คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : WAMPWoLF : 13
WAMPWoLF 13
หลังจากอ่านสารจากคลอซินจงแดมีสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก งั้นแสดงว่าคลอซินนั้นคือสิ่งที่ตนรู้จักเป็นอย่างดีหรอ? แต่ทำไมกันเขาถึงนึกไม่ออกเลย จงแดเก็บแผ่นกระดาษบางลงในย่ามที่ตัวเองพบมา
“เจ้าเป็นอะไรไป?” คิมไคหันมาถามเมื่อเห็นว่าแวมไพร์ตัวน้อยทำหน้าบูดบึ้งอยู่คนเดียว
“ข้าแค่คิดว่าศึกครั้งนี้ข้าจะเอาชนะได้อย่างไร?” จงแดนั่งลงพิมที่ผนังถ้ำ อากาศภายในนี้เย็นกว่าข้างนอกเล็กน้อย เพียงหลังของเขาสัมผัสกับผนังถ้ำจงแดก็ต้องอุทานเพราะมันเย็นจริง คิมไคนั่งลงข้างราชาก่อนจะโอบไหลอีกคนให้มาอยู่ในอ้อมกอดของเขา จงแดไม่ตอบอะไรเพียงแต่ยิ้มบางๆออกมา
“ถ้าเจ้ากังวลว่านั้นเป็นพ่อของข้าเจ้าไม่ต้องกังวลหรอกนะ ตั้งแต่ท่านแม่ข้าเสีย เขาก็เหมือนไม่ใช่พ่อของข้า ข้ายังจำหน้าชานยอลได้มากกว่าหน้าของเขาอีก” คิมไคลูบผมของจงแดเบาๆ
“ข้าเหนื่อย...ขอนอนหน่อยนะ” ดวงตาน้อยๆค่อยๆปิดลง คิมไคก้มลงจูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆก่อนจะเริ่มปิดตาลงบ้าง นี่เป็นถ้ำของคลอซินอย่างน้อยมันก็น่าจะปลอดภัยสำหรับจงแดอยู่บ้าง
อากาศที่เย็นจัดยามค่ำคืนเรียกให้ดวงตาคมเข้มต้องตื่นขึ้น ภายในถ้ำมืดสนิทจะมีก็แต่แสงจันทร์ที่รอดผ่านรูกว้างของถ้ำเข้ามา ไม่นานจงแดก็ลืมตาขึ้นเขาสัมผัสตัวของไคและมันเย็นผิดปกติ
“ทำไมเจ้าถึงตัวเย็น” จงแดหันไปถาม
“อากาศมันเย็นหน่ะ อีกอย่างตัวเจ้ายังปล่อยไอเย็นอีก...เจ้าอยู่นี่แหละข้าต้องไปหาฝืนมาก่อไฟ” คิมไคเตรียมจะลุกแต่กลับโดนมือเล็กออกแรงฉุดให้นั่งลง
“มืดแล้วเจ้าหาไม่ได้หรอก...” จงแดหลับตาก่อนจะยกมือขวาขึ้นมารูปแมงป่องกลางอากาศซึ่งมันเป็นสัญลักษณ์ของเขาก่อนจะดีดนิ้วเบาๆ เพียงแค่นั้นตรงหน้าทั้งสองก็ปรากฏกองฝืนที่มีไฟลุกที่พร้อมจะให้ความอบอุ่นแก่หมาป่าตัวใหญ่
“นี่เจ้าเป็นแวมไพร์หรือพ่อมดกันแน่” คิมไคยกยิ้ม
“หลังจากรับตำแหน่งข้าก็มีพลังมากขึ้นหน่ะ”
“เก่งมาก” คิมไคหอมแก้มขาวฟอดใหญ่ก่อนจะถูกแวมไพร์ตัวเล็กโวยวายเสียงดังลั่นถ้ำ คิมไคหัวเราะเบาๆกับอาการที่เขาเรียกว่าเขินของคนตรงหน้า จงแดอายจนแทบจะเข้าไปสิงผนังถ้ำอยู่แล้ว
“นี่จงแด...เจ้าไม่หิวหรอ?” อยู่ๆคิมไคก็ถามขึ้นมาหลังจากนั่งเงียบกันอยู่นาน “ข้าเริ่มหิวแล้วหล่ะ”
“ข้าหรอ ไม่ค่อยหิวหรอก เจ้าหิวหรอ?”
