คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : WAMPWoLF : 11
WAMPWoLF 11
"จงแด!!! จงแดอ่า....." นั่นคือเสียงที่คิมไคเรียกคนตัวเล็ก แต่จงแดกลับไม่สนใจเสียงเรียกนั้นแม้แต่น้อย เขากลับยิ่มเดินห่างออกไปไกลมากขึ้น ไคทำได้เพียงแค่ยื่นนิ่งๆ เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เขาควรทำอย่างไร
"ทำแบบนี้เจ้าคิดว่ามันดีแล้วอย่างงั้นหรอ?" เสียงของคนร่างสูงดังขึ้น คริสเดินออกมาหลังจากแอบมองดูอยู่นานพอสมควร
"ยิ่งเขาอยู่ห่างข้ามากเท่าไหร่ เขาจะยิ่งปลอดภัย"
"ข้าว่าเจ้าสามารถปกป้องน้องข้าได้ดีกว่าข้าซะอีกนะไค" คริสแตะไหลไคเบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจ
"จะปลอดภัยได้ยังไงหล่ะ ในเมื่อไวท์ถูกส่งมาเพื่อสังหารจงแด ข้่าไม่มีทางให้นางเข้าใกล้จงแดหรอก...."
"นี่สินะเหตุผลของเจ้า..." นี่สินะเหตุผลของไคที่ทำร้ายหัวใจของจงแดถึงขนาดนี้ นั้นคือสิ่งที่คริสคิดแต่เขาไม่สามารถช่วยอะไรน้องของเขาได้เลย เพราะมันเป็นเรื่องของคนสองคนถึงแม้เขาจะสงสารจงแดแค่ไหนแต่เพียงรักษาชีวิตของจงแดไว้เขาจำเป็นจะต้องให้ไคเป็นคนจัดการเรื่องนี้
บนห้องสูงสุดของยอดพระราชวังผ้าคลุมสีดำบดบังร่างเล็กที่ยังคงนอนร้องไห้ไม่หยุด ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยเสียใจขนาดนี้มาก่อน หยาดน้ำตายังคงไหลรินอย่างไม่ขาดสาย จนในที่สุดจงแดก็หลับไปเพราะความเหนื่อยอ่อน
ยามบ่ายที่แสนสงบกลับไม่ทำให้บางคนสงบ จงแดเดินไปเดินมาอยู่ในโถงพระราชวังอย่างครุ่นคิด จนทำให้พระมารดาทนไม่ไหวกับการกระทำที่หน้าเวียนหัวของบุตรชายของตัวเอง
"หยุดเดินได้แล้วนะองค์ราขา!!!"
"ท่านแม่...ทำไมกองทัพของท่านซีเรียสถึงยังไม่โจมตี พวกเรารออะไร?" ฝีเท้าหยุดเดินพร้อมกับหันไปมองพระมารดาอย่างจริงจัง
"เพราะพวกเขายังหามังกรไม่เจอหน่ะสิ"
"ท่านแม่หมายถึงคลอซินใช่ไหม?"
"ใช่ มังกรคลอซิน คือผู้พิทักษ์ของอณาจักรโอรากอน มันคอยเฝ้าปกป้องทุกสิ่งทุกอย่างบนแผ่นดินนี้ ว่ากันว่าหัวใจของมันมีพลังมหาศาล นั่นคือสิ่งที่ท่านซีเรียสอยากจะได้ไปครอบครอง"
"แล้วคลอซินอยู่ที่ไหน?"
