คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : chapter : 13 เดทครั้งแรก^^
Chapter 13
หลังจากที่กลับมาอยู่โตเกียวได้หนึ่งอาทิตย์ เอ็มวีตัวนี้ก็ได้ออนแอสู่สายตาประชาชน มีเสียงตอบรับเข้ามามากมายว่าอยากรู้จักนางเอกเอ็มวี เนื่องจากน่ารักจนเกินห้ามใจ ผมอยากรู้จังว่าถ้าแฟนๆรู้ว่านางเอกคนนั้นคือ หนุ่มน้อยที่ตอนนี้มายืนรอแฟนหน้าโรงหนัง จะทำหน้ายังไง แหะๆใช่แล้ว วันนี้ผมกับเรจิมาเดทกันครับ ก็ไม่เชิงเดทหรอก เรียกว่ามาดูผลงานดีกว่า เรจิได้รับการทาบทามจากผู้กำกับชื่อดังให้ไปเล่นภาพยนตร์แนวรักคอมเมดี้ ถึงผมจะอิจฉานางเอกไปหน่อยก็เถอะ แต่ก็ได้ดูเรจิในผลงานอีกแบบ เรจิบอกกับผมว่าไม่ต้องไปอิจฉานางเอกหรอก เพราะผมน่ะน่ารักกว่าเขาเป็นไหนๆ พูดอย่างนี้ผมก็เขินสิครับ หลังจากดูหลังเสร็จเราก็ไปเดินเล่นกัน เข้าร้านนู้นออกร้านนี้เป็นว่าเล่น ผมเดินผ่านร้านขายเครื่องประดับจึงแวะเข้าไปโดยไม่ลืมจูงมือเรจิเข้าไปด้วย เมื่อเข้าไปในร้านพนักงานต้อนรับก็มองมายังเราสองคนอย่างยิ้มแย้ม เขาไม่รู้หรอกว่าคนที่ผมจูงมือมาด้วยคือนายแบบชื่อดัง ก็เพราะเรเล่นปลอมตัวซะจำไม่ได้เลยทั้งวิกผมทั้งแว่นตา
“ จะรับเครื่องประดับแบบไหนดีคะ ถ้ามาเป็นคู่ก็เชิญด้านนี้เลยค่ะ” พนักงานต้อนรับผายมือพลางเดินนำผมไป
“ซื้อให้แฟนใช่มั๊ยคะ แหม!แฟนคุณเนี่ยน่ารักจังเลยนะคะ” หญิงสาวพูดกับเรพลางปรายตามาทางผม เขาไม่รู้รึไงนะว่าผมเป็นชาย เรแอบยิ้มนิดๆเห็นแล้วหมั่นไส้ชะมัดละกัน ผมมันเหมือนเด็กผู้หญิงขนาดนั้นเลยเหรอ แต่ก็จริงแฮะ วันนี้ผมใส่เสื้อสีฟ้าอ่อนมีหมีถือหัวใจอยู่บนหน้าอก แถมยังใส่หมวกปีกอีกตังหาก ตัวก็เล็กข้อมือก็เล็ก คงไม่แปลกที่เขาจะเข้าใจผิด
“ ถ้างั้นขอดูกำไรข้อมือแล้วกันครับ” เรจิพูดอย่างสุภาพพร้อมยิ้มมีเสน่ห์ส่งไปให้ หญิงสาวจึงรีบวิ่งเข้าไปหลังร้านทันที
“ แน่ะ เรจิก็ไปยั่วเขาซะงั้น เห็นมั๊ยวิ่งหายไปเลย” ผมแซวพลางตีแขนเรจิเบาๆ
“ ทำไม หึงเหรอ” เรตอบกลับมาทำเอาอุณหภูมิผมขึ้นเลย
“ ไม่ได้หึงซะหน่อย แค่ไม่อยากให้เรยิ้มให้คนอื่นไปทั่ว” ผมพูดอย่างเขินอายปนงอนเล็กน้อย
“ ครับๆ ไม่ยิ้มอย่างนี้ให้ใครอีกแล้ว ให้ยูคนเดียวดีกว่าเนอะ” พูดจบเรก็คว้าตัวผมไปโอบไหล่ไว้
