คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : MEMO 34 : Pets
MEMO 34 : Pets
Changsub Part
นี่ก็ผ่านมาเกือบปีแล้วสินะถ้านับตั้งแต่ผมเกิดอุบัติเหตุจนมาถึงวันนี้ที่ผมมาอาศัยอยู่ในคฤหาศน์หลังนี้ ทุกคนในบ้านดีกับผมมากจนผมเริ่มจะเคยตัวซะแล้วสิ โดยเฉพาะสองพี่น้องเจ้าของบ้าน คนน้องชอบเข้ามาตีสนิทกับผม เราเลยเป็นเพื่อนกันได้ไม่ยาก แต่คนพี่นี่สิวางท่าชะมัด ผมล่ะไม่ค่อยชอบท่าทางเย็นชานั่นซะเลย แต่สิ่งหนึ่งที่ผมไม่ค่อยเข้าใจคือ ภายใต้ใบหน้าและความเย็นชานั้นมันกลับแฝงอะไรบางอย่างที่ทำให้หัวใจของผมทำงานผิดปกติทุกครั้งที่สายตาคู่นั้นมองมา มันคืออะไรกันนะ?
ขณะที่ร่างบางกำลังจะก้าวเท้าออกจากมหาวิทยาลัย สายตาก็ไปสะดุดเข้ากับรถยนต์คันหรูซึ่งไม่ต้องใช้เวลานานก็รู้ว่าใครเป็นเจ้าของ
“ จะกลับแล้วเหรอ ชางซอบ” เสียงทุ้มทักขึ้นทำเอาผมไม่อาจจะเดินผ่านไปได้
“ ครับ พอดีซึงฮอนมีสอบต่อ ผมเลยจะนั่งรถไฟใต้ดินกลับบ้าน” น้ำเสียงง่วงงุนตอบอย่างไม่ใส่ใจ แต่ก็คงเดินผ่านไปไม่ได้แล้วสินะในเมื่อกระเป๋าเป้สะพายหลังถูกแย่งไปถือซะก่อน
“ ฉันมารับนายนั่นแหละ วันนี้ฉันว่าง ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนกันหน่อยสิ” โนจีฮุนว่าพลางเปิดประตูรถโดยไม่รอคำตอบจากอีกคนด้วยซ้ำ คนตัวเล็กกว่าขมวดคิ้วมุ่นอย่างขัดใจ
“ พี่ไม่มีการมีงานทำรึไง ถึงมาคอยเทียวรับเทียวส่งผมอยู่แบบนี้น่ะ” น้ำเสียงง่วงๆเปลี่ยนเป็นอารมณ์ฉุนขึ้นมาทันที จีฮุนทำเพียงยักไหล่สองข้าง
“ เดี๋ยวนี้เถียงเป็นแล้วเหรอครับ ก่อนหน้านี้ไม่ยักจะเป็น” ถึงจะเถียงกันแต่ชางซอบก็ต้องยอมขึ้นรถมาแต่โดยดี ก็รถหรูซะขนาดนั้นไม่ตกเป็นเป้าสายตาก็แปลกล่ะ
“ พี่พูดเหมือนรู้จักผมดีงั้นแหละ” ชริส์...คนอะไรชอบชวนผมทะเลาะอยู่เรื่อย ถึงผมจะรู้ว่าตัวเองเถียงไม่ชนะก็เถอะ แต่มันก็อดไม่ได้นี่นา ท่าทางเย็นชาเฉยเมยแบบนั้นเห็นแล้วมันน่าหมั่นไส้ชะมัด พี่จีฮุนพาผมมายังย่านช็อปปิ้งของเหล่าวัยรุ่น เขาตั้งใจจะมาทำอะไรกันนะ
“ ทำไมถึงมาที่นี่ล่ะครับ” ชางซอบถามขึ้นพลางเปิดประตูลงรถไป
