คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : WAMPWoLF : 18
WAMPWoLF 18
ตาสบตาสายตาที่มองกันอย่างโหยหาวันเวลาที่ผ่านไปกว่า 300 ร้อยปีมันทำให้คิมไครู้ว่าเขาคิดถึงคนตรงหน้ามากเพียงใด ร่างสูงเข้ากอดร่างเล็กในทันใดกลิ่นที่คิดถึงใบหน้าที่คิดถึงตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้ว มือหนาโอบกอดร่างเล็กจนแถบจะหายเข้าไปในอ้อมกอดนั้น
“ตัวยังเหม็นเหมือนเดิมเลยนะ” จงแดเผยรอยยิ้มบางๆเขาหน่ะคิดถึงคิมไคมากกว่าสิ่งใดๆ
“ข้ารอเจ้ามาอาบน้ำให้ไง” คิมไคผละกอดก่อนจะฝังริมฝีปากบนแก้มขาวๆอย่างโหยหา จากแก้มขาวๆก็เปลี่ยนเป็นแก้มสีอมชมพูจงแดลูบแก้มตัวเองก่อนจะตีลงไปบนแขนอีกคนเบาๆ
“ข้าคงไม่ต้องโดนลงโทษแล้วมั้ง...ราชา” ชานยอลพูดพร้อมยกยิ้มอย่างกวนประสาท
“นั้นมันตำแหน่งของข้านะ” จงแดจ้องมองคิมไค
“คริสมอบให้ข้าแล้ว...” มือหนาฉวยโอกาสโอบเอวคนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว “เจ้าหน่ะเหมาะกับเป็นราชินีของราชาคิมไคมากกว่า” รอยยิ้มที่จงแดคิดถึงปรากฏบนใบหน้าหล่อคมเข้มอีกครั้ง มันเป็นรอยยิ้มที่ใครเห็นก็ต้องตกหลุมรักทุกที
“ไปกันเถอะเหล่าทหาร...ราชาเขาต้องการความเป็นส่วนตัว” ชานยอลบอกกับเหล่าทหาร พวกเขาช่วยกันแบกร่างเพื่อนๆก่อนจะพากันออกจากห้องโถงไป เหล่าทหารทุกคนยังคงจำราชาตัวน้อยอย่างจงแดได้เสมอแต่วันนี้คงต้แงเปลี่ยนไปเรียกราชินีจงแดเสียแล้วมั้ง5555
“300 ปี เจ้าให้ข้ารอเจ้า300ปี จากข้าไปโดยไม่มีการบอกลาข้าสักคำเจ้าใจร้ายมากรู้ไหม?” คิมไคที่ตอนนี้มีสีหน้าบึ้งตึงเหมือนกับเด็กงอแงคนนึง
“ข้าอดทนแล้วนะ เจ้านั้นแหละขาสั้นวิ่งมาไม่ทันเอง”
“เจ้านั้นแหละขาสั้น คริสไม่ทำให้เจ้าสูงเลยนะ”
“ข้าสูง...ล..”
