คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : WAMPWoLF : 16
Wampwolf 16
สงครามไม่ได้ทำให้ทุกอย่างดีขึ้น แต่ฝ่ายชนะจะได้ครอบครองทุกอย่าง องค์ราชาจะแพ้ไม่ได้นี่มันบ้านของเขานี่มันดินแดนของเขานี่มันอณาจักรของเขาและนี่มันชาวเมืองของเขา
มีเพียงแค่แวมไพร์ชั้นสูงเท่านั้นที่จะสามารถกลับสู่กายหยายของตัวเองได้ ค้างคาวสีขาวตัวใหญ่เฝ้าบินจิกหมาป่าด้วยกงเล็บที่แหลมดั่งพญาอินทรีย์ ทั้งกัดทั้งฉีกทั้งดูดเลือด ยิ่งได้ดื่มดำกับเลือดหมาป่าเขาก็ยิ่งเข้มแข็ง เป็นอีกครั้งที่องค์ราชากลับสู่ร่างมนุษย์ ชุดสีดำสนิทตัดกับผิวขาวซีดและดวงตาที่แดงก่ำได้อย่างดี บ่งบอกถึงองค์ราชาแห่งแวมไพร์จะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
“เจ้าหมาขี้ขลาด...อย่ามัวแต่หลบซ้อนข้าอยู่ในความมืด” จงแดตะโกนลั่นแต่ก็ยังไร้วี่แววของซีเรียสเจ้าหมาป่าจอมโลภ
“เซฮุน...เจ้าโอเคไหม?” ลู่หานเอ่ยถามหลังจากที่หมาป่าอีกตนถูกฆ่าด้วยฝีมือเจ้าชายเอล์ฟ
“โอเคมาก...ข้านี่รู้สึกตื่นเต้นดีจริงๆ” เซฮุนหันมายิ้มบางๆอย่างดีอกดีใจ ฟิ้วว!!! มีดสั้นลอยเฉียดหูของเขาไปเพียงนิดเดียว
“ทีหลังระวังไว้บ้างนะ” ลู่หานยิ้มเพราะเซฮุนมัวแต่พูดโม้โดยไม่สนใจด้านหลัง เฉพาะฉะนั้นเซฮุนจำเป็นต้องมีลู่หานเคียงข้างอยู่เสมอนับร้อยปี
กำแพงแก้วสลายโดยสมบรูณ์แบบ ทำให้พวกของซีเรียสสามารถบุกไปยังปราสาทได้ จงแดไม่ได้มีแผนเพื่อป้องกันปราสาท ถึงพวกนั้นจะเข้าไปค้นพวกเขาจะเจอเพียงแค่สมบัติมากมาย แต่เขาจะไม่มีวันได้หัวใจมังกรไปอย่างแน่นอน
ทั้งเสียงดาบ เสียงคำราม ยังคงดังอย่างไม่ขาดสาย ดาบสีขาวที่ทำจากทองคำขาวและเลือดแห่งคลอซินเพียงแค่บาดบนผิวหนังของฝ่ายเล็กน้อยก็ทำให้ตายได้ทันที
คิมไคที่ยังคอยอยู่ข้างๆจงแดเสมอ เขาทั้งคอยช่วยทั้งคอยระวังให้กับราชาแวมไพร์ตัวน้อย
“เจ้าเห็นคริสไหม?” จงแดเอ่ยถามคิมไคขณะที่ยังคงเหวี่ยงดาบไปมาอย่างไม่ขาดสาย
