คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : WAMPWoLF : 14
WAMPWoLF 14
"จงแด....นั้นมันเป็นกับดักนะ" คริสกล่าวขึ้นเมื่อเห็นน้องชายตัวเองสั่งจัดกองทัพอย่างไม่ทันตั้งตัว เขาไม่ได้กลัวตายแต่เขากลับห่วงว่าน้องของเขาจะได้รับอันตราย "ทำไมเจ้าไม่วางแผนก่อน" คริสดึงมือเล็กเอาไว้แน่น
"คริส!!!นั้นแม่ข้านะ" จงแดหันมาโวยวายเสียงดัง
"คริสพูดถูก...เจ้าไม่ควรทำอะไรตอนนี้ ซีเรียสเขาไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้อะไรง่ายๆและเขาก็จะไม่มีวันข้าแม่ของเจ้า"
"แบคฮยอนพูดถูก...ตราบใดที่ยังไม่ได้ตัวเจ้าและยังไม่ได้หัวใจมังกร ซีเรียสจะยังไม่ทำอะไรแม่ของเจ้า" คิมไคกล่าวเสริมเพราะเขารู้ดีกว่าพ่อของตนทำอะไรนั้นคิดรอบคอบเสมอตราบใดที่ยังไม่ได้ตัวจงแด เขาจะไม่มีวันทำร้ายองค์ราชินีอย่างแน่นอน
ค่ำคืนที่พระราชวังเต็มไปด้วยความวุ่นวายและชาวเมืองที่เริ่มตื่นตระหนกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จงแดหนีจากความวุ่นวายทั้งปวงแล้วหมกตัวอยู่ในห้องสมุดจนถึงเวลาเช้า จงแดเฝ้าอ่านตำราอยู่หลายเล่มเข้าพบวิธีการฆ่าหมาป่ามากมายแต่ซีเรียสจะตายด้วยวิธีเหล่านั้นจริงๆหรอ หมาป่าที่กลายเป็นซาตานจะสิ้นลมด้วยวิธีใดกัน
"ราชากำลังครุ่นคิดอะไรอยู่หรือพะยะค่ะ" เสียงแหบแห้งดังมาจากข้างหลังจงแดหันไปมองตามเสียงนั้น ชายร่างอ้วนเตี้ยผมขาวซึ่งแสดงถึงอายุที่ต้องมากกว่าเขาแน่นอน
"ท่านเป็นใครกัน?"
"ข้าอยู่ที่นี่มาแสนนาน" ตาเฒ่ายื่นกระดาษที่ดูบอบบางและโบราณให้กับจงแด "ท่านเปิดอ่านแล้วก็จะรู้เอง" จงแดรับกระดาษมาก่อนจะเปิดอ่าน
ดาบแห่งคลอซินถูกซ้อนไว้ในลำธารศักดิ์สิทธิ์ ณ มิดเดอร์เอิร์ท ท่านจะพบกับหีบอาคมหากท่านเป็นสายเลือดที่แท้จริงแห่งโอรากอน ท่านจะพบกับดาบที่นั้น
"ดาบหรอ?" จงแดเงยหน้าแต่กลับพบว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนี้แล้ว ตาเฒ่าหายไป จงแดจะอ่อนแอเมื่ออยู่ในน้ำแต่นั้นมันอาจเป็นสิ่งเดียวที่สามารถทำลายซาตานตัวนั้นได้ จงแดสั่งทหารให้ไปตามทุกคนมารวมกันที่ห้องโถงพระราชวังก่อนจะบอกเรื่องดาบแก่ทุกคน
"ที่นั้นหรอ...ทำไมเราไม่เคยรู้เลย" เซฮุนเดินไปมาราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง เขาไม่เคยได้ยินเรื่องหีบอาคมหรืออะไรที่เกี่ยวกับคลอซินเลย
"อาจเป็นไปได้นะ...เพราะก่อนที่ท่านพ่อของเซฮุนจะเสีย ท่านรับสั่งกับท่านเลย์ว่าจงดูแลมันอย่างดีที่สุด ตอนนั้นข้ายังเด็กเลยไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร" ลู่หานพูด
"คริส...ข้าจะล่วงหน้าไปยังมิดเดอร์ก่อนท่านเตรียมทัพให้พร้อมแล้วตามข้าไปยังที่นั้น" คริสเตรียมออกปากห้ามปรามน้องตัวเอง "ข้าจะไปกับไค เซฮุน และลู่หาน ท่านไม่ต้องห่วง อีกอย่างข้าไม่อยู่โอรากอนจำเป็นต้องมีท่านนะ"
