ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ภาคการค้นพบ (2)
กรุงเทพฯ 2023 เวลา 05.00 น. อาคารรัฐสภา “หน่วยรักษาความปลอดภัยอยู่ที่ไหนรีบเอากุญแจห้องท่านวุฒิสมาชิกกอร์ดอนขึ้นมาที่ห้องท่านเร็ว!!..” เสียงจากอินเตอร์คอมดังขึ้นที่ห้องควบคุมระบบรักษาความปลอดภัยดังขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำลายบรรยากาศเงียบสงบยามเช้า “โธ่เว้ย!!เร็วสิวะ....” หญิงสาวร่างเล็กทาปากสีแดงแป๊ดสบถออกมาอย่างหัวเสีย “นี่มันเรื่องเฮงซวยอะไรกันแต่เช้าวะเนี่ย” หัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยกะกลางคืนบ่นขึ้นพร้อมกับมองที่นาฬิกาข้อมือก่อนเอื้อมไปกดปุ่มตอบรับ “ผมเจ้าหน้าที่โคลอสเจ้าหน้าที่ระดับ3 ประจำหน่วยรักษาความปลอดภัยรัฐสภาครับ” เขาตื่นขึ้นมารายงานตัวอย่างงัวเงีย “ชั้นไม่สนใจหรอกว่าแกจะเป็นใครแต่นี่พวกแกหายหัวไปไหนกันหมด ชั้นประกาศเรียกตั้งนานแล้วนะ” เธอเริ่มขึ้นเสียงใส่มันยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดมากขึ้นหลังจากที่โดนปลุกโดยไม่ตั้งตัว “คุณเป็นใครมิทราบถึงมีสิทธิ์มาโวยวายที่อาคารรัฐสภาแต่เช้า” เขาพูดน้ำเสียงกวนประสาทตอบกลับไป “ถ้าชั้นชื่อเมลานีน เลขาท่านวุฒิสมาชิกกอร์ดอน ล่ะพอจะมีสิทธิ์ไหม” ถึงแม้จะไม่เห็นหน้าแต่แค่ฟังจากน้ำเสียงตอนนี้ก็ รู้ได้ทันทีว่าตอนนี้เธอโมโหจนฟิวส์ขาดแล้ว “อ้อ!! คุณเมลานีน นั่นเองว่าแต่มีธุระอะไรแต่เช้าหรือครับ” เขาตอบกลับไปอย่างไม่สะทกสะท้านมันกลับยิ่งทำให้อารมณ์ของเมลานีนที่กำลังคุกรุ่นระเบิดออกมา “แก..ก...แก นี่มัน...ถ้าแกมีเวลาว่างมากขนาดมาต่อล้อต่อเถียงกับชั้นล่ะก็รีบใช้เวลาสุดท้ายที่เหลืออันน้อยนิดของแกย้ายก้นอ้วนๆ มาเปิดประตูห้องท่านกอร์ดอนเดี๋ยวนี้ เพราะชั้นต้องเข้าไปเอาเอกสารสำคัญที่ท่านจะต้องใช้ภายใน 10 นาทีนี้และถ้าชั้นไปไม่ทันชั้นเอาแกตายแน่” แต่คราวนี้เธอกลับไม่ตะโกนขึ้นเสียงเหมือนเคยเธอกระซิบของเขาเบาๆ แต่มันทำให้น่าชวนขนลุกอย่างบอกไม่ถูก “คร้าบ...ผมจะย้ายก้นสุดเซ็กซี่ของผมไปหาคุณเดี๋ยวนี้ครับ” เขาลุกขึ้นส่ายก้นช้าๆ อย่างยั่วยวน “นี่ชั้นไม่ใช่เพื่อเล่นของแกนะ ระวังแกจะตายโดยไม่รู้ตัว” เธอตะคอกกลับอย่างหัวเสีย “ระวังแกจะตายโดยไม่รู้ตัว” เขาล้อเลียน “ใหญ่มากจากไหนวะ...โรคจิตชะมัดเลยยายนี่” พูดจบก็ลุกขึ้นบิดขี้เกียจพร้อมกับเดินไปที่ตู้เก็บกุญแจนิรภัย
