Ai shi te ru. You're my heart.

ลำดับตอนที่ #11 : Chapter : 11 ขอโทษ...=/=

Chapter 11


ผมกับเรจิทะเลาะกันล่วงเข้าวันที่ 3 แล้ว เรจิไม่กลับมานอนที่ห้องอีกเลย ทั้งๆที่วันนี้มีงานสำคัญรออยู่ซึ่งผมไม่สามารถเลี่ยงได้เลย เช้านี้ ผมได้นั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกับเรจิ แต่เรจิไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองผม ผมรู้สึกไม่อยากอาหารจึงวางตะเกียบลง พ่อหันหน้ามามองพลางทักผมอย่างอารมณ์ดี
" ทำไมวันนี้กินข้าวน้อยจังเลยยู ปกติพ่อเห็นเรากินเอาๆ"
" ไม่มีอะไรหรอกฮะ ผมไม่หิว" ผมพูดพลางเอาตะเกียบเขี่ยข้าวเล่น ตารางของผมวันนี้คือ เตรียมชุดให้เรจิช่วงเช้าและชุดของนางแบบที่จะมาถ่าย MV ตอนบ่าย ผมพยายามทำงานอย่างหนักเพื่อให้ตัวเองไม่คิดฟุ้งซ่าน วันนี้มีหิมะตกเล็กน้อย ทำให้บรรยากาศการทำงานมีหิมะเป็นแบร็คกราว  ไม่ว่าอากาศจะเป็นยังไง ทุกคนก็พยายามอย่างเต็มที่  เวลาล่วงเลยมาจนกระทั่งบ่าย ได้มีโทรศัพท์จากทีมงานของนางแบบว่ามีหิมะถล่มปิดถนนทางเข้า ทำให้ไม่สามารถเข้ามาได้  ซึ่งเวลาของทีมงานที่นี่ก็มีจำกัดจึงไม่สามารถรอได้เช่นกัน จำเป็นต้องหาตัวแทน ผมคิดว่าทีมงานคงจะเลือกคุณคุมิโกะเป็นตัวแทน ผมเดินเข้าไปถามแม่ว่าต้องแก้ชุดของนางแบบมั๊ย แม่ผมทำหน้าครุ่นคิดนิดนึง ก่อนจะปิ๊งขึ้นมาราวกับมีหลอดไฟอยู่บนหัว
" ไม่ต้องแก้หรอก แม่รู้แล้วว่าต้องทำยังไง "
" ทำไงฮะแม่"
" ก็ลูกไง" แม่พูดยิ้มๆอย่างเจ้าเล่ห์
" ไม่นะฮะแม่ คุณคุมิโกะก็มี เดี๋ยวผมไปแก้ชุดให้เดี๋ยวนี้เลย" ผมพูดอย่างลนลาน
" ไม่ต้องแก้ให้เสียเวลาหรอกลูก งานนี้ลูกช่วยแม่หน่อยนะ" แม่พูดพร้อมกับเดินเข้ามาจับตัวผม
" คุณคุมิโกะก็มีนี่ฮะ" ผมพูดอย่างอิดออด แต่แม่ส่งสายตาเว้าวอนกลับมาให้ ด้วยความเคยชิน ผมจึงต้อง
" ฮะแม่"
  ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง แม่แปลงโฉมให้ผมกลายเป็นสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม วิกผมยาวละต้นคอระหง หมวกถักสีชมพูซึ่งเข้ากับเสื้อคอเต่าสีขาว มีรูปเชอร์รี่ปักอยู่บริเวณหน้าอก ซึ่งถูกเสริมด้วยอุปกรณ์บางอย่าง มินิสเกิร์ตสีกลีบดอกซากุระเข้ากับบูทสีนํ้าตาลเบสพื้นเรียบ ผมรู้สึกโหวงๆ เมื่อต้องใส่กระโปรง แต่ผมก็ต้องยอมรับมัน แม่มองผมอย่างอึ้งๆ ผมจึงได้แต่หน้าแดงแล้วถามกลับไป
" มองอะไรฮะแม่"
" ทำไมลูกไม่เกิดมาเป็นผู้หญิงนะ" แม่พูดพร้อมกับเดินสำรวจรอบๆตัวผม
" ผมเป็นอย่างนี้ก็ดีแล้วนี่ฮะ"
" แต่งตัวอย่างนี้พูดผมกับฮะมันแปลกๆนะ"
" ก็ได้....ค่ะ เอ่อ...มันไม่ไหวจริงๆฮะแม่" ผมกลั้นใจพูดสิ่งที่แม่อยากได้ยิน แต่มันก็ทำไม่ได้อยู่ดี  แม่ลากตัวผมออกไป ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อเผชิญหน้ากับเร

