คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2nd Floor : สองซี้จากแดนไกล
“ นี่..ตื่นได้แล้ว จะนอนไปถึงไหน รถมาแล้วนะ” ลิม ฮยอนชิคปลุกเพื่อนขี้เซาข้างตัว ซึ่งนั่งหลับอุตุแม้ว่ารอบข้างจะเสียงดังเพียงใดก็ไม่เป็นอุปสรรคต่อเค้าคนนี้เลย
“ ชางซอบ ถ้านายไม่ตื่น ฉันจะทิ้งนายไว้ที่นี่จริงๆด้วยนะ” ฮยอนชิคยังคงเขย่าร่างของเพื่อนซี้ ซึ่งไม่มีแนวโน้มว่าจะตื่นขึ้นมารับรู้เรื่องราวใดๆเลย ถึงแม้อยากจะทิ้งก็ทำไม่ได้อยู่ดี ก็ลี ชางซอบ เพื่อนสนิทของเขาคนนี้มีใบหน้าที่แม้เวลาอยู่เฉยๆก็ราวกับว่ากำลังแอ๊บแบ๊วอยู่นั่นเอง แล้วอย่างนี้จะทิ้งไปได้ยังไง ลีชางซอบผู้ที่ใช้เวลาส่วนใหญ่ ในการนอน ถึงแม้ว่าเขาจะมีอายุมากกว่าฮยอนชิค แต่ว่าก็ชอบทำตัวเป็นเด็กๆจนฮยอนชิคไม่อาจเรียกพี่ได้เต็มคำ เมื่อรถมาจอดตรงหน้าจากคนที่หลับอุตุกลับดีดตัวลุกขึ้นราวกับรู้ว่ารถจะมาถึงตอนไหน แล้วหยิบกระเป๋าขึ้นรถไป ฮยอนชิคจึงทำได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอาเดินตามขึ้นไป
“ คราวหลังฉันจะไม่ปลุกนายแล้ว เสียเวลาจริงๆเลย” ฮยอนชิคบ่นอย่างหัวเสีย
“ นายกล้าทิ้งฉันจริงๆน่ะเหรอ” ชางซอบปรือตาขึ้นเล็กน้อย พลางกล่าวอย่างงอนๆทำเอาผู้พบเห็นที่ถ้าไม่ใช่เพื่อนกันมานานคงขย่ำไปแล้ว จากคนที่อารมณ์เสียจึงปล่อยขำออกมาเมื่อเห็นหน้าของเพื่อน
“ คราวหลังนายก็อย่าหลับในที่สาธารณะแล้วกัน ฉันไม่อยากประทุษร้ายนายต่อหน้าประชาชน”
“ ถึงฉันจะหลับ แต่ถามหน่อย ฉันเคยพลาดรถไฟหรือรถเมล์สักครั้งมั๊ย” ชางซอบสวนกลับมาด้วยน้ำเสียงเนิบๆราวกับละเมอ ทำเอาฮยอนชิคเถียงไม่ออก มันก็จริงของเขาล่ะนะ ไม่ว่าชางซอบจะไปหลับที่ไหน แต่เค้าก็ไม่เคยพลาดสิ่งที่กำลังรออยู่เลย ราวกับมีเซ็นเซอร์ตรวจจับก็ไม่ปาน เมื่อกล่าวจบชางซอบก็เอนหัวไปข้างหน้าต่างพร้อมกับหลับต่อไป ฮยอนชิคจึงได้แต่หยิบเฮดโฟนออกมาฟังเพลง
.............................................................................
............................................................
..........................
.............
“ เฮ้ยๆ ชางซอบ ตื่นๆ จะถึงแล้ว” ฮยอนชิคเขย่าเพื่อนข้างตัว ซึ่งยังคงหลับใหลไม่รู้เรื่องรู้ราว
“ ให้มันได้อย่างนี้สิ ไอ้เพื่อนบ้า นายไปอดหลับอดนอนจากไหนมาเนี่ย” ฮยอนชิคบ่นงึมงำๆพลางลุกขึ้นหยิบกระเป๋าสัมภาระของตน เมื่อรู้ว่าปลุกยังไงเจ้าคนขี้เซาก็คงไม่ตื่น
ตุ๊บ….โอ๊ย!!!