เขาเดินมาหยุดหน้าตู้เหล็กสีขาวมีตราสัญลักษณ์รูปพิรามิดสีทองประทับอยู่ทุกด้าน ตู้นี้สูงประมาณหนึ่งเมตร ด้านบนมีแป้นพิมพ์สำหรับคีย์ข้อมูลต่างๆที่ต้องการ เขากดไปที่ปุ่ม Start ทันใดนั้นก็มีจอมอนิเตอร์ใสๆปรากฏขึ้นมาตรงหน้า “กรุณาเตรียมพร้อมเข้าสู่ระบบรักษาความปลอดภัย“ จู่ๆ หน้าเด็กผู้ชายอายุราวๆ 10 ปีโผล่ขึ้นมา “สวัสดีครับผมคือ E-DEN เป็น Server ผู้ดูแลระบบรักษาความปลอดภัยกรุณาสแกนม่านตาเพื่อยืนยันการเข้าสู่ระบบครับ” สมองกลบอกกับโคลอส แล้วเขาก็จ้องมองเข้าไปที่ดวงตาของ E-DEN เพื่อสแกนม่านตา ซึ่งมันเป็นส่วนหนึ่งของระบบรักษาความปลอดภัยของตู้เก็บกุญแจนี้ เท่านั้นยังไม่พอจะต้องตรวจดีเอ็นเอโดยการวางนิ้วหัวแม่มือซ้ายไปที่เครื่องตรวจจากนั้นเครื่องจะใช้เข็มจิ้มที่นิ้วมือหนึ่งครั้งเพื่อให้เลือดไหลไปยังเครื่องวิเคราะห์เพื่อยืนยันตัวผู้ที่ได้รับอนุญาต “กรุณารอสักครู่” เสียง E-DEN พูดขึ้น “เร็วๆหน่วยไอ้หุ่นกระป๋อง..ชั้นไม่อยากให้สาวสวยสุดฮอตเค้าต้องรอนาน” เขาพูดพร้อมกับเอานิ้วมือออกจากเครื่องสแกน “ยืนยัน...เจ้าหน้าที่ระดับ3 โคลอส อี สตรองค์ “ E-DEN ยืนยัน “กรุณายืนนิ่งๆ 3 วินาทีเครื่องจะทำการวัดระดับความร้อนของร่างกาย” การวัดระดับความร้อนของร่างกายก็เป็นอีกหนึ่งขั้นตอนที่สำคัญเพราะหากผู้เปิดมีอุณหภูมิของร่างกายสูงหรือต่ำเกินกว่าที่เครื่องกำหนดไว้เพียงแค่1องศาระบบก็จะไม่เปิดออก ซึ่งเป็นการป้องกันการเสี่ยงที่ว่าผู้เปิดอาจกำลังถูกข่มขู่หรือถูกบังคับ เพราะไม่ว่าจะเป็นอาการตื่นเต้น อาการเครียดหรือหวาดกลัวไปจนถึงขั้นเสียชีวิตต่างก็มีผลต่ออุณหภูมิในร่างกายทั้งสิ้น และเมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนั้นระบบจะสั่งปิดล็อคตัวเองอย่างสมบูรณ์แบบก่อนเลื่อนลงไปเก็บในห้องนิรภัยใต้อาคารทันที “กรุณารอสักครู่ระบบกำลังดำเนินการ” มันบอกเขาอีกครั้งก่อนจะมีแสงเลเซอร์สีแดงๆ จำนวนมากวิ่งผ่านไปมาบนร่างกายของเขา “อุณหภูมิปกติ…อนุมัติการเปิดตู้กุญแจนิรภัย” พูดจบแสงสว่างตรงสวิตซ์เปิดก็เปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีเขียวพร้อมกับมีเสียงดังกึกเบาๆ ซึ่งแสดงว่าระบบได้ปลดล็อคเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ส่วนสาเหตุที่จะต้องเข้มงวดเรื่องความปลอดภัยมากขนาดนี้นั่นก็เพราะในตู้ใบนี้จะมีกุญแจมาสเตอร์คีย์ที่สามารถเปิดประตูเข้าออกทุกที่ของอาคารรัฐสภาไม่เว้นแม้แต่ห้องน้ำของนายกรัฐมนตรี
