ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : WAMPWoLF : 6
WAMPWoLF 6
โอรากอนดินแดนที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยป่าไม้ อาหาร และอัญมณีมากมาย โถงพระราชวังถูกประดับตกแต่งไปด้วยเพชรพลอยอันล้ำค่าจากการทำเหมืองในอณาจักร ยิ่งแสงตะวันสาดส่องมายังบัลลังค์แสงที่ตกกระทบทำให้เกิดประกายแววับอย่างสวยงามจนหาที่เปรียบมิได้ แต่ทว่าเพชรน้ำงามเม็ดใหญ่ที่ถูกประดับอยู่นั้นกลับไม่ใช่สิ่งที่ราชาเฝ้าปกป้อง สิ่งทีล้ำค่าที่สุดหาใช้เงินตราและเพชรพลอยแต่กลับเป็นสิ่งที่อยู่ลึกลงไปใต้พื้นแผ่นดินของอณาจักรนี้
"ตะวันจะขึ้นแล้วทำไมเจ้ายังไม่ไปนอนอีก" จงแดที่นั่งอยู่ท่ามกลางกองหนังสือมากมายในหอสมุดหลวงกลับถูกขัดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำของใครบางคน จงแดละจากหนังสือมองดูคนตรงหน้าด้วยสีหน้าขัดใจเล็กน้อย
"แวมไพร์อย่างข้าไม่จำเป็นต้องนอนหรอก แล้วเจ้าหล่ะมาทำอะไรในนี้" ก็จริงที่แวมไพร์อย่างเขาไม่จำเป็นต้องนอนเลยสักนิด จงแดถามกลับร่างสูงผิวเข้ม
"มาตามหาความสงบหน่ะ" ไคตอบสั้นๆและนั่งลงตรงข้ามกับจงแด
"คนอย่างเจ้าต้องความสงบด้วยหรอ?"
"ก็แค่ช่วงนี้แหละ ข้าต้องคิดอะไรหลายๆอย่าง แล้วเจ้าหล่ะทำไมจึงอ่านหนังสือมากมายขนาดนี้" ไคสงสัยที่คนตรงหน้าทำไมจึงแบกหนังสือมานั่งอ่านเยอะขนาดนี้ เขากำลังอ่านอะไรอยู่กันแน่
"ประวัติศาสตร์โอรากอนหน่ะ?ข้าไม่ได้เติบโตที่นี่ข้าจึงจำเป็นต้องรู้อะไรหลายๆอย่าง หนังสือพวกนี้ท่านแม่...เออ...ข้าหมายถึงแม่นมหน่ะเป็นคนเลือกมาให้"
"นอกจากเพชรพลอยโอรากอนมีอะไรอีกหรอ?ทำไมท่านซีเรียสถึงอยากได้ขนาดนี้" ไคถามเป็นการลองเชิงเผื่อว่าเขาจะรู้คำตอบเร็วขึ้นว่าทำไมท่านพ่อถึงอยากได้โอรากอนมากกว่าเมืองไหนๆ
"ไม่รู้สิ...ข้ายังอ่านไม่ถึงไหนเจ้าลองอ่านเองไหมหล่ะ"
"ไม่หล่ะ เจ้าอ่านไปเถอะข้าไม่กวนหรอก" ไคเดินหายไปในห้องสมุดคงมีหลายอย่างที่เขาต้องคิดถึงต้องมายังห้องสมุดที่เงียบสงัดขนาดนี้
ตะวันเลือนหายจากขอบฟ้าปรากฎจันทราแทนที่แสงดาวระยิบระยับช่างเป็นคืนที่สวยอีกคืนหนึ่ง สารจากมิดเดอร์เอิร์ทถูกส่งให้กับองค์ราชินีในค่ำคืนนี้ หลังจากที่สารถูกเปิดออกสีหน้าขององค์ราชินีดูเรียบเฉยไร้ซึ่งอาการใดๆแต่หากมองลึกลงไปในตาของพระนางจะพบกับความระแวงและความหวาดกลัวอยุ่มากมาย แต่มันไม่สามารถปิดไคบุตรแห่งคานาเบลได้ ไครับรู้ถึงความหวาดกลัวจากสายตาขององค์ราชินี
"หมดธุระของเจ้าแล้วออกไปได้" ไคและชานยอลก้มหัวให้ราชินีก่อนจะเดินออกจากห้องโถงตรงไปยังลานฝึกประลอง
"จงอิน ชานยอล พวกเจ้ามาแล้วหรอ...ดูนั่นสินับวันจงแดยิ่งเก่งข้าว่าเขาต้องเป็นราชาที่ทรงอำนาจแน่ๆ" เซฮุนกล่าวชมอย่างตื่นเต้นหลังจากที่เขาดูการต่อสู้ของจงแดกับเหล่าแวมไพร์ตนอื่นๆ
"เจ้าไม่ต้องชมข้าขนาดนั้นก็ได้นะเซฮุน" ถึงแม้ปากจะพูดแต่สายตายังคงมองไปที่คู่ต่อสู้อย่างแน่วแน่
"นี้ข้าพูดดังไปหรอ?" เซฮุนสงสัย
