[BTOB Fiction] The Dormitory หอพักนี้มีแต่คน(น่า)รัก

ลำดับตอนที่ #21 : 20th Floor : Forgive

 

Peniel Part

เพียงแค่ผมเห็นซองเจลงไปนั่งกองกับพื้น ความเจ็บปวดที่ได้รับในวันนี้ยังเจ็บไม่เท่ากับได้เห็นน้ำตาของซองเจเลยด้วยซ้ำ ผมทำให้เขาร้องไห้ ผมทำให้คนที่ผมรักมีน้ำตา ผมนี่มันแย่จริงๆเลย เพียงแค่ผมลงไปกอดเขาแต่ซองเจกลับเป็นฝ่ายรัดผมแน่น เขาพร่ำขอโทษผมไม่ขาดปากจนผมทนไม่ได้ต้องเป็นฝ่ายขอโทษเขาเอง เมื่อทุกอย่างกำลังจะคลี่คลาย ซองเจกลับผมสติไป ผมตกใจแทบแย่ ดีนะที่อิลฮุลมาด้วยเพราะสภาพเราสองคนตอนนี้ไม่สามารถขับรถได้แน่นอน

“ พี่พีเนียลพาซองเจขึ้นรถก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมเคลียบิลให้เอง ท่าทางจะไม่ไหวแล้ว” อิลฮุลพูดพลางกดรีโมตปลดล็อกประตูรถให้ผมอุ้มซองเจขึ้นไปรอ ใบหน้าซองเจตอนนี้แดงก่ำ ตัวรุมๆเหมือนจะเป็นไข้ อาจจะเป็นเพราะเขาไม่สบายอยู่แล้วและยังดึงดันที่จะออกมาหาผมโดยไม่สวมเสื้อกันหนาวออกมาด้วย ไข้เลยขึ้นเอาง่ายๆ

“ ซองเจ...ซองเจ...ได้ยินผมมั๊ย อย่าเพิ่งเป็นไรไปนะ ผมจะพาซองเจกลับบ้านเอง” ผมพยายามเขย่าตัวเรียกคนในอ้อมกอด แต่ดูเหมือนจะไร้ผลในเมื่อเจ้าตัวยังคงหลับสนิท

เมื่อรถมาจอดในบ้าน อิลฮุลรีบเปิดประตูให้ผมอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนปาร์ตี้จะเลิกแล้ว แต่ใครจะไปสนกันล่ะในเมื่อคนในอ้อมกอดผมยังไม่ได้สติอยู่อย่างนี้

“ ซองเจเป็นยังไงบ้างน่ะ เห็นผุนผันออกไปแบบนั้น” อึนกวังซึ่งดูเหมือนจะสร่างเมาแล้วเดินออกมารับน้องๆ ผมอุ้มซองเจขึ้นห้องโดยมีพี่ๆตามมาติดๆ

“ พีเนียล นายไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวจะไม่สบายไปอีกคน ทางนี้พี่ดูแลเอง” อึนกวังเดินถือกะละมังน้ำอุ่นมาวางไว้ข้างหัวเตียง ก่อนจะลงมือเช็ดตัวให้น้องชาย ถ้าซองเจยังไม่ฟื้น ผมก็รู้สึกไม่วางใจ แต่พอเจอสายตาดุๆของพี่อึนกวังผมจึงจำใจต้องเดินออกไป แต่ก็ยังยืนรออยู่หน้าห้อง

“ พี่เองก็ไปอาบน้ำได้แล้วนะครับ เมามากแล้วเนี่ย” อิลฮุลหันไปดึงแขนฮยอนชิคให้ออกมาจากห้องด้วยซึ่งคนเมาก็ยอมเดินตามแต่โดยดี ทุกคนทยอยออกมาจากห้องจนเหลือพี่อึนกวังคนเดียว

“ พี่ไม่รู้หรอกนะว่าพวกนายทะเลาะอะไรกัน แต่พี่ขอโทษแทนซองเจด้วยนะที่ทำให้นายเสียใจและขอบคุณที่นายให้อภัยและไม่ทิ้งน้อง พี่ขอบคุณนายจริงๆ” พี่อึนกวังหันมาพูดกับผมด้วยใบหน้าจริงจัง ผมโค้งให้ครั้งนึงก่อนจะเดินกลับห้องของตัวเอง

     หลังจากอาบน้ำเสร็จผมจึงเดินไปที่ห้องของซองเจ ขณะนี้เวลาสองนาฬิกาทุกคนคงหลับหมดแล้วสินะ ในห้องมีเครื่องทำไอน้ำห้องจึงไม่แห้งจนเกินไป ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอบ่งบอกห้วงนิทราที่นิ่งสงบ ใบหน้าเขาซีดเริ่มมีสีเลือด ริมฝีปากอมชมพู ไม่แปลกหรอกที่พี่อินกุกอยากจะครอบครอง ผมค่อยๆโน้มลงไปจุมพิตริมฝีปากบางนั้น มั้นทั้งร้อนและนิ่มแถมยังได้กลิ่นวอดก้าจางๆ ซองเจขยับตัวเล็กน้อยพลางละเมอออกมา