“ใช่ ข้าว่าข้าเริ่มหิวแล้วหล่ะ” คิมไคหันมายิ้ม
“เจ้าออกไปหาอะไรกินก็ได้นะ” จงแดผายมือออกไปทางหน้าถ้ำ
“ข้าหิวเจ้าต่างหาก” การเคลื่อนไหวของเขาเร็วเหลือเกินเพียงชั่วพริบตาคิมไคก็มาโอบเอวบางเอาไว้ในอ้อมแขนแล้วเป็นที่เรียบร้อย ถ้าจงแดจะสู้ก็คงไม่ยากแต่แวมไพร์น้อยกลับไม่ต่อสู้แต่อย่างใด
“ข้าตายพอดี” จงแดเงยหน้ามองอีกคน
“ไม่ได้จะกินแบบนั้น”
“แล้วจะกินแบบไหน?”
“กิน...โอ๊ย~~ทำไมเจ้าต้องถามเรื่องกามๆกับข้าเนี่ย”
“ใครกันแน่ที่กาม” จงแดยิ้มบางๆ “แต่ไม่ใช่เวลานี้นะ” จงแดยังคงยิ้มให้กับหมาป่าร่างสูง
“เวลาเจ้ายิ้มนี่มันน่ารักจริงๆนะ” คิมไคก้มลงจูบปากเบาๆก่อนจะผละออก “ข้าแพ้รอยยิ้มของเจ้าตั้งแต่ครั้งแรกเลยนะรู้ไหม?” เจ้าชายหมาป่าไม่ปล่อยโอกาสให้ราชาตัวน้อยพูดอะไรเขาก้มลมจูบปากบางอีกครั้ง ปากบางเผยปากเล็กน้อยและนั่นมันทำให้ลิ้นร้อนของร่างสูงเข้าไปฉกชิงความหวานจากโพรงปากอีกคน มือเย็นโอบคออีกคนไว้เพราะตอนนี้เขาแทบจะยืนเพราะสัมผัสที่อีกคนมอบให้ หลังจากช่วงชิงความหวานจนพอใจคิมไคก็ปล่อยริมผีปากของอีกคนให้เป็นอิสระ
“นับจากนี้ข้าจะดูแลเจ้าเองนะ” คิมไคกอดแวมไพร์ตัวเย็นไว้แน่นในอ้อมกอด เขากลัวจะเสียคนตรงหน้าไปเพราะสงครามนั้นมันไม่ได้ชนะกันง่ายๆเขารู้ดีว่าท่านพ่อของเขาเป็นคนเช่นไร เขาคงจะไม่ปล่อยโอรากอนไว้แน่นอนตราบใดที่ยังตามล่าหาหัวใจของคลอซินไม่ได้
หลังจากกลับมาถึงพระราชวังแห่งโอรากอนข่าวเรื่องขององค์ราชากับเจ้าชายองค์เล็กแห่งคานาเบลที่ความสัมพันธ์ของทั้งสองเป็นมากกว่าคนรู้จัก ประชาชนส่วนใหญ่รับได้กับเรื่องนี้แต่ก็ยังมีบางส่วนรับไม่ได้เพราะตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้วทั้งสองเผ่าพันธ์นี้ไม่ถูกกัน
“องค์ราชา...องค์ราชินีรับสั่งให้เข้าเฝ้าด่วนเพคะ” ทหารคนสนิทของคริสปรากฏตัวขึ้นทางด้านหลัง ก่อนจะหายตัวไปอย่างรวดเร็ว
“เรียกแบบนี้แล้วข้ารู้สึกแปลกๆนะ” คิมไคบ่นเสียงเบา
“นั่นแม่ข้านะ...” จงแดเอื้อมไปจับใบหน้าหล่อคมเข้มให้มองหน้าตนเอง เพราะเหมือนตอนนี้เจ้าหมาป่าตัวใหญ่จะแสนงอนเสียเหลือเกิน
“ต่อไปข้าจะทำให้เจ้าเป็นราชินีของข้าเลยคอยดู”
“จะบ้าหรอ...ข้าเป็นผู้ชายนะ”
“แล้วใครจะสน คิมจงแดจะเป็นองค์ราชินีของคิมไค” ไคยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะก้มลงหอมแก้มอีกคนเบาๆ “เข้าข้างในเถอะเดี๋ยวแม่ของเจ้าจะรอนาน” คิมไคยังคงเดินไปเคืองข้างจงแดเสมอ และเขาจะอยู่ข้างจงแดเสมอไป