จงแดออกเดินทางโดยมีทหารติดตามไม่มากนักเพราะทุกอย่างจะล่าช้าไม่ได้ ในป่าถึงแม้จะมีแสงอาทิตย์แต่มันก็กลับเงียบเหมือนยามราตรี เท้าน้อยใหญ่ก้าวผ่านต้นไม้นับร้อยต้นอย่างรวดเร็ว หากแต่ตะวันใกล้ลับขอบฟ้าเต็มที
"เอ่อ…พวกเจ้าพักกันก่อนได้ไหม คือข้าหิวหน่ะ" คิมไคเอ่ยปากเพราะตัวเขาเองนั้นก็ไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว กองทัพเล็กๆของจงแดจุงหยุดพักกันอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ก่อนที่คิมไคกับทหารหมาป่าอีกสองตัวออกไปหาอาหารกิน
คิมไคกลับมาจากการล่าเหยื่อในเช้าของอีกวัน ทั้งหมดมุ่งหน้าไปยังมิดเดอร์เอิร์ทหรือดินแดนแห่งสรวงสวรรค์ดั่งที่ถูกกล่าวขาน ใช้เวลากว่าสามวันกว่าที่ทั้งหมดจะเดินทางมาถึง การต้อนรับไม่ได้ยิ่งใหญ่สมฐานะของจงแดสักเท่าไหร่แต่เพราะเขาไม่ใช่คนคิดมากอะไรกับเรื่องพวกนี้
"ท่านพี่..." เป็นเซฮุนที่วิ่งเข้าไปกอดคนเป็นพี่พร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นสระอิในรอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความคิดถึงที่มีต่อพี่ชายของตน เลย์ลูบผมของเซฮุนเบาๆก่อนจะยิ้มโชว์รักยิ้ม
"หวังว่าเจ้านี่คงไม่ไปก่อกวนอณาจักรของท่านหรอกใช่ไหม?" เลย์หันมาถาม
"ไม่หรอก...เซฮุนนั้นได้ช่วยเหลือข้าไว้มากมายทีเดียว"
"แล้วท่านมาถึงนี่ด้วยสาเหตุอันใดกัน"
"เมื่อหลายวันก่อนข้าได้รับกระดาษลึกลับจากชายเฒ่าคนนึง ภายในนั้นระบุถึงดาบแห่งคลอซินซิึ่งถูกนำมาซ้อนอยู่ที่นี่"
"ในลำธารศักดิ์สิทธิ์มันจะมีของแบบนั้นอยู่จริงๆหรอท่านพี่" เซฮุนกล่าวแทรก
"เราเองก็ไม่รู้...เราเพียงถูกสั่งให้ดูแลธารนั้นเป็นอย่างดีก็เท่านั้น" เลย์กล่าวเพราะเขาเพียงถูกสั่งให้ดูแลแต่ไม่เคยได้รับรู้ว่าของลึกลับที่ถูกซ้อนภายใต้นั้นคืออะไร "พวกท่านเดินทางมาเหนื่อยๆพักผ่อนซะก่อนเถอะ พรุ่งนี้เราจะพาพวกท่านไปเอง"
"เจ้ากังวลอะไรกัน?" ไอ่อุ่นจากหมาป่าที่ตอนนี้สวมกอดจงแดจากทางด้านหลังก่อนจะเอาคางหนาวางเกยไว้บนไหล่ของร่างเล็ก ในเวลาปกติเขาไม่สามารถแสดงความรักต่อจงแดได้มากนัก จึงมีเวลาเพียงแค่เวลาอยู่กันตามลำพังเท่านั้น
"ข้าไม่ชอบน้ำ แต่ข้ากลับต้องลงไปในนั้น" สีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลทำให้อีกฝ่ายนั้นกลัวมากเพียงใดตัวที่สั่นเพียงเล็กน้อยแต่หมาป่าหนุ่มก็สัมผัสถึงมันได้
"ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าเป็นอะไรหรอก..." ริมผีปากหนาลงประทับที่แก้มขาวอย่างแผ่วเบา รอยยิ้มกว้างก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าขาวเนียนขององค์ราชาตัวน้อย "ข้ารักเจ้านะ"
