คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter :4 นายแบบหน้าใหม่
Chapter: 4
ไอ้รอยที่เพิ่มขึ้นมาอีกสองรอย ทำยังไงมันก็ลบไม่ออกสักที ผมนึกแค้นไอ้หมอนั่นนักแต่ก็ทำอะไรมันไม่ได้ แล้ววันนี้ถ้าผมเจอหน้าเรจิ แล้วผมจะทำหน้ายังไงดีล่ะ ผมขึ้นรถมาโรงเรียนด้วยใบหน้าอิดโรย เนื่องจากเมื่อคืนแทบไม่ได้นอน เพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเย็น วันนี้นิตยสารที่ผมถ่ายออกวางขายแล้ว นักเรียนที่ขึ้นมาบนรถต่างสนทนากันเรื่องนิตยสารเล่มนี้ พร้อมกับเอ่ยปากพูดถึงเรจิอย่างออกรส
“ตาของเรจิสวยมากเลยล่ะเธอ เค้าว่ากันว่าเรจิเป็นลูกครึ่งอังกฤษล่ะ”
“ว๊าย*o* จริงเหรอ มิน่าล่ะ หล่อได้ใจเลยเธอ”
เสียงจ๊อกแจ๊กของหญิงสาวทำให้ผมต้องเงี่ยหูฟัง ขณะนั้นเองก็มีคนขึ้นรถ เขามายืนในตำแหน่งเดิมที่เคยยืน พร้อมกับส่งสายตากวนส่วนที่เดินได้มาให้ ราวกับว่าเรื่องที่เค้าทำกับผมมันไม่เคยเกิดขึ้น ผมทำได้แค่หลบสายตาเขาเท่านั้น สาวๆรอบข้างต่างพากันเงียบแล้วจ้องมาทางเขาเป็นตาเดียว แต่เขากลับไม่มีท่าทางใส่ใจ
“ทำไมต้องปิดซะมิดเลยล่ะ” เรจิพูดพลางเลิกผ้าพันคอที่ผมพันอยู่ออก โชคดีนะที่ฤดูนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วงซึ่งกำลังเข้าฤดูหนาว เลยไม่น่าสงสัยเท่าไร
“ก็ใครเป็นคนทำล่ะ คนโรคจิต” ผมพูดแล้วเชิดหน้าหนีเขา เรจิจึงได้แต่หัวเราะในลำคอ
“เอ๊ะ!!!นี่มันคนที่ถ่ายนิตยสารคู่กับเรจินี่นา กรี๊ด!>o< ขอถ่ายรูปหน่อยค่ะ”
หญิงสาวพร้อมใจกันควักกล้องและโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดชัตเตอร์ เรจิก็ได้แต่ยิ้มตอบกลับไป แต่เป็นยิ้มที่เห็นได้ทั่วไป ไม่ใช่รอยยิ้มที่เขายิ้มให้ผมวันนั้น เรจิโอบผมเล็กน้อยราวกับจะชักชวนให้ถ่ายรูปคู่กัน
“สีหน้าคุณดูดีมากค่ะ ฉันอ่านแล้วแทบหลงรักเลย โดยเฉพาะ ใบหน้าแดงๆของคุณ”หญิงสาวรัวกดชัตเตอร์ เรจิรีบลากผมลงมาจากรถเมื่อถึงเป้าหมาย
“นายนี่...ขายดีชะมัด ขายดีกว่าฉันซะอีก”เรจิพูดพร้อมกับจับมือผม ลากไปทางประตูโรงเรียน
“หยะ...หยุดก่อน เรจิ ฉะ...ฉันเหนื่อย”ในที่สุดผมก็เค้นเสียงออกมาได้ เรจิจึงชะลอฝีเท้าลง เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นมาตามใบหน้าใส เรจิจับปลายผ้าพันคอของผม ขึ้นมาซับเหงื่อให้ผมอย่างอ่อนโยน
“โทษทีนะ...ผมลืมไป ว่านายน่ะ ขาสั้น!!=_=” แน่ะ ทำดียังไม่เท่าไรเลย ว่ากันอีกละผมบุ้ยหน้ามองเขา
“ก็ใครใช้ให้นายลากฉันลงมาเล่า”ผมบ่นกลับไปอีกชุด
“หรือว่านายจะให้พวกหล่อนถ่ายรูปกันจนพอใจล่ะ นาย คงกลับมาไม่ครบ32แน่ๆ พวกผู้หญิงพวกนั้นน่ะ น่ากลัวจะตาย”เรจิพูดพร้อมกับทำท่าสยองพองขน
“แล้วก็...อีกอย่าง อย่าไปทำหน้าแดงให้ใครเห็นอีกล่ะ....จุ๊ฟ”เรจิพูดแล้วจูบลงมาบนหน้าผากผม จากนั้นจึงเดินจากไป ทิ้งไว้แต่ผมที่ยืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิม โดยที่คนทั้งคู่หารู้ไม่ว่า การกระทำของเขาได้ผ่านสายตาของคนผู้หนึ่ง ซึ่งมีรอยยิ้มชั่วร้ายผุดอยู่มุมปาก
.............................................................................................................................................................
ความคิดเห็น