คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : WAMPWoLF : 2
WAMPWoLF 2
ณ มิดเดอร์เอิร์ท
ดินแดนอันศักดิ์สิทธิ์ของชาวเอล์ฟผู้เป็นพันธมิตรกับแวมไพร์แห่งโอรากอน ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเข้าเขตปลอดภัยแต่การเดินทางยังไม่จบสิ้นเพราะตอนนี้ข้ากับพี่คริสยังไม่ถึงเขตเมืองเลยแต่อีกไม่นานเราจะเดินทางถึงยังประตูเมืองชั้นในของมิดเดอร์เอิร์ท ในที่แห่งนั้นคงจะมีอาหารให้ข้าได้กินมีเตียงนุ่มๆให้ข้าได้นอน
“เจ้ากำลังฝันถึงสิ่งใดอยู่ห๊ะ?” เสียงทุ้มต่ำของร่างสูงเรียกให้ข้าตื่นจากฝันกลางวัน
เดินทางต่อมาเพียงอีกครึ่งวันก็มาถึงประตูเมืองชั้นในที่มีเอล์ฟยืนเฝ้าอยู่ ประตูเมืองบานใหญ่ค่อยๆเปิดออกเผยให้เห็นหญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวจากทหารเอล์ฟร่างนั้นกลับคุ้นตาเสียเหลือเกิน ไม่คุ้นได้อย่างไรในเมื่อข้าเห็นท่านในทุกๆวัน
“ท่านแม่...” ข้าวิ่งเข้าสู่อ้อมกอดของมารดาคนที่ข้าคิดถึงที่สุด รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าของท่าน
“ในที่สุดเจ้าก็เดินทางมาถึงสักทีนะองค์ชาย...คริสเจ้าทำได้ดีมาก” สัมผัสที่อบอุ่นและคำกล่าวชมถึงพี่คริสฟังแล้วชื่นใจเสียยิ่งกว่าสิ่งใด
ภายในเมืองเต็มไปด้วยชาวเอล์ฟแต่ละตนดูสวยและหล่อไม่สมกับวัยมันแน่สิเพราะเอล์ฟเป็นอมตะหนิข้าคงจะเด็กที่สุดในเมืองเลยก็ว่าได้ ชาวเมืองแต่ละตนดูมีความสุขเพราะพวกเขายิ้มให้กันและกันตลอดเวลา หลังจากเดินผ่านเมืองที่เต็มไปด้วยความหรรษาก็กลับมาเจอประตูบานใหญ่อีกบาน
“นี่คงจะเป็นประตูวังสินะ” ผมพูดไม่นานประตูสีทองบานใหญ่ก็เผยให้เห็นพระราชวังของชาวมิดเดอร์เอิร์ท สีทองอร่ามสะท้อนกับแสงแดดเป็นอย่างดีรายรอบไปด้วยแม่น้ำที่ไหลลงมาจากด้านบนของพระราชวังทำให้มันกลายเป็นน้ำตกที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย สายรุ้งที่เกิดจะละอองน้ำยิ่งมองก็ยิ่งเพลินใจสมแล้วกับที่เป็นเมืองของเอล์ฟผู้เป็นอมตะ แม้จะเป็นโถงพระราชวังก็ยังมีแสงเข้ามาไม่ต้องบอกว่าสวยเพียงใดแต่นี้เป็นสิ่งที่สวยที่สุดตั้งแต่ข้าเคยเจอมา