ภายในโถงปราสาททุกคนอยู่กันครบทั้งองค์ราชินี ท่านแม่นม คริส เซฮุน แบคฮยอน ชานยอล ลู่หาน คิมไค และตัวของจงแดเอง บรรยากาศภายในห้องนี้ดูเครียดกว่าในทุกๆวันและอีกอย่างคือภายในห้องนี้ไม่มีทหารอยู่เลย ในมือขององค์ราชินีมีกระดาษสีดำสนิทพร้อมกับตราประทับที่แปลกตา
“สารจากคานาเบล” คิมไคเอ่ยขึ้นเพราะตราประทับที่เขาเห็นมันช่างคุ้นเคยและเป็นของใครไม่ได้นอกจากท่านซีเรียสผู้ที่เป็นบิดาของเขา จงแดเดินไปหยิบกระดาษขึ้นมาอ่านก่อนจะทำหน้าด้วยความไม่เข้าใจ
สิ่งสำคัญแห่งโอรากอนจะถูกขโมยโดยเร็ววัน
“สิ่งสำคัญ” จงแดอุทานเสียงดัง
“คริส...เพิ่มกำลังคุ้มกันองค์ราชาด้วย” องค์ราชินีเอ่ยปากเสียงดังฟังชัด คริสตอบรับอย่างหนักแน่น แต่จงแดก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมถึงต้องเป็นเขา
“ท่านแม่...นี่มันเรื่องอะไรกัน” องค์ราชินีไม่ตอบกลับสะบัดผ้าคลุมผืนใหญ่ก่อนจะหายตัวไป ทิ้งความสงสัยในจงแดไว้อีกมากมาย จงแดนั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่ก่อนจะใช้มือท้าวคางอย่างเอาแต่ใจ
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น...เจ้าไม่ชอบการถูกจับตามองเยอะๆสินะ” คริสเอ่ยขึ้นเมื่อน้องของตนเองทำหน้าบึ้งตึงอย่างไม่เข้าใจในความคิดของท้านแม่ของตน
“ท่านทำถูกแล้วนะ” จงแดหันไปตามเสียง “เพราะถ้าท่านซีเรียสจับตัวราชาไป เขาจะสามารถเรียกคลอซินออกมาได้ยังไงหล่ะ” เซฮุนพูด
“แต่เซฮุน...” จงแดเตรียมจะเถียง
“แบบนี้แหละดีแล้ว เจ้าซนจะตายข้าดูแลคนเดียวไม่ไหวหรอก” คิมไคพูดยิ้มๆ แต่มันยิ่งทำให้จงแดหน้างอมากขึ้นไปอีก คิมไคก้าวเท้ายาวๆเข้าไปหาจงแดก่อนจะดึงแก้มไปมา ในเวลานี้จงแดกลับมองว่านี่เจ้าเป็นบ้าอะไร แต่สายตาคนอื่นกลับมองว่ามันคือการแสดงความรักออกมาอย่างหนึ่ง
“โอ๊ย...ข้าอิจฉา” แบคฮยอนพูดเสียงดัง
“มีชานยอลแล้วจะอิจฉาไร” คิมไคสวนกลับ ทำให้แบคฮยอนถึงกับพูดอะไรไม่ถูกเขาก้มหน้าต่ำเพราะไม่อยากให้ใครเห็นใบหน้าที่แดงก่ำของเขาตอนนี้
“555555” เซฮุนขำเบาๆแต่ก็คงไม่รอดพ้นคนหูดีอย่างจงแดไปได้
“เซฮุนก็เหมือนกัน เมื่อไรจะยอมรับว่าชอบลู่หานสักที” ไม่ใช่แต่เซฮุนที่อึ้งกับคำพูดของจงแด ลู่หานเองก็อึ้งไม่แพ้กัน เป็นคริสที่กำลังเดินออกจากห้องนี่เงียบๆแต่ก็โดนขัดไว้ซะก่อน