"ไม่มีใครรู้ มันจะปรากฏตัวก็ต่อเมื่อมันอยากออกมาเท่านั้น"
ตำราศักดิ์สิทธิ์ถูกส่งต่อจากองค์ราชินีให้กับราชาองค์ใหม่ มันคล้ายๆประวัติศาสตร์ของโอรากอนแต่จะไม่พบข้อความเหล่านี้ในหอหนังสือหลวง และเพราะมันถูกเขียนเป็นอักษรจันทร์มันจึงสามารถอ่านและมองเห็นข้อความได้ในเฉพาะวันที่มีจันทร์เต็มดวงเท่านั้น
ตลอดหลายวันไคพยายามทำตัวให้อยู่ห่างๆจงแดเอาไว้ แต่ในที่สุดเขาก็พลาดจนได้ ไวท์นั่งอยู่ริมลำธารในสวนของพระราชวัง
"เจ้ามาทำอะไรตรงนี้หรอ?" จงแดเอ่ยถามขึ้น "มารอคิมไคใช่ไหม" ไวท์พยักหน้าเป็นการตอบ "เจ้ารู้จักเขามานานเท่าไหร่แล้วหล่ะ"
"สักร้อยปีได้ค่ะท่านราชา" จงแดยิ้มบางๆ
"เจ้านี่โชคดีนะ...ดูท่าว่าเขาจะรักเจ้ามากนะไวท์" ทุกอย่างกลับเงียบไร้เสียงตอบรับของแวมไพร์สาว "ดูท่าเจ้าก็รักเขามากหนิ แต่เจ้าจะฆ่าเขาลงหรอ"
"ท่าน…." ไวท์มองสีหน้าที่ตกใจ
"เจ้าจะฆ่าข้าด้วยหนิ...อยากรู้หล่ะสิว่าข้ารู้ได้ยังไง" จงแดยกยิ้ม "ข้ามีพลังมากกว่าที่เจ้าคิดไว้นักนะ" จงแดหันหลังให้กับไวท์ แต่ด้วยความที่เธอเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็วทำให้ตอนนี้เธอมาอยู่ตรงหน้าของจงแด
"น้ำ!!! คือจุดอ่อนของท่านยังไงหล่ะ"
"จ…จ…เจ้า!!!" มือบางของแวมไพร์สาวบีบคอจงแดไว้แน่น จงแดงัดมือของเธอออกได้ในไม่ช้า "เจ้าจะทำอะไร?"
"ท่านก็รู้อยู่แล้วหนิ" ไม่ช้าการต่อสู้ของทั้งสองก็เริ่มขึ้น แวมไพร์ตัวนึงจะตายได้คือต้องฉีกร่างออกเป็นชิ้นๆแล้วเผาเท่านั้นกับสิ่งของวิเศษบางชิ้นเท่านั้น ในไม่ช้าทั้งสองก็กลิ้งตกลงไปในน้ำในนั้นจงแดจะเสียเปรียบเป็นอย่างมาก จงแดพยายามจะขึ้นฝั่งแต่ก็กลับถูกไวท์ดึงขาลากลงไปในน้ำอีกตามเคย "ราชาอย่างท่านก็กลัวตายเหมือนกันหนิ"
"แต่ถึงข้าจะตายพวกเจ้าก็ไม่มีวันหามังกรเจอหรอก...และคิมไคก็ไม่มีวันกลับไปรักเจ้า" สิ้นเสียงจงแดทำให้ไวท์โมโหขั้นขีดสุดเธอกลับลากจงแดลงไปในน้ำที่ลึกขึ้น
"เอาสิ เจ้าเก่งนักหนิ...งั้นก็กลั้นหายใจให้ได้นานๆหล่ะกัน"
ร่างเล็กขององค์ราชากลับถูกลากลงไปใต้น้ำอย่างรวดเร็ว แม้ร่างเล็กจะพยายามต่อสู้แค่ไหนแต่ใต้น้ำเขากลับหมดเรี่ยวแรงแม้แต่แรงของผู้หญิงเขายังไม่สามารถสู้ได้ ยิ่งต่อสู้อากาศหายใจก็ยิ่งหมด สมาธิของเขาหายจงแดไม่สามารถเรียกใช้พลังของตนเองได้แม้แต่น้อย
ทำไมข้าถึงอ่อนแอขนาดนี้นะ...