"ท่านไม่ได้พูดดังหรอกแค่ท่านจงแดหูดีหน่ะ" ลู่หานกล่าว
"ทำไมคริสถึงต้องคอยเฝ้าจงแดขนาดนั้นนะ กลัวว่าจะหายไปหรือไงกัน" ไคบ่นพึมพ่ำกับชานยอลแต่แปลกที่อยู่ๆจงแดก็หยุดการต่อสู้เสียอย่างงั้นทำให้ต้นแขนโดนดาบของคู่ต่อสู้ฟันลงมา เลือดกระเด่นไปเต็มพื้นแต่มันไม่ได้สร้างความเจ็บปวดให้จงแดสักเท่าไหร่ไม่นานบาดแผลก็หายไปทิ้งไว้แค่รอยเลือดก็เท่านั้น
สายลมพัดผ่านทำให้กลิ่นเลือดของจงแดลอยไปแตะจมูกใครหลายๆคน สำหรับเอล์ฟและแวมไพร์ด้วยกันไม่มีปัญหาแล้วผู้พิทักษ์ก็ไม่ดื่มเลือดอีกแล้วแต่สำหรับหมาป่านี่หล่ะเลือดแวมไพร์กลับเป็นที่ต้องการมาก
"รีบเช็ดเลือดออกเถอะก่อนที่ข้าสองคนจะเผลอกินเจ้าหน่ะ" ไครีบหันหลังเพราะตอนนี้นัยตาของเขาเปลีี่ยนเป็นสีแดงแล้ว ความกระหายเลือดของเขากำลังมากขึ้นยิ่งได้กินเลือดจงแดเขาก็ยิ่งอยากลิ้มลอง ชานยอลรีบพาไคออกมาจากลานประลองก่อนที่จะเกิดเรื่องวุ่นวายไปมากกว่านี้
"หืมมม กลิ่นแวมไพร์นี่มันหอมดีนะ"
"หอมยังไงเจ้าก็กินไม่ได้ แล้วก็หยุดความคิดซะถ้าไม่อยากตายอยู่ที่นี่" ไคบอกชานยอลอย่างเหลืออดถ้าวันใดที่โดนจับได้ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นเพราะใคร มันคงเป็นคนสนิทของเขาเนี่ยแหละ
"ทำไมท่านถึงเป็นยังงี้ ปกติท่านไม่เคยกระหายเลือดแบบนี้นะ"
"ข้าจะไปรู้ได้ไงหล่ะชานยอล" ไคโวยวาย "ทำไมข้าถึงอยากกินเลือดเจ้าขนาดนี้นะจงแด" นั่นคือคำถามที่เจ้าตัวก็ยังไม่สามารถตอบได้ เพราะปกติแล้วไคเป็นผู้ที่สามารถทนต่อความหิวได้มากและตอนนี้เขาก็ไม่ได้หิวแต่กลับอยากลิ้มลองเลือดอันนั้นอย่างมาก
หลายวันหลังจากนั้นไคก็ไม่มายังสนามประลองอีกเลยเพราะกลัวว่าจะเกิดเหตุการ์ณแบบวันนั้นขึ้นมาอีก วันนี้คริสไม่อยู่ที่ลานประลองจึงไม่มีการฝึกซ้อมอย่างทุกวันสนามเงียบสงัดแต่กลับผมร่างสูงอยู่ที่สนามเจ้าชายแวมไพร์ไม่หวั่นกลับเดินไปยังร่างสูงนั้น
"จงอิน..." คนถูกเรียกหันกลับมาตามเสียงช้าๆ
"จงแด...เจ้ามาทำอะไร คริสไม่อยู่เจ้าออกมาที่นี่ได้หรือ"
"ข้าไม่ได้ตัวติดกับพี่คริสซักหน่อย ข้าเห็นเจ้าอยู่คนเดียวเลยเดินมาดูหน่ะ" จงแดว่าพลางหยิบดาบที่ว่างอยู่ตรงหน้าขึ้นมากระชับไว้ในมือ
"เจ้ามาก็ดีข้ากำลังอยากได้คู่ซ้อมอยู่พอดี"
เสียงดาบกระทบดาบยังคงดังต่อเนื่องไปจนพระอาทิตย์ขึ้นแสงแดดที่โผล่พ้นหุบเขาบ่งบอกว่าทั้งสองต่อสู้กันมานานแค่ไหนแล้ว สันดาบคมถูกจ่อเข้าที่ไห้ปลาร้าของร่างสูงก่อนที่ทุกอย่างจะจบลง
"ข้าชนะ" จงแดยิ้มอย่างพอใจ
"ข้ายอมให้เจ้าหรอกนะ..." ไควางดาบไว้ยังที่เดิมก่อนจะเดินหันหลังแล้วเดินออกจากสนามประลองแต่ใช่ว่าเขาจะหนีจงแดพ้น เจ้าชายแวมไพร์วิ่งมายืนข้างเขาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
"จงอินจะไปห้องสมุดหรอ?ข้าไปด้วยสิ" ไคไม่ตอบอะไรแต่ก็ยอมให้อีกคนเดินไปด้วยแต่โดยดี ตลอดทั้งวันจงแดมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับหนังสือ ส่วนไคก็กึ่งหลับกึ่งตื่นเขาแทบจะไม่ได้อ่านอะไรเลยด้วยซ้ำ จงแดละจากหนังสือเป็นพักๆเพื่อมองร่างสูงที่นอนหลับอยู่ตรงหน้ากลุ่มผมสีควันบุหรี่ตัดกับสีผิวเข้มๆกลับแปลกที่มันเข้ากันได้อย่างลงตัว