“ ก็แค่อยากเดินเล่นบ้างน่ะ ไม่ได้ออกมาเปิดหูเปิดตาซะนาน นายเองก็ด้วยไม่ใช่เหรอ ออกมาผ่อนคลายซะบ้างเถอะน่า” ร่างสูงกล่าวอย่างสบายๆพลางปลดไทออกจากคอพร้อมกับกระดุมเม็ดบนอีกสองเม็ด สูทหรูถูกโยนไว้หลังรถอย่างไม่ใยดี แขนเสื้อถลกขึ้นมาถึงข้อศอก จะว่าไปแล้วผมเองก็ไม่ค่อยเห็นเขาในลุคนี้นานแล้วแฮะ ทุกทีจะเห็นเขาอยู่ในสูทเนี้ยบตลอด นิ้วเรียวยาวของร่างสูงสางผมที่เรียบแปล้ให้ยุ่งนิดหน่อยก่อนจะมองสำรวจตัวเองในกระจก ผมยอมรับเลยว่าผมไม่สามารถละสายตาออกจากภาพนี้ได้ พี่จีฮุนดูเหมือนใครบางคนในความทรงจำของผม แต่ทำไมในหัวของผมมันกลับไม่มีภาพของคนๆนั้นอยู่เลยทั้งๆที่ความรู้สึกเหมือนกันแท้ๆ
“ หิวรึเปล่า เราหาอะไรทานกันก่อนดีมั๊ย” น้ำเสียงที่ปกติจะแข็งกร้าวแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนจนผมรู้สึกดี
“ เราเดินกินได้มั๊ยครับ นั่งกินแล้วมันไม่ได้บรรยากาศน่ะ” ผมเสนอทางเลือก ก็ผมอยากลองเดินกินดูบ้างนี่นา
“ แน่ใจนะว่าจะเดินน่ะ ซอบมั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอว่าตัวเองจะไม่กินเลอะน่ะ” อีกแล้ว....สรรพนามแทนตัวแบบนี้อีกแล้ว มันก็จริงแฮะ ที่ผมไม่เคยเดินกินเลยก็เพราะผมเป็นคนซุ่มซ่าม กินอะไรนิดหน่อยเป็นเลอะตลอด
“ ไปเถอะ เราไปนั่งกินต๊อกโปกิกับโอเด้งร้านนั้นกันดีกว่า เสียเวลานิดหน่อยไม่เป็นไรหรอก ดีกว่าเสี่ยงให้ไม้เสียบปากใครบางคน” พี่จีฮุนพูดอย่างหยอกล้อพลางจูงมือผมอย่างถือวิสาสะ ร่างเล็กได้แต่บู้ปากอย่างขัดใจแต่กลับไม่อาจปฏิเสธความอบอุ่นจากฝ่ามือนั้นได้ เมื่อเข้ามาในร้านได้แล้วผมก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นนอกจากนั่งกินของตรงหน้าเข้าไปเรื่อยๆ
หมับ....
มือขาวถูกห้ามโดยมือของอีกคน สายตาง่วงส่งไปเป็นคำถามถึงการขัดจังหวะครั้งนี้
“ เบาๆก็พอครับ เดี๋ยวสำลักหรอก อย่าลืมสิถนนนี้ยังอีกยาว ของกินเพียบเดี๋ยวก็จุกก่อนจะได้กินของอร่อยหรอก” น้ำเสียงและสายตาที่ส่งมาดูเป็นห่วงจริงๆ ผมจึงยอมวางมือ ยอมให้ก่อนก็ได้นะ...เห็นแก่ของกินที่อยู่ข้างทาง เฮ้ย!!!. เห็นแก่พุงน้อยๆหรอกถึงหยุดน่ะ เมื่ออีกคนยอมทำตามอย่างว่าง่ายจีฮุนก็ควักเงินจ่ายค่าของว่างทันที ก่อนจะเดินนำออกจากร้านไป ทั้งคู่เดินเล่นไปเรื่อยๆเข้าร้านนู้นออกร้านนี้เป็นว่าเล่น พี่จีฮุนนี่คิดว่าเงินมันผลิตง่ายรึไงกัน พอเห็นผมสนใจอะไรเข้าหน่อยก็ทำท่าจะซื้อมันซะทุกอย่าง ผมจึงจำเป็ต้องลากเขาออกจากร้านลูกเดียว
