ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter :2 หน้าแดง?
Chapter: 2
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก ผมรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้ไปโรงเรียนใหม่ พบเพื่อนใหม่ แต่น่าเสียดายที่
โรงเรียนที่ผมจะไปมันไม่มีผู้หญิงน่ะสิ แต่ไม่เป็นไร จะผู้หญิงหรือผู้ชายผมก็ไม่เกี่ยงหรอก(อย่าคิดลึกสิ..)ระยะทางจากบ้านไปโรงเรียนก็ไม่ไกลมากนักนั่งรถแค่2ป้ายก็ถึง รถวันนี้แน่นเป็นพิเศษ ผมไปยืนข้างประตู มีคนขึ้นรถแน่นขนัด ตอนนี้ผมมองแทบไม่เห็นอะไรเลยเนื่องจากมีคนมายืนบังผมอยู่ จมูกของผมอยู่ตรงหน้าอกของคนตรงหน้าพอดี กลิ่นสบู่อ่อนๆโชยเข้าจมูกผมเป็นระยะๆ ผมเงยหน้าขึ้นไปเพื่อจะมองให้ชัดๆ แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อหน้าของผมกับคนตรงหน้าห่างกันแค่ไม่ถึงคืบ เขาเหลือบตาลงมามองผมเล็กน้อยแล้วก็ทำหน้านิ่งเฉย ไอ้ใบหน้านิ่งๆของเขานี่ล่ะผมไม่ค่อยชอบเลย
“ วันนี้นายไม่ไปทำงานเหรอ” ผมถามออกไปแก้เขินทั้งๆที่เห็นเขาสวมชุดนักเรียน
“ ไม่เห็นต้องถามเลย ผมใส่ชุดนักเรียน ก็ต้องไปเรียนสิ” เขาตอบมาด้วยสายตากวนๆซึ่งมันทำให้ผมอารมณ์บูดขึ้นมาทันที ผมหันหน้าหลบไปด้านข้าง แต่ก็ทำได้แค่นั้นล่ะเพราะรถมันแน่นมากจนไม่สามารถขยับได้เลย ผมลงจากรถโดยไม่สนว่าเค้าจะลงมาหรือไม่ ผมเดินไปทางประตูโรงเรียนแต่เขากลับเดินเลยออกไป เขาคงไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกับผมมั้ง ผมทักทายเพื่อนใหม่ในห้อง ทุกคนมีรูปร่างสูงใหญ่สมกับนักเรียนนระดับม.ปลาย น้อยคนนักที่จะมีลักษณะตัวเล็กเหมือนผม
พักกลางวันผมเดินถือข้าวกล่องที่แม่ทำให้ขึ้นไปบนดาดฟ้าของตึกเรียน เนื่องจากผมดูในการ์ตูนแล้วมันมีดาดฟ้าโรงเรียน ผมก็เลยอยากขึ้นมาดูบ้าง ขณะที่ผมกำลังขึ้นไปทางบันไดหนีไฟ ผมก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นคนยืนอยู่ แต่ที่ผมหยุดเพราะพวกเค้ากำลัง......(คิดเอาเอง)
สิ่งที่เห็นทำเอาผมใจเต้นรัว ผมรีบวิ่งขึ้นบันไดโดยไม่สนใจพวกเขาอีก เมื่อไปถึงผมวิ่งไปที่หลังบานประตูพร้อมกับปิดมันลง จากนั้นจึงรับรู้ได้ว่าตัวเองหมดแรงและไถลตัวลงไปนั่งกับพื้นหลังพิงบานประตู เกิดมาผมยังไม่เคยเจออย่างนี้มาก่อน ซึ่งผมก็เข้าใจนะว่าสมัยนี้เรื่องเพศเป็นเรื่องที่เปิดเผยแล้ว แต่ไม่คิดว่าภายในโรงเรียนจะมีแบบนี้ด้วย
“ ไปเจออะไรมาล่ะสิ” เสียงดังมาจากคนที่นอนอยู่กลางดาดฟ้าถามขึ้น ผมจึงเพ่งมองไปซึ่งมันดูคุ้นตา
“ ก็นิดหน่อยน่ะ” ผมตอบพลางเช็ดเหงื่อแล้วเดินไปหาเขา
“ นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ นายอยู่โรงเรียนข้างๆไม่ใช่เหรอ”
“ ผมบอกเหรอว่าอยู่โรงเรียนข้างๆ” เขาตอบพลางทำหน้ากวนประสาท ผมมองไปที่ป้ายหน้าอกซึ่งอยากจะเอาหัวโขกฝาด้วยความเซ่อของตัวเอง
