คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : WAMPWoLF : 9
WAMPWoLF 9
เวลาล่วงเลยผ่านไปนับเดือนตะวันสลับแสงจันทร์ไม่รู้กี่ครั้งแล้ว จงแดที่ตื่นขึ้นยังคงอยู่บนยอดสุดของพระราชวังเฝ้ามองทั้งสองมีความสุขกัน เพียงแค่เห็นทั้งสองอยู่ด้วยกันมันทำให้เขายิ่งอ่อนแรงลงเรื่อยๆ นับเดือนตั้งแต่ตื่นยังไม่มีอาหารตกถึงท้องของเขาแม่แต่น้อย
"เมื่อไหร่เจ้าจะเลิกทำร้ายข้านะคิมไค"
เพราะเวลานั้นผ่านมาเน้นนานเกินไปจนทำให้คิมไคลืมไปแล้วว่าเขายังอยู่ที่แห่งนี้เพราะเหตุใด เขารอการตื่นของคนคนนึงไม่ใช่หรอ แต่บัดนี้เขาแทบจำหน้าตาของคิมจงแดแทบไม่ได้
"ข้าจะมาแอบมองเจ้าอยู่แบบนี้ทำไมกัน เพราะข้าไม่ได้รักเจ้าสักหน่อย" เมื่อบ่นพึมพ่ำกับตัวเองเสร็จจงแดก็เลือกที่จะเดินลงจากยอดพระราชวังไปยังห้องโถงกลาง ผ้าคลุดสีดำลากยาวไปตามพื้นหลังจากการพักยาวทำให้เขาดูแข็งแกร่งมากขึ้น ผิวที่ขาวซีดกับริมผีปากแดงก่ำตัดกับผ้าคลุมสีดำสนิทที่เขามักใส่อยู่เป็นประจำ มันยิ่งทำให้องค์ราชาตัวน้อยๆดูยิ่งใหญ่ขึ้น
"จงแด....."
เสียงทุ้มต่ำจากร่างสูงที่ดังทันทีที่ได้พบเห็นร่างเล็กของผู้ที่เป็นน้องของตน คริสแทบจะดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่หลังจากที่เห็นจงแด ร่างเล็กหันมายิ้มให้บางๆก่อนจะวิ่งเข้ากระโดดกอดร่างสูง
"ท่านพี่...ข้าคิดถึงท่านจังเลย"
"คิดถึงข้าแล้วทำไมเจ้าถึงหลับนานขนาดนี้" คริสลูบกลุ่มผมนุ่มของจงแด
"ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมข้าถึงหลับนานขนาดนั้น5555 แต่ข้าก็ตื่นแล้วนี่ไง" จงแดพูดไปยิ้มไป "ตอนนี้ข้าหิวมากเลย ท่านพี่พาข้าไปหาของกินหน่อยสิ"
ทั้งสองเดินหายแว๊บออกไปจากพระราชวัง ตอนนี้มีเพียงคริสเท่านั้นที่รู้ว่าจงแดตื่นแล้ว เขาทั้งสองใช้เวลาทั้งสองในยามค่ำคืนอยู่ในป่าเพื่อออกล่าหาอาหารและเมื่อถึงรุ่งเช้าทั้งสองจึงกลับมายังพระราชวัง
ทุกคนต่างดีใจกับการตื่นขึ้นของเจ้าชายน้อย ในไม่ช้าองค์ราชินีจึงจัดงานพิธีเต้นรำและพิธีมองบัลลังค์ให้กับจงแดอย่างเป็นทางการ ค่ำคืนนั้นเต็มไปด้วยประชาชนเหล่าทหารและบรรดาคนรู้จัก หนึ่งในนั้นคือ แบคฮยอน
"ข้าขอโทษสำหรับทุกการกระทำที่ข้าทำลงไป..." แบคฮยอนโค้งคำนับให้กับจงแดที่ตอนนี้เขาได้สวมมงกุฎแห่งโอรากอนเรียบร้อยแล้ว
"ข้าเคยบอกแล้ว...ว่าสักวันเจ้าจะต้องกลับมาช่วยข้า" จงแดยิ้มให้กับสหายแบคฮยอน
"ข้าจะขอตอบแทนท่านที่ให้ที่พักพิงแก่ข้าด้วยการร่วมรบอย่างสุดความสามารถ" แบคฮยอนให้คำมั่นสัญญาและนั่นยิ่งทำให้จงแดมีกำลังใจเพิ่มขึ้นในการทำสงคราม เพราะถึงแม้แบคฮยอนจะดูน่าทนุถนอมแต่เขานั้นเก่งมากและกองทัพของแบคฮยอนก็ถูกฝึกมาอย่างดีหรือจะเรียกว่าพวหทหารองค์รักษ์ก็ได้
"เห็นไหมในที่สุดเจ้าก็ตื่น" เซฮุนเข้ามาร่วมแสดงความยินดี
