คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : WAMPWoLF : 12
WAMPWoLF 12
"จะนอนจ้องหน้าข้าอีกนานไหม??" หลังจากที่ไครู้สึกตัวได้สักพักเขาก็รู้สึกเหมือนมีบางคนกำลังจ้องหน้าเขาอยู่
"เจ้ากอดข้าแน่นขนาดนี้ข้าจะลุกไปไหนได้หล่ะ....อีกอย่างเจ้าก็ตัวเหม็นมากด้วย" จงแดบ่น เพราะว่าไคคือหมาป่าถึงเขาจะไม่ชอบกลิ่นหมาป่าเท่าไหร่แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขากำลังเริ่มชอบมันเขาเสียแล้ว
"555555ข้าชอบนอนแบบนี้จัง" มือหนาเพิ่มแรงกอดเข้าไปมากขึ้น ร่างของจงแดแทบจะหายมิดไปในอ้อมกอดของหมาป่าตัวสูง "แต่เจ้านี่ตัวหอมจนน่ากัดมากเลยนะ" ไคยกยิ้ม
"เจ้ากัดข้าข้าก็ตายพอดีหน่ะสิ" ศอกเล็กๆกระทุ้งที่เอวของอีกคนเบาๆ "ลุกได้แล้ว นอนขนาดนี้ข้าคงไม่ต้องนอนไปอีกหลายวัน"
ในที่สุดไคก็ปล่อยจงแดให้เป็นอิสระ บรรยากาศภายนอกสดใสเช่นทุกวันแต่จงแดกลับไม่คิดแบบนั้น เขารู้สึกว่ามันพิเศษกว่าทุกๆวันที่ผ่านมาอาจเป็นเพราะคนที่อยู่ข้างๆเขาตอนนี้
อาหารเช้าของราชาเป็นเพียงแค่เลือดสดๆหนึ่งแก้ว ไม่มีขนมหรือเครื่องเคียงใดๆ แต่มันกลับสร้างพละกำลังได้อย่างมหาศาล จงแดที่เวลานี้ยืนอยู่ข้างสนามฝึกซ้อมทั้งแวมไพร์และหมาป่าต่างร่วมมือในการต่อสู้ได้ดีกว่าที่คิด เสียงดาบยังคงดังต่อเนื่องโดยผู้ถือดูไม่มีทีท่าเลยว่าจะเหนื่อย
"เจ้า…เตรียมตัวได้ไว้ได้เลย" เสียงบางอย่างดังขึ้นไปทั้งสนาม เพียงพริบตาก็มีหมาป่าตัวใหญ่กระโจนใส่ร่างของจงแด หมาป่าพยายามจะกัดแต่ด้วยความสามารถของราชาเขาจึงหลบได้ แต่ก็ไม่ได้โชคดีทุกครั้งไปเขี้ยวแหลมของมันบาดลงบนผิวหนังของจงแด มันเกิดรอยไหม้สร้างความเจ็บปวดให้จงแดพอสมควร แต่ก่อนมีมันจะลงเขี้ยวซ้ำ มันก็ถูกกระโจนเข้าใส่ด้วยหมาป่าขนสีดำสนิทที่ตัวใหญ่กว่า เคี้ยวแหลมฝังลงที่คอก่อนจะขย้ำไปมาจนในที่สุดหมาป่าตัวนั้นก็ตายลง
"นี่มันอะไรกัน?" จงแดโวยวายเสียงดังใบหน้าที่มีรอยไหม้จากเคี้ยวคมเมื่อกี้พูดด้วยความตกใจพร้อมกับอารมณ์เสีย
"แบคฮยอนจัดการต่อให้ที" ไคหันไปบอกแบคฮยอนที่มองดูเหตุการณ์ด้วยความตกใจ แบคฮยอนพยักหน้าก่อนจะกลายเป็นหมาป่าขนสีขาว
"หน้าเจ้า...ไปหาเซฮุนเถอะ" พี่คริสพูดพร้อมกับจับใบหน้าจงแดหันไปหา ถึงจงแดจะมีพลังในการรักษาตัวเองได้แต่บาทแผลครั้งนี้กับไม่ปิดสนิทแถมยังมีรอยไหม้อีกต่างหาก
"พวกเอล์ฟรักษาไม่ได้หรอก...มีแต่ข้ากับแบคฮยอนเท่านั้นแหละที่ทำได้" ไคเดินเข้ามาก่อนจะพาจงแดกลับเข้าไปภายในพระราชวัง ตลอดทางจงแดถามคำถามมากมายแต่ไคก็ไม่ยอมตอบสักคำถาม
