[BTOB Fiction] The Dormitory หอพักนี้มีแต่คน(น่า)รัก

ลำดับตอนที่ #36 : Last Floor : Home sick ( Sungjae Part )

 

หลายปีผ่านไป

“ Ok,See you later. Bye.” พีเนียลกล่าวลาเพื่อนร่วมคลาสของเขา ผมจึงได้แต่ยิ้มส่งไปให้ การที่มีพีเนียลอยู่เคียงข้างมันทำให้ผมใช้ชีวิตในต่างแดนได้อย่างราบรื่น ตอนนี้เรามาเรียนต่อปริญญาโทด้านการบริหารที่นิวยอร์คครับ เนื่องจากผมอยากขยับขยายให้ CUBE Place เป็นคอนโดขนาดใหญ่โดยซื้อที่ดินว่างเปล่าในย่านใกล้บ้านและสร้างคอนโดสูง 10 ชั้นขึ้นมา ส่วนบ้านหลังเดิมเราก็ต่อเติมให้ใหญ่ขึ้นและเปิดเป็นโรงเรียนสอนศิลปะทางด้านดนตรีและการแสดง เนื่องจากพี่ๆของผมเรียนจบทางด้านนี้กันเยอะ พี่อึนกวังจึงมีหน้าที่ดูแลโรงเรียน ส่วนผมจะดูแลคอนโดเอง

พีเนียลจอดรถในโรงจอดรถของคอนโด เราทั้งคู่พักอยู่ในย่านใจกลางมหานครนิวยอร์คถึงจะมีราคาแพงแต่มันก็สะดวกสบายต่อการไปมหาลัยอย่างยิ่ง

“ ซองเจ วันนี้เหนื่อยรึเปล่า ซองเจไม่ค่อยพูดเลยนะ” พีเนียลถามผมอย่างเป็นห่วง ผมส่ายหน้าไปมาเขาลูบศีรษะผมเบาๆ

“ ผมแค่รู้สึกคิดถึงบ้านน่ะ คิดถึงแม่ คิดถึงพี่อึนกวังและทุกคนในคิวบ์เพลส” เขามองผมอย่างเข้าใจ เพราะเขาเองก็เป็นเหมือนกันยามที่ต้องจากบ้านไปอยู่เกาหลี พีเนียลดึงผมไปกอดพลางลูบหลังอย่างปลอบโยน

“ ไม่เป็นไรนะครับ ผมจะอยู่เคียงข้างซองเจเองนะ” ผมซุกหน้าลงกับซอกคอของเขา ความอบอุ่นของเขาทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะ พีเนียลช่วยผมถือกระเป๋าเข้าห้องไป

“ งั้น ซองเจไปอาบน้ำก่อนนะครับ เดี๋ยวผมทำมื้อเย็นให้เอง” พีเนียลยิ้มให้ผมพลางเดินเข้าครัวไป ผมเดินเข้าห้องน้ำพลางเปิดน้ำลงอ่างอยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลออกมาไม่รู้ตัว คุณเคยเป็นแบบนี้มั๊ยครับที่เขาเรียกว่าอาการโฮมซิก ผมไม่อยากให้พีเนียลเป็นห่วงก็เลยไม่อยากแสดงอาการมากนัก

ก๊อกๆๆ

“ ผมเข้าไปนะซองเจ” เสียงพีเนียลดังมาจากข้างนอกทำเอาผมตกใจ เพราะปกติเขาจะไม่เข้ามาขณะที่ผมอาบน้ำอยู่ แต่ตอนนี้ผมแช่น้ำอยู่เลยไม่มีอารมณ์จะห้ามอะไร

“ มื้อเย็นเสร็จแล้วครับ ให้ผมช่วยถูหลังให้นะ” พูดจบพีเนียลก็หยิบฟองน้ำขึ้นมาผมจึงนั่งหันหลังให้ พีเนียลสวมกอดผมจากทางด้านหลังทันที

“ เดี๋ยวก็เปียกหมดหรอกครับ มากอดผมแบบนี้” ผมดุออกไปแต่พีเนียลกลับซุกหน้าลงบนแผ่นหลังเนียน

