My Teacher คุณครูหน้าใส หวานใจนายตัวเล็ก

ลำดับตอนที่ #11 : Last Lesson : ถ้าเป็นพี่โช......เรียวยอมฮะ !!!

Last lesson
( ต้องขอโทษด้วยสำหรับผู้ที่ชอบNC  แต่ด้วยความจำเป็นเพื่อไม่ให้ฟิคเรื่องนี้ต้องโดนแบน ไรเตอร์เลยจะขอแก้ไขบทความบางส่วนนะคะ
ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ)

   ผมเดินเช็ดผมออกมาจากห้องนํ้า แต่เมื่อเดินมากลางห้อง กลับไม่พบบุคคลที่ควรจะอยู่ในนี้ ผมได้กลิ่นแปลกๆมาจากระเบียงด้านนอก เมื่อแหวกม่านออกก็เจอกับประตูระเบียง เป็นประตูกระจกแบบเลื่อน หลังกระจกบานนั้น ผมมองเห็นแผ่นหลังใหญ่อบอุ่นยืนอยู่ ผมจึงเดินเข้าไปสวมกอดจากทางด้านหลัง เจ้าของแผ่นหลังหันมามองผมอย่างตกใจ มือซ้ายคีบเจ้าสิ่งที่มีกลิ่นแปลกๆที่ผมได้กลิ่นตอนแรก

" พี่โชสูบบุหรี่ด้วยเหรอฮะ ทำไมเรียวไม่รู้เลย " ผมมองร่างใหญ่ตาปริบๆ
" พี่มักจะสูบเฉพาะ เวลาเครียดหรือคิดอะไรเยอะๆน่ะ " พี่โชลูบหัวผมอย่างเอ็นดู
" แล้วพี่โชเครียดเรื่องอะไรเหรอฮะ บอกเรียวได้มั๊ย " ผมเดินเข้าไปเขย่าแขนเบาๆ เป็นเชิงขอร้อง พี่โชมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วยิ้มออกมา
" ไม่มีอะไรหรอก  มายืนตากลมอยู่ตรงนี้เดี๋ยวได้เป็นหวัดกันพอดี ปะ...ไปนอนได้แล้ว "
พี่โชดุนหลังผมเข้าห้อง พลางดับบุหรี่ในมือกับกระถางทรายข้างหน้าต่าง พี่โชเป็นคนรอบคอบ เขารอจนไฟแดงๆมันดับแล้วจึงเดินเข้าห้องมา

" พี่โชอย่าโกรธเรียวนะ วันนี้เรียวขอโทษจริงๆที่เรียวไปตบหน้าพี่ยูน่ะ "
ผมส่งสายตาอ้อนวอนพลางกอดร่างพี่โชไว้แน่น กลิ่นบุหรี่อ่อนๆโชยติดจมูก ทำเอาผมรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก พี่โชดูมีเสน่ห์ไปอีกแบบนึง เห็นแล้วรู้สึกใจเต้นชะมัด

" พี่ไม่โกรธหรอกครับ ไปนอนได้แล้ว พี่จะไปอาบนํ้า รีบนอนซะ....ก่อนที่จะไม่ได้นอน "
มาอีกแล้วคำพูดกำกวมบวกกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมล่ะอยากจะบ้าตาย ผมรีบปล่อยมือออกจากร่างของพี่โชทันที แล้วรีบกระโดดขึ้นเตียงด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะข่มตาหลับไป ผมได้ยินเสียงพี่โชเดินเข้าห้องนํ้า และเสียงนํ้าไหล แต่ด้วยความที่วันนี้ ผมเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ผมจึงเผลอหลับไป




               ร่างสูงเดินออกมาจากห้องนํ้าด้วยสภาพไม่ต่างจากร่างเล็กเท่าไร เพียงแค่ไม่ใส่เสื้อเท่านั้น มือใหญ่ขยำศีรษะด้วยผ้าเช็ดตัว พลางเดินไปที่เตียงซึ่งมีร่างเล็กนอนทับที่ตัวเองอยู่ ใบหน้าหวานหลับตาพริ้ม มุมปากยิ้มนิดๆราวกับฝันดีถึงอะไรอยู่ ขาพาดกอดผ้าห่มหนาจึงทำให้ผ้าห่มกลายเป็นหมอนข้างแทน เมื่อไม่มีสิ่งใดมาบดบังขาที่พาดผ้าห่มนั้น เสื้อเชิ้ตจึงร่นลงมาที่เอวเผยให้เห็นต้นขาขาวเนียน

