คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 5th Floor : Lunch Togrther...
@ High school [ Class 2-A ]
12.00 am.
“ ซองเจ ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันป่าว วันนี้มีหมี่ผัดด้วยนะ” เสียงเพื่อนคนนึงตะโกนมาจากหน้าห้อง ผมกำลังหาของอยู่จึงได้แต่โบกมือปฏิเสธกลับไป เพื่อนๆจึงพากันออกไปจากห้อง
“ หายไปไหนนะ เมื่อเช้าจำได้ว่าหยิบมานี่นา...รึว่าจะลืมจริงๆ” ผมบ่นกับตัวเองพลางค้นกระเป๋านักเรียนเพื่อหาของบางอย่าง
“ หานี่ อยู่รึเปล่า?” สำเนียงแปร่งๆ ถึงผมไม่ได้หันไปมองก็รู้ว่าใคร
“ พี่ไปเอามันมาจากไหนน่ะ” ผมมองกล่องข้าวของตัวเองในมือพีเนียล ซึ่งเจ้าตัวถือมันโบกไปมา
“ เมื่อเช้าผมเห็นมันวางอยู่บนโต๊ะกินข้าว พอซองเจเดินออกมาก็ไม่ได้หยิบมันติดมือมาด้วย ผมเลยหยิบมาให้” พีเนียตอบพลางยิ้มกว้าง
“ ขอบคุณมากครับ พี่อึนกวังอุตส่าห์ตื่นแต่เช้ามาทำให้ ถ้าผมไม่เอามากินพี่เค้าคงเสียใจแย่” ผมเดินไปรับกล่องข้าวจากมือพีเนียล
“ งั้นเราไปกินข้าวด้วยกันนะ ผมเพิ่งย้ายมาใหม่ ยังไม่มีเพื่อนเลย ส่วนอิลฮุลไปไหนแล้วก็ไม่รู้” พีเนียลกล่าวชวนผมแกมขอร้อง ผมจึงต้องไปนั่งกินข้าวเป็นเพื่อนเขา
“ ปกติ พี่อึนกวังทำให้กินอย่างนี้ทุกวันเหรอ” พีเนียลถามพลางยัดขนมปังเข้าปาก ผมล่ะแปลกใจจริงๆ ขนมปังก้อนแค่นั้นมันจะไปอิ่มตรงไหน
“ อืม...เพราะผมอยู่กับพี่อึนกวังตามลำพังมาตั้งแต่เด็กๆ พี่เค้าเลยดูแลผมมาตลอด อาหารกลางวันก็ต้องทำให้ ทั้งๆที่ผมบอกว่าผมหากินเองได้ พี่อึนกวังมักบอกว่าถ้าปล่อยให้ผมหากินเองคงหนีไม่พ้นฟาสฟู๊ดหรืออาหารที่ไม่มีประโยชน์น่ะ อย่างเช่น ขนมปังแบบนั้น” ผมพูดพลางชี้ไปที่ก้อนขนมปังนั่น ทำเอาพีเนียลถึงกับสำลัก
“ แค่กๆ มันไม่มีประโยชน์เหรอ? มันก็ให้คาร์โบไฮเดรตอยู่นะ เป็นเพราะผมอยู่คนเดียวบ่อยๆ ก็เลยกินแต่ของพวกนี้จนชิน ขนมปังก้อนเดียวผมก็อยู่ได้ เพราะในกระเป๋าก็มีขนมขบเคี้ยวตุนไว้เยอะ” พีเนียลกลืนขนมปังก้อนสุดท้ายลงคอพลางคว้านมมาดื่ม
“ งั้นคราวหน้า ผมให้พี่อึนกวังทำเผื่อพี่ด้วยดีมั๊ย พี่อึนกวังน่ะทำกับข้าวเก่งเหมือนแม่เลยนะ รับรองพี่กินแล้วจะติดใจเหมือนได้กินฝีมือแม่เลยล่ะ” พีเนียลพยักหน้าหงึกๆรัวเร็วอย่างเห็นด้วย
“ ก็ดีเหมือนกันนะ ผมไม่ได้กินข้าวฝีมือแม่มานานละ ว่าแต่ซองเจนี่รักพี่อึนกวังจริงๆเลยน๊า...” พีเนียลกล่าวแซวผมพลางเอามือมาเช็ดมุมปากผมตอนเผลอด้วย คนอะไรชอบแต๊ะอั๋งคนอื่นเรื่อยเลย
“ กินมั๊ย?” ผมแก้เขินด้วยการยื่นกล่องข้าวไปแบ่งให้กับคนตรงหน้า พีเนียลจึงอ้าปากเป็นคำตอบ
“ กินเองสิ อ่ะนี่ ตะเกียบ” ผมยื่นตะเกียบไปให้เมื่อรู้ว่าจุดประสงค์ของเขาคืออะไร
“ มือผมเลอะนี่นา ป้อนหน่อยนะ น๊าๆๆ” เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นพีเนียลอ้อนเป็นเด็กๆแบบนี้ ผมจึงมองค้อนไปทีนึง ก่อนจะจำใจป้อนข้าวเข้าปากคนขี้อ้อนนั่น
___________________________________________________________________________________________________
@ University [ Music Major ] (Ft. MYNAME , Beast )
“ อึนกวัง ไปกินข้าวกันเถอะ” เสียงสดใสดังมาจากหน้าประตูห้องซ้อม ซึ่งอึนกวังเพิ่งซ้อมเสร็จ เขามีท่าทางแปลกใจเมื่อเห็นคนรักที่รีบออกจากบ้านแต่เช้า แต่กลับยังร่าเริงอยู่ได้จนถึงเที่ยง ไม่เหนื่อยบ้างรึไงนะ?