"นี่พาข้ามาห้องเจ้าทำไม?" ปากน้อยๆเริ่มบ่นงุ๊งงิ๊ง "แล้วนี่มันเกิดอะไร? ทำไมหมาป่าถึงเข้ามาได้ แล้วทำไมแผลข้าถึงไม่หายเองเหมือนครั้งก่อนๆ"
"หยุดพูดก่อนได้ไหม...เขาเรียกว่าการเข้าสิง เป็นพวกมนต์ดำของเผ่าพันธ์ข้าเจ้าน่าจะเคยได้ยินบ้างนะ" ไคพูด
"ก็พอได้ยินมาบ้าง...แล้วเจ้ารักษาได้หรือไงกัน?"
"นั่งสิ" จงแดเชื่อฟังเขานั่งลงบนโซฟาข้างๆเตียง ในไม่ช้าร่างของไคก็คร่อมอยู่ด้านบนของคนตัวเล็ก "ข้าไม่ยอมให้แบคฮยอนทำกับเจ้าแบบนี้หรอก"
ร่างหนาก้มหน้าต่ำจนปลายจมูกของทั้งสองชนกันก่อนที่ไคจะเลื่อนริมฝีปากของตนเองไปยังรอยไหม้บนแก้มซ้ายของจงแด ก่อนจะค่อยๆใช้ลิ้นสัมผัสบนยังบาดแผลก่อนจะเริ่มเลียตามบาดแผลพร้อมกับจูบลงบนแก้มเบาๆหลายๆครั้ง สัมผัสที่อ่อนนุ่มทำให้จงแดไม่สามารถขยับหนีไปไหนได้ ต้องยอมรับเลยว่านี่เป็นวิธีรักษาที่เขาอาจจะชอบมากที่สุดก็ได้ ก่อนที่จะเคลิ้มไปมากกว่านี้จงแดจึงรีบพลักไคออก
"5555แผลเจ้าหายแล้ว" ไคยืนยิ้มอย่างพอใจเมื่อรอยไหม้บนหน้าของจงแดหายไปแล้ว "งั้นข้าขอรางวัลหน่อยนะ" ไคก้มลงจูบริมผีปากเบาๆ
"พอแล้ว…." องค์ราชาตัวน้อยเขินจนตัวจะลอยอยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้หน้าของเขาคงแดงยิ่งกว่าสีนัยต์ตาของไคเวลาเป็นหมาป่าเสียอีก
"555หน้าเจ้าแดงเป็นเลือดแล้วนะ...เพราะงี้ข้าถึงไม่ยอมให้แบคฮยอนทำหรอก"
"อืม…"
"ทีหลังระวังตัวดี ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าคาดสายตาอีกแล้ว" ไคดึงร่างเล็กเข้ามากอด
"ข้ารู้แล้ว ขอบใจนะ"
หลายวันมานี้โอรากอนถูกก่อกวนด้วยมนต์ดำต่างๆมากมายจากคานาเบล ชาวบ้านที่อยู่ภายนอกกำแพงแก้วมักจะได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีโดยหมาป่าจากคานาเบล องค์ราชาจึงสั่งทหารให้คุ้มครองประชากร ตอนนี้การคุ้มกันพระราชวังยิ่งหนาแน่นไปด้วยทั้งทหารแวมไพร์และทหารหมาป่า
"อีกไม่นานสงครามจริงๆจะเริ่มขึ้น...นั้นคือสารเตือนที่ข้าได้รับจากท่านเลย์" จงแดพูด
"ข้าว่าท่านควรตามหามังกรคลอซินได้แล้วนะ" เซฮุนเสนอความคิดเห็นเพราะกองทัพของท่านซีเรียสนั้นดูจะแข็งแกร่งขึ้นทุกวันอำนาจมืดมากมายจะถูกใช้ในสงครามนี้
"แต่ข้าจะไปตามหาคลอซินที่ไหนหล่ะ?" จงแดเอ่ย
"นั่นคือสิ่งที่เจ้าจะได้รู้เอง...มังกรจะเป็นคนบอกเจ้าเอง" องค์ราชินีกล่าวขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน "ถึงเวลาเจ้าจะรู้ว่ามังกรคลอซินอยู่ที่ไหน?"
