คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : MEMO 40 : Diary...
MEMO 40 : Diary…
“ ฟัพฟี่ๆ เมี๊ยวๆๆ อยู่ไหนกันนะ” เสียงง่วงๆเรียกหาแมวลั่นบ้าน เพราะตั้งแต่เช้ามาเขายังไม่เห็นเจ้าเหมียวเลย ชางซอบชักจะหมดความอดทนแล้วนะ ปกติเจ้านี่จะคอยนอนหลับอยู่ข้างๆเขาเสมอ แต่เมื่อเช้ากลับไม่เห็นแม้แต่ปลายหนวดของมัน
“ หาฟัพฟี่เหรอ เมื่อเช้าฉันเห็นมันในครัวนะ” ซึงฮอนซึ่งเดินติดกระดุมเสื้อลงมาจากชั้นสองของบ้านถามขึ้นอย่างสงสัย
“ นายจะไปไหนน่ะ ออกจากบ้านแต่เช้าเชียว” ชางซอบละความสนใจจากแมวมาดูเพื่อนผู้ร่วมอาศัยด้วยกัน มือบางเอื้อมไปช่วยร่างสูงติดกระดุมเม็ดบนก่อนจะผูกเน็คไทให้
“ ฉันจะเข้าออฟฟิศซะหน่อยน่ะ” ซึงฮอนมองอีกคนอย่างงุนงง นึกไม่ถึงว่าชางซอบจะผูกไทให้คนอื่นได้คล่องขนาดนี้ ร่างสูงมองใบหน้าหวานไม่ละสายตาซึ่งอีกคนไม่ได้รู้เลยด้วยซ้ำว่าตัวเองถูกมองอยู่
“ อ่ะ เสร็จแล้ว ขับรถดีๆนะ แล้วจะกลับมาทานข้าวเย็นด้วยกันมั๊ย” ชางซอบถามพลางเอียงคอสงสัย
“ เดี๋ยวเที่ยงฉันก็กลับแล้ว นายรอทานข้าวกลางวันกับฉันดีกว่า” ร่างสูงยิ้มอบอุ่นไปให้ การกระทำของร่างเล็กมันไม่ต่างอะไรไปจากคู่แต่งงานใหม่เลย แขนยาวรวบเอวบางเข้าหาตัวทำให้อีกคนไม่ทันตั้งตัวเซประทะเข้ากับอกแกร่งมีเพียงแขนเล็กสองข้างนั้นเป็นกำแพงกั้น
“ จะทำอะไรน่ะ ซึงฮอน ปล่อยนะ” ชางซอบด้วยความตกใจจึงเผลอขึ้นเสียงใส่อีกคน
“ ก็แค่ Good bye kiss น่ะ” พูดจบก็โน้มหน้าลงไปจุ๊บริมฝีปากอีกคนเบาๆอย่างรวดเร็ว ทำเอาชางซอบเอ๋อไปเลยก่อนจะผลักอีกคนออกจากตัว
“ นายนี่ชอบล้อเล่นอยู่เรื่อยเลย ฉันไม่คุยด้วยแล้ว” ชางซอบกุมแก้มที่ร้อนฉ่าพลางเดินหันหลังไปทางห้องครัวแทน ซึงฮอนจึงได้แต่หัวเราะในลำคอก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
“ คนนิสัยไม่ดี ชอบแกล้งฉันอยู่เรื่อยเลย” ชางซอบบ่นอุบอิบๆคนเดียวพลางสอดส่ายสายตาหาเจ้าเหมียวไปด้วย หางฟูฟ่องสะบัดไปมาอยู่ใต้โต๊ะทำให้เจ้าของหามันได้ไม่ยาก
“ มาอยู่ที่นี่เอง หาตั้งนานแน่ะ” พูดจบก็พยายามจับตัวมันแต่เจ้าเหมียวดันกระโดดออกมาเสียก่อน ร่างที่ปกคลุมไปด้วยขนปุกปุยวิ่งไปทางชั้นสอง ทำให้อีกคนต้องวิ่งตามไปด้วย