"ข้าต้องขอบคุณเจ้ามากกว่าที่ช่วยข้าไว้ เจ้านี่เก่งมากๆเลยนะ" จงแดหันไปชมเซฮุนด้วยความจริงใจเพราะถ้าหากไม่ได้เซฮุนรักษาเขา เขาอาจจะตายไปแล้วจริงๆ
"ตอนที่ท่านหลับ ท่านเซฮุนมัวแต่ถามข้าทุกวันเลยว่าจะตื่นเมื่อไหร่" ลู่หานพูดขึ้นซึ่งทำให้เซฮุนขัดใจเล็กน้อย ทั้งสองมันหยอกล้อเล่นกันบ่อยๆตั้งแต่จำความได้
"จริงๆเจ้าขึ้นไปปลุกข้าก็ได้นะ...ข้านอนนานไปจนแทบลืมแล้วว่ามันเดินยังไง" จงแดพูดติดตลก
"ข้าไม่สามารถปลุกเจ้าได้หรอก เพราะเจ้าจะต้องตื่นเองเมื่อถึงเวลา"
"แต่เวลานี้ข้าไม่ได้อยากตื่นขึ้นมาเลยด้วยซ้ำ" น้ำเสียงที่ดูเศร้าถึงแม้จะไม่พูดออกมาแต่เซฮุนกับลู่หานก็รู้ว่าเป็นเหตุผลอะไร?
ดวงตาคู่เรียวจับจ้องไปที่ชายหนุ่มผิวเข้มร่างสูงตลอดเวลา แต่ไม่ว่าจะมองไปเมื่อไหร่เขาก็ต้องพบกับแวมไพร์สาวผมทองหน้าตาดีตนหนึ่งอยู่เคียงข้างกับคิมไคเสมอ ไคไม่มาแม้แต่จะทักจงแดไม่มาร่วงแสดงความยินดีเหมือนคนอื่น เขาทำเหมือนกับว่าไม่เคยรู้จักจงแดมาก่อน สายตาที่เย็นชาของไคริ่มทำให้จงแดรู้สึกอึดอัดถึงแม้ว่าทั้งคู่จะอยู่ห่างกันก็ตาม
เมื่อใกล้เช้าภายในงานก็เริ่มมีแวมไพร์บางตาจนในที่สุดประชาชนก็ออกจากพระราชวังไปจนหมด แวมไพร์สาวผมทองตอนนี้เธอหายไปแล้วเหมือนเธอจะเป็นเลือดผสมจึงทำให้เธอไม่สามารถโดนแสงแดดได้ ซึ่งเวลานี้ถือว่าเป็นเวลาที่ดีที่ จงแดและไค จะได้คุยกัน
สองเท้าเย็นเฉียบเดินตรงไปยังหมาป่าผิวเข้มที่ยืนอยู่ที่มุมห้อง ดวงตาสีน้ำตาลยามอยู่ในร่างมนุษย์ช่างดูเย็นชาต่างกับที่เขาเห็นครั้งล่าสุด
"เช้าแล้ว...เจ้าไปนอนหรือไง" ไคเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอีกคนกำลังจ้องหน้าเขา
"…เจ้าจำข้าได้หรือเปล่า?"
"คิมจงแด ราชาแห่งโอรากอน คงไม่มีใครไม่รู้จักเจ้าหรอก" ไคพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "งั้นข้าขอตัว" พูดจบไคก็หายไปจากพระราชวังอย่างรวดเร็ว
"เจ้าดูแปลกไปนะ!!!"
"ก่อนเจ้าตื่นไม่กี่เดือน" ถึงแม้ว่าจงแดจะบ่นงึมงำอยู่คนเดียวแต่ก็ไม่รอดพ้นความเผือกของชานยอลไปได้ "ตั้งแต่ท่านไคเจอไวท์หน่ะ ท่านไคก็ดูแปลกไป" ชานยอลพูดพร้อมกับทำหน้าสงสัย ซึ่งบางทีเขาก็ดูไม่เหมือนหมาป่าเลยสักนิดเขาดูใจดีและยิ้มง่ายต่างจากคนอื่นๆ เขาต้องเป็นหมาป่าที่เฟรนรี่มากแน่ๆเลย
เวลาผ่านไปหลายวันไคและจงอินแทบไม่ได้เจอกัน ตอนนี้ไคและไวท์ตัวแทบจะติดกันตลอดเวลาและจากสายตาที่เธอมองจงแดเธอคงไม่พอใจนักถึงแม้ว่าจงแดจะเป็นถึงราชาก็ตาม เหตุการณ์ตั้งแต่จงแดตื่นขึ้นทุกอย่างมันดูแปลกไปจากเดิม
ห้องสมุดยังคงเงียบเหงาเหมือนเดิมมีเพียงแค่องค์ราชาที่ชอบหายตัวมาอยู่ที่นี่
"ข้าหาเจ้าตั้งนาน อ่านอะไรอยู่หรอ?" คริสเดินเข้ามาหาน้องของตน ร่างสูงนั่งตรงข้าม จงแดล่ะหน้าเงยขึ้นมองผู้มาใหม่
"หาอะไรอ่านหน่อยหน่ะ? ช่วงนี้ข้าเห็นอะไรแปลกๆ"
"อะไรหรอ?"