"แต่ท่านแม่..."
"เจ้าแค่รอเวลา"
บ่ายที่แสนวุ่นวายจงแดหนีขึ้นมายังยอดหอพระราชวังซึ่งเป็นพี่พักของเขาก่อนจะล้มตัวลงนอน เปลือกตาบางค่อยๆปิดลงแต่ภาพภายนอกคือการนอนอย่าสงบ แต่ภายนั้นกลับร้อนลุ้มอีกไม่นานสงครามก็จะเกิดและจะตามมาด้วยการสูญเสียอีกมากมาย และที่สำคัญเขาจะตามหามังกรคลอซินผู้พิทักษ์แห่งโอรากอนได้ที่ไหน
เจ้าจงตรงไปยังสิงขรที่อยู่ทางเหนือสุดของโอรากอนภายใน5วัน ที่นั้นเจ้าจะพบกับสิ่งที่เจ้าตามหา...องค์ราชา
จงแดสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินลอยเข้ามาให้หัว เขาตื่นขึ้นมาก็พบกับความว่างเปล่าเขานอนอยู่ในห้องคนเดียวแล้วเสียงที่เขาได้ยินมันคือเสียงของใครกัน
"พี่คริส..." คริสเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับรอยยิ้มที่ส่งมาให้จงแดมันเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นเช่นทุกครั้งตั้งแต่เด็กจนโต
"องค์ราชินีให้มาตามหน่ะ พักนี้เจ้าดูเหนื่อยๆนะ" คริสลูบผมจงแด
"ข้าว่าท่านเหนื่อยกว่าอีกที่ต้องคอยปกป้องพวกเราทุกคน โดยเฉพาะข้า" เสียงที่เบาลงทำให้คริสรู้ว่าจงแดกำลังโทษตัวเองที่เป็นต้นเหตุให้เกิดสงครามแต่มันไม่ใช่เลย
"เจ้าอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ เพราะเจ้าสำคัญกับที่นี่ดังนั้นข้าต้องปกป้องสิ อณาจักรนี้จะขาดราชาได้ยังไงจริงไหม?" จงแดไม่ตอบรับแต่กลับกอดคริสไว้แน่น นั่นยิ่งทำให้คนเป็นพี่ยิ้มได้ในความอ่อนไหวของน้องตัวเอง "นี่เจ้าขี้แยตั้งแต่ตอนไหนกัน เด็กๆข้าแกล้งเจ้ายังไม่ร้องเลยนะ"
"ก็เพราะตอนนั้นข้าไม่เคยคิดว่าต้องสูญเสียใครหนิ"
"พอแล้วๆ ท่านแม่เจ้าตามหาตัวอยู่นะ"
โถงพระราชวังยามค่ำคืนยังคงสวยไม่ต่างจากกลางวัน หลังจากที่จงแดเล่าเรื่องเสียงประหลาดให้องค์ราชินีฟัง ท่านจึงบอกให้จงแดเดินทางขึ้นเหนือโดยด่วนที่สุด
"ข้า แบคฮยอน และชานยอลต้องคอยดูวังและบ้านเมืองอยู่ที่นี่" คริสเอ่ยขึ้นเมื่อองค์ราชินีหันมามองทางเขา
"อืมๆ…งั้นคิมไค" องค์ราชินีหันมามองไคที่ยืนเงียบมาตั้งนานแล้ว "เจ้าไปดูแลองค์ราชาที"
"ข้า…"
"ข้าไว้ใจเจ้า ดูแลลูกข้าให้ดีหล่ะ" จงอินไม่ตอบแต่พยักหน้าเป็นการว่ารับทราบ "รุ่งเช้าเจ้าทั้งสองออกเดินทางได้"