"คิมไค...ข้าก็รักเจ้า" จงแดหันกลับมาสวมกอดอย่างต้องการไออุ่นจากคนตรงหน้า ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้เข้าจะไม่ชอบกลิ่นหมาป่าก็ตามแต่ตอนนี้ต้องยอมรับว่ากลิ่นนั้นมันช่างทำให้เขาหลงไหลทุกทีที่สัมผัส
รุ่งเช้ายามพระอาทิตย์ทอแสงอีกครั้งจงแดถูกนำทางไปยังลำธารศักดิ์สิทธิ์ มันเป็นลำธารที่อยู่สูงขึ้นไปบนยอดเขาของมิดเดอร์เอิร์ท น้ำที่ใสดั่งเพชรพลอยแต่กลับมองไม่เห็นจุดสิ้นสุดของความลึก จงแดชะโงกหน้าออกไปเพื่อมองไปยังใต้ลำธาร
"ใต้นั้นจะไม่มีอันตรายใดๆหากท่านคือสายเลือดแห่งโอรากอน" เลย์พูด คิมไคคล้องเชือกเส้นหนาไว้รอบเอวของจงแดก่อนจะน้ำปลายอีกด้านมาคล้องไว้กับตัวเอง
"ข้าจะอยู่กับเจ้าเสมอนะ" มันเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นซึ่งน้อยคนนักที่จะได้เห็นรอยยิ้มแสนอบอุ่นจากหมาป่าคิมไค
เท้าขาวค่อยๆก้าวลงไปในน้ำไม่นานก็จมหายลงไปภายใต้น้ำใส จงแดแหวกว่ายลงไปลึกขึ้นจนแสงสว่างส่องไม่ถึง ทุกอย่างเริ่มมืดแต่มันไม่สามารถทำอะไรจงแดได้เพราะเหล่าแวมไพร์นั้นสายตาจะดีเมื่อเวลาอยู่ที่มืด นั้นจึงไม่เป็นอุปสรรค์ในการมองแต่อย่างใด
หีบอาคมถูกตั้งอยู่บนโขดหินใต้ทะเลและถูกลายล้อมไปด้วยเทวรูปครึ่งคนครึ่งปลาหรือจะเรียกว่าเงือกก็ได้ ราชาแวมไพร์ว่ายตรงไปยังเนินหินใต้น้ำซึ่งเป็นตำแน่งที่ตั้งของหีบอาคม
"เจ้าเข้าไปไม่ได้" เสียงแหบแห้งดังมาจากเทวรูปที่อยู่ตรงหน้า เทวรูปเงือกกลับมามีชีวิตอีกครั้งพร้อมกับหอกในมือที่ชี้มาทางเขาจากทุกทิศทาง มือบางเผลอกระตุกเชือกด้วยความตกใจ
"เชือก…" คิมไคอุทานก่อนจะถูกบอกให้ใจเย็นๆด้วยสายตาของเลย์ผู้เป็นใหญ่แห่งดินแดนนี้
"ข้าราชาแห่งโอรากอน สายเลือดสุดท้ายแห่งโอรากอน" จงแดเปิดเสื้อเผยให้เห็นสัญลักษณ์รูปแมงป่องอยู่ที่ไหปลาร้าด้านขวา เพียงแค่เห็นสัญลักษณ์นั้นเหล่าเทวรูปเงือกต่างก้มคำนับทำความเคารพ
"องค์ราชา"
"ข้ามาเอาของสำคัญภายในหีบ จงบอกวิธีเปิดมันแก่ข้า" จงแดว่ายเข้าไปยังหีบอาคมที่วางอยู่ตรงหน้า เหล่าเงือกที่มีหน้าที่ป้องกันหีบต่างยืนกันอย่างเป็นระเบียบ อันที่จริงคงเรียกว่ายืนคงไม่ได้
"ท่านจำเป็นต้องใช้โลหิตของตนเองพะยะค่ะ มันจะสูดกลิ่นโลหิตของท่านก่อนที่จะเปิด" เหมือนจะเป็นหัวหน้าบรรดาเหล่าเงือกจะพูดขึ้นมา "ขอประทานอภัยพะยะค่ะ" สิ้นเสียงหอกแหลมก็ถูกแทงลงบนฝ่ามือเล็ก เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากบาดแผลก่อนจะถูกหีบอาคมดูดเลือดเข้าไป ในไม่ช้าบาดแผลก็รักษาตัวเองจนหายสนิท ฝุ่นมากมายทะลักออกมาหลังจากที่ปากหีบเปิด ภายในบรรจุของที่มีลักษณะคล้ายดาบแต่กลับถูกพันด้วยผ้าสีดำ จงแดเอื้อมมือไปหยิบห่อดาบเอามาไว้กับตนเอง