          ณ กองถ่าย MV 

บริเวณที่มีต้นไม้ที่มีหิมะปรกคลุมยามบ่าย ผู้เป็นแม่เดินเข้ามาที่กองถ่าย พร้อมพูดกับตากล้อง
" พ่อ แม่ว่าเราหานางเอกได้แล้วล่ะ" แม่พูดเสียงใสพร้อมกับพยักเพยิดไปทางหนุ่มน้อยซึ่งอยู่ในคราบสาวน้อยหน้าชะแล่ม ที่ยืนแก้มแดงอยู่ด้านหลัง
" ดีเหมือนกัน จะไ้ด้ถ่ายเลย เสียเวลามานานแล้ว ว่าแต่ว่า ใครล่ะนั่น น่ารักเชียว คงไม่ใช่ชาวบ้านแถวนี้หรอกนะ" ผู้เป็นพ่อมองอย่างทึ่งๆ
" ก็ชาวบ้านแถวนี้แหล่ะ ชื่อโคอิเดะ ยูซัง น่ารักใช่มั๊ยล่ะ" คุณภรรยาพูดอย่างภาคภูมิใจ
" แต่เอ๊ะ...ชื่อมันคุ้นๆ เหมือนลูกเราเลย  ...ไม่จริงน่า ยูจริงๆเหรอเนี่ย ฮะๆๆ" ผู้เป็นสามีเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
" อย่าหัวเราะสิพ่อ ผมยิ่งรู้สึกแย่อยู่นะ" ผมบอกพ่อด้วยใบหน้าที่ร้อนจัด
" 555+ มาเริ่มถ่ายกันดีกว่า บทของลูกก็มีแค่ พอเริ่มแอ็คชั่นให้ลูกวิ่งไปกอดเรจิ แล้วบอกขอโทษและัอ้อนวอนเขาขอให้เขาอยู่กับลูก และกล้องจะแพลนไปที่ใบหน้าของเรจิ จากนั้นเขาจะจูบลูก แต่เอ๊ะ ใช้มุมกล้องสิถึงจะถูก เพราะลูกไม่ใช่ผู้หญิงนี่นา ถึงแม้จะคล้ายๆก็เถอะนะ555+"
"ฮะ" ผมตอบรับสั้นๆก่อนจะสแตนบายเตรียมเข้าฉาก  พ่อเดินไปหาเรจิ เขาจะรู้มั๊ยนะว่าเป็นผม ถ้าเขารู้คงไม่อยากเล่นกับผมแน่เลย แต่อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดเถอะนะ


3....2....1....แอ็คชั่น
กล้องแพลนไปที่ต้นไม้ซึ่งปรกคลุมไปด้วยหิมะ ซึ่งมีร่างของชายคนหนึ่งยืนอยู่ใต้ต้นไม้ราวกับว่ากำลังเฝ้ารอใครสักคน เสียงฝีเท้าวิ่งมาทางด้านหลังพร้อมกับแรงโถมที่เข้ามากอด ข้อมือบางรัดแน่น ชายหนุ่มจึงหันมามอง
" ยู คุณมาทำอะไรน่ะ " เสียงกระซิบถามอย่างตกใจ แต่เรจิก็ดึงสติกลับมาได้โดยไว
" อย่าห่วงเลย เล่นไปเถอะน่ะ" ผมกระซิบตอบกลับ นี่เป็นครั้งแรกที่เราได้คุยกันตลอด3วันที่ผ่านมา ตอนนี้หัวใจผมมันบีบรัด ไม่รู้ว่านํ้าตามันมาจากไหน ผมพูดในสิ่งที่ผมคิดทันที แต่เพียงแค่เปลี่ยนสรรพนามให้เข้ากับบท
" ฉันขอโทษ ฮึกๆ ฉันจะไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้ว อย่าหนีฉันไปไหนเลยนะ ฉันกับเขาไม่มีอะไรกัน เราเป็นแค่เพื่อนกัน ขอเพียงฉันอธิบายแล้วเธอจะเข้าใจ" หยาดนํ้าตาที่ไหลนองหน้ากรีดแทงหัวใจของร่างสูงที่อยู่ตรงหน้า เขาไม่อยากเห็นใบหน้าที่น่ารักต้องเปื้อนไปด้วยคราบนํ้าตา เรจิใช้นิ้วหัวแม่มือปาดนํ้าตาให้ร่างเล็กอย่างเบามือ ก่อนจะประคองใบหน้าแล้วโน้มหน้าลงมาประทับจุมพิตอันแสนหวาน ร่างเล็กหลับตาราวกับจะซึมซับเรื่องทุกอย่างไว้ มันช่างเป็นจูบที่อ่อนโยนไม่เหมือนกับจูบเมื่อ3วันที่แล้ว

คัท.........
เสียงดังมาจากกองทำให้ผมหลุดจากภวังค์ เราทั้งสองผละออกจากกันอย่างช้าๆ ผมรู้สึกว่าตัวเบาหวิว เหมือนโลกมันหมุนเร็วขึ้น และหัวผมหนักอึ้ง สิ่งสุดท้ายที่ผมเห็นก่อนที่ทุกอย่างจะดับมืด คือ รอยยิ้มของเร เขายิ้มให้ผมแล้ว เขาไม่โกรธผมแล้วใช่มั๊ย เพียงแค่นี้ผมก็ดีใจแล้วล่ะ  แล้วทุกอย่างก็ดับมืดลง

.......................................................................................................................................................