บนหอคอยสูงสุดของพระราชวังเป็นสถานที่ต้องห้ามสำหรับคนทั่วไปแม้แต่องค์ราชินีก็ขึ้นไปไม่ได้มีเพียงคริสที่ได้รับอนุญาตจากจงแดให้ขึ้นมาได้ กับอีกหนึ่งคนที่แม้จะห้ามเท่าไหร่แต่เขาก็ไม่เคยฟัง
"ข้าบอกกี่รอบแล้วว่าบนนี้เจ้าขึ้นมาไม่ได้" จงแดบ่น
"ข้าไม่ฟังหรอก...ขอนอนด้วยดินะนะ" ไคจับแขนจงแดส่ายไปมา ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือนเด็กที่กำลังจะขอของเล่นจากแม่ของตน
"เจ้าก็ไปนอนห้องเจ้าสิ"
"ไม่...ข้าอยากนอนในโลง"
"โลงไม้ในห้องข้าข้างล่างไง เจ้านอนในนั้นได้นะข้าอนุญาต"
"ไม่ ข้าอยากนอนโลงแก้วบ้าง"
"เจ้านี่มันเรื่องมากจริงๆเลยนะคิมไค" ถึงแม้จะบ่นแทบตายสุดท้ายองค์ราชาก็ต้องยอมให้เด็กดื้ออย่างคิมไคนอนด้วยอยู่ดี และเหตุผลที่จงแดต้องขึ้นมานอนที่นี่คือนี้ก็เพื่อจะมารับแสงจันทร์ก่อนที่จะออกเดินทาง
รุ่งเช้าที่หน้าพระราชวังมีรถม้าจัดเตรียมสำหรับองค์ราชาเพื่อไปส่งจงแดที่ประตูเมืองด้านเหนือ ตอนนี้จงแดอยู่ในร่างหมาป่าขนสีดำที่ไม่ว่าจะมองยังไงเขาก็เสมือนคือราชาแห่งคานาเบลที่ทั้งดูสง่าและน่าเกรงขามในเวลาเดียวกัน
"เดินทางดีดีนะ...เจ้าจะต้องปลอดภัย อยู่ใกล้คิมไคไว้หล่ะ เจ้านั้นมันเก่งมากนะ" คริสพูดก่อนที่จงแดจะก้าวเท้าขึ้นรถม้าไป
"พี่คริส ข้าฝากโอรากอนด้วยนะแล้วข้าจะรีบกลับมา"
หลังจากออกมาจากกำแพงเมืองไคก็ยังคงสภาพอยู่ในร่างหมาป่าจนการเดินทางล่วงเลยมาถึงวันที่สามคิมไคก็ยังคงอยู่ในสภาพหมาป่าอยู่ ปกติจงแดเป็นคนที่ค่อนข้างพูดมากเขาต้องคุยกับตัวเองมาสามวันแล้วมันทำให้เขาอึดอัดจนอยากจะบ้าตาย
"ย๊า!!! เจ้าจะปล่อยให้ข้าพูดคนเดียวอีกนานแค่ไหนกันห๊ะ?" จงแดโวยวายออกมาเพราะหลายวันมานี้มีแต่เสียงของเขาแต่ไร้เสียงของอีกคน สุดท้ายไคก็คงจะทนเสียงบ่นของจงแดไม่ไหวเขากลับมายังร่างมนุษย์ในรอบหลายวัน
"ข้าจะแข็งแรงมากกว่าในร่างหมาป่าหนิ" ไคเดินมาข้างอีกคน
"ทีหลังตอนเป็นหมาป่านายก็หัดไปเรียนภาษาพูดมานะ"
"เจ้าก็สอนข้าสิ...ขอพักหน่อยได้ไหม" ยังไม่ทันจะตอบอะไร ไคก็ถอดเสื้อเผยให้ใหญ่แผ่นหลังกว้างของเขาก่อนจะกระโดดลงไปในน้ำมันเป็นลำธารเล็กๆเขาชำระร่างกายหลังจากไม่ได้อาบน้ำมาหลายเดือนเพราะเขาเป็นหมาป่าจึงไม่ชอบน้ำมากนักแต่พอร่างกายเหนื่อยๆได้แช่น้ำเย็นเขาก็รู้สึกดีขึ้น
"ลงมาสิ น้ำเย็นเจ้าคงจะชอบนะจงแด"
"ไม่!!!"