นั่นยิ่งทำให้ผมอายเข้าไปใหญ่
“ปล่อยนะเร คนอื่นเขามองกันอยู่นะ อายเค้า” ผมพูดกับไหล่ของเร เขาจึงยอมปล่อยแต่ก็ยังแอบขโมยหอมแก้มผมอย่างรวดเร็ว พนักงานสาวเดินกลับมาพร้อมกล่องหนึ่งใบ ในนั้นบรรจุกำไลข้อมือเงินมีสองขนาด อันเล็กคงจะเป็นของผู้หญิงส่วนอันใหญ่ก็คงจะเป็นของผู้ชาย รอบๆขอบกำไลมีพลอยรูปดาวฝังไว้โดยรอบ ดูร่วมสมัยและคราสสิคไปในตัว
“ ข้างในสามารถสลักชื่อไว้ได้ด้วยนะคะ” พนักงานสาวพลิกด้านในออกมาให้ดู ถึงแม้จะเป็นเงินแต่ก็มีความยืดหยุ่นสูง กันแรงกระแทกได้ดี ยามต้องแสงไฟ เม็ดพลอยจะสะท้อนเล่นแสงไฟ ผมรู้สึกตกหลุมรักมันตั้งแต่แรกเห็น เรจิหยิบมันขึ้นมาดู แล้วยิ้มอย่างพอใจ
“ งั้นขออันนี้ละกันครับ” เรจิลองหยิบอันใหญ่มาสวม มันพอดีและเข้ากับข้อมือของเขามาก
“ ถ้างั้นขอยืมข้อมือของคุณผู้หญิงหน่อยนะคะ เผื่อว่าจะต้องตัดออกอีกดูเหมือนข้อมือคุณจะเล็กกว่าขนาดปกติ” หญิงสาวจ้อมาจนไม่สามารถแทรกได้ ผมลังเลและรู้สึกแปลกๆที่เขาเรียกผมว่าคุณผู้หญิง แต่ก็ยอมยื่นมือออกไปให้ เมื่อเขาสวมให้ผม มันใหญ่จริงๆด้วย
“ คงต้องตัดออกสักเซนน่ะค่ะ เดี๋ยวดิฉันจัดการให้ ว่าแต่จะเขียนอะไรไว้ข้างในดีคะ” หญิงสาวพูดพลางยื่นกระดาษมาให้เราทั้งคู่ เรจิรับมันมาพลางมองหน้าผมเล็กน้อยแล้วเขียนอะไรยิกๆลงในกระดาษ ซึ่งผมไม่อาจรู้ได้เลย จากนั้นเขาก็ส่งมันให้พนักงาน ผมเดินชมสินค้าในร้านประมาณ10นาทีหล่อนก็เดินออกมาจากหลังร้านพร้อมกับกล่องใบเดิม เรจิรับมันมาแล้วส่งเงินให้กับเธอคนนั้น เขาหันมามองผมพลางยิ้มเล็กน้อย จากนั้นจึงจับข้อมือผมแล้วสวมกำไลให้ ผมพลิกดูข้างใน รอยยิ้มปรากฏชัด ผมมองเขาอย่างขอบคุณและผมก็จะเชื่อในสิ่งที่เขาสลักอยู่ข้างใน
“I will beside you forever “ Reiji” ”
ข้อความของเรจิก็เหมือนกันกับผมแต่เปลี่ยนชื่อเรเป็นชื่อผม กำไลคู่นี้เหมือนจะเป็นเครื่องสัญญาของเรา ผมจับมือเรจิและเดินไปข้างนอกโดยไม่อายใคร เพราะไหนๆก็มีคนทักผมว่าเป็นผู้หญิงไปแล้วนี่นา เราทั้งคู่เดินจับมือกันท่ามกลางอาทิตย์อัสดง เรจิมาส่งผมที่บ้านก่อนจะกลับ เขาก้มลงมาจูบผมอย่างอ้อยอิ่ง ผมไม่อยากให้ช่วงเวลานี้ผ่านไปเลย เมื่อถอนริมฝีปากออก เขายิ้มให้ผมก่อนจะเดินจากไป
ความคิดเห็น