PLOY : พลอย

          ในที่สุดการใช้ชีวิตมัธยมปลายที่แสนจะน่าเบื่อของผมก็ได้ใกล้จบลง ปีนี้เป็นปีสุดท้ายที่พวกเราห้อง 10 จะได้ใช้ชีวิตในรั้วมัธยมปลายเป็นปีสุดท้ายอย่างสงบสุขสักที ถ้าไม่นับรวมกับเรื่องปวดหัวอย่างการอ่านหนังสือเพื่อที่จะสอบเข้ามหาลัยแล้วละก็นะ ชีวิตมัธยมปลายในตอน ม.4-5 นั้นเป็นสองปีที่ยากลำบากมาก ต้องทนกับรุ่นพี่ที่เผด็จการบ้างหล่ะ ทนกับอาจารย์ที่เข้มบ้างหล่ะ นี้ยังไม่รวมกิจกรรมต่างๆนาๆ ที่ม.4และ ม.5 ต้องได้รับผิดชอบนะ ผมรอทนที่จะจบม.ปลายแล้วเข้าสู่รั้วมหาลัยไม่ไหวแล้ว พรุ่งนี้เป็นวันเปิดเทอมปีสุดท้าย วันนี้นอนเร็วๆหน่อยละกัน เห้ยลืมบอกไปเลย ผมชื่อ แซมนะครับ

ติ๊ด ๆๆ

(เสียงนาฬิกาปลุกดังตอน 6 โมงเช้า)

ป้าจันทร์แม่แซม : แซม!!! ไอ่แซม!!!!! หกโมงแล้ว ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวไม่ทันอาบน้ำกินข้าว เร็วๆ ตื่นๆ

แซม : ครับ!!!! ตื่นแล้วแม่!!!!

ซ่าาาา

(เสียงแซมเปิดฝักบัวอาบน้ำ)

ติดิ๊ง

(เสียง Line กลุ่มห้องดังขึ้น)

ครูฝน : นักเรียนวันนี้เข้าคาบโฮมรูมเร็วๆหน่อยนะ ครูกับครูเมฆมีเรื่องจะคุยด้วย

นักเรียนคนอื่นๆ : ครับ/ค่ะ

(เมฆเปิดขึ้นมาอ่านแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร)

บรึ๊นนนนนน

(เสียงแซมสตาร์ทรถไปโรงเรียน)

แซม : ไปก่อนนะแม่

ป้าจันทร์ : เออ!! ขับรถดีๆ อย่ารีบ

          วันนี้ตลอดทางเดินในโรงเรียนผมได้ยินทุกคนซุบซิบถึงแต่เรื่องของ พลอย ซึ่งพลอยคือผู้หญิงที่ผมแอบชอบแล้วก็เรียนห้องเดียวกับผม ทุกคนพูดถึงเธอเหมือนกับว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธออย่างงั้นแหละ 

          ผมเดินเข้ามารอในห้องแล้วก็พบว่ายังไม่มีใครมาถึงเลย น่าแปลกที่ปกติแล้วจะมีพวกที่ไม่ค่อยชอบออกไปเล่นข้างนอกเท่าไหร่แล้วจะมาหมกตัวคุยกันอยู่ในห้อง ไม่แน่ว่าโรงเรียนนี้อาจจะเพี้ยนไปแล้วก็ได้ ก็ไม่ค่อยแปลกเท่าไหร่ สำหรับผมแล้วเรื่องปกติในโรงเรียนต่างหากที่เป็นเรื่องประหลาดสำหรับผม ผมเดินไปเปิดหน้าต่างพร้อมกับเดินมานั่งตรงโต๊ะตัวประจำของผมที่อยู่มุมสุดหลังห้องด้านที่ติดกับหน้าต่าง แล้วก็ทำเหมือนอย่างเคย หยิบหูฟังจากในกระเป๋าแล้วเปิดเพลงคลอ อ่านหนังสือเป็นปกติที่ผมจะทำทุกๆเช้าตอนมาถึงโรงเรียน ทุกคนจะคิดว่าผมเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ก็ใช่ในระดับหนึ่งแหละ แต่ผมก็ไม่ได้ถึงขั้นปิดกั้นตัวเองนะเว้ย 

เห้ยมึง..... เออหนังเรื่องนั้นสนุกป่ะ...

(เสียงไอ่บาสกับไอ่เฟรมดังมาแต่ไกลผมจำเสียงมันได้)

บาส : เห้ย ไอ่แซมไหงวันนี้มึงมาก่อนเพื่อนว่ะเนี้ย ปกติมึงนี้มาหลังๆเพื่อนเลยนะ

แซม : กูมาเช้าบ้างไม่ได้หรอไง

เฟรม : ฮั่นแน่ มึงอยากมาเจอพลอยก่อนใช่ป่าว

แซม : กูแค่อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างไง เปิดเทอมวันแรก

          แล้วทุกคนก็ทยอยเข้ามาในห้องเรื่อยๆ จนผมคิดว่าน่าจะครบแล้วแหละละคงใกล้ถึงคาบโฮมรูมเดี๋ยวอีกสักแปบครูฝนกับครูเมฆก็คงเดินผม ผมเลยเก็บข้าวเก็บของทำให้บนโต๊ะโล่งสะอาด

เรียบร้อย

กริ๊ง!!!!!

(เสียงอ๊อดคาบแรกดังขึ้น)

ปาล์ม : ทุกคนทำความเคารพ 

ทุกคน : สวัสดีค.....

ครูเมฆ : ทุกคนรู้หรือยังว่าพลอยเสียแล้ว

ทุกคน : .....

          ตลอดชีวิตผ่านมาถ้าจะมีวันที่ผมคิดว่าผมคงจำไม่ลืม ก็คงเป็นวันเปิดเทอมวันแรกของ ม.6 ปีสุดท้ายของผม ผมทำได้แค่อึ้ง ค้าง ตะลึง ทำตัวไม่ถูก พอผมหัวไปมองกับโต๊ะของพลอยที่นั่งแถวเดียวกับผม แต่คนละฝั่งของห้อง โต๊ะของพลอยว่างเปล่าจริงๆ ไม่มีกระเป๋าไม่มีข้าวของ ทั้งๆที่ปกติแล้วพลอยจะเป็นคนที่มาโรงเรียนคนแรกของห้องตลอด เพื่อที่จะมาทำความสะอาดห้อง วันนี้ผมเลยกะว่าจะมาช่วยพลอยซะหน่อย ไหนๆก็เป็นปีสุดท้ายที่ผมอาจจะได้อยู่กับเธอแล้ว แต่ใครจะรู้ละ ว่าปีสุดท้ายที่ผมคิดฝันไว้นั้น มันกลับไม่เหลือแม้แต่นาทีเดียว