“นี่ท่านเลย์ราชาแห่งมิดเดอร์เอิร์ท ด้านขวาคือท่านเซฮุนพระราชอนุชา(น้องชาย)ของท่านเลย์” ท่านแม่ทรงแนะนำให้ข้ารู้จักกับเหล่าผู้ปกครองเมือง ข้าก้มหัวให้เพื่อนทำความเคารพให้กับทั้งสอง
“ข้า จงแด โอรสแห่งโอรากอน…พระราชวังของท่านทรงงดงามดั่งคำล่ำลือจริง”
“ถึงจะงดงามเพียงใดก็ยังสู้ปราสาทแห่งโอรากอนไม่ได้หรอก บ้านของท่านงดงามกว่านี้มากและยังมั่งคั่งไปด้วยทองคำและเพชรพลอย” ท่านเลย์กล่าวชมโอรากอนจนข้าอยากจะเดินทางกลับบ้านไม่ไหวแล้ว ต้องมีหลายสิ่งที่ข้าต้องเรียนรู้เกี่ยวกับบ้านของตนอีกเยอะแยะ
“ไม่ต้องพูดกับข้าอย่างเป็นทางการหรอกเพราะเราหน้าจะอายุเท่าๆกัน” เซฮุนส่งยิ้มบางมาให้กับผมซ้ายมือของเซฮุนมีเอล์ฟตนนึงที่หน้าตาหล่อเหลาไม่แพ้กันข้าจึงคิดว่านั้นอาจจะเป็นองค์รักษ์ของเซฮุน
“พักผ่อนตามสบายนะท่านเดินทางมาไกล…วันไหนที่เจ้าพร้อมข้าจะพาเจ้ากลับบ้านเอง…เจ้าชาย” สิ้นเสียงร่างขาวที่ดูสง่าก็หายวับไปกลับตาข้าค่อนข้างที่จะตกใจแต่อีกไม่นานข้าก็คงจะชินไปเอง ตอนนี้ข้ากับท่านแม่ออกมาพักผ่อนอยู่ในสวนหลวงส่วนพี่คริสก็กำลังพูดคุยอยู่กับเซฮุนดูท่าว่าสองคนนั้นคงจะรู้จักกันพอสมควร
“ท่านแม่มีอะไรจะเล่าให้ข้าฟังหรือเปล่า” ตอนนี้ข้าอยากจะรู้ความจริงทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวข้าและครอบครัวของข้ามันถึงเวลาแล้วที่ข้าจะต้องรู้ทุกอย่าง
“แม่ไม่ใช่แม่จริงๆของเจ้าความจริงแล้วแม่เป็นผู้พิทักษ์ของพระราชชนนีของท่าน โอรากอนมีตำนานที่เล่ากล่าวกันมานานว่าเมื่อวันที่จันทร์เต็มดวงครั้งที่ 5000 ราชาแห่งโอรากอนจะถูกสังหารและโอรากอนจะตกอยู่ภายใต้อำนาจมืดของมนุษย์หมาป่า ในวันที่ท่านประสูติท่านหญิงจึงให้พาท่านหนีไปให้ไกลที่สุดเพราะเกรงว่าท่านจะได้รับอันตราย ท่านเป็นพระโอรสเป็นผู้สืบราชบัลลังก์ดังนั้นนั่นคือเหตุผลที่ท่านมีพลังอำนาจวิเศษมากมาย”
“แล้วตอนนี้...”