" โธ่เว้ย!!! อุตส่าห์สงบจิตสงบใจได้แล้วเชียว มาเจออย่างนี้ตบะพาลจะแตกเอา "
โชสบถกับตัวเองพลางดึงผ้าห่มมาปิดคลุมร่างที่นอนหลับไหลไม่รู้เรื่องรู้ราว พลางพาดผ้าเช็ดตัวไปไว้บนหัวเตียง แล้วล้มตัวลงนอนที่ว่างข้างๆ เขาพยายามข่มใจหลับอยู่นาน เปลือกตากำลังจะปิด แต่แล้วมือเล็กๆก็พาดมาซะก่อน แล้วตามมาด้วยร่างเล็กซึ่งมีกลิ่นหอมยั่วยวนใจ เรือนผมนุ่มสลวยซบลงบนหน้าอกแกร่ง ส่วนแขนเรียวเล็กก็โอบพาดลำตัว ลมหายใจร้อนๆทำเอาร่างสูงถึงกับใจเต้นรัว โชกัดฟันกรอด พยายามข่มใจนับหนึ่งถึงสิบในใจเป็นสิบกว่ารอบ แต่มันก้ไม่สำเร็จ

" ไม่ไหวแล้วโว้ย!!! "ร่างสูงคำรามออกมา พลางพลิกให้ร่างเล็กไปอยู่ใต้ตัวเอง แต่คนที่หลับอยู่หาตื่นไม่ และไม่ได้รับรู้ว่า ทำให้คนอื่นคลั่งแค่ไหน

" หลับไม่รู้เรื่องเลยนะ ถ้าโดนลักหลับจะรู้อะไรกับเขามั๊ยเนี่ย "
โชพูดพลางมองร่างเล็กที่เริ่มจะสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมามองเหตุการณ์ที่ตัวเองก่อ

             ผมลืมตาขึ้นมาพลางขยี้ตาเล็กน้อย เห็นพี่โชขึ้นมาคร่อมผมซะแล้ว
" มีอะไรเหรอฮะ พี่โช " ผมมองหน้าพี่โชอย่าง งงๆ
" ขอโทษนะเรียว แต่พี่ไม่ไหวแล้วจริงๆ " พี่โชพูดจบก็โน้มหน้าลงมาจูบปากผมทันที ทำให้ความงงของผมหายไป

" อื้ม...อื้ม " ผมเบิกตาโตด้วยความตกใจ ถึงผมจะเคยเจออย่างนี้มาแล้วครั้งนึง แต่ครั้งนี้มันเร่าร้อน
ต้องการผมมากกว่าครั้งที่ผ่านมา ลิ้มผมสัมผัสได้ถึงความร้อนของลิ้นพี่โช มันเกี่ยวกระหวัดพร้อมกับกวาดไปทั่วโพลงปาก พี่โชผละออกไปเมื่อรู้ว่าผมกำลังจะหมดลมหายใจ

" พี่ขอได้มั๊ยเรียว " พี่โชขออนุญาตผมด้วยสายตาอ้อนวอน ซึ่งมันไม่เคยมีมาก่อน
" ถ้าเป็นพี่โช....เรียวยอมฮะ " ผมตอบออกไปด้วยความเขินอาย
พี่โชไม่รอช้า และเผด็จศึกผมทันที.....( รีดเดอร์คงรู้นะว่ามันเป็นไง)



  รุ่งเช้าผมเดินลงมาจากห้องนอน พลางเดินตามกลิ่นหอมของมื้อเช้าเข้าไปในครัว
" เป็นไงเรียว เืมื่อคืนหลับสบายดีมั๊ย? "
เสียงของพี่โชที่ยืนอยู่ข้างเครื่องชงกาแฟถามมาอย่างสดใส
" จะหลับสบายได้ไงล่ะถามได้ ตัวเองเป็นคนทำเองแท้ๆ ตาแก่โรคจิต.."
ผมพูดอย่างเขินอาย พลางเสมองไปบนโต๊ะอาหารซึ่งมีอาหารเช้าวางอยู่อย่างน่ากิน พี่โชมองผมขำๆก่อนจะเอามือมาขยี้หัวผมเบาๆ
" เมื่อคืนพี่รุนแรงไปรึเปล่า ต้องขอโทษด้วยนะ เพราะเป็นเรียวนั่นล่ะ พี่ถึงอดใจไม่ไหว "
พี่โชพูดไปมือสองข้างก็ประคองใบหน้าผมให้มองสบตาเขา ผมส่ายหน้าน้อยๆพลางยิ้มอย่างอ่อนเพลีย พี่โชมองผมด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนจะดึงเก้าอี้ให้ผมนั่ง
" นั่งตรงนี้นะครับ พี่ทำอาหารเช้าไว้ให้แล้ว พี่รู้...ว่าเรียวต้องหิวแน่นอน ก็เมื่อคืน..."
"เมื่อคืนทำไมเหรอฮะ " ยูถามขึ้นขณะที่เดินคู่มากับเรจิ ทั้งสองมีใบหน้าที่ผ่องใส
" อ๋อ....เมื่อคืนเจ้าตัวเล็กมันท้องร้องน่ะ แหะๆ ไม่มีไร " พี่โชรีบชิงตอบก่อนอย่างกลัวใครเข้าใจผิด
" อ่อ...ผมนึกว่าพี่โชหิว จนต้องกินใครบางคน " ยูยังคงแซวไม่เลิก พี่โชเริ่มหน้าแดงซะแล้ว สมนํ้าหน้า! อยากแกล้งผมดีนัก
" พอเลยๆ จะกินมั๊ยเนี่ย ข้าวเช้าน่ะ ถ้าไม่ พี่จะเทให้หมามันกินแล้วนะ " พี่โชแกล้งทำโกรธกลบเกลื่อน
" อ่าว...พี่โชจะเทได้ไงฮะ ก็เรียวกินอยู่...พี่เห็นเรียวเป็นหมาแล้วเหรอฮะ โธ่...ไ่ม่น่าเลยเรียว ยังไม่ทันข้ามวันเขาก็เห็นเราเป็นอื่นซะแล้ว "
เรียวบ่นงึมงำๆกับตัวเองอย่างน้อยใจ พลางทำหน้าเศร้าพาลให้โชต้องรีบปลอบเป็นการใหญ่