“กลิ่นคริสอยู่ทางปราสาท เขายังคงปลอดภัยดี” คิมไคบอกจงแด
โดยรอบปราสาทมีทหารของคริสและชานยอลคอยต้านเอาไว้อยู่ ด้ามแกร่งถูกจับไว้อย่างแน่นมือพร้อมฆ่าศัตรูทุกเมื่อ สายตาที่ดุดันถ้ามันฆ่าได้มันคงฆ่าไปแล้ว
“เลือด!!!” จงแดสะดุดกลับกลิ่นเลือดที่มันคาวกว่าทุกกลิ่นที่ผ่านมา กลิ่นคาวเลือดที่เต็มไปด้วยความกระหายในความเป็นใหญ่
“เจ้าอย่าไปคนเดียว” คิมไคเอ่ยห้ามเพราะเขารู้ดีว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ จงแดไม่ฟังคำเตือนของคิมไค เขากลับสู่กายหยาบ ถึงจะเป็นค้างคาวแต่มันสง่ามากทุกสิ่ง จงแดบินหายเข้าไปในหมู่เมฆและมุ่งหน้าสู่หุบเขาโอรากอน หุบเขาแห่งบรรพบุรุษ
เมฆหมอกที่หนาเกินกว่าปกติจงแดรู้ตัวว่านี่เป็นกับดักของซีเรียส แต่เขาจะไม่หนีเยื่องคนขลาดอีกต่อ จงแดบินมาถึงยอดเขาโอรากอนก่อนจะกลายร่ายกลับเป็นมนุษย์อีกครั้ง เขาไม่สามารถมองเห็นทิวทัศน์ด้านล่างได้ เมฆค่อยๆจางลงจนเห็นร่างใหญ่กำลังยืนรอเขาอยู่เพียงลำพัง
“มาสักทีนะองค์ราชา” เสียงทุ่มเข้มกล่าวขึ้น
“ข้าไม่ใช่คนขี้ขลาด อย่างที่เจ้ารู้” จงแดกระแทกเสียง “เจ้าจะไม่มีวันได้หัวใจมังกร เจ้าจะไม่มีวันได้บ้านของข้า” จงแดตระหวาด
“อย่าเพิ่งดีใจไปหน่อยเลย เจ้ากำลังอ่อนแอมากนะรู้ตัวไหม?”
“ข้าไม่ได้อ่อนแอ”
“เจ้ากำลังอ่อนแอ!!!” ซีเรียสตะคอก “ด้วยความรัก” เจ้าซานตานในร่างคนหันมายิ้มให้ ในรอยยิ้มนั้นมันกลับเต็มไปด้วยความชั่วร้าย “ลูกชายคนเล็กของข้าเป็นยังไงบ้างหล่ะ?”
“เจ้าพูดถึงคิมไคทำไม?”
“เขานิสัยดีนะเจ้าว่าไหม? ดูแลเจ้าอย่างดีเลยหนิ”
“เจ้าหมายความว่าไง” จงแดมองตาขวาง
“เจ้าคิดว่าหมาป่ากับแวมไพร์จะรักกันได้จริงๆหรอ เจ้าคิดว่าทุกคนอยู่ข้างเจ้างั้นหรอ? เขาเป็นลูกของข้าเจ้าลืมไปแล้วหรอ?” สิ้นเสียงซาตานทั้งสามมุมปรากฏร่างที่จงแดคุ้นเคยเป็นอย่างดี
“แบคฮยอน ชานยอล” น้ำตาใสๆเริ่มคลอกันอยู่ที่เบ้าตาน้อย “คิมไค...”
