ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter : 12 จะให้ผมไปไหนได้ล่ะ ก็ในเมื่อ...?
chapter : 12
กลิ่นยาฟุ้งไปหมด ผมกระพริบตาตื่นขึ้นมารู้สึกหนักๆบริเวณข้อมือ ผมเหลือบตาไปมองเห็นเส้นผมสีดำขลับวางทับอยู่ เจ้าของเส้นผมนั้นหายใจเข้าออกช้าๆเป็นจังหวะ บอกให้รู้ถึงห้วงนิทราที่สนิท ผมแอบมองและลอบยิ้มให้กับคนตรงหน้า จากนั้นจึงละสายตาออกมาเนื่องจากคนตรงหน้าได้ตื่นขึ้นมา" ยู เป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนรึเปล่า" เจ้าของผมสีดำถามผมด้วยความเป็นห่วง สายตาที่เคยเย็นชาก่อนหน้านี้ได้แปลเปลี่ยนเป็นความห่วงใย เมื่อมองใบหน้านี้แล้วทำให้ขอบตาผมร้อนผ่าวขึ้นมาทันที พร้อมกับมีนํ้าใสๆไหลลงมา ทำให้ผู้ที่พบเห็นทำอะไรไม่ถูก
"ยู ร้องไห้ทำไม เจ็บตรงไหนรึเปล่า" เจ้าของใบหน้าที่ห่วงใยรีบลนลานเข้ามาจับตัวผมเพื่อดูอาการ
" เร ฉันขอโทษนะเร ฮึกๆ...ฉันขอโทษ" ผมพูดด้วยนํ้าเสียงปนสะอื้น เรจิมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยนํ้าตาพาลทำให้เขาแทบทนไม่ได้
" ให้ผมยกโทษให้เรื่องอะไรล่ะครับ ในเมื่อยูไม่ได้ทำผิดอะไรเลย"
" ไม่หรอก ฉันไม่น่าคิดไปเองเลยเรื่องของเรกับคุณคุมิโกะ และก็เรื่องที่ทำให้เรเข้าใจผิดเรื่องระหว่างฉันกับคุณจุนเป" ผมพูดพลางส่ายหน้าทำให้นํ้าตาไหลมากกว่าเดิม
" ผมมันบ้าเองที่ไปคิดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้ ผมผิดที่คิดไปเองฝ่ายเดียวด้วยอารมณ์ชั่ววูบ จนทำให้ยูต้องเจ็บปวดเช่นนี้" เรจิพูดพร้อมกับโผเข้ากอดผมจนแน่นแทบหายใจไม่ออก
" ฉันรักเรนะ ยังไงฉันก็จะรักเรคนเดียว...เร ได้โปรดอย่าไปจากฉันเลยนะ" ผมพูดด้วยเสียงอู้อี้แต่ก็ยังพอฟังรู้เรื่อง ทำเอาร่างสูงถึงกับยิ้มออกมา
" จะให้ผมไปไหนได้ล่ะ ก็หัวใจผมมันอยู่ที่ยูหมดแล้วนี่นา " เมื่อเรจิพูดจบ เขาเชยคางผมขึ้นพร้อมกับมอบจุมพิตอันอ่อนหวานที่ผมโหยหามานาน
" ผมจะอยู่กับยูนะ ลืมเรื่องคุมิโกะไปซะ นั่นมันเป็นแค่อดีต ส่วนเรื่องของมาโกโตะผมไปคุยกับเขามาแล้ว ผมเข้าใจแล้วล่ะ ผมขอโทษด้วยนะที่ทำให้ยูไม่สบายใจ" เรจิพูดรัวเป็นปืนกลทำให้ผมรู้ว่าเขารู้สึกผิดขนาดไหน ทีี่ทำให้ผมเจ็บปวด
" ไม่เป็นไรหรอกเร ฉันเองก็ผิดที่คิดไปเองฝ่ายเดียว อย่าคิดมากเลยนะ ว่าแต่ฉันหิวแล้วล่ะ มีอะไรกินบ้างเนี่ย"
ผมพูดเรื่องหิวเพื่อแก้เขิน
" ผมต้มซุปมาให้ด้วยนะ รู้มั๊ยยูหลับไปตั้งหนึ่งวันครึ่งแน่ะ ผมนี่อยู่ไม่สุขเลยล่ะ คุณแม่ของยูเพิ่งกลับไป ผมก็เลยมาเปลี่ยนเวร หมอบอกว่ายูทานข้าวน้อยและพักผ่อนไม่เพียงพอ ทำให้ไม่มีพลังงาน" เรจิอธิบายให้ฟังพลางตักซุปร้อนๆน่ากินมาเป่าไล่ความร้อน
" อ้าปากนะ" เรจิพูดกับผมเหมือนผมเป็นเด็ก หน้าตาเขาช่างอ่อนโยนอะไรเยี่ยงนี้ ถ้ามีพยาบาลอย่างนี้ให้ผมป่วยสักอาทิตย์ก็ยอม ผมอ้าปากรับช้อนซุปเข้ามา มันช่างอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
" อร่อยมากเลย ขอบคุณมากนะครับ...ที่รัก" เมื่อผมพูดจบหน้าผมก็แดงซ่านขึ้นมาทันที
" พูดอย่างนี้ ผมอยากจะเอายูกลับบ้านตั้งแต่วันนี้เลย จะได้กอดให้หายคิดถึง" เรจิพูดพร้อมกับส่งซุปมาอีก
" เรจิบ้า" ผมพูดอย่างเขินอาย พลางกินซุปต่อไปเงียบๆ เมื่อกินหมด เรจิก็ปรับเตียงให้ผมนอน ดีใจจังพรุ่งนี้ผมก็จะได้กลับบ้านแล้ว แต่เรื่องนึงที่ผมยังคาใจอยู่ก็คือ แล้วเอ็มวีที่ผมถ่ายมันจะออกมาเป็นไงล่ะเนี่ย!!!
..................................................................................................................................................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น