คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : wAMPWoLF : 15
WAMPWoLF 15
การเดินทางไปยังโอรากอนดูรีบร้อนกว่าที่คิด มันจำเป็นที่พวกเขาจะต้องไปถึงพระราชวังก่อนที่กองทัพแห่งคานาเบลจะเดินทางมาถึง จงแดที่ดูร้อนรนกว่าคนอื่นจึงรีบมุ่งหน้าไปยังโอรากอนก่อนโดยทหารเอล์ฟนั้นจะนำมาโดยเซฮุนล้าหลังเขาเพียงไม่เยอะ
โอรากอนตอนนี้ดูวุ่นวายกว่าที่คิด คริสได้จัดเตรียมทหารไว้อย่างหนาแน่น ชาวบ้านแวมไพร์ใครที่พอจะสู้ได้ก็ถูกฝึกให้จับดาบ ส่วนเด็กๆแวมไพร์จะถูกนำไปยังชั้นใต้ดินของปราสาทที่นั้นจะปลอดภัย ตอนนี้ทุกๆคนอยู่ภายใต้กำแพงแก้วอย่างปลอดภัย
“ชานยอล กองทัพฝั่งตะวันตกเป็นยังไงบ้าง?” น้ำเสียงที่ดูจริงจังของจงแด ทำให้ชานยอลถึงกับสะดุ้งเบาๆ เขาไม่เคยเห็นราชาตัวน้อยจริงจังอะไรขนาดนี้มาก่อน
“เรียบร้อยดี” ชานยอลตอบด้วยน้ำเสียงที่แข็งเข้มสมดั่งเป็นทหาร
“ท่านพร้อมนะแบคฮยอน” จงแดหันไปถามแบคฮยอน ซึ้งตอนนี้ดำรงตำแหน่งเป็นแม่ทัพตะวันออก แบคฮยอนพยักหน้ารับเป็นการตอบคำถาม
“เจ้าเดินทางมาเหนื่อยๆ ควรไปพักได้แล้ว” คริสเดินเข้ามาให้ห้องโถง ผ้าคลุมผืนใหญ่ทำให้คริสยิ่งดูน่าเคารพ
“ข้าพักไม่ได้หรอก...คืนนี้ข้าขอเรียกประชุมทุกฝ่ายทัพ ข้าขอพบหัวหน้าทัพและขุนนางทุกคนทั้งแวมไพร์ หมาป่า และชาวเอล์ฟ” จงแดหันไปบอกทั้งคริส ไค และเซฮุน “ลู่หาน...เตรียมเลือดมนุษย์ให้ข้าด้วย ข้าว่าข้าต้องเติมพลังให้ตัวเองซะบ้าง”
ตั้งแต่เช้าจรดเย็นทุกคนต่างทำตามหน้าที่ของตน และเพราะพวกเราทั้งสามเผ่าพันธ์ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา เรื่องการนอนจึงไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับพวกเรา ห้องโถงที่ตอนนี้เต็มไปด้วยแม่ทัพและขุนนาง จงแดเดินเข้ามายังห้องโดยมีคริสเดินตามมาไม่ห่าง จงแดนั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่กางห้องโถงซึ่งแสดงฐานะของตัวเองอย่างชัดเจน
“พวกเจ้าทุกคนคงรู้ดีนะว่าวันนี้ข้าเรียกมาทำอะไร?” จงแดพูด
“นอกจากการรบสี่ทิศ...ข้าจะจัดทัพพิเศษเพื่อล้อมหลังข้าศึกอีกทัพ” คริสกล่าวถึงทัพเสริมแก่ทุกคนในที่นี้ คริสเปรียบเสมือนแม่ทัพใหญ่แห่งโอรากอนเขาจึงทำหน้าที่นี้แทนจงแด เพราะเขารู้ดีว่าน้องของตนไม่ถนัดในเรื่องแบบนี้
“สำหรับแวมไพร์ให้กัดเข้าที่คอ และเอล์ฟผู้ถนัดในคันธนูขอให้ยิงเข้าปากเท่านั้น นั้นมันจะเป็นวิธีฆ่าพวกเรา” คิมไคกล่าวถึงวิธีที่จะสามารถฆ่าพวกหมาป่าอย่างตนได้ การประชุมยังคงดำเนินไปถึงตอนเช้า ตอนนี้กองทัพทุกอย่างถูกจัดการอย่างลงตัวโดยคริสและคิมไค
“สุดท้ายเจ้าก็มาหลบอยู่ที่นี่” จงแดที่แอบมานั่งอยู่ในมุมๆหนึ่งในหอสมุดหลวงกลับถูกพบโดยคิมไคหมาป่าที่มีเสน่ห์ “เจ้าตอนนี้ กับเมื่อกี้อย่างกับคนละคน”
“ข้าเป็นถึงราชาจะมาอ่อนแอให้ใครเห็นได้ยังไง...นอกจากเจ้า” คิมไคนั่งลงข้างแวมไพร์ตัวเล็ก ก่อนที่ปอยผมนุ่มๆจะเอียงมาเพื่อพักพิงกับไหล่ของหมาป่าผิวเข้ม มือหนาเอื้อมไปลูบผมอย่างอ่อนโยน
“ข้าบอกแล้วว่าข้าจะคอยปกป้องเจ้าเอง...ไม่ต้องกลัวนะ” มือหนายังคงลูบผมนุ่มไปมา
“ข้าแค่อยู่อย่างสงบ”
“อีกไม่นานมันก็จะจบ...เจ้าต้องเข้มแข็งเพื่อโอรากอนและต้องมาเป็นเจ้าสาวของข้าด้วย”
“หืออ???” จงแดทำตาโตก่อนจะหันหน้าไปมองเจ้าของเสียง “ว่ายังไงนะ?”