“ข้าบอกแล้วว่าความรักมันจะทำให้เจ้าอ่อนแอ” มือสากของซีเรียสเอื้อมมาจับหน้าจงแดเบาๆก่อนจะสะบัดอออก “คิมไคไม่ได้รักเจ้าอย่างที่เจ้าคิด”
“ไม่จริง...บอกข้าสิจงอินว่ามันไม่จริง” คิมไคไม่ตอบได้เพียงแต่หันหน้าหนี เพียงแค่นั้นน้ำตาที่พยายามกลั้นกลับเอ่อล้นออกมาอย่างน่าอาย นี่เขาเป็นถึงราชาแต่ทำไมกล้บต้องมานั่งร้องไห้ให้ศัตรูเห็นแบบนี้ มันขี้แพ้ชัดๆ แบคฮยอนและชานยอลทั้งสองจับร่างจงแดให้ยืนขึ้นต่อหน้าซีเรียส
“เอาหัวใจมังกรมาให้ข้า” ซีเรียสตะคอก
“เจ้าจะไม่มีวันได้มัน แม้แต่เงาเจ้าจะไม่มีวันได้พบ” สีหน้าของซีเรียสมันเปลี่ยนไปนั้นคือเขากำลังโกรธ คิมไคค่อยๆก้าวเท้าเข้ามาหาร่างบางก่อนจะแยกเคี้ยวแล้วฝังเคี้ยวลงบนลำคอขาว ยิ่งเคี้ยวลงไปลึกมากเท่าไรความเจ็บปวดก็ยิ่งมากขึ้น จงแดทำได้เพียงกัดปากตัวเองแน่น เขาจะไม่มีวันร้องไห้ให้ศัตรูได้ยิน ไม่นานคิมไคก็ถอนเคี้ยวออก มันเกิดเป็นรอยแผลไหม้ที่ร่างกายเขาไม่สามารถรักษาตัวเองได้
“เจ็บไหมหล่ะราชา ถ้าเจ้าบอกดีดีเจ้าไม่เจ็บตัวเเบบนี้หรอกนะ”
“หึ...ไหนๆข้าก็จะต้องตายอยู่แล้ว ข้าขอร้องเจ้าอย่างหนึ่งสิ”
“เจ้าจะขออะไร”
“จุมพิตสุดท้ายจากบุตรชายคนเล็กของเจ้า”
“เจ้านี่มันอ่อนแอจริงๆเลยนะ แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็จะให้เจ้า”
คิมไคโน้มตัวลงประกบปากกับร่างบางอย่างแผ่วเบา จงแดค่อยๆหลับตารับสัมผัสนั้นแต่มันไม่ได้เป็นไปอย่างที่เขาคิด
“เจ้าหลอกข้าไม่ได้หรอก” ราชาตัวน้อยชักดาบแห่งคลอซินก่อนจะแทงเข้าไปยังร่างคิมไคที่อยู่ตรงหน้า มันกลายเป็นกลุ่มควันทันที และเขาก็จัดการกับทุกคนรวมไปถึงซีเรียส มันคือหมอกอาคมที่สามารถแสดงเป็นตัวละครตัวไหนก็ได้ตามที่สั่ง
“ลูกชายเจ้าไม่มีวันทำร้ายข้ารู้ไว้ซะ” จงแดตะโกนอย่างบ้าคลั้ง “เจ้ามันก็แค่คนขี้ขลาดซีเรียส กษัตริย์เขาไม่หลบซ่อนกันหรอกนะ เจ้ามันขี้ขลาดตาขาว เจ้ากลัวราชาอย่างข้าสินะ”
ความเงียบเข้าครอบงำอีกครั้งแม้แต่เสียงนกร้องเขายังไม่ได้ยิน เพียงแค่ความคิดเดินทางหมาป่าตัวใหญ่สีดำสนิทก็กระโจนมาทางด้านหลังก่อนจะงับเข้าที่ร่างบางเต็มๆก่อนจะสบัดไปมาแล้วเหวี่ยงร่างบางไปกระแทกกับหิน จงแดเกิดแผลรอยไหม้มากมายทั้งเลือดยังไหลไม่หยุด ร่างบางนอนแน่นิ่งแถบไม่ขยับ หมาป่าตัวใหญ่ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆเขาอย่างช้าๆ นัยตาของมันแดงราวกับเพลิงแห่งไฟนรก มันกลายร่างเป็นมนุษย์อีกครั้ง
“ข้าไม่เคยขี้ขลาดอย่างเจ้าว่า...”