“ อ๊ะ...เข้าไปห้องนั้นไม่ได้นะ” ร่างเล็กมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องทำงานห้องหนึ่งซึ่งเจ้าตัวไม่เคยย่างเท้าเข้าไปเลย เพราะเจ้าของห้องค่อนข้างเข้มงวด ชางซอบค่อยๆแง้มประตูเข้าไป เจ้าเหมียวเลียขนตัวเองอย่างสบายใจบนชั้นหนังสือ บนพื้นเบื้องล่างมีกล่องบางอย่างตกอยู่ซึ่งของที่อยู่ในนั้นหล่นลงมากระจัดกระจาย
“ ดื้อจริงๆเลยนะ ฟัพฟี่ เดี๋ยวฉันก็จับแกขังกรงซะหรอก” ชางซอบคาดโทษแมวก่อนจะเดินไปยังกองของที่หล่นเกลื่อนกลาด
“ กล่องอะไรล่ะเนี่ย เอ๊ะ...นี่มันของพี่จีฮุนนี่” เพียงแค่เห็นชื่อหน้าสมุดบันทึกเล่มหนึ่งก็ทำเอาใจอีกคนสั่นได้
ฟึบ...
ขณะที่กำลังจะเก็บสมุดเล่มนั้นใส่กล่องคืนมีกระดาษแผ่นหนึ่งปลิวออกมา ชางซอบเอื้อมมือไปหยิบสิ่งนั้นก่อนจะตาเบิกโพลงชะงักนิ่ง
“ ทะ...ทำไม...พี่จีฮุน มีรูปเราล่ะ” คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างใช้ความคิด ด้วยความสงสัยชางซอบจึงค่อยๆเปิดไดอารี่ออกอ่าน ยิ่งค่อยๆพลิกทีละหน้า ความสงสัยยิ่งมากขึ้น เพราะไม่ใช่แค่รูปสองรูป แต่มีเป็นสิบๆรูป และกระดาษโพสอิทหลากสีซึ่งเจ้าตัวจำได้ดีว่าลายมือแบบนั้นเป็นของใคร
“ ทำไม? พี่จีฮุนถึงมีโพสอิทลายมือฉันล่ะ” และที่สำคัญมันเป็นข้อความที่ใช้สื่อสารกับคนสำคัญเท่านั้น ชางซอบตัดจึงสินใจอ่านไดอารี่ของจีฮุน
Jihoon’s Diary
...DD/MM/YYYY...
เช้านี้อากาศค่อนข้างเย็น แต่หนุ่มน้อยคนนึงกลับมานั่งรอผมใต้ตึกคณะ ผมอยากบอกเขาเหลือเกินว่าให้กลับไปเถอะ แต่ทุกครั้งที่ได้เห็นสายตาที่มีความหวังและความพยายามของเขา ผมกลับปฏิเสธไม่ลง ถึงแม้ว่าจะเป็นการพนันกับเพื่อน แต่ผมชักจะรู้สึกไม่สนุกอีกต่อไป เพราะอะไรน่ะเหรอ? ...ก็เพราะผมเริ่มรู้สึกพิเศษกับเขาแล้วน่ะสิ รึว่าผมควรจะบอกความจริงกับเขากันนะ ลีชางซอบ...
...DD/MM/YYYY...
คงไม่มีใครทนผมได้เท่าเขาอีกแล้วล่ะ วันนี้ผมแค่อยากลองอะไรบางอย่างจึงไปดื่มกับเพื่อนให้เมาไปเลย จากนั้นก็โทรหาเขา เสียงง่วงๆแบบนั้นสงสัยคงหลับไปแล้วมั้ง แต่ยังไงผมก็จะลองล่ะ
...ผมเพิ่งจะรู้ว่านี่คือ “ จูบแรก ” ของเขา ทำไมนายไร้เดียงสาขนาดนี้กันนะ ลีชางซอบ...