ด้วยความโมโหเพื่อนจึงกระชากกระเป๋าออกมาอย่างแรง ทำให้กระเป๋าเจ้ากรรมกระแทกหัวคนที่มายืนอยู่ด้านหลังอย่างจัง
“ โอ๊ย!!! เจ็บ ซี๊ดดดดด” คนโดนกระแทกถึงกับลงไปนั่งกุมศีรษะกับพื้น สงสัยคงจะเจ็บมากจริงๆ ก็กระเป๋ามันเบาซะที่ไหนกันล่ะ
“ ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ผมไม่ทันเห็นว่ามีคนมายืนอยู่ด้านหลัง ก็ไอ้คนที่นั่งข้างผมมัน....” ฮยอนชิคขอโทษอย่างรู้สึกผิดพลางชี้นิ้วคาดโทษไปยังอีกคน ซึ่งตอนนี้ตื่นขึ้นมาทำหน้าตาบ๊องแบ๊วไม่รู้เรื่อง ฮยอนชิคกัดฟันกรอดพลางนับหนึ่งถึงสิบในใจก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเป็นคนทำให้ผู้ที่นั่งกุมหัวต้องเจ็บ
“ ว่าแต่นายเป็นอะไรมากมั๊ย ฉันขอโทษจริงๆ” ฮยอนชิคย่อตัวลงไปนั่งมองหน้าคนที่กุมหัวอยู่ ซึ่งตอนนี้หน้าหายแดงแล้วและเจ้าตัวก็ส่ายหน้าไปมาเป็นสัญญาณบอกว่าไม่เป็นไร ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามอง ใบหน้าน่ารักทำเอาผู้ที่จ้องอยู่ถึงกับใจหายวาบ
ติ๊ดดดดดด
เสียงประตูเปิดออกเรียกสติฮยอนชิคกลับมา ชางซอบหยิบสัมภาระแล้วเดินผ่านฮยอนชิคไปโดยไม่ลืมเอาเท้าสะกิดเพื่อนด้วย ฮยอนชิคกับหนุ่มน้อยหน้าหวานค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นยืนก่อนจะพากันแยกย้ายลงจากรถไป
“ เป็นอะไรน่ะ เหมือนจิตหลุดเลย” ชางซอบหันไปสะกิดเพื่อนขณะที่เดินไปตามทางเดินด้วยกัน
“คนที่พูดเหมือนละเมอแบบนายน่ะ ไม่ต้องมาว่าฉันเลยนะ ปลุกเท่าไรก็ไม่ตื่น ชอบทำให้อารมณ์เสียจริงๆ” ฮยอนชิคหันกลับไปต่อว่าเพื่อนซี้ของตน
“ เมื่อกี้ก็ดันทำคนอื่นเจ็บเลย แต่ฉันว่าเขาหน้าคุ้นๆนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน” ฮยอนชิคเกาคางพลางนึกไปด้วย
“ นี่แน่ะ!!” ชางซอบเอามือตบบ่าเพื่อนดังเพี๊ยะ
“ เพราะเค้าน่ารักใช่มั๊ยล่ะ นายถึงจ้องซะขนาดนั้น นายนี่น๊า..มากับฉันทั้งคนยังมองคนอื่นอีก” ชางซอบว่าเพื่อนอย่างน้อยใจ
“ หยุดเลยนะ ลีชางซอบ การที่นายพูดแบบนี้มันทำให้คนอื่นเขาเข้าใจผิดไปหมด อย่างงี้ไงฉันถึงไม่มีแฟนสักที” ฮยอนชิคบ่นไปพลางก้าวขายาวๆ หนีเพื่อนตัวเองไปด้วย
“ ก็ฉันยังไม่มีแฟน นายเองก็ต้องยังไม่มีเป็นเพื่อนฉันด้วยสิ อิอิ” ชางซอบพูดเหมือนละเมอเจือแววขบขันไปด้วย พลางส่งยิ้มยิงฟันสวยๆให้เพื่อน ฮยอนชิคจึงได้แต่ถอนหายใจในความเป็นเด็กของเพื่อนที่อายุมากกว่าตัวเองปีนึง
“ ก็วันๆนายไม่ทำอะไรนอกจากนอน แล้วอย่างนี้จะไปมีได้ไงล่ะ อย่าเอาฉันไปเหมารามกับนายด้วยนะ”
ปึก!!!
“ โอ๊ย!!! จะหยุดทำไมไม่บอกเล่า ฉันอ่านแผนที่อยู่นะ” ฮยอนชิคคลำจมูกตัวเองป้อยๆเมื่อชนเข้ากับหลังของเพื่อนอย่างจัง
“ ถึงแล้ว ที่นี่ล่ะ” ชางซอบก็ยังคงพูดเหมือนละเมอต่อไป
บ้านที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาคือบ้านพักสองชั้น ที่ประตูรั้วเขียนว่า “ CUBE PLACE “
“ โห... นี่มันบ้านคนแน่เหรอวะ ทำไมมันใหญ่อย่างนี้” ฮยอนชิคตาโตกับสิ่งก่อสร้างข้างหน้าซึ่งในอนาคตมันจะเป็นหอพักของเขาตลอด2ปีที่เหลือในชีวิตมหาลัย
“อืม... ใหญ่แบบนี้ล่ะ ก็ในรายละเอียดเค้าบอกหมดเลยนี่ มีแต่นายที่ไม่ยอมอ่านมันมา” ชางซอบพูดตาปรือๆพลางแบกกระเป๋าตัวเองเข้าไปในรั้วบ้าน
“ หุบปากเลยนะ ไอ้เจ้าขี้เซา นายไม่มีสิทธิ์มาว่าฉันนะ” ฮยอนชิคชี้นิ้วไล่หลังก่อนจะแบกกระเป๋าเข้าบริเวณบ้านเหมือนกัน
_____________________________________________________________________________________________________________ถ้าแบ๊วมันจะหลับได้หลับดีขนาดนี้ มานอนกับไรเตอร์มั๊ย เดี๋ยวจะกล่อมพร้อมเลย (นอนหลับเฉยๆ อย่าคิดลึกกันนะ -.,- )
ความคิดเห็น