"ป่าวหรอก ท่านมาหาข้ามีอะไรหรือเปล่า?" จงแดถามก่อนจะหันไปสนใจหนังสือต่อ ตั้งแต่เด็กแล้วจงแดมักจะชอบอยู่กับหนังสือมากกว่าการออกไปฝึกต่อสู้ แต่ถึงเขาจะไม่ค่อยจับดาบแต่ฝีมือก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าใครทั้งสิ้นยิ่งตอนนี้ต้องบอกว่าน้องของเขาแถบจะเก่งที่สุดในดินแดนแห่งนี้แล้วก็ได้
ความมืดเข้าครอบงำท้องฟ้าอีกครั้งภายนอกรอบๆพระราชวังเริ่มคลึกคลื้นเพราะแสงอาทิตย์ได้หายไปแล้ว แวมไพร์มากมายต่างออกมาจับจ่ายซื้อของเฉกเช่นตลาดในตอนเช้าของพวกมนุษย์
แสงจันทร์ลอดผ่านกระจกห้องมายังเตียงใหญ่ สี่เสาใหญ่รอบเตียงถูกปิดด้วยผ้าม่านสีเขาบางตา เงาของคนสองคนกำลังร่วมรักกันอยู่บนเตียงอย่างมีความสุข...
"หยุดสักทีได้ไหม...เมื่อไหร่พวกเจ้าจะหยุด" น้ำใสๆไหลออกจากดวงตาคู่สวย จงแดไม่เข้าใจว่าความรู้สึกนี้คืออะไรแต่ทำไมต้องมีภาพของไคและไวท์มาให้เขาเย็นอยู่บ่อยๆ "ทำไมข้าต้องเห็นอะไรแบบนี้ในหัวด้วย" จงแดทุบหนังสือเสียงดัง
เสียงทั้งสองที่กำลังอยู่ในอารมณ์รักยังคงดันอยู่ภายในหัวของจงแด
"พอแล้วว ข้าไม่อยากเห็น ไม่อยากได้ยินอีกแล้ว ทำไมข้าต้องเห็นอะไรแบบนี้ด้วย ฮืออ...ทำไมกัน...ทำไมต้องเป็นข้าด้วย" เขาฟรุบหน้าลงกับโต๊ะก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อายภาพและเสียงทุกอย่างยังคงดำเนินต่อไปอย่างไม่รู้ว่าจะจบลงเมื่อไหร่
สัมผัสอุ่นที่เข้ามากอดจงแดยิ่งทำให้เขาร้องไห้หนักขึ้น ตอนนี้จงแดอยู่ภายในอ้อมกอดของคริส พี่ชายที่คอยดูแลเขาอยู่เสมอ ฝ่ามือใหญ่ลูบกลุ่มผมอย่างอ่อนโยน
"ใครทำอะไรเจ้า...ทำไมเจ้าถึงเป็นแบบนี้??" คริสกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง ถึงเขาจะเป็นผู้พิทักษ์ของจงแดแต่จงแดก็เสมือนน้องชายของเขา ถึงภายนอกเขาก็ดูร่าเริงแต่ที่จริงแล้วจงแดนั้นอ่อนไหวมาก
"พี่คริส...ทำไมข้าต้องเห็นต้องได้ยินอะไรแบบนั้นด้วย?ทำไม?"
"เจ้าชอบไอ้หมาป่านั้นใช่ไหม.....????"
.
.
.
ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ตอนนี้ข้าอยากจะหนีไปให้ไกลๆเสียจริงๆ ข้าไม่อยากเห็นหรือได้ยินอะไรอีก เพราะอะไรกันข้าถึงเป็นแบบนี้
TALK: รอกำลังใจอยู่นะคะ
เม้นให้ไรท์หน่อยนะ กำลังจะได้พอกพูน
ฮิฮิ ระบายว่า พี่คิมไค ก็ได้นะ จุ๊บบบบบ
ความคิดเห็น