“พระราชชนนีของท่านยังปลอดภัยอยู่ในโอรากอนเพื่อรอท่านกลับไปกำจัดศัตรูและขึ้นครองบัลลังก์แห่งโอรากอนต่อไป”
“ข้าสงสัย...ทำไมมนุษ์ยหมาป่าถึงไม่ฆ่าพระมารดาของข้าและยึดครองบัลลังค์ซะตอนนี้เลยหล่ะ”
“เพราะท่าน...ท่านซีเรียสต้องการจะล่อท่านออกมาจึงยังทรงไว้ชีวิตพระราชชนนีของท่าน เพราะท่านซีเรียสไม่สามารถเข้าบริเวณปราสาทแห่งโอรากอนได้ มนุษ์ยหมาป่าทุกตนต้องได้รับการรับเชิญเท่านั้นถึงจะผ่านกำแพงแก้วที่คุ้มครองปราสาทได้และอีกสิ่งก็คือเลือดของท่านการที่ได้ดื่มเลือดของท่านจะทำให้กำแพงแก้วสลายและท่านซีเรียสจะสามารถยึดครองปราสาทแห่งโอรากอนได้”
“แล้วข้าต้องทำสิ่งใดบ้าง”
“ท่านต้องทรงฝึกฝนฝีมือแล้วทรงเดินทางกลับไปโอรากอนเพื่อพบพระราชชนนีของท่านและต้องทรงกำจัดท่านซีเรียสเพื่อบ้านเมืองของเรา”
อีกนานเพียงใดที่ข้าจะสามารถกลับไปช่วยบ้านของตนได้ ข้าจะต้องฝึกการรบทุกรูปแบบ ฝึกการควบคุมพลังของตนเองและต่อไปนี้ข้าจะต้องดื่มเลือดทั้งสามมื้อแทนอาหารธรรมดาที่ข้าเคยกิน โดยปกติชาวเอล์ฟจะไม่ให้ล่าสัตว์ในอณาเขต ข้าจะต้องดื่มเลือดที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้หรือถ้าข้าจะออกล่าต้องออกไปล่าที่นอกอณาเขตคือต้องออกไปที่นอกประตูเมืองชั้นนอกเท่านั้น
“ตอนนี้ท่านรู้ความจริงแล้วสินะท่านจงแด”
“พี่คริสโปรดเรียกข้าเหมือนเดิมเพราะยังไงท่านก็ยังเป็นพี่ชายของข้าอยู่ดี” การที่พี่คริสเรียกข้าแบบนั้นมันทำให้เราดูห่างเหินกันซึ่งข้าไม่ชอบเอาซะเลย
“ข้าหล่ะอิจฉาพวกท่านทั้งสองคน” เซฮุนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่น้อยใจ
“ท่านก็มีพี่ชายนะและยังเพียบพร้อมไปด้วยข้ารับใช้มากมายอีก”
“เพราะพี่เลย์มีหน้าที่อันยิ่งใหญ่จึงทำให้ไม่มีเวลามาวิ่งเล่นกับข้าหรอก ข้าจึงต้องเล่นกับเจ้านี่แหละ” เซฮุนชี้ไปยังคนข้างกายที่ดูจะตัวเล็กกว่า นี่คือคนที่คอยอยู่ข้างเซฮุนอยู่ตลอดเวลาว่าแต่ท่านเป็นใครกัน
“ขอโทษที่เราลืมแนะนำตัวเราชื่อ ลู่หาน เป็นองค์รักษ์และคนสนิทของเซฮุน” ข้าเพียงแค่คิดเองนะทำไมท่านถึงรู้หล่ะว่าข้าต้องการรู้สิ่งใด?ด้วยท่าทีที่สงสัยของข้าในไม่ช้าก็ได้คำตอบ
“เพราะเราได้ยินท่านคิดหน่ะ เราก็เลยตอบ” อ่ออย่างนี้นี่เอง555สงสัยข้าจะคิดดังไปหน่อยท่านลู่หานก็เลยได้ยิน การพักผ่อนยามบ่ายกับพี่คริส ท่านเซฮุนและท่านลู่หาน ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆเพราะพี่คริสบอกว่านี่คงเป็นวันสุดท้ายที่จะได้พักแบบจริงๆจังๆเพราะนับแต่วันพรุ่งนี้จะมีแต่การฝึกเท่านั้น...