“ข้าเคยบอกแล้วหนิว่าเจ้าต้องเป็นราชินีของเจ้า ส่วนตำแหน่งของเจ้าตอนนี้ต้องเป็นของข้า5555” คิมไคยกยิ้มก่อนจะก้มลงสัมผัสริมฝีปากบางอมชมพูของอีกคนเบาๆ ก่อนจะถอนริมฝีปากออก
“เจ้าไม่ต้องแย่งหรอก ถึงเวลานั้นข้าจะมอบให้เจ้าดีดีเลย” จงแดยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มในรอบหลายวันของจงแด และทุกครั้งที่คิมไคมองเขาอยากจะให้แวมไพร์ตัวนี้ยิ้มแบบนี้ไปอีกนานๆและตลอดไป แต่เขาจะสามารถใช้คำว่าตลอดไปได้ไหม?ทั้งคิมไคและจงแดไม่มีใครสามารถตอบได้
“แบบนี้เขาเรียกว่าอู้งานนะ” เสียงแหบทุ้มดังมาจากตู้หนังสือที่วางอยู่ข้างๆ คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากหมาป่าตัวโย่งคนสนิทของคิมไคนั้นเอง
“นี่...พูดกับราชาแห่งโอรากอนดีดีหน่อยได้ไหม?” คิมไคเงยหน้ามอง ที่ตอนนี้ชานยอลกำลังยืนค้ำหัวพวกเขาอยู่
“กับจงแดข้าพูดดีอยู่แล้วข้าพูดกับท่านต่างหากคิมไค”
“ข้าต่างหากราชาแห่งโอรากอน...ส่วนจงแดหน่ะ องค์ราชินีต่างหาก555555”
“ยังจะหัวเราะอีก” จงแดเอามือเล็กๆปิดปากอีกคนที่กำลังหัวเราะลั่น “หยุดมโนก่อน” ในสายตาชานยอลช่างเป็นภาพที่มุ้งมิ้งมาก เขาไม่ค่อยจะได้เห็นมุมเด็กๆของทั้งสองคนสักเท่าไหร่ “ไปฝึกกันเถอะ...” จงแดหันมายิ้มบางๆให้กับร่างสูงที่ยังคงนั่งหัวเราะกันอยู่ ก่อนทั้งสามจะพากันออกไปที่สนามฝึกซ้อม
ในสนามฝึกตอนนี้กับกำลังมีทหารล้อมรอบมากมายราวกับมีการแข่งขันการต่อสู้ยังไงยังงั้นและก็ไม่ผิด ในสนามปรากฏเอล์ฟหน้าตาดีทั้งสองที่กำลังลงดาบกันอย่างมันส์มือ เสียงดาบที่ดังกระทบกันและประกายไฟที่กระเด่นออกมาทุกครั้งที่ลงคมดาบ ไม่ได้ทำให้ทั้งสองเสียสมาธิแม้แต่น้อย
“นี่พวกท่านทั้งสองสนุกกันมากเลยนะ” เสียงแหลมๆของจงแดเอ่ยขึ้นทำให้ทั้งเซฮุนและลู่หานหยุดดาบและหันมามองทันที “เมื่อไรจะขอกันแต่งงานหล่ะ” สีหน้าของเซฮุนกับแดงดั่งทับทิมขึ้นมาในทันที พร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆที่ปรากฏลงบนใบหน้าของลู่หาน
“จงแด ท่านพูดอะไรของท่าน” น้ำเสียงอ่อนๆของเซฮุนเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้อย่างง่ายดาย
“ข้าว่าท่านราชาก็พูดถูกนะ” แบคฮยอนที่ยังคงเอยแซวเซฮุนไม่เลิกกลับยิ่งทำให้เซฮุนหน้าแดงมากกว่าเดิม
ท้องฟ้าที่เคยสดใสกลับมืดมนลงภายในพริบตากลิ่นอายแห่งความน่ากลัวกลับเข้าครอบคลุมทั่วท้องฟ้าแห่งโอรากอน เสียงดังของกลองกลับถูกตีอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้ มันเป็นกลองที่เสียงหนักแน่นหรือที่เรียกว่ากลองแห่งสงคราม