“ พี่จีฮุนครับ ผมขอบอกพี่ไว้ตรงนี้เลย การที่ผมหยุดดูอะไรสักอย่างไม่ได้หมายความว่าผมจะซื้อมันนะครับ ผมแค่ดูเฉยๆ เพราะฉะนั้นพี่ไม่ต้องทำท่าจะควักเงินเสียทุกครั้งก็ได้นะครับ ถ้าผมอยากได้อะไรผมจะซื้อมันด้วยเงินของผมเอง โอเคนะครับ” จากคนที่ปกติไม่ค่อยจะฉุนกับอะไรง่ายๆ วันนี้เขาถึงกับเถียงกับคนๆนี้ไปหลายรอบแล้ว จีฮุนยกมือขึ้นสองข้างเป็นสัญญาณบอกว่ายอมแพ้ แต่เมื่อทั้งคู่เดินผ่านร้านๆนึง ร่างบางกลับหยุดฝีเท้าลงพลางนั่งลงข้างๆกรงๆหนึ่ง
“ ว่าไงเจ้าเหมียว สบายดีมั๊ย” เขาทักทายเจ้าลูกแมวขนปุยเสียเฉยๆ พอเห็นเจ้าแมวตัวนี้มันทำให้ผมนึกถึงเจ้าชินจา เจ้าแมวขวางคอตัวนั้น
“ เอ...จะว่าไป ผมก็เคยเลี้ยงแมวพันธุ์นี้มาก่อนนะ แต่มันไม่ใช่ของผมหรอก ของเพื่อนน่ะเขาเอามาฝากเลี้ยงชั่วคราว” ชางซอบเล่าให้อีกคนฟัง ร่างสูงชชะงักไปนิด รู้สึกโหวงๆที่ขนาดแมวตัวเล็กๆชางซอบยังจำได้ แต่กับคนรักอย่างเขาทั้งคนชางซอบกลับลืมอย่างง่ายดาย
“ พี่ว่ามันน่ารักมั๊ย” พูดไม่พูดเปล่ากลับส่งแมวตัวนั้นมาทางอีกคน จีฮุนสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ยอมลูบหัวมันอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ พี่ไม่ชอบมันเหรอครับ” ชางซอบเอียงคอสงสัย แสดงว่าเขาลืมทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับร่างสูงนี้จริงๆ จีฮุนกลืนน้ำลายพลางฝืนยิ้มแล้วรับเจ้าเหมียวตัวนั้นมาอุ้ม
“ เปล่าหรอก แค่ตกใจน่ะ มันน่ารักดีนะ” พอพ้นสายตาร่างบางจีฮุนจึงค่อยๆวางมันลงในกรงตามเดิม
“ พี่ว่าเราไปกินเจลาโต้ก่อนกลับกันดีมั๊ย นี่ก็ค่ำแล้วด้วย เดี๋ยวอากาศจะเย็นมากกว่านี้ ” ไม่รอคำตอบร่างสูงก็จูงมืออีกคนไปทันที เผด็จการชะมัด... นั่นคือความคิดในใจของผมเอง เรานั่งกินกันไปสักพักพี่จีฮุนก็ขอตัวไปทำธุระบางอย่างโดยทิ้งให้ผมนั่งกินคนเดียว
“ ไปซื้ออะไรเหรอครับ” ผมถามขึ้นเมื่อเห็นพี่จีฮุนกลับมาตัวเปล่า
“ อ๋อ ไปทำธุระนิดหน่อยน่ะ ซอบกินเสร็จแล้วใช่มั๊ย งั้นเรากลับกันเถอะ” ผมมองตามอย่างงงๆแต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรต่อ
@ Jihoon’s House
“ ไปไหนกันมาน่ะทั้งสองคน กลับซะดึกเชียว” เสียงซึงฮอนถามมาแต่ไกล ดูท่าจะไม่พอใจที่ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว
“ อย่าโวยวายน่าซึงฮอน พี่ก็แค่ไปยืดเส้นยืดสายนิดหน่อย” จีฮุนกล่าวอย่างสบายพลางเดินผ่านร่างน้องชายไป
“ โธ่...พี่ก็เป็นแบบนี้ตลอดอ่ะ ทิ้งผมตลอดเลย นายก็เป็นไปด้วยอีกคนนะชางซอบ” ซึงฮอนออกอาการมุ้งมิ้งซึ่งคนเป็นพี่ถึงกับถอนหายใจอย่างเอือมระอา