ณ คานาเบล
“นี่ไค...เจ้าหายไปไหนมากลับมาดึกป่านนี้” พี่ชายผิวขาวเอ่ยถามอย่างไม่พอใจนักที่ข้าหายออกไปจากปราสาทตั้งแต่เช้า
“ข้าก็เข้าไปในมิดเดอร์เอิร์ทมาหน่ะสิ”
“ท่านแบคฮยอน...ข้าพยามยามห้ามท่านไคแลัวนะครับว่าอย่าทำแบบนี้”
“เงียบไปเลยเจ้าชานยอล” ข้าหันไปสั่งผู้ติดตามหัวหยอยเงียบปากเดี๋ยวนี้ มันนี่ก็แก้ตัวไว้ก่อนจริงๆเลย
“นี่ไค เจ้าเข้าไปในมิดเดอร์เอิร์ทมาหรอ?เจ้าทำแบบนั้นได้ไง” แบคฮยอนมองข้าด้วยความงุงงงสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยมันยิ่งทำให้พี่ของข้าดูน่ารักขึ้นไปอีก
“แอบเข้าไปไง...ไม่ต้องห่วงว่าจะเจอกลิ่นหรอกหน่า ข้ากับเจ้าชานยอลไม่ทิ้งกลิ่นไว้หรอกหน่า” เพราะการที่ข้าเป็นลูกราชาแห่งคานาเบลจึงย่อมได้รับการถ่ายทองพลังวิเศษมาเหมือนกัน ข้าสามารถแปลงกายเป็นมนุษย์ได้ตามต้องการและข้าก็สามารถเก็บกลิ่นหมาป่าไว้ได้แล้วอีกอย่างเอล์ฟเป็นพวกสมองและสายตาดีเป็นเลิศแต่เรื่องการได้กลิ่นบอกเลยว่าแย่มาก
“แล้วเจ้าเข้าไปในเมืองนั้นมาทำไม”
“ข้าก็เข้าไปดูไงว่าควรจะใช้วิธีไหนกำจัดท่านจงแดโอรสแห่งโอรากอนได้” ข้ายกยิ้มให้แบคฮยอนอย่างกวนประสาทก่อนจะเดินออกจากห้องโถง มันถึงเวลาที่ต้องออกไปหาอาหารมากินแล้วเพราะวันนี้ไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันข้าหิวจะตายอยู่แล้วขืนอยู่ต่อมีหวังแบคฮยอนถามไม่จบ
“ท่านได้วิธีแล้วหรอ??”
“ยัง!!ก็พูดไปงั้น อย่าถามมากได้ไหมยิ่งหิวๆอยู่” ปกติข้าจะไม่ไปจับมนุษย์มากินเท่าไหร่ยกเว้นแต่ตอนที่จะต้องใช้พละกำลังเยอะๆซึ่งเวลานั้นอาจกำลังมาถึงเร็วๆนี้
5 วันแล้วที่เฝ้ามองเจ้าแวมไพร์ตัวเล็กฝึกซ้อมและจากการที่ข้าหูดีและสายตาดีถึงจะอยู่ไกลเพียงใดข้าก็ได้ยิน พรุ่งนี้เจ้านั่นมันจะออกมาล่าเหยื่อนอกมิดเดอร์เอิร์ทซึ่งมันก็ได้เวลาแล้วที่ข้าจะได้ทำตามแผนตัวเอง คืนวันนี้ข้าเข้าไปล่าเหยื่อในหมู่บ้านของพวกมนุษย์การเติมพลังด้วยมนุษย์ถือว่าดีที่สุดเลยก็ว่าได้ ...