“มากันแล้วล่ะสิ” คิมไคเอ่ยลอยๆหลังจากเงยหน้ามองบนท้องฟ้า เขาสามารถรู้ทันทีเลยว่านี่มันท้องฟ้าแห่งสงคราม
“เตรียมทัพให้พร้อม พวกมันมากันแล้ว” คริสที่อยู่ๆก็ปรากฏตัวท่ามกลางทุกคน ทุกคนพยักหน้าตอบรับก่อนจะรีบแยกย้ายไปเตรียมทหารฝ่ายของตน
โอรสองค์สุดท้ายแห่งโอรากอน...เจ้าไม่สามารถหลบอยู่ใต้กำแพงแก้วที่พ่อเจ้าสร้างไว้ได้ตลอดไปหรอกนะ อีกไม่นานมันจะพังลงมารดาของเจ้ากำลังรอเจ้าอยู่ที่หน้าพระราชวัง
“จงแด....” คิมไคหันมองมายังใบหน้าอ่อนหวานที่ไร้รอยยิ้ม
“คิมไค เจ้าก็ได้ยินหรอ?” จงแดหัวถามเพราะมันเป็นเสียงที่ลอยเข้ามายังสมองของเขา คิมไคพยักหน้าเบาๆเป็นการบอกว่าเขาเองก็ได้ยินเหมือนกัน
“คริส...ผู้พิทักษ์องค์ราชา เจ้ายังหล่อเหมือนเมื่อร้อยปีก่อนเลยนะ” กำแพงวังถูกล้อมรอบด้วยสมุนหมาป่ามากมายของท่านซีเรียส หน้าประตูกำแพงวังปรากฏร่างสูงใหญ่สีผิวเข้มหน้าตาหน้าเกรงขามบนศีรษะสวมมงกุฏไม่ต้องบอกว่าใครคริสก็พอจะรู้ได้ ด้านขวาปรากฏร่างขององค์ราชินีที่ถูกล่ามด้วยโซ่มนต์ตรา
“ราชาของพวกเจ้ามันอยู่ไหน? หรือเอาแต่แอบซ้อนตัวอยู่ภายใต้ผู้พิทักษ์อย่างเจ้า” คำพูดดูถูกของซีเรียสที่มีต่อจงแดนั้นยิ่งสร้างความโมโหให้แก่คริส
“ข้าอยู่นี้” เพียงชั่วพริบตาจงแดก็ปรากฏร่างที่ยืนอยู่ทางซ้ายมือของคริส “เจ้าจงปล่อยแม่ข้าเดี๋ยวนี้” จงแดชี้นิ้วสั่งซีเรียส
“อย่าก้าวร้าวนักเลยเจ้าเด็กน้อย ให้เกียรติข้าบ้าง”
“ไม่จำเป็น...คืนแม่ข้ามา” เสียงดังตวาดแต่มันไม่ได้ทำให้ฝ่ายตรงข้ามกลัวแม้แต่น้อย
“เจ้าก็ออกมาช่วยแม่เจ้าสิ...พลังอย่างเจ้าแค่โซ่มนต์ตรามันไม่ยากอยู่แล้ว”
“อย่าออกมานะ!!!” มันเป็นเสียงที่ไร้เรี่ยวแรงจากองค์ราชินีที่ตอนนี้แม้แต่ยืนเธอยังแทบไม่มีแรง จงแดที่ใจแทบสลายเมื่อได้ฟังเสียงแม่ของตน ร่างบางที่กำลังจะก้าวออกจากกำแพงแก้วกลับถูกแรงมหาศาลดึงให้กลับเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“หึหึ...คิมไค ลูกรักของข้า” คิมไคที่ดึงร่างบางเข้ามาได้ทัน เขารู้ว่าเพียงแค่จงแดก้าวท้าวออกไป จงแดจะถูกหมาป่ามากมายรุมกัดจนตายอย่างรวดเร็ว เขาไม่มีทางให้เป็นแบบนั้นแน่
“เจ้ายังเหมือนเดิมเลยนะลูกข้า” ซีเรียสพูด
“ข้าไม่เหมือนเดิมเพราะข้ามีหัวใจ ต่างกับท่านที่ไร้หัวใจ” คิมไคที่ยังคงอยู่ข้างจงแดเสมอ หัวใจของเขาคือจงแดและเขาจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องหัวใจของเขา
“ข้าบอกให้ออกมา!! ออกมา!!!”
