Endless Angle

ลำดับตอนที่ #2 : ภาคการค้นหา (2)

              “ตื่นสิแองเจิล ตื่น ได้เวลาแล้วนะ...” เสียงผู้หญิงพูดดังก้องอยู่ในหัวมันเป็นเสียงที่เขารู้สึกคุ้นเคยและให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด เสียงใสๆที่ดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก “ตื่นขึ้นมาสิแองเจิล.....ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป” แต่คราวนี้แฝงความรู้สึกเศร้าลงในน้ำเสียง “นี่เราอยู่ที่ไหน....ทำไมรู้สึกเหมือนกำลังลอยอยู่ในธารน้ำอุ่นๆ” เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้นพบกับความมืดและจึงขยับนิ้วมือทีละนิ้วอย่างช้าๆ “เราเป็นใคร....” เขาถามตัวเอง “ทำไมสียงนั้นถึงเรียกเราว่า แองเจิลล่ะ” เขาพยายามจะอ้าปากออกเสียง “อ...อา.....อ้า...” ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่ามีน้ำอุ่นไหลไหลเข้าปาก “รสชาติแบบนี้มัน...อืม....นมนี่หว่า แล้วเรามีอยู่ที่นี่ได้ไง” ความรู้สึกต่างๆ เริ่มไหลเข้ามาสู่ตัวอย่างช้าๆ เขาค่อยๆ พยุงตัวเองให้ลุกขึ้นแต่....”โอ้ย!” เขาร้องเสียงดังพร้อมกับเอามือมาลูบที่หัวที่มีรอยจ้ำจางๆ “ทำไมลุกขึ้นไม่ได้วะ” เขาบ่นกับตัวเองอย่างหงุดหงิดแล้วจึงค่อยๆ เอามือลูบคลำเพดานช้าๆ “นี่มันกระจกนี่” เขาพยายามทุบกระจกด้านบนออกแต่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จ “แองเจิลเธอต้องรีบแล้วนะ ไม่อย่างนั้นทุกอย่างจะหายไป เธอต้องรีบไปที่ จูปิ....” แล้วอยู่ดีๆ เสียงนั้นก็หายไป “อ้าว! ทำไมมาทิ้งทุ่นกันอย่างนี้ล่ะ เธอ เธอ ..” เขาคิดในใจโดยพยายามเพ่งกระแสจิตส่งไปยังที่มาของเสียงแต่ทุกอย่างก็ยังคงเงียบ เงียบเหมือนกับที่เคยเป็นมาตลอด “แล้วเราจะทำยังไงต่อดี…เสียงนั่นบอกให้เราไปที่ไหนสักที่น้า “ เขาพยายามเรียกความทรงจำนั้นกลับมา “อ้อ...จูปิ  จูปิ อะไรสักอย่าง จะบอกก็บอกไม่จบไม่รู้จะรีบไปไหนแล้วเราจะทำยังไงต่อไปดี” ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนมีของเหลวบางอย่างไหลเข้าสู่ตัวเขา แล้วเขาก็รู้สึกง่วงทั้งๆ ที่พยายามฝืนต่อสู้กับมัน แต่ในที่สุดความง่วงก็เอาชนะเขาสำเร็จ  ความรู้สึกต่างๆ ไหลกลับไปอยู่ที่เดิมที่ที่มันเคยอยู่ ไม่รู้ว่าที่ไหนแต่ที่แน่ๆ มันไม่ใช่ในตัวชายคนนี้แน่



    “มาเรีย มาเรีย” เสียงเด็กชายวัยประมาณ 10 ขวบคนร้องเรียกเสียงดังเมื่อเห็นร่างของหญิงสาวผมดำค่อยๆ ล้มลงจากแท่งคริสตัลที่ตอนนี้เป็นสีดำทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้มันส่องประกายสีเงินสวยงามและทรงอำนาจ “อีกนิดเดียว...อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น ทำไมมันต้องมาหมดพลังตอนนี้ด้วยนะ” หญิงสาวบ่นกับตัวเองอย่างหัวเสีย “ไม่เป็นไรหรอกครับมาเรีย ผมว่าแค่นี้ก็พอแล้วแองเจิลเองก็รู้สึกตัวแล้ว ตริสตัล ออฟ ฟอร์จูน เองก็หมดพลังแล้วด้วยมันไม่ใช่ความผิดของมาเรียหรอก” เด็กชายพยายามพูดปลอบพร้อมกับค่อยๆ พยุงร่างหญิงสาวขึ้นมา “ขอบใจจ๊ะ ริว” มาเรียหันมาบอกช้าๆ “แต่ตอนนี้มาเรียหน้าซีดมากเลยนะซีดเหมือนคนตา.....”ริวกำลังจะพูดจบแต่คำพูดสุดท้ายกลับหายเข้าคอไป “คนตายใช่ไหมจ๊ะ” มาเรียพูดต่อให้จบทำให้ริวหน้าเสียไปทันที “ไม่เป็นไรหรอกชั้นยังตายไม่ได้ตราบใดที่ทั้งสองคนนั้นยังไม่ได้พบกัน” พูดจบมาเรียก็ล้มลงทันที ริวที่ร่างกายเล็กกว่ามาเรียเกือบเท่านึงรับน้ำหนักไม่ไหวก็ถูกล้มทับลงไป “โอ้ย....มาเรีย “ และเด็กชายก็ช็อคทันทีเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาเห็นมาเรียที่ไม่มีเค้าของหญิงสาวผมสีดำยาวสลวย ผิวขาว ปากแดง รูปร่างบอบบาง เหมือนรูปแกะสลักเทพธิดาก็ไม่ปาน แต่ตอนนี้เหลือเพียงหญิงชราผิวเหี่ยวย่นผมสีขาวนอนสลบอยู่บนตัวเขา “ม..ม...ไม่..ไม่...ม่ายยยยยย” เสียงของเด็กชายดังขึ้นเหมือนจะส่งไปบอกให้ใครสักคนรับรู้ความรู้สึกที่เจ็บปวดของเขา