มือบางเผลอเลื่อนขึ้นมาแตะริมฝีปากตัวเองอย่างลืมตัว ก่อนที่ในสมองจะค่อยๆปรากฏภาพต่างๆอย่างเลือนลาง คิ้วเรียวขมวดมุ่นพยายามเรียบเรียงความคิด
...DD/MM/YYYY....
อ๊ากกกก วันนี้ผมทำเขาร้องไห้อีกแล้วล่ะ ผมนี่มันเลวจริงๆเลย ผมนัดเขาแต่ก็ผิดนัดจนทำให้คนตัวเล็กต้องนั่งรอนานหลายชั่วโมง ผมนี่มันใช้ไม่ได้เลยจริงๆ ปกติผู้หญิงที่ผมเคยคบต่อให้ร้องไห้น้ำตาท่วมโลกยังไง ผมก็ไม่เห็นจะสนใจเท่าน้ำตาหยดนึงของคนๆนี้เลย นี่ผมหลงรักเจ้าหมอนี่เหรอเนี่ย
...DD/MM/YYYY...
ในที่สุดเราก็ได้คบกันแล้วสินะ กับคนๆนี้ทำไมผมถึงรู้สึกทั้งรักทั้งหวงอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะ ทำไมโชคชะตาถึงเล่นตลกกับผมนักนะ ทั้งๆที่เราได้ลงเอยกันแล้วแท้ๆโดยใช้เวลาตั้งสองปี แล้วนี่เรายังจะต้องมาแยกกันจริงๆน่ะเหรอ ชางซอบ พี่จะทำยังไงดีล่ะ พี่จะทนได้เหรอถ้าไม่ได้อยู่กับนายน่ะ นายจะคิดถึงเหมือนกับพี่มั๊ย ตอนนี้บอกตามตรงเลยว่าแทบบ้าแล้วเนี่ย พี่รักนายนะ จะทำยังไงดี ลีชางซอบ...
ยิ่งอ่านมากเรื่อยๆร่างเล็กเริ่มรู้สึกปวดหัวตุบๆ แต่ก็อยากจะฝืนมันเพื่อที่จะได้รู้เรื่องอะไรมากกว่านี้ น้ำตาเม็ดเล็กๆผุดออกมาโดยไม่มีสาเหตุ อยู่ดีๆใจก็สั่นอย่างยากจะควบคุม
...DD/MM/YYYY...
และแล้ววันนี้ก็มาถึงสินะ วันที่เราต้องแยกจากกัน พี่ไม่อยากเห็นน้ำตาของซอบเลยไม่ให้มาส่ง แต่จะทำยังไงดี ตอนนี้พี่อยากกอดนายเหลือเกิน ถ้าเป็นไปได้อยากให้เราไปอยู่ด้วยกันเสียด้วยซ้ำ ใครบอกว่าผมใจแข็ง นั่นไม่จริงเลยถ้าคนๆนั้นเป็นชางซอบ ณ วินาทีนี้ไม่ว่าจะให้ทำอะไร เพื่อซอบผมทำทุกอย่างล่ะ ถ้าเขามาบอกว่าไม่ให้ผมไป ผมก็จะไม่ไป ถึงมันจะรู้สึกเศร้ามากแต่พี่มั่นใจว่าซอบของพี่เก่งอยู่แล้ว นายสามารถดูแลตัวเองได้ดีเลยล่ะ รอพี่ก่อนนะ แล้วจะกลับมา พี่รักนาย ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไร พี่ก็รักนาย ชางซอบ...