ดินแดนนอกมิดเดอร์เอิร์ท
“จงแด...เจ้าแน่ใจนะว่าจะไปคนเดียวหน่ะ” พี่คริสแสดงสีหน้าด้วยความเป็นห่วง
“พี่คริส...นี่มันกลางวันคงไปเป็นอะไรหรอกครับ ข้าดูแลตัวเองได้” ถึงจะพูดอย่างงั้นพี่คริสก็ยังไม่ยอมให้ข้าไปจนสุดท้ายท่านแม่ต้องมาช่วยพูดจนสุดท้ายพี่คริสถึงยอมให้ข้าออกไปล่าสัตว์คนเดียว
ตอนนี้พลังอำนาจขอข้าเพิ่มมากขึ้นทุกอย่างทำได้เพียงแค่ใจคิดใช้เวลาไม่นานข้าก็มาถึงประตูเมืองชั้นนอกทหารเอล์ฟเปิดประตูให้ข้าตามคำสั่งที่ได้รับมาจากท่านเลย์การล่าเหยื่อที่แท้จริงจึงเริ่มขึ้น
ข้าไม่รู้ว่าตัวเองออกมาไกลเพียงใดเพราะการเคลื่อนไหวร่างกายของข้ามันเร็วกว่าแต่ก่อนมากนัก
“เสียงคำราม!!!” เสียงคำรามของบางสิ่งดังก้องไปทั่วทั้งป่ามนุษย์หมาป่าหรอ?แต่พวกนั้นไม่น่าจะออกล่าตอนกลางวันนะ ด้วยความสงสัยข้าจึงตามเสียงนั้นไปเรื่อยๆยิ่งตามเสียงไปป่าก็ยิ่งทึบบวกกับตอนนี้เมฆมากยิ่งทำให้ป่าดูทึบขึ้นไปอีกเมื่อมาถึงจุดกำเนิดของเสียง ข้าเห็นฝูงหมาป่ากำลังต่อสู้กัน ทั้งกัด ทั้งขย้ำ
เมื่อเมฆเริ่มจางแสงแดดเริ่มสาดส่องลงมายังพื้นดินฝูงหมาป่าก็หนีหายไปเหลือเพียงสองตัวที่ท่าทางอ่อนล้าจากการต่อสู้ก่อนทั้งสองจะกลายร่างเป็นมนุษย์ หมาป่าขนสีน้ำตาลกลับกลายเป็นชายร่างสูงผิวไม่ขาว และหมาป่าขนสีดำสนิทที่กลับกลายเป็นชายร่างสูงผิวคล้ำ
“ช่วยพวกข้าด้วย...” เสียงที่ดูอ่อนแรงของชายหมาป่าขนน้ำตาลที่กำลังของความช่วยเหลือ ถึงแม้พวกเขาทั้งสองจะเป็นหมาป่าแต่การที่จะปล่อยให้ตายต่อหน้าสำหรับจงแดคนนี้คงทำไม่ได้ข้าไม่ได้ใจดำขนาดนั้น
“พวกเจ้า...เกิดอะไรขึ้น” ข้าถาม
“ช่วยพวกข้าด้วย...น้องชายของข้าบาดเจ็บมาก” ชายร่างสูงหมาป่าขนน้ำตาลที่เหมือนจะเป็นพี่ชายของอีกตนกล่าวขอความช่วยเหลือ
“แต่พวกเจ้าก็เป็นเหมือนกับพวกนั้นหนิ”
“แต่ข้าเป็นแค่ครอบครัวหมาป่าธรรมดาไม่ใช่พวกของท่านซีเรียสเจ้าพวกนั้นมันฆ่าพ่อกับแม่ข้า ท่าน...ท่านโปรดช่วยพวกเราด้วย” ผู้เป็นน้องเอ่ยร่างกายของเขาที่มีรอยกัดมากมายมันทำให้ข้าอดที่จะสงสารไม่ได้
“เจ้าทั้งสองชื่ออะไร”
“นั่นพี่ชายข้า ชานยอล ส่วนข้าชื่อ จงอิน” ชายผู้น้องที่เป็นหมาป่าสีดำเอ่ยตอบข้าด้วยน้ำเสียงอ่อนแอก่อนที่จะสลบไปเหลือเพียงแต่ผู้พี่ที่ทำสายตาอ้อนวอนขอความช่วยเหลือจากข้า
“จงอิน...”
TALK: จงอินกะจงแดเจอกันแล้วนร่าาา
รีดเดอร์สนุกกันไหมเอ่ย??หวังว่าจะสนุกนะคะ
ไรท์ตั้งใจมากๆเลยนะคะ
ส่วนจะเป็นยังไงต่อฝากติดตามต่อกันด้วยนะคะ
ฝากเม้นให้กำลังใจไรท์ด้วยนะ จุ๊บบบบบ
ความคิดเห็น