ใครก็ได้ช่วยข้าที...คิมไค ช่วยข้าด้วย...
เมื่อไวท์เห็นว่าจงแดใกล้จะหมดลมเธอยิ่งบีบคอของจงแดไว้แน่น หลังจากยื้อกันอยู่ใต้น้ำเป็นเวลาพักใหญ่ ตอนนี้จงแดหมดแรงแล้วจริงๆ เมื่อไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจงแดจึงค่อยๆปิดตาของตัวเองลง...
เมื่อไวท์เห็นดังนั้นเธอจึงปล่อยมือออกจากจงแดก่อนจะปล่อยให้ร่างนั้นรอยไปตามกระแสน้ำ แต่หารู้ไหมว่าข้างหลังของเขากำลังปรากฏร่างของหมาป่าตัวใหญ่สีดำสนิทนัยต์ตาสีแดงราวทับทิม
ไวท์ถูกลากขึ้นมาบนบกด้วยทหารของแม่ทัพหลัง เธอถูกจับให้นั่งอยู่ในท่าคุกเข่าโดยมีทหารของชานยอลยืนเต็มไปหมด ไม่นานก็ปรากฏร่างหมาป่าสีดำเดินขึ้นมาจากน้ำก่อนจะกลายร่างกับเป็นคิมไค ร่างของจงแดตอนนี้อยู่ในมือทั้งสองข้างของคิมไค ไม่นานคริสก็วิ่งตามมาสมทบก่อนที่ไคจะฝากให้คริสช่วยดูแลจงแดต่อ
"ข้าฝากด้วยนะคริส..." ไคส่งร่างเล็กๆของจงแดให้กลับคริส ก่อนที่คริสจะพาจงแดไปหาเซฮุนที่อยู่ภายในพระราชวัง "ส่วนเจ้า" ไคหันหน้าไปหาไวท์
"กัมจงอ่า...ข้าไม่ได้ตั้งใจ เจ้ายกโทษให้ข้าด้วยนะ" แวมไพร์สาวอ้อนวอน เธอคลานเข้ามากอดขาของไคไว้แน่น
"ข้า เธอ ซะ"
"ไม่นะ!! กัมจง ไม่นะ!! ไม่นะ!!!" เธอร้องไห้
"ข้าเคยคิดว่าจะไว้ชีวิตเจ้านะ...แต่เจ้ามาทำร้ายหัวใจของข้า ข้าไม่มีวันยกโทษให้เจ้าหรอก" ไคสะบัดร่างของไวท์ออกจากตัวเอง
"แล้วเรื่องระหว่างเราหล่ะ ไหนเจ้าบอกว่ารักข้าไง กัมจงอ่าข้ารักเจ้านะ"
"เมื่อก่อนอาจใช่...แต่ตอนนี้ข้าเกลียดเจ้า" สิ้นเสียงไวท์ถูกลากออกไปโดยทหารของชานยอล
จงแดไม่เป็นอะไรมากเพียงแค่จมน้ำอีกไม่นานเขาก็จะฟื้น เซฮุนสั่งทุกคนห้ามรบกวนเพื่อต้องการให้จงแดได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ลู่หานเดินเข้ามาในห้องของเซฮุนอย่างหัวเสียเล็กน้อยพร้อมกับใบหน้าที่บึ้งตึง
"ทำไมเจ้าทำหน้าอย่างงั้นหล่ะ" เซฮุนหันหน้ามามองลู่หาน
"ก็คิมไคหน่ะสิ เข้าไปหาองค์ราชาแล้ว" ลู่หานยืนพิงกำแพง
"ข้าบอกแล้วไงว่าห้ามทุกคนเข้าไปรบกวน"
"ก็คิมไคบอกว่าเขาไม่ใช่คนแต่เป็นหมา..."
"เจ้านี่นะ ซื่อบื้อชะมัด" เซฮุนหัวเราะ
"ซื่อบื้อเหมือนเจ้านั้นแหละ....."