นิ้วเรียวลูบข้อความเหล่านั้นซ้ำไปซ้ำมา พลางกลั้นสะอื้น น้ำตาหยดลงบนตัวหนังสือ ชางซอบต้องรีบเช็ดมันออกก่อนที่มันจะทำให้ความทรงจำเหล่านั้นจางไปเหมือนกับความทรงจำของเจ้าตัว ตอนนี้เขามั่นใจแล้วล่ะว่าตัวเองมีความสัมพันธ์อย่างไรกับเจ้าของไดอารี่นี้
“ ทำไมพี่ไม่บอกผมล่ะ พี่ปล่อยให้ผมลืมพี่ได้ยังไงกัน พี่จีฮุน” ชางซอบสะอื้นจนตัวโยนเมื่อคิดว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดของตัวเองกำลังจะกลับคืนมา
“ ผมทำให้พี่จีฮุนเจ็บปวดใช่มั๊ยครับ ผมผลักไสพี่ให้พี่ไปอยู่ไกลๆ ผมขอโทษ...ฮืออออ ผมขอโทษ” ร่างสั่นเทาค่อยๆพลิกไดอารี่ดูรูปไปเรื่อยๆ ในนี้มีความทรงจำของทั้งคู่อยู่มากมายรวมทั้งอพาร์ทเมนต์ที่โดนขายไปนั้นด้วย ชางซอบปาดน้ำตาออก
“ ไม่ได้ละ ฉันต้องเอาอพาร์ทเมนต์คืน ไม่ว่ามันจะแพงขนาดไหนก็ตาม” ชางซอบเก็บของเข้ากล่องตามเดิมพลางวางไว้ที่เดิมก่อนจะอุ้มเจ้าเหมียวหันหลังกลับไปยังประตูห้อง แต่ก็ต้องปล่อยเจ้าเหมียวลงเมื่อร่างสูงที่ไม่คิดว่าจะอยู่ตรงนี้มายืนตรงหน้า
“ เห็นแล้วสินะ...” เสียงนั้นกล่าวอย่างเลื่อนลอย
“ หมายความว่า นายก็รู้เรื่องนี้เหรอ ซึงฮอน” ชางซอบเช็ดน้ำตาออกจากข้างแก้มพลางเดินไปเผชิญหน้ากับชายหนุ่ม
“ ฉันเองก็เพิ่งรู้เหมือนกัน แต่ไม่คิดว่านายจะมาเจอเร็วขนาดนี้” ซึงฮอนกล่าวด้วยเสียงเศร้า
“ แล้วทำไมนายไม่บอกฉันล่ะ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองความจำส่วนนี้หายไป ทำไมนายใจร้ายแบบนี้” ชางซอบเดินมาทุบอกของอีกคน มือหนารวบข้อมือสองข้างด้วยมือเพียงข้างเดียว
“ นายไม่รู้เลยรึไงว่าฉันรู้สึกยังไงกับนาย แล้วยังจะให้ฉันบอกอีกว่านายกับพี่จีฮุนเคยเป็น...เป็น...คนรักกัน” มันดูยากเหลือเกินที่จะเอ่ยคำนี้ออกมา
“ ซึงฮอน...ฉันขอโทษ ฉันขอโทษที่ให้นายมากกว่าความเป็นเพื่อนไม่ได้” ชางซอบรู้สึกผิดเนื่องจากเห็นน้ำตาของอีกฝ่ายที่ไหลออกมาอย่างช้าๆ
“ ฉันขอโทษจริงๆที่ทำให้นายเจ็บปวด ถ้ามันทำให้นายไม่สบายใจ ฉันจะไปจากที่นี่เอง” พูดจบชางซอบก็ก้าวเท้าจะออกจากห้อง
ฟุ่บ...