พูดยังไม่ทันจบริมฝีปากบางก็ถูกปิดลงด้วยริมฝีปากหนา ปากขมุบขมิบเวลาเถียงของจงแดนั้นมันมีผลต่อการเต้นของหัวใจคิมไคมากเกินไปบวกกับแรงคิดถึงมหาศาลทำให้คิมไคคงไปปล่อยราชาตัวน้อยๆไปได้ ลิ้นร้อนเข้าไปช่วงชิงความหวานอย่างโหยหา ลิ้นเล็กก็หยอกล้ออย่างสนุกสนาน จูบที่ร้อนแรงยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆก่อนที่จบแดจะเริ่มตีคิมไคเบาๆเป็นการบอกว่าเขาเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว ถึงคิมไคจะไม่อยากหยุดเขาก็ต้องหยุดตัวเองคิมไคจึงค่อยๆถอนริมฝีปากออก
“ข้าพึ่งจะฟื้นร่างกายยังไม่พร้อมรบกับเจ้าบนเตียงตอนนี้หรอกนะ” จงแดยกยิ้มมุมปาก
“ไม่พร้อมบนเตียง งั้นเก้าอี้เจ้าพร้อมไหม บนพื้นหล่ะ กำแพง โต๊ะ ห้องน้ำ ในสวน ข้าพร้อมทุกที่นั้นแหละ”
“หยุดกามก่อนนะ เจ้านี่มันราชาจอมหื่นจริงๆ”
“ก็แค่กับเจ้าคนเดียว เจ้าไม่รู้ว่ามีนารีมาเสนอตัวกับข้ามากแค่ไหนแต่ข้าก็รอเจ้าคนเดียวเลยนะ”
“ขอบใจเจ้ามากนะ” ร่างเล็กกอดร่างสูงเอาไว้ในอ้อมกอด “ข้าคิดถึงเจ้ามากนะคิมไค” มือหนาลูบผมนุ่มอย่างอ่อนโยน เพราะในที่สุดราชาแวมไพร์ก็กลับมาหาเขาสักที
“เจ้าอยากออกไปเยี่ยมประชาชนไหม? ภายนอกพระราชวังจะเป็นถิ่นอาศัยของพวกมนุษย์หมาป่าและแวมไพร์ที่ไม่กระหายเลือดแล้ว พวกเกิดใหม่ข้าให้เข้ามาเพื่อฝึกในวังก่อน” คิมไคพยายามอธิบายให้จงแดฟังเพราะเวลาผ่านมา300กว่าปีอะไรหลายๆอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไปจนคนตัวเล็กอาจจะไม่ชิน
ภายในเมืองเปลี่ยนแปลงไปมากจากตอนนั้นทุกอย่างดูสมัยใหม่มากขึ้น แต่จงแดก็สามารถปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว เขาคุยกับประชาชนอย่างสนุกสนานทักทุกๆคนอย่างไม่ถือตัวถึงแม้คนเหล่านี้จะไม่รู้ว่าเขาคือราชาผู้ยิ่งใหญ่ ข่าวเรื่องที่จงแดจะมาเป็นราชินีของราชาคิมไคถูกแพร่ออกไปอย่างรวดเร็วเพราะเหล่าทหารที่พาพูดคุยกันแต่เรื่องนี้
“องค์ราชาทรงพาว่าที่ราชินีออกมาแบบนี้โดยไม่มีองค์รักษ์จะทรงปลอดภัยหรอเพคะ” หญิงขายผลไม้ทูลถามอย่างเป็นห่วง
“นี่เมืองของเรา เรามั่นใจว่าเราดูแลชาวเมืองอย่างดีข้าจึงคิดว่าชาวเมืองจะดูแลเราอย่างดีเช่นกัน” คิมไคตอบ จงแดยิ้มกับคำตอบของคนตัวสูง คิมไคคนนี้ใจเย็นและอ่อนโยนมากกว่าเดิม คริสได้ตัดสินใจถูกแล้วที่ได้มอบตำแหน่งนี้ให้กับเขา
“ข้าขอนอนอาบแสงจันทร์ที่โรงแก้วสัก2วัน ห้ามรบกวนข้าด้วย”
“นอนอีกแล้ว เจ้านอนมาเยอะแล้วนะจงแด”
“ข้าจะได้แข็งแรงไง” จงแดยิ้มหวานก่อนจะเดินกลับเข้าห้องตัวเองโรงแก้วที่ตรงกับแสงจันทร์มันจะทำให้ร่างกายของเขาแข็งแรงขึ้น คิมไคได้แต่ถอนหายใจเพราะเขาไม่สามารถขัดใจคนตรงหน้าได้สักอย่าง