“เจ้าจะไม่มีวันได้ในสิ่งที่เจ้าต้องการ”
“งั้น…ข้าจะสอนบทเรียกแรกของการต่อต้านข้าให้เจ้าดู…เจ้าจงดูการตายของแม่เจ้าด้วยตาของเจ้าเอง” พูดจบสองมือใหญ่กางออกพร้อมเงยหน้าขึ้นท้องฟ้า แสงสีเขียวมากมายลายล้อมซีเรียสก่อนจะพุ่งไปยังร่างหญิงสาวที่้เป็นมารดาของจงแด เสียงร้อยด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย จงแดที่พยายามจะออกไปช่วยแม่ของตนกลับถูกคริสและจงอินดึงรั้งเอาไว้ ด้วยกำลังที่มากกว่าแวมไพร์ปกติของจงแด เพียงทหารของรั้งจงแดไว้ไม่ได้แน่ๆ
จงแดที่ตอนนี้ถูกลากกลับเข้ามายังปราสาท เสียงร้องของแม่หยุดลงและเสียงที่ตามาคือเสียงที่หัวเราะอย่างสะใจของซีเรียส เสียงเหล่านี้มันยิ่งทำให้ราชาแวมไพร์สติแตก
“ห้ามข้าทำไม!!!”
“ออกไปเจ้าก็ตาย!!!” คริสตวาด
“องค์ราชา...ทุกคนทำไปเพื่อปกป้องท่านรวมถึงท่านหญิงด้วย ถ้าไม่มีท่านโอรากอนล่มสลายแน่ ท่านต้องเข้มแข็งนะ” แม่นมหรือคนที่เลี้ยงจงแดมาแต่เล็กเข้ามากอดปลอบจงแดให้สงบลง ก่อนที่เรื่องทุกอย่างมันจะวุ่นวายไปมากกว่านี้
รอบกำแพงแก้วทหารทุกคนเตรียมพร้อม การยืนประจัญหน้ากันโดยที่เสมือนไม่มีอะไรกั้นนั้นสร้างความตื่นเต้นให้กับทหารเล็กน้อย ตอนนี้กองทัพหมาป่ายังไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะยังคงมีกำแพงแก้วอยู่ แต่อย่างที่ซีเรียสบอกอีกไม่นานมันจะต้องพังลง
ค่ำคืนที่ไม่สงบสุขเพราะไฟแห่งสงครามกำลังจะเริ่มในอีกไม่ช้า จงแด คิมไค คริส แบคฮยอน เซฮุน ชานยอล และ ลู่หาน ทุกคนยังคงอยู่ในโถงพระราชวัง เพราะสงครามนี้พวกเขาจะแพ้ไม่ได้
ปึง!!!
เสียงที่ดังสนั่งมาจากด้านนอก ทั้งหมดวิ่งออกไปดูที่ระเบียง กำแพงแก้มที่ถูกสร้างขึ้น ณ บัดนี้มันได้เริ่มเกิดรอยร้าว คริสไม่อยู่ช้าเขาตรงไปยังหน้ากำแพงพระราชวังทันที เหลือเพียงแค่คิมไคกับจงแดเท่านั้น
“เริ่มแล้วสินะ” จงแดพูด
“เดี๋ยวมันจะจบ...ข้าจะอยู่ข้างเจ้าเสมอ” จงอินลูบผมนุ่มอย่างเบามือ
“ข้ารักเจ้านะคิมไค”
“ข้าก็รักเจ้านะจงแด เจ้าต้องชนะนะ” จงอินยกยิ้มบางๆ ริมฝีปากหนาก้มลงประกบริมฝีบางเย็นอย่างแผ่วเบาก่อนที่มันจะกลายเป็นจูบที่ลึ้กซึ้งอย่างช้าๆ จงแดผละริมผีปากออกก่อนจะยิ้มหวานให้กับคนที่เขารักอย่างคิมไค มันคงเป็นรอยยิ้มที่จะมีแต่คิมไคเท่านั้นที่ได้เห็น
“มาจบเรื่องนี้กันเถอะ...”
สิ้นเสียงพูดของจงแดคิมไคก็กล้บเข้าสู่ร่างหมาป่าตัวใหญ่ จงแดก็กลับร่างกายหยาบของตัวเอง เขากลายเป็นค้างคาวตัวใหญ่สีขาวดุจน้ำนมที่บินขึ้นไปยังยอดพระราชวังอย่างสง่างาม
ความคิดเห็น