    

    “มาเรีย มาเรีย” แพทที่กำลังนั่งหลับ อยู่ๆก็ร้องตะโกนออกมาอย่างไม่ตั้งใจจนทำให้หญิงสาวที่กำลังเดินเข้ามาหาสะดุ้งตกใจ “ขอโทษนะคะ คุณแพทริคใช่ไหมคะ” สาวสวยหุ่นเซ็กซี่ที่มีสีแดงอยู่ทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้าเดินมาปลุกเค้าให้ตื่นขึ้น “อ้อ ใช่ครับใช่” เค้าตอบอย่างละล่ำละลักเพราะเขาก็ตกใจกับสิ่งที่ทำไปเหมือนกัน “คุณจีนรอพบคุณอยู่ที่ห้องประชุม 3 ค่ะ” เธอรีบบอก “ขอบคุณครับ..คุณ เอ่อคุณ\" เขาทำท่าเหมือนคนคิดอะไรไม่ออก “ลินดาค่ะ...ลินดา” เธอบอกขณะที่เขากำลังทำท่าทางเหรอหราอยู่ “ขอบคุณครับคุณลินดา” เขารีบบอกเธอเพราะเขาอยากจะรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ตอนนี้ทุกคนในสำนักพิมพ์หันมามองเค้าเพียงคนเดียวพร้อมทำท่าซุบซิบ โดยเฉพาะลินดาที่กลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่เมื่อเขาเดินออกไป

    และเขาก็หยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องประชุม 3 เพื่อหยุดคิดอะไรบางอย่างครู่หนึ่งก่อนถอนหายใจแล้วตัดสินใจเคาะประตู ทันใดนั้นเองตรงที่เขาคิดว่าเป็นประตูมันกลับกลายเป็นแผ่นเจลใสบางๆ หยุ่นๆ เขาตกใจแต่ก็พยายามเรียกสติให้อยู่กับตัว เพราะถึงแม้ยุคนี้จะมีเทคโนโลยีไฮเทคมากมายแต่เหตุการณ์แบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน    “เข้ามาสิคุณแพทริค ซี” เสียงที่ฟังดูมีพลังอำนาจดังออกมาจากในห้อง “แล้วจะให้เข้าไปยังไงวะ” เขาบ่นกับตัวเองเบาๆ ทันใดนั้นก็มีมือขาวๆซีด พุ่งทะลุออกมาจากเจลใสแล้วกระชากคอเสื้อเขาเข้าไปในห้อง “โหย...ยยยย” เขาพูดออกมาไม่เป็นภาษาเพราะความตกใจบวกกับความเร็วที่มือกระชากเข้าไป ความรู้สึกตอนผ่านเข้าไปในเจลมันรู้สึกแปลกๆ น่าขยะแขยงอย่างบอกไม่ถูก เขาวาดภาพในห้องประชุมนี้เหมือนห้องประชุมทั่วๆไป แต่สำหรับที่นี่ที่เขายืนอยู่ขณะนี้มันกลับไม่ใช่เลย ไม่ใกล้เคียงกับที่เรียกว่าห้องประชุมเลยด้วยซ้ำ เพราะมันเหมือนกับห้องพักเก่าๆ ที่อับชื้นบวกกำความรกจนสุดบรรยาย “ยินดีต้อนรับแพทริค” เสียงที่ฟังดูมีอำนาจดังขึ้นอีกครั้งทำให้แพทรีบหันไปยังที่มาของเสียงนั้นทันที “ที่นี่มันที่ไหน ครับ” เขารีบถามด้วยความตกใจ “ที่นี่เหรอก็โลกของเราไง...ไม่ใช่สิโลกของคุณต่างหาก.. สวัสดีครับผมจีน”  เค้าพูดขึ้นพร้อมกับหันหน้ามาหาแพท แค่นั้นก็ทำให้แพทแทบล้มทั้งยืน ทรุดลงไปนั่งกับพื้น เพราะชายที่เค้ากำลังสนทนาอยู่ตอนนี้ไม่ใช่มนุษย์!!...ไม่ได้ใกล้เคียงความเป็นมนุษย์เลยด้วยซ้ำไป