"อยู่กับข้า ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าจมน้ำหรอกหน่า" ไคเอื้อมมือขึ้นมาเพื่อเป็นการรับรองว่าอีกคนจะปลอดภัยถ้าเขายังอยู่ตรงนี้ มือเล็กเอื้อมจับมือหนาก่อนที่จะค่อยๆลงน้ำ "เห็นไหมข้าบอกแล้วมันไม่มีอะไรหรอก"
"เจ้านี่ก็ดำเหมือนกันนะ555"
"ดำอย่างงี้ เลือดข้าอร่อยอย่าบอกใครเลยนะ"
"ข้าขอกินได้ไหม?" จงแดเลียริมผีปากตัวเอง
"อยากลองชิมหรอ?" ไคดึงจงแดให้มาใกล้กับตัวเองมากขึ้น จงแดไม่ตอบอะไรแต่กลับมองด้วยสายตาที่ลังเลก่อนจะก้มลงจูบที่ต้นคอของหมาป่าตัวสูงเป็นเพียงแค่การจูบเบาๆไม่มีการฝังเคี้ยงใดๆลงไปไม่นานจงแดก็ผละออกจากร่างสูง
"ไปกันเถอะ...เราต้องรีบไปกันนะ"
"นึกว่าจะโดนดูดเลือดซะอีก"
"ข้าไม่ได้หิวขนาดนั้นสักหน่อย ไปกันเถอะ"
ทั้งสองเดินมาถึงภูเขาลูกสุดท้ายที่อยู่ทางตอนเหนือสุดของโอรากอน ภายหน้าทั้งสองเป็นถ้ำขนาดใหญ่ ทั้งสองก้าวเข้าไปอย่างระมัดระวัง บรรยากาศภายในหนาวเย็นกว่าข้างนอกมากเขาทั้งสองเดินตามทางเข้ามาเรื่อยๆจนมาถึงบริเวณตรงกลางของถ้ำที่เพดานโล่งและมองเห็นพระอาทิตย์สาดส่องแสงลงมา ตรงกลางมีแท่นหินที่ตั้งเด่นแต่กลับมีกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่มันถูกม้วนพร้อมกับผูกด้วยริบบิ้นสีดำ
ข้ามีนามว่าคลอซินข้าคือผู้พิทักษ์แห่งโอรากอน ท่านคงรู้จักข้าในชื่อนี้แต่ท่านคงจะคุ้นเคยกับข้าในอีกชื่อมากกว่า เวลานี้ท่านจะยังไม่พบข้าแต่อีกไม่นานท่านก็จะได้พบ ข้าอยากบอกท่านว่าข้ามีตัวตนจริงๆไม่ใช่เพียงตำนานแห่งโอรากอน ข้าจะคอยปกป้องท่านและโอรากอนตลอดไป เมื่อถึงเวลาจำเป็น ยามที่ท่านเดือดร้อนและหาทางออกไม่เจอขอให้คิดถึงข้า เวลานั้นข้าจะปรากฎตัวเพื่อช่วยท่าน...
ความคิดเห็น