จงแดนอนหลับอยู่บนเตียงใหญ่และมันใหญ่ไปมากสำหรับแวมไพร์ตัวเล็กๆอย่างจงแด ไคนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงอย่างใจจดใจจ่อว่าเมื่อไหร่คนตรงหน้าจะตื่นขึ้นมา ตะวันลาลับขอบฟ้าบ่งบอกว่ายามราตรีแล้ว จงแดค่อยๆลืมตาขึ้นก็ต้องพบกับคิมไคที่ตอนนี้กำลังนั่งพิงอยู่ริมหน้าต่าง
"เจ้ามาทำอะไรในนี้เนี่ย"
"ก็มาเฝ้าคนป่วยอย่างเจ้านี่ไง" ไคเดินมานั่งอยู่ข้างเตียงของจงแด
"ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว เจ้าออกไปเถอะ"
"ตื่นมาก็ไล่เลยนะ ข้านั่งเฝ้าเจ้าตั้งนานนะ" ไคทำหน้าบึ้ง
"5555555" จงแดหัวเราะ "เออ…ขอบคุณนะที่มาช่วยข้าหน่ะ" จงแดยิ้มให้ไคอย่างขอบคุณที่มาช่วยเขาเอาไว้ไม่อย่างนั้นเขาคงอาจตายอยู่ในน้ำแล้วก็เป็นได้
"ก็เจ้าเรียกร้องให้ข้าไปช่วยหนิ"
"ข้าแค่คิดเองนะ" จงแดทำหน้าสงสัย "เดี๋ยวนะ!!! เจ้ารู้ได้ไง"
"อยู่ๆข้าก็ได้ยินเสียงเจ้าเรียกข้าให้ไปช่วยหน่ะสิ...ทำไมถึงอยากให้ข้าช่วยหรอ?" ใบหน้าคมสันเลื่อนเข้าไปหาใบหน้าขาวซีด
"ข้าไม่รู้" จงแดรีบหันหน้าหนี ซึ่งมันสามารถเรียกรอยยิ้มจากอีกคนได้เป็นอย่างดี ไคนั่งลงข้างจงแดบนเตียง เตียงที่ยวบลงทำให้คนตัวเล็กต้องหันมามอง
"ข้ามีไระถามเจ้าหน่อย" สีหน้าจริงจังของไคทำให้จงแดยิ่งสงสัยในคำถามมากขึ้น "เจ้ารู้ได้ไงว่าข้าคือ คิมไค เจ้าตื่นได้ยังไงหลังจากที่หลับไปแสนนาน แล้วเจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้ากับไวท์...เอิ่ม..."
"เพราะข้าได้ยินเสียงไงหล่ะ ข้ารู้ว่าเจ้าคือใครแล้วมาทำอะไรในโอรากอนตอนที่ข้ากับเจ้า..เออ...."
"จูบกัน"
"อืมๆนั่นแหละตอนนั้นข้าเห็นทุกอย่างในหัวของข้าเลย แล้วข้าก็ตื่นได้เพราะเจ้าจูบกับไวท์นั้นแหละข้าเห็นแล้วก็สะดุ้งตื่น ส่วนเรื่องเจ้ากับไวท์ก็ข้าก็เห็นเอง เจ้ารู้ไหมว่าข้ารำคาญแค่ไหนที่พวกเจ้ามีอะไรกันแล้วข้าต้องมานั่งดูเนี่ยย..."
"แล้วใครสั่งให้เจ้ามาแอบดูหล่ะ"
"ใครเขาอยากดูกัน อยู่ๆข้าก็เห็นเอง" ไคยิ้มบางๆซึ่งมันกลับสร้างความหงุดหงิดให้กับจงแด "อะไร? เจ้ายิ้มอะไร?"
"…"
"นี่เจ้าไม่ตอบคำถามราชาอย่างงั้นหรอ?"