“ท่านพี่จะไปไหน” จงแดถามก่อนจะส่งยิ้มกว้างไปให้คริส
“ไปหาคู่ไง...” คริสหัวเราะเบาๆก่อนจะเดินออกจากห้องไป
หลังจากวันนั้นจงแดรู้สึกได้ว่ามีคนกำลังตามเขาไปทุกที่ทุกแห่งถึงแม้จะไม่เห็นเป็นตัวเป็นตนแต่เขาก็รู้สึกได้ว่ารอบตัวเขานั้นมีทหารมากมายทั้งแวมไพร์และหมาป่าที่คิมไคสั่งมาสบทบ
แต่ถึงจงแดจะไม่ชอบการถูกตามไปทุกที่แบบนี้เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธได้เพราะเขารู้ว่าทุกคนนั้นหวังดีกับเขามากแค่ไหน จงแดที่ตอนนี้อยู่ที่ลำธารภายในสวนมันทั้งเงียบและมีเพียงแค่แสงจันทร์ส่องลงมาทั้งนั้น
“มานั่งอะไรมืดๆตรงนี้” เสียงที่คุ้นเคยกันตั้งแต่เด็กดังขึ้น จงแดหันไปข้างหลังก็ปรากฏร่างสูงกำลังเดินเข้ามาหา “มันมืดขนาดนี้ เข้าไปอยู่ข้างในเถอะ” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงถูกปล่อยออกมาจากปากของคนเป็นพี่
“ตรงนี้มันทำให้จิตใจข้าสงบกว่าข้างในอีกนะ” จงแดตอบก่อนจะเริ่มโยนหินลงน้ำต่อ
“แล้วคิมไคไปไหนซะหล่ะ”
“เขาไปป้อมที่หลังวัง” จงแดยังคงโยนหินต่อไปเรื่อยๆ “คริส...เมื่อไหร่เรื่องนี้จะจบหรอ?” จงแดถามเสียงเบา
คริสไม่ตอบแต่กลับไปนั่งข้างๆจงแดก่อนจะโอบไหล่อีกคน จงแดพิงหัวอยู่บนไหล่กว้าง คริสรู้ดีว่าจงแดไม่ชอบสงครามไม่ชอบการสูญเสีย ถึงฝีมือของจงแดจะเก่งกาจแค่ไหนก็ตาม คนตัวเล็กชอบมากสุดแค่การล่าสัตว์เพื่อนำมาเป็นอาหารเท่านั้น
“เจ้าเกิดมาพร้อมกับภาระที่ยิ่งใหญ่ จงอย่าทำตัวอ่อนแอให้ใครเห็น” จริงอย่างที่คริสว่า จงแดเกิดมาพร้อมกับยศฐาบันดาศักธิ์มากมายแต่มันก็บวกมาด้วยหน้าที่และภาระหนักอึ้ง
“ท่านเป็นราชาแทนข้าไม่ได้หรอ?”
“ไม่ได้หรอก...ทุกอย่างมันถูกกำหนดมาแบบนี้” มือหนาลูบผมนุ่มเบาๆเพื่อเป็นการปลอบ
“ข้าอยากกลับไปอยู่เงียบๆในบ้านหลังเล็กๆมากกว่า” จงแดก็ยังคงเป็นจงแดเขามักจะงอแงแบบนี้เวลาที่เขาไม่ชอบใจอะไรและมีน้อยคนนักที่จะเห็นมุมเด็กน้อยขี้อ้อนของเขานอกจากคริสก็ยังไม่เคยมีใครได้เห็น
แฮ่ม แฮ่ม
เสียงไอกะแฮ่มดังมาจากข้างหลัง คริสหันไปมองก่อนจะขอตัวลุกออกไปจากบริเวณนั้น เป็นคิมไคเองที่ทำเสียงแบบนั้นเขายืนพิงต้นไม้เพื่อรอให้คริสเดินหายไปก่อนจะมานั่งลงแทนที่คริสเมื่อกี้
“นี่เจ้าอ้อนคริสแบบนั้นเสมอหรอ?” คิมไคถาม
“อืม ทำไม?”