“ ก็ซองเจร้องไห้ ผมไม่สบายใจเลย ผมขอโทษนะที่ทำให้ซองเจต้องเหงา” น้ำเสียงของพีเนียลดูสั่นๆ ผมจึงตัดสินใจหันหน้าไปทางเขา โชคดีที่ฟองสบู่หนาจึงทำให้ผมดูไม่โป๊มากนัก

“ อย่าโทษตัวเองเลยครับ พี่ไม่ผิดสักหน่อย ผมอยู่กับพี่ผมมีความสุขมากนะ คนเราต้องมีการเติบโตขึ้นผมเข้าใจ และเพื่ออนาคตของตัวเอง ผมต้องเริ่มต้นที่จะใช้ชีวิตด้วยตัวเองให้ได้” พีเนียลยิ้มให้กับความคิดของผม

“ ซองเจโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะเลยนะครับ ทำให้ผมรู้สึกว่าซองเจจะต้องดูแลตัวเองได้แน่” เขาลูบหัวผม

“ ผมจะดูแลพี่เองนะ เราจะดูแลธุรกิจด้วยกันดีมั๊ยครับ ให้พี่เป็นเถ้าแก่เลยเอ้า” ผมพูดด้วยเสียงที่สดใสขึ้นพลางหัวเราะออกมา

จุ๊บ...

อยู่ดีๆพีเนียลก็ขโมยจูบผม ทำเอาผมเหวอไปเลยทีเดียว

“ ผมเห็นซองเจยิ้มได้ก็พอใจแล้วครับ ป่ะ...เราไปกินข้าวกันเถอะ รึว่าซองเจอยากให้ผมอาบน้ำด้วย” เขายิ้มให้ผมอย่างเจ้าเล่ห์

“ ไม่ต้องเลยครับ ผมจะขึ้นแล้ว ถ้าพี่มาอาบด้วยคืนนี้คงไม่ได้กินข้าวกันพอดี คนทะลึ่ง!!” ผมผลักอกพีเนียลให้ออกห่างจากอ่างอาบน้ำเบาๆ

“ ใครกันแน่ที่ทะลึ่ง ผมยังไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย แค่บอกว่าจะอาบน้ำเฉยๆ ซองเจนี่คิดลึก” พีเนียลจิ้มจมูกผมอย่างล้อเลียนทำเอาผมหน้าแดงขึ้นมาทันที

“ ออกไปเลยนะครับ ถ้าพี่ไม่ไปผมสาดน้ำใส่จริงๆด้วย” ผมวักน้ำในอ่างใส่คนข้างนอกซึ่งเจ้าตัวก็ได้แต่หัวเราะก่อนจะเดินออกไป ไม่วายตะโกนกลับเข้ามาด้วย

“ รีบมานะครับ เดี๋ยวอาหารจะเย็นหมด” ผมส่ายหน้าในความขี้แกล้งของเขา ผมโชคดีจริงๆที่มี่เขาอยู่เคียงข้าง เขาเข้ามาทำให้ผมรู้สึกดี คอยอยู่เป็นเพื่อนเวลาผมเหงา คอยดูแลผมให้ผมมีความสุข ใส่ใจในทุกๆสิ่งที่ผมทำ จนบางครั้งผมอยากจะบอกเขาว่า อ้อนผมบ้างก็ได้นะ อย่าตามใจผมให้มากนัก ผมไม่รู้ว่าในชีวิตนี้ผมจะเจอผู้ชายดีๆแบบเขาอีกมั๊ย แต่ผมรู้แค่ว่าผมจะดูแลและทนุถนอมความรักของเราตอนนี้ให้ดีที่สุด

“ ผมรักพี่นะ” ผมพูดไล่หลังเขาไป ก็ไม่รู้ว่าเขาจะได้ยินมันรึเปล่าแต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
 

ถึงจะบอกว่าเป็นตอนสุดท้ายแต่ก็ยังไม่ท้ายสุดนะคะ เพราะยังเหลืออีกหลายพาทที่ไรต์ยังไม่ได้อัพ อดใจรอนิดนึงนะคะิ นั่งพิมพ์สามตอนรวดรู้สึกเบลอๆพิลึก แล้วจะมาอัพเพิ่มนะคะ ขอบคุณค่ะ

__________________________________________________________________________________________________