจ้าประจำเพื่อกินมื้อเย็น


 

 

ฝากคู่ป๊าม๊าไว้ด้วยค่ะ เดี๋ยวคู่อื่นจะตามมาภายหลังนะคะ