“อ้อนข้าแบบนั้นมั้งสิ ข้าว่ามันน่ารักดีนะ” คิมไคหันไปยิ้มให้กับคนตัวเล็กที่ยังคงนั่งปาหินลงน้ำอยู่
“ไม่” คำตอบนั้นทำให้หมาป่าตัวโตถึงกับหุบยิ้ม ไม่นานเขากลับต้องยิ้มอีกครั้งเพราะแวมไพร์ตัวน้อยของเขายืดตัวมาหอมแก้มของคนตัวสูง “เหม็นจัง” จงแดยิ้ม
เคร้ง!!!!
เกิดเสียงดังมาจากข้างในพระราชวัง เหล่าทหารที่ซ้อนตัวอยู่กับปรากฏขึ้นมามากมายรอบตัวของเขา ทหารบางส่วนวิ่งเข้าไปยังพระราชวัง ตอนนี้คิมไครีบพาจงแดออกห่างจากบริเวณลำธารเพราะถ้าเกิดอะไรขึ้นน้ำคือสิ่งที่ไม่ปลอดภัยสำหรับจงแด ชานยอลเดินเข้ามาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักตามมาด้วยคริสและเซฮุน ตอนนี้ทุกคนทำหน้าเครียด
“เกิดอะไรขึ้น” จงแดถามเสียงดัง
“องค์ราชินีทรงหายตัวไป” เป็นลู่หานที่ตอบคำถามขึ้น
บนท้องฟ้าปรากฏเปลวเพลงสีส้มแดงเต็มทั่วท้องฟ้า เปลวเพลิงเป็นรูปหมาป่าขนาดใหญ่ที่กำลังจ้องมองมาที่พวกเขาก่อนที่มันจะกลับกลายเป็นรูปผู้ชายร่างสูงใหญ่
“นี่มันซาตาน” เซฮุนพูดขึ้้น
“ท่านพ่อต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ” แบคฮยอนกล่าวขึ้น ท่านซีเรียลตอนนี้ได้ขายวิญญาณให้กับซาตานไปแล้วเพื่อที่ตนเองจะได้มีพลังอำนาจมากขึ้นและที่สำคัญพวกมันจะไม่สนใจอะไรนอกจากอำนาจทั้งสิ้น
ตอนนี้องค์ราชินีทรงถูกนำตัวมายังคานาเบลแล้ว...ข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะเป็นลูกกตัญญูหรือเจ้าจะเป็นเพียงแวมไพร์ขี้ขลาดที่ซ้อนตัวหลังกำแพงแก้วที่บิดาของเจ้าสร้างไว้เพื่อปกป้องเจ้าจากข้า...เวลาไม่ได้มีมากนักนะองค์ราชา เจ้าจงมาหาข้าพร้อมกับหัวใจมังกร...
สิ้นเสียงเปลวเพลิงบนท้องฟ้าก็หายไปเหลือไว้เพียงความมืด คิมไคที่ตอนนี้จับมือจงแดไว้แน่น เมือเล็กนั้นสั่นราวกับตื่นกลัวกับสิ่งที่กำลังจะเกิด ทุกคนต่างเงียบไม่พูดสิ่งใดเหมือนกับรอฟังคำสั่งจากองค์ราชาของพวกเขา
“เจ้าเกิดมาพร้อมกับภาระที่ยิ่งใหญ่ จงอย่าทำตัวอ่อนแอให้ใครเห็น”
คำพูดของคริสที่ได้พูดกับเขาก่อนหน้านี้มันกลับมาเตือนสติของเขา เขาจะอ่อนแอไม่ได้ เพราะในเวลานี้โอรากอนต้องการผู้นำและเขาจะไม่ทำตัวขี้ขลาดอย่างที่ซีเรียสพูดเด็กขาด จากแววตาที่ตื่นกลัวกลับกลายเป็นแววตาแห่งนักรบ
“เตรียมทัพให้พร้อม...”
TALK: หายไปนานนิดนึง อิอิ ไรท์กลับมาอัพให้แล้วนะ
สำหรับเรื่องนี้ ไม่น่าจะเกิน 20 ตอนต้องรอลุ้นกันนะอิอิ
ตอนนี้สงครามจริงๆก็ใกล้เริ่มเต็มที่
อย่าลืมให้กำลังใจราชาตัวน้อยของเรากันด้วยนะคะ
เม้น
กันเข้ามาเยอะๆนะ
แล้วจะรีบมาอัพตอนต่อไปนร่าาาาาา
ความคิดเห็น