"ตราบใดที่ข้ายังอยู่เจ้าจะต้องปลอดภัยนะจงแด" ไคลูบผมนุ่มเบาๆก่อนที่จะส่งรอยยิ้ม รอยยิ้มที่จงแดคิดว่ามันอบอุ่นเอาเสียมากๆ
"อืม…เจ้าออกไปได้แล้วข้าคิดว่าข้าจะนอนต่ออีกสักหน่อย" ราชาน้อยผลักแขนของคิมไคเบาๆ
"ข้านอนด้วยสิ นี่ข้ายังไม่ได้นอนเลยนะ" คิมไคทำเสียงออดอ้อนก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียง แต่เมื่อหัวถึงหมอนราชาน้อยกลับลุกขึ้นยืน "อ้าว เจ้าจะไปไหนหล่ะ?ไหนบอกง่วงไง" คิมไคถาม
"ข้าจะนอนในโลง" พูดจบจงแดก็เดินตรงไปยังโลงไม้อันใหญ่ที่อยู่ติดกับหน้าต่างก่อนจะค่อยๆเปิดโรงไม้ขึ้น ข้างในถูกฝังด้วยเบาะกำมะหยี่สีแดงและมีลายสีดำตัดไปมาอย่างสวยงาม
"เจ้าจะนอนในนี้จริงหรอ?" ไคทำสีหน้าแปลกประหลาด
"ทำไมหล่ะ มันสบายกว่านอนบนเตียงตั้งเยอะ" จงแดหันมาตอบ
"งั้นข้าขอลองนอนหน่อยนะ" ไม่รีรอไคก็หย่อนตัวลงไปในโลงไม้สุดสวย "อ่า…มันก็สบายอยู่หรอกนะ" มือหนาของคิมไคเอื้อมไปฉุดมือเล็กๆที่ขาวซีดมา ด้วยแรงฉุดที่มากพอสมควรทำให้จงแดล้มลงไปอยู่ในโลงกับไคเป็นที่เรียบร้อย
"ตัวเจ้าอุ่นขนาดนี้ข้าจะนอนได้ยังไง" จงแดบ่นงุ๊งงิ๊งเพราะปกติเขาไม่ชอบอากาศร้อนๆ
"ไม่ชอบหรอ?แต่หัวใจเจ้าเต้นแรงนะ" ได้ทีไครีบกระชับกอดคนตัวเล็กให้แน่นขึ้น ตอนนี้จงแดนอนหันข้างโดยมีคิมไคกอดจากด้านหลัง "นอนเถอะ...วันนี้ข้าเหนื่อย"
"…"
"ตัวเจ้านี่หอมชะมัด ถ้าข้าเป็นแวมไพร์ป่านนี้เจ้าโดนกัดคอแล้วแน่ๆ" เสียงกระซิบบางเบาข้างหูของจงแดมันทำให้เขาหน้าขึ้นสีอย่างบอกไม่ถูก องค์ราชาตัวน้อยยังคงนอนยิ้มอยู่เงียบๆโดยที่หมาป่าหนุ่มรูปงามไม่ได้อยู่เรื่องอะไรเลยว่าเขานั้นได้ทำให้อีกคนใจเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม
ข้าหวังว่าเจ้าจะให้อภัยข้านะคิมจงแด...
ถ้าข้าจะขอให้เจ้าปกป้องข้าตลอดไปเจ้าจะยอมไหมนะคิมไค...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
TALK : อิอิ ใครที่กำลังโกรธคิมไค หายโกรธกันหรือยังนะ
ก่อนสอบเลยแวะมาอัพให้ก่อนนะคะ อิอิอิ อวยพรไรท์ด้วยนะจบสอบแล้ว
ตายแน่ๆ55555555 เม้นให้กำลังใจกันด้วยนร่า คริคริ
ตอนต่อไปจะมาอัพหลังสอบเสร็จนะ ฝากติดตามกันด้วยยยยยยย
ความคิดเห็น