ขณะที่โคลอสกำลังคีย์ชื่อ ก-อ-ร์-ด-อ-น- ลงในระบบเพื่อให้ระบบค้นหากุญแจให้อัตโนมัตินั้นเขาก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรอุ่นๆ ไหลผ่านอยู่ภายในแขนเสื้อของชุดเครื่องแบบรัดรูปแขนยาวของเขา ก่อนค่อยๆหยดลงที่พื้นอย่างช้าๆ เขาละมือขวาจากแป้นพิมพ์แล้วแตะไปที่หน้าอกซ้ายซึ่งตอนนี้มันถูกประดับด้วยรูกระสุนขนาดเล็กหลายรู ชุดเครื่องแบบสีขาวสะอาดตาของเขาบัดนี้มันชุ่มไปด้วยสีแดงซึ่งมาจากเลือดของเขาเอง เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนทรุดตัวล้มลงนอนกระตุกช้าๆ เลือดสีแดงค่อยๆผุดขึ้นมาจากรูเล็กๆจำนวนมากที่หน้าอกนองเต็มพื้นที่ปูด้วยพรมสีเขียวเข้มมันช่างเหมือนภาพศิลปะที่ถูกแต่งแต้มจากศิลปินเอกจริงๆ สติและความรู้สึกของเขาค่อยๆจางหายไปทีละนิด จนในที่สุดประสาทการรับรู้ต่างๆก็หมดลงไปพร้อมกับลมหายใจที่แผ่วเบาของเขา การตายโดยไม่รู้ตัว มันช่างเป็นการตายที่ทรมานจริงๆ..........
คนชุดดำก้าวข้ามศพของโคลอสไปอย่างไม่รู้สึกรู้สา มือซืดๆ เอื้อมไปที่คีย์บอร์ด แล้วพิมพ์คำว่า M-A-S-T-E-R-K-E-Y แล้วกด Enter แค่อึดใจเดียวก็มีวัตถุรูปร่างประหลาดเป็นผลึกคริสตัลใสๆ ขนาดเท่าหัวแม่มือลอยออกมาจากหน้าจอควบคุม มือขาวซีดนั้นรีบคว้ามันไว้ในมือ เสร็จแล้วระบบก็ปิดตัวเองแล้วกลับสู่สภาวะปกติ เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผนคนชุดดำก็เดินออกจากห้องไปอย่างใจเย็น
“ชั้นบอกแกแล้วว่า ระวังแกจะตายโดยไม่รู้ตัว” อยู่ๆเสียงของเมลานีนก็ดังขึ้นแต่คราวนี้ไม่ได้ดังมาจากเครื่องอินเตอร์คอม “แกมันก็แค่ไอ้หมูโสโครกไร้ค่า” เสียงของเมลานีนดังขึ้นซ้ำก่อนจะกลายเป็นเสียงเย็นๆชวนสยองขวัญ “โง่จริงๆ” ที่หน้าประตูห้องควบคุมระบบความปลอดภัยคนชุดดำหันกลับมามองที่ศพของโคลอสอีกครั้ง “เรียบร้อย” คนชุดดำที่เป็นเจ้าของปากสีแดงแป๊ดพูดกับตัวเองเบาๆ “อีกนิดเดียวเท่านั้น...อีกนิดเดียว” คนชุดดำเตือนสติตนเองแล้วเดินหายไปในเงามืดก่อนที่แสงสว่างยามเช้าจะกล้ำกรายเข้ามา...................
