รักกรุบกรอบ

ว่ากันว่าความรักสามารถทำอะไรได้หลาย ๆ อย่าง ทั้งเรื่องดีดีและเรื่องแย่ ๆ ทำให้คนคนหนึ่งยิ้มได้ หัวเราะเป็น ขณะเดียวกันก็ทำให้เป็นทุกข์และโศกเศร้าได้อย่างที่สุด แต่ถึงกระนั้นใครบ้างไม่ต้องการความรัก...ไม่มีหรอก...คนเราทุกคนบนโลกนี้เกิดมาก็ล้วนต้องการความรักไม่ว่าจะในรูปแบบไหนก็ตาม...

การได้รักและเป็นคนที่ถูกรักดูเหมือนจะเป็นสิ่งสำคัญที่ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าลมหายใจ

และแน่นอน ‘ความรัก’ ในทุกรูปแบบไม่เว้นแม้แต่รักระหว่างชายหญิงย่อมต้องผ่านเวลา การค้นหา เรียนรู้ ทำความเข้าใจและอยู่ไปกับมัน...จะมีสักกี่คนที่ได้พบคนรักแค่เพียงสบตาก็รู้ว่าใช่ จะมีสักกี่คนที่คบหาดูใจและอยู่กันไปตลอดชีวิต...ใครจะไปรู้ว่า ‘เนื้อคู่’ กับ ‘รักแท้’ มันจะมาด้วยกัน...หรือจะมาแค่รักแต่ไม่ 'แท้'...หรือจะเป็นแค่เนื้อคู่...ที่ไม่ใช่ของเรา
        ก็ได้แต่หวังว่าวันหนึ่งฉันจะได้ทั้งสองอย่างมาพร้อม ๆ กัน

ผู้หญิงบอบบางอย่างฉันคงไม่มีเวลาเหลือพอที่จะรอมันนานนัก

เพราะ...

ฉัน...

กำลังจะ...

      แก่!

เพลินทิวา...หญิงไทย ไม่ถึงกับสวยแต่หมวยนิดหน่อย อายุ สามสิบปีกับสี่เดือน

หล่อ ใส ไฮโซ...โอ้โห คงไม่เหมาะกับฉัน

แต่ถ้าคล้ำ ๆ ไม่เชี่ย  ไม่เตี้ย ล่ำ  ๆ คงพอไหว 

ไม่สวย ไม่ใสและไม่นิยมบริโภคเด็ก (เพราะเด็กก็คงไม่บริโภคฉัน หึหึ)

มาตรการสลัดคานออกจากตัว...ของ ไม้ผลัดระยะสุดท้าย

สาวออฟฟิศ เฉิ่ม เชย แต่มีลูกบ้าเฉพาะตัวของผู้หญิง วัยสามสิบ

ใคร ๆ ก็บอกว่าสามสิบยังแจ๋ว...และผู้ที่ทำให้ฉันรู้ว่าแจ๋วจริง ๆ มันเป็นยังไง

เมื่อผู้ชายคนใหม่ย่างกรายเข้ามาในชีวิต พร้อมกับสถานะคำว่า เจ้านาย

เลิกกะหญิงมันก็ใช้...

จะเจ้าชู้ขอเบอร์...ก็...

งานนอกงานในใหญ่แค่ไหนก็ไม่พ้น...

นี่แหละข้อเสียของพวก หล่อเลือกได้

แต่สุดท้ายเจ้านายตัวดี ยังบังอาจมาขัดขวางผู้ชายใน สเป็ค เป้าหมายสุดท้ายของฉันอีก

อย่างนี้ต้องสั่งสอนให้เข็ด

จะหล่อ จะใสแค่ไหน ก็อย่าหวังว่าจะใจอ่อน...เชอะ

ชนม์ชยุต...เขามีชีวิตที่มีความสุขมาตลอดยี่สิบเจ็ดปีกับสิบเดือน โดยไม่รู้เลยว่าปีที่ยี่สิบแปดอันแสนจะปั่นป่วนกำลังจะมาถึง

            ทำไม ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงไม่ถูกฆาตรกรรมไปโดยผู้ชายสักคนที่ไม่ใช่เขา ทำไมต้องเหลือรอดมาถึงมือเขาด้วย เขาไม่อยากเป็นฆาตกร ถ้ามันมีช้อยส์ให้เลือกระหว่างฆ่าแล้วข่มขืน กับข่มขืนแล้วฆ่า เขาขอฆ่ายัยตี่มหาภัยนี่โดยไม่ต้องข่มขืนได้ไหม