" โอ๋ๆ พี่ไม่เคยเห็นเรียวเป็นหมาเลยนะ อย่าโกรธพี่นะครับ พลีสสสสส จะให้ขอโทษยังไงพี่ยอมทุกอย่างเลยครับบบบ "
พี่โชเข้ามาเขย่าแขนผมอย่างขอร้อง ผมเลยขอแกล้งงอนต่อล่ะ

" ฮ่าๆๆ เป็นไงล่ะพี่โช คิดเหรอว่าเด็กเค้าจะยอมง่ายๆ งอนต่อไปเรียว พี่โชจะได้รู้สำนึกบ้างว่าอย่ามาแหยมกับคนอย่างเรียว ทุกคนน่ะ....ไม่ได้ง่ายเสมอไปอย่างที่พี่คิดหรอกนะ "
พี่ยูเชียร์ผมสุดใจขาดดิ้น โดยมีพี่เรเป็นกองสนับสนุนคอยพยักหน้าเห็นด้วย พี่โชมองมาด้วยสายตาอ้อนวอนทำให้ผมถึงกับใจอ่อน

" ก็ได้ๆ งั้นพี่โชต้องเป็นไกด์ให้เรียว....พาเรียวเที่ยวโตเกียวด้วยนะฮะ "
" อ่าว...ไหงงั้นล่ะ เรารึอุตส่าห์เชียร์อยู่ตั้งนาน เรียวนี้ใจอ่อนจริงๆ " พี่ยูบ่นอย่างเสียดาย พี่เรจึงต้องลูบแขนพี่ยูอย่างปลอบโยน
" ฮ่าๆๆ เป็นไงล่ะ ยู คนนี้น่ะยุไม่ขึ้นหรอก ถ้าเค้าไม่รักพี่จริงๆคงไม่ตามมาถึงที่นี่หรอก จริงมั๊ยครับ คนดี" พี่โชพูดพลางเดินมาโอบไหล่ผม ผมจึงได้แต่นั่งหน้าแดง พี่ยูกับพี่เรจึงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะนั่งลงร่วมโต๊ะอาหาร

" เรว่ากาแฟมันรสชาติแปลกๆมั๊ย? ฉันว่าัมันหวานไปหน่อยนะ "
พี่ยูยังคงแซวไม่เลิก แต่รู้สึกว่าพี่โชจะไม่สนใจแล้วล่ะฮะ
" จริงเหรอ....ผมก็ชงแบบปกติของยูนะ " พี่เรยังคงมองอย่างงงๆ
" เรนี่น้า....ไม่รู้เรื่องเอาซะเลย" พี่ยูส่ายศีรษะอย่างเหนื่อยใจก่อนจะหันมาตักสลัดผักให้ผม
" ทานเยอะๆนะเรียว ผักเนี่ย แก้เลี่ยนได้ดีเลยล่ะ "
คำพูดของพี่ยูทำเอาเด็กอย่างผมถึงกับงง แต่ทุกคนบนโต๊ะต่างหัวเราะอย่างสนุกสนาน

เฮ้อออออ ผู้ชายคนนี้จะทำให้ผมมีความสุขจริงๆใช่มั๊ยฮะ ถ้าพรหมลิขิตมีจริง ผมว่านี่ล่ะมั้ง เนื้อคู่ของผม... รึพวกคุณว่ายังไง?

ผมคงไม่สามารถรักครูคนไหนได้เท่าคนนี้แล้วล่ะฮะ หวานใจของผม.....


.......................................................................END................................................................................

ในที่สุดก็จบซะที บางคนอาจจะคิดว่า ทำไมมันจบเร็วจัง ขออธิบายเลยว่า ฟิคเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องย่อยต่อมาจากเรื่องแรกเฉยๆ โดยนำตัวละครที่ผู้อ่านหลายคนสนใจมาเขียนออกมาเป็นสเปเชี่ยล ยังไงก็ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดนะคะ  ( ถึงแม้จะไม่มีNC แต่ความน่ารักก็ยังคงมีอยู่นะคะ )

แต่เรื่องต่อไปที่จะเขียนนี้ ขอบอกว่าเป็นเรื่องใหม่ที่น่ารักไม่แพ้เรื่องเก่าเลย ยังไงก้ฝากติดตามผลงานชิ้นต่อไปด้วยนะคะ