เขาเดินมาหยุดหน้าตู้เหล็กสีขาวมีตราสัญลักษณ์รูปพิรามิดสีทองประทับอยู่ทุกด้าน ตู้นี้สูงประมาณหนึ่งเมตร ด้านบนมีแป้นพิมพ์สำหรับคีย์ข้อมูลต่างๆที่ต้องการ เขากดไปที่ปุ่ม Start ทันใดนั้นก็มีจอมอนิเตอร์ใสๆปรากฏขึ้นมาตรงหน้า “กรุณาเตรียมพร้อมเข้าสู่ระบบรักษาความปลอดภัย“ จู่ๆ หน้าเด็กผู้ชายอายุราวๆ 10 ปีโผล่ขึ้นมา “สวัสดีครับผมคือ E-DEN เป็น Server ผู้ดูแลระบบรักษาความปลอดภัยกรุณาสแกนม่านตาเพื่อยืนยันการเข้าสู่ระบบครับ” สมองกลบอกกับโคลอส แล้วเขาก็จ้องมองเข้าไปที่ดวงตาของ E-DEN เพื่อสแกนม่านตา ซึ่งมันเป็นส่วนหนึ่งของระบบรักษาความปลอดภัยของตู้เก็บกุญแจนี้ เท่านั้นยังไม่พอจะต้องตรวจดีเอ็นเอโดยการวางนิ้วหัวแม่มือซ้ายไปที่เครื่องตรวจจากนั้นเครื่องจะใช้เข็มจิ้มที่นิ้วมือหนึ่งครั้งเพื่อให้เลือดไหลไปยังเครื่องวิเคราะห์เพื่อยืนยันตัวผู้ที่ได้รับอนุญาต “กรุณารอสักครู่” เสียง E-DEN พูดขึ้น “เร็วๆหน่วยไอ้หุ่นกระป๋อง..ชั้นไม่อยากให้สาวสวยสุดฮอตเค้าต้องรอนาน” เขาพูดพร้อมกับเอานิ้วมือออกจากเครื่องสแกน “ยืนยัน...เจ้าหน้าที่ระดับ3 โคลอส อี สตรองค์ “ E-DEN ยืนยัน “กรุณายืนนิ่งๆ 3 วินาทีเครื่องจะทำการวัดระดับความร้อนของร่างกาย” การวัดระดับความร้อนของร่างกายก็เป็นอีกหนึ่งขั้นตอนที่สำคัญเพราะหากผู้เปิดมีอุณหภูมิของร่างกายสูงหรือต่ำเกินกว่าที่เครื่องกำหนดไว้เพียงแค่1องศาระบบก็จะไม่เปิดออก ซึ่งเป็นการป้องกันการเสี่ยงที่ว่าผู้เปิดอาจกำลังถูกข่มขู่หรือถูกบังคับ เพราะไม่ว่าจะเป็นอาการตื่นเต้น อาการเครียดหรือหวาดกลัวไปจนถึงขั้นเสียชีวิตต่างก็มีผลต่ออุณหภูมิในร่างกายทั้งสิ้น และเมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนั้นระบบจะสั่งปิดล็อคตัวเองอย่างสมบูรณ์แบบก่อนเลื่อนลงไปเก็บในห้องนิรภัยใต้อาคารทันที “กรุณารอสักครู่ระบบกำลังดำเนินการ” มันบอกเขาอีกครั้งก่อนจะมีแสงเลเซอร์สีแดงๆ จำนวนมากวิ่งผ่านไปมาบนร่างกายของเขา “อุณหภูมิปกติ…อนุมัติการเปิดตู้กุญแจนิรภัย” พูดจบแสงสว่างตรงสวิตซ์เปิดก็เปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีเขียวพร้อมกับมีเสียงดังกึกเบาๆ ซึ่งแสดงว่าระบบได้ปลดล็อคเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ส่วนสาเหตุที่จะต้องเข้มงวดเรื่องความปลอดภัยมากขนาดนี้นั่นก็เพราะในตู้ใบนี้จะมีกุญแจมาสเตอร์คีย์ที่สามารถเปิดประตูเข้าออกทุกที่ของอาคารรัฐสภาไม่เว้นแม้แต่ห้องน้ำของนายกรัฐมนตรี