"พวกท่านเป็นใครกัน" จงแดเอ่ยปากถาม
"พวกข้าเป็นทหารอยู่เมืองบาดาล ข้ามีหน้าที่ดูแลหีบใบนี้ก่อนที่เจ้าของจะมาเอามันไป"
"เราขอบใจพวกท่านมาก...พวกท่านกลับบ้านกันได้แล้ว" จงแดกล่าวคำอำลาก่อนจะว่ายขึ้นสู่ผิวน้ำโดยมีทหารเงือกตามขึ้นไปส่ง เพียงแค่โผล่พ้นเหนือน้ำจงแดก็รู้สึกราวกับเกิดใหม่เพราะเขาไม่ถูกกับน้ำเอาเสียเลย
"ท่านเงือกขอบใจที่ดูแลของอย่างดี" ท่านเลย์หันไปส่งยิ้มกับทหารเงือกที่ตามขึ้นมาส่งจงแดก่อนทั้งหมดจะขอตัวกลับเมืองบาดานกันก่อน
จงแดที่หลังจากขึ้นมาจากน้ำก็เปิดห่อผ้าสีดำภายในเป็นดาบที่เงาและแวววาบด้ามจับถูกแกะสลักอย่างสวยงามเป็นลายมังกรพร้อมกับถูกประดับด้วยทับอัญมณีล้ำค้ามากมาย
"มันสวยสมคำล้ำลือจริงๆ" คิมไคกล่าวขึ้น "มันเคยถูกเขียนอยู่ในตำนานโบราณของคานาเบลด้านศาสตร์มืดของคานาเบล"
"แล้วทำไมเจ้าไม่บอกข้า" จงแดหันไปถาม
"ตอนนั้นข้ายังเด็กมาก แต่พอเห็นข้าถึงนึกออกหน่ะ"
ภายในห้องทานข้าวของมิดเดอร์เอิร์ทซึ้งสามารถมองได้เห็นทั้งเมืองและเมืองนี้ก็สวยงามสมกับได้คำกล่าวว่าเมืองแหล่งสรวงสวรรค์ หลังจากทานมื้อค่ำซักพักพร้อมกับอาทิตย์ตกดิน ทหารที่ชานยอลส่งมาเฝ้าคิมไคก็เดินเข้ามากระซิบกระซาบหลังจากนั้นสีหน้าของคิมไคก็เปลี่ยนไป
"เกิดอะไรขึ้น" เป็นเซฮุนที่ออกปากถามเพราะเห็นว่าสีหน้าของคิมไคนั้นไม่สู้ดีนัก
"หมาป่ารายงานกว่ากองทัพแห่งคานาเบลกำลังมุ่งหน้าไปยังโอรากอน"
"สงครามเริ่มแล้วสินะ" จงแดวางช้อนก่อนจะลุกขึ้นด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล "ข้าต้องกลับโอรากอน"
"จงนำทหารเอล์ฟไปช่วยในศึกครั้งนี้ด้วยเถิด" เลย์กล่าว
"นี่เป็นศึกของโอรากอนเราไม่อยากให้คนของท่านต้องเกิดความสูญเสีย"
"ครั้งศึกของเราชาวโอรากอนก็ร่วมรบกันมา มันถึงเวลาที่ข้าจะต้องตอบแทนโอรากอนบ้าง" เลย์หันไปหาเซฮุน "เจ้าจงนำพาทหารเอล์ฟเข้าร่วมศึกครั้งนี้ด้วย"
"ครับ" เซฮุนตอบรับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
มือหนาของคิมไคยังคงกุมมือเล็กที่เย็นเฉียบไว้แน่น ไม่มีการพูดจาใดๆมีเพียงแค่สายตาที่มองกันและกันอย่างเป็นห่วง สงครามใกล้เกิดเต็มที่และจงแดเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะสามารถชนะศึกครั้งนี้ได้ไหมหรือว่ามันจะใช้เวลานานเพียงใด
มาทำให้มันจบกันเถอะ
TALK : ขอโทษทีที่หลายไปตั้งนานนะคะทุกคน
หายไปสอบมา ข้อสอบก็แสนยากแสนน้ำตาจะไหล อิอิอิ พอสอบเสร็จตาก็อักเสบกว่าจะหาย
ตอนนี้กลับมาอัพให้แล้วนะคะ สำหรับเรื่องนี้น่าจะไม่ใช่ฟิคที่ยาวมาก
เพราะตามที่วางไว้ก็ใกล้จะจบแล้วหล่ะค่ะ
หวังว่าทุกคนจะติดตามกันจนถึงตอนจบนะคะ
ความคิดเห็น