“ มีอะไรดีๆรึเปล่า ปากนี่ฉีกยิ้มจนถึงใบหูละ” อึนกวังเก็บ I-pad ลงกระเป๋าพลางหยิบกล่องข้าวออกมาซึ่งเขามักจะทำเผื่อมินฮยอกด้วย
“ เมื่อเช้านะ ฉันมีสอบร้องเพลงด้วย ให้ทายได้เท่าไร” มินฮยอกถามคนรักอย่างตื่นเต้น อึงกวังจึงวางข้าวกล่องลงก่อนจะมองใบหน้ามินฮยอกอย่างวิเคระห์
“ ยิ้มมาแบบนี้ Get A sure ใช่มะ” มินฮยอกส่ายหน้าน้อยๆ
“ A+ ต่างหากเล่า”
“ จริงเหรอ ดีใจด้วยนะ” ทั้งคู่กอดคอกันกระโดดโหยงๆไปรอบห้อง ราวกับเด็กๆ โชคดีที่ห้องซ้อมเป็นห้องเก็บเสียง ไม่งั้นคนข้างนอกคงตกใจกับเสียงเฮลั่นของพวกเค้า
“ ไปกินข้าวกัน วันนี้ฉันทำของโปรดนายด้วยนะ” อึนกวังหยิบกล่องข้าวมาโชว์คนตรงหน้า มินฮยอกรีบพยักหน้าตอบรับทันที เมื่อเปิดประตูห้องออกมาก็เจอกับคนคู่นึงพอดี
“ พี่สองคนจะไปทานข้าวกันเหรอครับ” เสียงทักดังมาจากฮยอนชิค โดยมีชางซอบเดินตามมาด้านหลัง
“ อืม...แล้วพวกนายล่ะ ไปไหนกัน” อึนกวังถามขึ้นเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนไม่ได้เดินไปทางโรงอาหาร
“ อ๋อ...พอดีพวกผมนัดกับ เซยง พี่อินซูและก็พี่กอนอูน่ะครับ ว่าจะไปกินพิซซ่าร้านพี่โยซอบกัน พอดีพี่เค้าเพิ่งเปิดร้านใหม่ งั้นผมไปก่อนนะครับ เดี๋ยวไปไม่ทัน” ฮยอนชิคพูดรัวเร็วพลางลากมือเพื่อนเดินตามไปเร็วราวกับพายุ
“ เรื่องของกินนี่ ไม่เข้าใครออกใครจริงๆเนอะ” มินฮยอกหันมายักไหล่ให้อึนกวังอย่างไม่ใส่ใจ
“ เราเองก็ไปกินของเรากันเถอะ” เมื่อพูดจบมินฮยอกก็จูงมืออึนกวังเดินออกจากห้องซ้อมไป
“ อิลฮุลๆ อาจารย์ที่ปรึกษาเรียกแน่ะ สงสัยจะเรื่องสอบเทียบโอนของนายมั้ง” จุนคิววิ่งมาแต่ไกลทำให้หอบไม่น้อย
“ ขอบใจนะ จุนคิว จริงๆแล้วนายประกาศเรียกฉันก็ได้นี่” อิลฮุลขำเพื่อนของเขาซึ่งยังคงหอบไม่เลิก
“ เอ้ออออ จริงด้วยแฮะ ฉันลืมอ่ะ พอดีงานคณะกรรมการมันล้นมือ ฉันเลยพลอยหลงหน้าลืมหลังไปด้วย ว่าแต่นายจะเทียบโอนไปไหนเหรอ คะแนนสูงลิบเชียว” จุนคิวทำหน้าที่คณะกรรมการโดยไม่ขาดตกบกพร่องเลย
“ อ่อ จะพาทชั้นไปมหาลัยในเครือน่ะ ฉันอยากเรียนจบเร็วๆ งั้นฉันไปหาอาจารย์ก่อนนะ” อิลฮุลยิ้มขอบใจเพื่อนที่อุตส่าห์วิ่งมาจนหอบ จุนคิวจึงได้แต่โบกมือลาเป็นคำตอบ
“ ขออนุญาตครับ ผม จองอิลฮุล ครับ” หนุ่มน้อยน่ารักกล่าวอย่างสุภาพ
“ อ้อ อิลฮุล มาพอดีเลย อ่ะนี่ เอกสารการสอบพาทชั้นของเธอ เก่งมากเลยนะ คะแนนนี่ท็อปมาเลย ยังไงก็ขอให้ตั้งใจและพยายามให้มากๆล่ะ พรุ่งนี้ก็ย้ายไปเรียนได้เลย เพราะเธอเก็บหน่วยกิตที่จำเป็นหมดแล้ว อาจารย์ก็ขอให้โชคดีละกันนะ” อาจารย์ยื่นซองเอกสารให้อิลฮุลก่อนจะหันกลับไปทำงนาของตัวเองต่อ
“ พี่ครับ ผมจะได้ไปอยู่ข้างๆพี่แล้วนะครับ” อิลฮุลพึมพำๆกับตัวเองอย่างดีใจ
“ สงสัยเย็นนี้ต้องฉลองซะแล้วววววว”
__________________________________________________________________________________
ความคิดเห็น