2วัน2คืนที่จงแดไม่ยอมออกมาจากห้อง คิมไคได้แต่รอเพราะตัวเขาเองก็ยังไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปในห้องของว่าที่ราชินี ทำได้แต่เดินวนไปวนวาเหนือหน้าประตูห้องบานใหญ่
“มาทำไรตรง?” ชานยอลที่เดินผ่านมาเอ่ยถาม
“รอไง เมื่อไหร่จะตื่นก็ไม่รู้”
“จงแดอาบน้ำจันทร์อยู่ที่สวนนะ”
“ทำไมไม่บอกหว่ะ....” คิมไคหายตัวออกจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว
บ่อน้ำจันทร์ที่เฉพาะเชื้อพระวงศ์ทำให้ภายในเงียบสงบประตูทางเข้ามีเพียงทหารคนสองคนเพื่อดูแลบ่อน้ำเท่านั้น ร่างบางที่ไร้อาภรณ์นอนแช่อยู่ในน้ำอย่างสบายอารมณ์
พรึ่บ!!! ชั่วพริบตากับมีร่างสูงที่ไร้อาภรณ์มาอยู่ตรงหน้า ตอนนี้ไม่ว่าจะหันซ้ายหันขวาจงแดก็ถูกมือแกร่งทั้งสองของคนตรงหน้าอย่างหนีไม่ได้
“หนีมาอาบน้ำคนเดียวไม่มีบอกกันเลยนะครับ” คิมไคยิ้มเจ้าเล่ห์
---------------------------------------
NC part : http://metapornlee.tumblr.com/post/118933154784/ficexo-wampwolf-18-nc
-------------------------------------
จงแดที่เพลียจากภารกิจตอนนี้ก็นอนหลับไปแล้ว คิมไคยังคงชื่นชมผลงานของตัวเองอยู่ ที่สะโพกด้านซ้ายของจงแดปรากฎตราสัญลักษณ์ของคิมไคซึ่งแสดงว่าจงแดจะเป็นของเขาทั้งตัวและหัวใจ และที่อกซ้ายของคิมไคก็ปรากฎตราสัญลักษณ์ของจงแดนั้นซึ้งหมายถึง เขาทั้งคู่เหมาะสมและคู่ควรต่อกัน
“โหวววว...เมื่อคืนหนักหรอ ถึงกินเยอะขนาดนี้” ชานยอลเอ่ยแซวเพราะปกติคิมไคแถมจะไม่กินอาหารเช้าเลย
“อะไร??”
“อย่าคิดว่าไม่รู้เสียงนี่ดังลั่นเลย”
“พูดมาก...เงียบปากไป” คิมไคปาช้อนใส่ชานยอล แต่สุดยอดองค์รักษ์ระดับเขาปามาแบบนี้ก็หลบได้เป็นธรรมดา “ไปเอาเลือดมาใหแก้วนึงด้วย”
“จะดื่มเองหรอ”
“ข้าจะเอาไปให้จงแด”
ภายในห้องยังคงมืดมีเพียงแสงสว่างลอดเข้ามาทางใต้ม่านได้นิดหน่อย เพื่อไม่ให้รบกวนจงแดคิมไคจึงยังไม่เปิดม่านให้แสงแดดเข้ามา
“ตื่นแล้วหรอ”
“สักพักแล้ว” คิมไคยื่นแก้วโลหิตให้จงแดดื่มเพราะเมื่อคืนทั้งสองเสียงพลังงานไปมาก
“ยังเจ็บอยู่ไหม” คิมไคช้อนร่างเล็กๆมาให้อยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง
“ถ้าเจ้าเป็นมนุษย์ข้าคงไม่เจ็บหรอก55555 ข้าเห็นสัญลักษณ์เจ้าแล้วนะ” จงแดยิ้ม คิมไคก้มลงจุ๊บมุมปากเบาๆเพื่อเป็นการเช็ดคราบเลือดที่ติดอยู่ให้
“ของเจ้าข้าก็มีนะ แบบนี้มาเป็นชายาของข้าสักทีสิ”
“ข้ายอมเป็นตั้งแต่กลับมาแล้ว5555”
“จริงนะ”
“อืม”
“ข้ารักเจ้านะจงแด”
“ข้าก็รักเจ้านะคิมไค”
เย้ๆๆๆ กลับมาอัพให้แล้ว ช่วงนี้ติดสอบและแถมยังเรียนหนักอีก
ตอนแรกกะจะให้ตอนนี้เป็นตอนจบแต่ทำไม่ลง
ขอเพิ่มตอนสเปเชี่ยวอีกสักตอนคงไม่ว่ากันเนอะ555555
เม้น ให้กำลังใจเค้าด้วยนะเดี๋ยวจะได้รีบกลับมาอัพตอนต่อไป
ความคิดเห็น