“ กินข้าวมั๊ย” ผมถามเขาพลางเปิดกล่องข้าวซึ่งแม่ทำมาเยอะเกินความจำเป็น ท่านบอกว่าเอาไว้แบ่งเพื่อน เพื่อนที่ว่าก็คงจะเป็นหมอนี่
“ อืม...ป้อนหน่อยสิ” เรจิตอบแต่ก็ยังนอนอยู่อย่างนั้น
“ ทำไมฉันต้องป้อนนายล่ะ มีมือก็กินเองสิ”ผมบ่นพร้อมกับคีบเนื้อเตรียมจะเข้าปาก แต่มันถูกคนที่นอนอยู่เอาไปกินก่อน เรจิเอาปากตัวเองมางับตะเกียบของผมซึ่งกำลังจะเข้าปาก ทำให้ปากของผมกับเขาห่างกันแค่ไม่กี่เซน สิ่งนี้ทำเอาผมช็อคตัวแข็งทื่อไปเลย ส่วนคนที่กินของชาวบ้านเขาก็นั่งเคี้ยวหงับๆโดยทำเป็นไม่สนใจ แต่ผมนี่สิหน้าร้อนลามไปถึงใบหูแล้ว
“ เคยมีใครบอกมั๊ย? ว่านายหน้าแดงแล้วน่ารักชะมัด” เรจิกล่าวพลางอ้าปากรอให้ผมป้อนซึ่งตอนนี้ผมแข็งเป็นหินไปแล้ว เขาแย่งตะเกียบจากมือผมไปคีบข้าวเข้าปากและตามด้วยป้อนผมอีกคำ
“ นายจะแข็งอีกนานมั๊ยเนี่ย ข้าวหมดรสชาติกันพอดี” เขาบ่นพร้อมกับคีบข้าวป้อนผม
“ ฉันกินเองได้” ผมพูดพลางแย่งตะเกียบคืนมา แล้วรีบสวาปามโดยไม่สนใจว่ามีคนมองอยู่รึไม่
...แค่กๆๆๆ....
“ กรรมตามสนองทันทีเนื่องจากกินแล้วไม่แบ่ง” คำๆนี้หลุดออกมาจากปากคนที่นั่งมองผมกินอยู่นาน เขาพูดพร้อมกับยื่นน้ำมาให้ ผมมองค้อนเขาไปเขาก็มองผมแล้วหัวเราะเสียงดัง
“ นายนี่เหมือนเด็กชะมัดเลย555+” เรจิพูดพร้อมกับเอานิ้วมาเขี่ยเม็ดข้าวที่ติดอยู่ข้างแก้มผมออก นั่นคือสิ่งที่ทำให้ผมต้องหลบสายตาเขา แล้วเขยิบออกมาเนื่องจากกลัวเขาได้ยินเสียงหัวใจของผม ผมนี่มันบ้าจริงๆเลย ผมเป็นผู้ชายนะ(ถึงหน้าตาจะไม่เหมือนก็เถอะ) และเขาก็เป็นผู้ชาย(ถึงแม้ว่าจะหล่อมากก็ตาม) ผมไม่น่าคิดอกุศลเลย ผมต้องเป็นโรคจิตไปแล้วแน่ๆหลังจากได้เห็นสองคนนั้นตรงทางบันไดหนีไฟ
“ วันนี้นายจะไปสตูดิโอรึเปล่า” ผมถามออกไปทำเนียนว่าไม่ได้เขินเลยทั้งๆที่หน้าร้อนผ่าว
“ มีถ่ายแบบตอนบ่ายน่ะ เรียนเสร็จผมว่าจะไปเลย” เขาพูดไปด้วยพร้อมกับจัดการกับข้าวที่เหลืออยู่ในกล่อง
“ แม่นายนี่ทำกับข้าวอร่อยชะมัด” เมื่อกินเสร็จเรจิก็ล้มตัวลงนอน
“ ใกล้เวลาเรียนแล้วนายไม่ไปเหรอ” ผมถามพลางเหยียดตัวลุกขึ้นยืนเตรียมตัวจะไปเรียน
“ ไม่ล่ะขอพักสักงีบ และนายก็ต้องอยู่ตรงนี้ด้วย” เขาพูดจบก็ฉุดมือผมให้นั่งลง พร้อมกับเอาหัวมาวางบนตักผมแทนหมอน
“ นี่นาย! จะทำแบบนี้ไม่ได้นะ วันนี้เปิดเทอมวันแรก ฉันก็โดดซะแล้ว ต่อไปอาจารย์ก็คงจะไม่เชื่อถือฉันอีก ตื่นเถอะนะ ไปเรียนเถอะ” ผมพูดพร้อมกับเขย่าเขาแรงๆ แต่มันไม่ขยับเลยง่ะ
“ นี่เรจิ....ลุกเถอะ นะ นะ” นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเรียกชื่อเขา ผมเห็นเขาแอบขยิบตาพร้อมกับยิ้มมุมปากแล้วหน้าเขาก็แดงนิดหน่อยด้วย
“ เรียกอีกสิ...ยู” เขาเอ่ยปากออกมาทำเอาผมถึงกับพูดไม่ออก นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อผมเหมือนกัน ผมจึงทำได้แค่ปล่อยให้เขานอนอยู่อย่างนั้น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น