“ ก็พี่เขาไปดักรอหน้ามหาลัยนี่ จะให้ฉันหนีกลับได้ยังไงล่ะ” ผมเองก็รู้สึกผิดนิดๆแฮะที่ทิ้งซึงฮอนแบบนี้
“ เอ่อ...คุณจีฮุนครับ จะให้ผมเอาเจ้านี่ไปไว้ที่ไหนดีครับ” เสียงพ่อบ้านคนหนึ่งถามขึ้นอย่างเกรงใจที่เห็นเจ้านายกำลังเถียงกัน หลังจากที่ตนไปเอาของจากหลังรถมา
“ ถามเจ้าของดูสิ” จีฮุนว่าพลางโบ้ยให้ชายหน้าหวานที่ยังคงยืนงงอยู่
“ อะไรเหรอครับ...ผมเหรอ อ๊ะ....มาได้ไงเนี่ย” หลังจากที่เห็นพี่จีฮุนส่งสัญญาณมาทางผม ผมก็หันไปมองทางพ่อบ้านทันที เจ้าเหมียวขนฟูปุกปุยกำลังหลับสบายอยู่ในกรงอย่างไม่ทุกข์ร้อนใดๆ
“ หมายความว่า...ที่พี่หายไป ก็เพราะเจ้านี่เหรอครับ” ผมยังคงอึ้งกับเหตุการณ์ตรงหน้าอยู่
“ ก็นายชอบมันไม่ใช่เหรอ และดูจะเข้ากันได้ด้วยนี่ งั้นฉันขอตัวก่อนนะ” พูดจบก็เกินขึ้นห้องไปเลย ชริส์...จะเก๊กอะไรนักหนานะ ชางซอบย่นจมูกไล่หลังชายหนุ่มไปก่อนจะหันมาสนใจเจ้าแมวต่อ
“ เป็นอะไรน่ะซึงฮอน ทำหน้าอย่างกับเห็นผี” นี่ก็อีกคน เมื่อกี้ยังกระดี๊กระด๊าตอนนี้กลับเงียบซะงั้น
“ เปล่า ก็แค่คิดว่าจะเลี้ยงเจ้านี่ได้ยังไง ในเมื่อพี่จีฮุนกลัวมันอย่างกับอะไรดี” ซึงฮอนยังคงไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
“ นายพูดอะไรแปลกๆแฮะ ตอนที่ไปดูด้วยกันเขายังอุ้มมันอยู่เลย แล้วจะกลัวได้ยังไง เอาเป็นว่าฉันไปนอนก่อนนะ เจ้านี่คงอยากพักผ่อนเต็มที ไปล่ะ” พูดจบผมก็ชิงหยิบกรงแมวเดินไปยังห้องนอนทันที จะเป็นไปได้ยังไงก็ผมเห็นเขาอุ้มมันกับตานี่นา คนตัวใหญ่ขนาดนั้นจะกลัวแมวตัวเล็กๆเนี่ยนะ ตลกชะมัด
ก๊อกๆๆ
เหมือนภาพเดจาวูอีกครั้ง ชายร่างสูงยืนคุยกันอยู่หน้าห้องนอนโดยที่เจ้าของห้องเปลือยท่อนบนเหมือนเดิม
“ หมายความว่าไงครับ พี่ไม่ได้กลัวแมวแล้วเหรอ” คราวนี้ไม่ต้องรอให้เจ้าของห้องถามคนเป็นน้องก็เปิดปากทันที
“ คนเราน่ะ บางทีมันก็ต้องมีการแปลี่ยนแปลงบ้างนะ ไม่ใช่ว่าจะยึดติดอยู่กับที่เดิม นายเองก็ลองบ้างนะ” ชายหุ่นสมาร์ทหาวหวอดๆบ่งบอกว่าอีกคนมารบกวนเวลานอนของตน ซึงฮอนจิ๊ปากอย่างขัดใจแต่ก็ยอมถอยออกมาโดยดี
“ อย่าให้ผมรู้ว่าพี่กำลังจะซื้อใจใครบางคนแล้วกัน ผมไม่ยอมหรอกนะ” พูดจบก็เดินหันหลังกลับทันที
“ คนอย่างเขาน่ะ เงินซื้อไม่ได้หรอกนะซึงฮอน มัมนต้องใช้ใจต่างหาก ถึงแม้ว่ามันจะหลุดลอยไปจากฉันแล้วก็ตาม แต่ฉันก็จะเอามันกลับคืนมา” ร่างสูงบ่นงึมงำพร้อมกับปิดประตูลงโดยที่อีกคนไม่ได้ยินมันด้วยซ้ำ
ความคิดเห็น