"มาเพื่อนอนสินะ555" จงแดหัวเราะเบาๆก่อนจะหันกลับไปสนใจหนังสือต่อ ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่เขายังอ่านเรื่องเกี่ยวกับโอรากอนอยู่ รู้ตัวอีกทีก็มีแรงมากระทำกับหนังสือจนหนังสือเล่มใหญ่ปิดลงและถูกแทนที่ด้วยแก้วเลือดสดกับอาหารธรรมดา
"เจ้าควรกินข้าวได้แล้วนะ ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะกินอะไรก็เลยยกมาหมดนี่" ไคยื่นทาดอาหารให้กับจงแดเพราะเขาไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ไคยังคงไม่รู้ตัวว่าสายตาของเขาเริ่มเป็นห่วงคนตรงหน้าขึ้นทุกที
"ข้าไม่กินข้าวหรอกตอนนี้หน่ะแค่เลือดก็พอแล้ว" จงแดหยิบแก้วไวท์แต่ข้างในคือเลือดยกขึ้นดื่มภายในเวลาอันรวดเร็ว "ขอบใจนะ" คำขอบใจสามารถเรียกร้อยยิ้มของอีกคนได้
"ยิ้มอะไร?" จงแดถาม ไคไม่ตอบเพียงแค่ชี้ไปที่ปากเพื่อบ่งบอกว่าปากจงแดนั้นเลอะ จงแดยกมือขึ้นเช็ดคราบเลือดที่ติดอยู่ที่ปากแต่มันเหมือนจะไม่ทันใจอีกคนเพราะท่าทีที่เช็ดปากนั้นจงแดช่างเหมือนเด็กน้อยเอาเสียมากๆ
ไคลุกขึ้นพร้อมกับปัดมืออีกคนที่กำลังเช็ดปากอยู่ออกก่อนจะก้มลงนำริมผีปากหนาของตนเองประกบลงที่ริมผีปากบางก่อนจะจัดการคราบเลือกบนริมผีปากอีกคนจนหมด ไม่นานเหมือนมีบางอย่างเรียกสติของเขากลับมาไคผละออกจากริมผีปากบางแล้วหันหลังเดินหนีออกจากห้องสมุดไป ทิ้งให้แวมไพร์น้อยนั่งหน้าแดงจนทำอะไรไม่ถูก
"คิมไค...เจ้าทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย" ไคบ่นงึมง่ำหลังจากปิดประตูห้อง หัวใจของเขาเต้นแรงในรอบหลายร้อยปีหรือต้องบอกว่าเขายังไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แต่หารู้ไหมว่ายังมีใครอยู่ในห้องของเขา
"ท่านไค...ไปทำไรมาหรอ?หน้าแดงเชียว" หลังจากที่ชานยอลเห็นเจ้านายตัวเองยืนบ่นงึมงำอยู่ที่ประตูจึงตัดสินใจถามออกมาเพราะอาการของไคนั้นช่างหน้าแปลกสำหรับเขา
"ไม่ใช่เรื่องของเจ้า"
"ทำไมต้องยิ้มน้อยยิ้มใหญ่...ได้กินเลือดสาวที่ไหนมาครับ" ชานยอลแซว
"ไม่ยุ่งสักเรื่องได้ไหม?" ไคเดินไปนั่งยังโซฟาตัวเก่ากลางห้อง "แล้วได้ข่าวอะไรบ้างไหม?"
"ท่านแบคฮยอนส่งข่าวมาว่าได้ ศรเทมีส มาแล้วอีกสองวันหมอกจะหนาท่านแบคฮยอนจะยิงศรเทมีสผ่านกำแพงแก้วเพื่อจะสังหารท่านจงแด" (*ศรเทมีส เมื่อผู้ใดถูกยิงด้วยศรนี้จะทำให้มีอาการชาและภายในสองวันจะต้องตายด้วยพิษของศรนี้)
"แบคฮยอนจะฆ่าจงแดแล้วงั้นรึ?"
"ท่านจะทำยังไง?"
"ถึงเวลาก็จะรู้ว่าเราควรจะต้องทำยังไง"
TALK : มาอัพแล้วคริๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หวังว่าจะสนุกกันนะคะ สนุกไหมอ่า?? อิอิอิ
เม้นให้กำลังใจไรท์ด้วยนะคะ
รักรีดเดอร์และฝากติดตามผลงานด้วยนะจ๊ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น