ร่างบางถูกดึงเข้าไปกอดจากทางด้านหลัง ร่างสูงรัดอีกร่างแน่นราวกับกลัวว่าร่างนี้จะหายไป ใบหน้าคมซุกอยู่กับไหล่มน
“ อย่าไปเลยนะ ฉันขอร้องล่ะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าไปจากฉันเลยนะ อย่างน้อยการที่ฉันได้เห็นหน้านายทุกวันมันก็ดีกว่าไม่เห็นเลย ถึงจะเจ็บปวดแต่ก็อย่าไปจากฉันเลยนะ” ชางซอบรับรู้ได้ถึงความเปียกชื้นบริเวณหัวไหล่
“ แต่ซึงฮอน ฉันไม่สามารถตอบรับความรักนายได้นะ ฉันไม่อยากเห็นแก่ตัว ฉันไม่อยากทำร้ายนายไปมากกว่านี้แล้ว” น้ำเสียงของทั้งคู่ที่ใช้สนทนากันมีแต่ความสั่นเทา
“ ถ้านายยืนยันจะไป ฉันคงต้องทำสิ่งนั้นสินะ” อยู่ๆซึงฮอนก็เปลี่ยนโหมดซะงั้น กลายเป็นซึงฮอนที่ชางซอบไม่รู้จัก ร่างเล็กชะงักไปนิดก่อนจะหันไปมองอีกคนด้วยความงุนงง
“ ถ้านายไปจากฉัน ฉันจะขายอพาร์ทเมนต์นั้นทิ้งซะ” แววตาเย็นชาถูกส่งมาแต่อีกคนกลับตาเบิกโพลง
“ หมายความว่า นายซื้อมันไว้อย่างนั้นเหรอ ทำไมนายไม่บอกฉัน อย่าขายมันนะ ที่นั่นเป็นที่ๆมีความทรงจำของฉันมากที่สุด ได้โปรดล่ะ” ชางซอบเว้าวอนด้วยสายตาอย่างน่าสงสาร
“ ได้...ฉันจะไม่ขายมัน ตราบใดที่นายยังอยู่ที่นี่” นี่คือคำประกาศิตที่ปฏิเสธไม่ได้เลยสินะ ชางซอบพยักหน้าหงึกๆอย่างยอมจำนน อย่างน้อยถ้ามันอยู่ในมือซึงฮอน เขายังมีโอกาสซื้อมันกลับคืนมาดีกว่าตกไปอยู่ในมือของคนอื่น ซึงฮอนคลายอ้อมกอดออกก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“ ถ้าฉันเผามันไปก็ดีหรอก ทำไมต้องมาให้นายเห็นด้วยนะ” ซึงฮอนรู้สึกเจ็บปวดที่ไม่สามารถแม้แต่จะทำให้อีกคนมารักตนเองได้แล้ว ร่างสูงเพียงแค่จะกลับมาเอาของเท่านั้น แต่ไม่คิดว่าทุกอย่างจะเปิดเผยเร็วขนาดนี้ สิ่งนึงที่เขาภาวนาในหัวตอนนี้ก็คงเป็น ขอให้พี่จีฮุนไม่กลับมาตอนนี้เถอะ เขาขอใช้เวลาตามลำพังกับร่างเล็กให้มากกว่านี้หน่อย ร่างสูงทิ้งตัวลงบนที่นอนพลางนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
“ พี่จีฮุนครับ ตอนนี้ผมรู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา แล้วผมจะติดต่อพี่ยังไงดี พี่ถึงจะรู้ว่าผมต้องการพี่” หลังจากที่อีกคนออกจากห้องไป ชางซอบถึงกับทรุดตัวลงนั่งบนพื้นห้องเย็นๆ ถึงแม้ความทรงจำเพิ่งจะกลับคืนมาแต่มันแปลกที่หัวใจดวงนี้ไม่เคยลืมร่างสูงเลย มันยังคงเต้นไม่เป็นส่ำเวลานึกถึงคนๆนี้เสมอ ในใจได้แต่ภาวนาขอให้อีกคนกลับมาเร็วๆ และเขาจะไม่ขออะไรอีกเลย...
ขออภัยรีดอย่างสุดซึ้งเลยค่ะ ที่หายไปนานเกิ๊นนน พอดีไรต์ยุ่งมากเลยค่ะ แล้วก็ไม่มีคอมด้วย มันเลยเป็นอุปสรรคอันใหญ่หลวงเลยล่ะ ขอโทษจริงๆค่ะ
ความคิดเห็น