“..เ..เจ้...เจ้ามันขี้ขลาดซีเรียส”
“ปากดีแม้กระทั้งตอนตาย ข้าจะฆ่าเจ้า แล้วเมื่อนั้นมังกรคลอซินมันจะออกมาหาข้าเอง” คมเคี้ยวแหลมถูกแยกออกก่อนจะฝังลึกลงไปยังลำคอขาว
“หึ...ถึงข้าจะตายเจ้าก็ต้องตายไปพร้อมกับข้า” มือบางเอื้อมหยิบดาบแห่งคลอซินด้วยแรงสุดท้ายแห่งชีวิตเขายกมันขึ้นแทงขั้วหัวใจของซีเรียส ร่างกายกำยำคายเคี้ยวออกจากร่างบาง
“เจ้า...!!!”
“ข้าตาย เจ้าต้องตาย” แสงสีเขียวมากมายทะลุผ่านร่างซีเรียสซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียงร้องหวยโหยดังไปทั่วเขาแห่งโอรากอนก่อนมันจะกลายเป็นเพียงเท่าทุลีลอยไปกับอากาศ
ร่างบางนอนหายใจรวยรินอยู่ริมโขดหิน เพียงลมหายใจสุดท้ายเขาอยากจะอยู่ในอ้อมกอดของหมาป่าที่เขารัก ดวงตาดวงเล็กๆค่อยๆปิดลงตามพิษบาดแผล
คิมไค...ลมหายใจสุดท้ายของข้าแด่เจ้า
“ทุกคนกลับเข้าปราสาท” คริสตะโกนเสียงดังขณะที่ยังคงแกว่งดาบไปมา
“แต่คริส...เราจะถอนทับไม่ได้นะ” ชานยอลกล่าวด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล
“พวกเจ้าทุกคน ไปป้องกันที่ทางเข้าอื่นๆ ประตูหน้าข้าจัดเองเอง”
“คริส!!!”
“ทำตามที่ข้าสั่ง” ชานยอลส่งสัญญาณไปยังคนที่อยู่บนหอคอยก่อนจะที่จะมีเสียงแตร์ดั่งสนั่น ทุกคนที่้เข้าฝ่ายโอรากอนกำลังถอยทับกลับเข้าสู่ปราสาท คริสที่ยืนประจันหน้ากับพวกหมาป่าสายตาของเขาดูดุดันยิ่งกว่าตอนไหนๆ
เปลวไฟค่อยๆลุกจากภายในตาสู่ร่างกาย ร่างกายของคริสถูกรุมล้อมด้วยเปลวเพลิง จากร่างมนุษย์เขากลายร่างเป็นมังกรตัวใหญ่ มังกรในตำนานที่ไม่มีใครเคยเห็น
“คลอซิน” เซฮุนอุทานหลังจากที่เห็นคริสกลายเป็นมังกร เขาดูสง่างาม น่าเกรงขามและดูยิ่งใหญ่
“พวกเจ้าบังอาจมากที่ฆ่าน้องข้า พวกเจ้าจงตายอยู่ในเพลิงนรกนี่เสียเถอะ” ไฟนรกจากคลอซินเผาทุกอย่างที่ขวางหน้าไม่มีพวกของซีเรียสรอดชีวิตแม้แต่เพียงปลายขน ไฟได้ทำลายล้างทุกอย่าง
เสียงคำรามของคลอซินดังไปทั่วอณาจักร คลอซินบินเหินขึ้นสู่ท้องฟ้าก่อนจะบินมุ่งหน้าไปยังภูเขาแห่งโอรากอน
หลังจากหายไปแสนนานกลับมาอัพให้แล้วนะคะ
อิอิ มาดูกันว่า จงแด จะรอดไหม คิมไค จะไปหาลูกสาวมี้ทันไหมฮิๆๆๆๆ
พี่คริสนี่อย่างหล่อเลยฮิๆๆๆ
ตอนหน้าตอนจบแล้วนะคะ
อย่าลืมติดตามกันนะคะ
ความคิดเห็น