“ พี่เนียล ผมขอโทษ ผมไม่ได้อยากอยู่ใกล้เขาเลย แต่เขาเองต่างหากที่เข้าใกล้ผม” เสียงพึมพำเบาๆแต่ก็ยังพอฟังรู้เรื่อง

“ I forgive you” ผมพูดจบก็จุมพิตลงบนหน้าผากสวยเบาๆก่อนจะนั่งหลับอยู่ข้างๆเตียง

Sungjae Part

แสงแดดยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านเข้ามา ผมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น รู้สึกดีกว่าเมื่อวานอีกแฮะ ไม่ปวดเนื้อปวดตัวเท่าไร ผมมองไปยังข้างเตียงคนที่โกรธผมเมื่อคืนกำลังหลับตาพริ้มราวกับเหนื่อยล้าเต็มทน ผมค่อยๆใช้นิ้วชี้เกลี่ยแนวขนตายาวเรื่อยลงมาจนถึงจมูกโด่งแต่เจ้าตัวไม่มีทีท่าจะตื่น ผมไล้มาเรื่อยๆจนถึงริมฝีปากอิ่มที่ผมคิดถึง พีเนียลค่อยๆขยับตัวเงยหน้าขึ้น

“ Good morning” ผมนอนตะแคงพลางยกมือทักทายเขา พีเนียลกระพริบตามองผมปริบๆ

“ ไข้ลดรึยังครับ” พูดจบก็เอามือมาแนบหน้าผากผมเพื่อวัดอุณหภูมิ ผมพยักหน้าน้อยๆ

โอ๊ย!!!

พีเนียลพยายามจะลุกขึ้นแต่กลับต้องนั่งลงอย่างรวดเร็ว

“ เป็นอะไรครับ” ผมลุกขึ้นนั่งอย่างตกใจ

“ ผมลุกไม่ขึ้นน่ะครับ เมื่อคืนนั่งท่านี้ทั้งคืน สงสัยเหน็บจะกิน” พีเนียลกล่าวอย่างเขินๆ

“ มานี่มาเดี๋ยวผมนวดให้” พูดจบผมก็ดึงพีเนียลให้ขึ้นมาบนเตียงก่อนจะลงมือนวด

“ โอ๊ย...เบาๆสิซองเจ มันเจ็บนะครับ” พีเนียลพยายามเบี่ยงตัวหลบมือผม

“ มา...ผมนวดให้เองดีกว่า” พีเนียลพลิกตัวขึ้นนั่งกลายเป็นผมที่ลงไปนอนแทน

“ ผมไม่ได้ปวดนี่นา จะนวดทำไม ฮ่าๆๆๆ มันจั๊กจี้นะพีเนียล” ผมดิ้นขลุกขลักๆ เราสองคนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงจนกระทั่งเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“ ซองเจ ตื่นรึยัง จะกินข้าวเลยมั๊ย? พี่จะได้เอาขึ้นมาให้” พี่อึนกวังเคาะประตูเรียกผมเสียงดัง

“ ผมตื่นแล้วครับ เดี๋ยวผมลงไปกินเอง” ผมตะโกนตอบกลับไป

“ งั้นก็รีบๆลงมานะ” พี่อึนกวังจึงผละออกจากประตูไป

ผมมุดหัวไปนอนหนุนตักพีเนียลอย่างอ้อนๆเขาลูบหัวผมอย่างเบามือ

“ ผมขอโทษนะพีเนียล กับเรื่องที่เกิดขึ้น ผมเสียใจจริงๆ” พีเนียลส่ายศีรษะไปมาบ่งบอกว่าไม่เป็นไร

“ ผมต่างหากที่ต้องขอโทษที่ทำให้ซองเจร้องไห้ ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว ผมให้อภัยซองเจนะ ถึงแม้ว่าผมจะไม่สัญญาว่าจะไม่ทำให้ซองเจร้องไห้อีก แต่ผมจะไม่ทำให้ซองเจเสียใจอีกแน่นอน”

พีเนียลกล่าวกับผมด้วยนัยน์ตาจริงจังจนผมอดไม่ไหวต้องยืดตัวขึ้นเพื่อจุ๊บที่ริมฝีปากนั้น

“ ผมรักพีเนียลนะ” เขายิ้มรับมันอย่างดีใจ

 

 

_______________________________________________________________________________________________________________ขขนาดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ หนุ่มชิคาโก้ของเราก็ยังให้อภัยได้ ช่างพ่อพระจริงๆ