ขณะที่โคลอสกำลังคีย์ชื่อ ก-อ-ร์-ด-อ-น- ลงในระบบเพื่อให้ระบบค้นหากุญแจให้อัตโนมัตินั้นเขาก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรอุ่นๆ ไหลผ่านอยู่ภายในแขนเสื้อของชุดเครื่องแบบรัดรูปแขนยาวของเขา ก่อนค่อยๆหยดลงที่พื้นอย่างช้าๆ เขาละมือขวาจากแป้นพิมพ์แล้วแตะไปที่หน้าอกซ้ายซึ่งตอนนี้มันถูกประดับด้วยรูกระสุนขนาดเล็กหลายรู ชุดเครื่องแบบสีขาวสะอาดตาของเขาบัดนี้มันชุ่มไปด้วยสีแดงซึ่งมาจากเลือดของเขาเอง เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนทรุดตัวล้มลงนอนกระตุกช้าๆ เลือดสีแดงค่อยๆผุดขึ้นมาจากรูเล็กๆจำนวนมากที่หน้าอกนองเต็มพื้นที่ปูด้วยพรมสีเขียวเข้มมันช่างเหมือนภาพศิลปะที่ถูกแต่งแต้มจากศิลปินเอกจริงๆ สติและความรู้สึกของเขาค่อยๆจางหายไปทีละนิด จนในที่สุดประสาทการรับรู้ต่างๆก็หมดลงไปพร้อมกับลมหายใจที่แผ่วเบาของเขา การตายโดยไม่รู้ตัว มันช่างเป็นการตายที่ทรมานจริงๆ..........
คนชุดดำก้าวข้ามศพของโคลอสไปอย่างไม่รู้สึกรู้สา มือซืดๆ เอื้อมไปที่คีย์บอร์ด แล้วพิมพ์คำว่า M-A-S-T-E-R-K-E-Y แล้วกด Enter แค่อึดใจเดียวก็มีวัตถุรูปร่างประหลาดเป็นผลึกคริสตัลใสๆ ขนาดเท่าหัวแม่มือลอยออกมาจากหน้าจอควบคุม มือขาวซีดนั้นรีบคว้ามันไว้ในมือ เสร็จแล้วระบบก็ปิดตัวเองแล้วกลับสู่สภาวะปกติ เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผนคนชุดดำก็เดินออกจากห้องไปอย่างใจเย็น
“ชั้นบอกแกแล้วว่า ระวังแกจะตายโดยไม่รู้ตัว” อยู่ๆเสียงของเมลานีนก็ดังขึ้นแต่คราวนี้ไม่ได้ดังมาจากเครื่องอินเตอร์คอม “แกมันก็แค่ไอ้หมูโสโครกไร้ค่า” เสียงของเมลานีนดังขึ้นซ้ำก่อนจะกลายเป็นเสียงเย็นๆชวนสยองขวัญ “โง่จริงๆ” ที่หน้าประตูห้องควบคุมระบบความปลอดภัยคนชุดดำหันกลับมามองที่ศพของโคลอสอีกครั้ง “เรียบร้อย” คนชุดดำที่เป็นเจ้าของปากสีแดงแป๊ดพูดกับตัวเองเบาๆ “อีกนิดเดียวเท่านั้น...อีกนิดเดียว” คนชุดดำเตือนสติตนเองแล้วเดินหายไปในเงามืดก่อนที่แสงสว่างยามเช้าจะกล้ำกรายเข้ามา...................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น