[SF] D.O.L.L. : WonKyu NC-17

ลำดับตอนที่ #5 : - 5 -

[SF] D.O.L.L.
Couple : Siwon KyuHyun
Rate : NC-17
Genre : Dishonesty
Status : 05
Writer : NiTRoGeN14
Writer's Note : ตุ๊กตาของฉัน หึหึ
เอาไปดูอีกทีให้หายเพ้อ (หรือเพ้อหนักขึ้น หึหึ)


...

ยังจำได้หรือเปล่าวันที่เราพบกันครั้งแรกน่ะ?
ถ้อยคำที่ดูเหมือนจะอ่อนโยนและจริงใจ แท้จริงใครเล่าจะรู้ว่ามันคือลูกอมเคลือบยาพิษนอกจากเจ้าตัว

หลอกลวง

.
.
.

" คยูรี..." เสียงพึมพำเบาๆดังลอดออกมาจากร่างสูง ใบหน้าหล่อจัดซีดขาวไร้สีเลือดเหมือนไร้วิญญาณหากแต่เสียงพึมพำที่ดังลอดออก มาจับใจความไม่ได้กำลังยืนยันว่าเขายังมีชีวิตอยู่...

อดีตที่น่า รังเกียจเมื่อวันวานกลับมาหลอกหลอนเขาอีกครั้งด้วยความฝัน ฝันที่มักจะเข้ามาเตือนย้ำถึงอดีตที่อยากจะลืมเลือน หากลืมอดีตได้...ต่อให้ต้องเลือกกับอะไรเขาก็ยอม

หากฝันร้ายในครานี้ ไม่ยาวนานนักในเมื่อมีเสียงสวรรค์ดังขึ้นเป็นตัวช่วย เสียงกริ่งที่ดังห่างกันเป็นจังหวะสม่ำเสมอดังขึ้นปลุกเขาจากนิทราร้าย ร่างสูงผุดลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินตรงไปยังประตูพลางขยี้ตาเอาคราบน้ำตา ออกจากใบหน้า

ทันทีที่เปิดประตูออกไป...ชองยุนโฮก็มานึกเสียใจในภายหลัง
เขาไม่ควรเปิดประตูบานนั้นออกมาเลย

" ฉันมาตามลูกชายของฉันคืน" คำพูดเรียบๆสั้นๆง่ายๆกระชัดและได้ใจความดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด แต่ประโยคนั้นเข้าโสตประสาทของดาราหนุ่มบ้างหรือเปล่าก็ยากจะหยั่งรู้ใน เมื่อชายหนุ่มยังคงยืนจ้องมองคนที่มาตามหาลูกไม่วางตา

ชองยุนโฮรู้จักชเวซีวอนในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง
แต่ชเวซีวอนไม่รู้จักชองยุนโฮในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง

" ซีวอน...ซีวอนใช่มั้ย?" กลั้นใจอยู่นาน ยืนนิ่งคิดอยู่นาน ในที่สุดก็กลั้นใจถามออกไป แม้จะมั่นใจแต่ส่วนหนึ่งของจิตใจก็เรียกร้องว่าขอให้ไม่ใช่

"ใช่ ไม่ยักรู้ว่าคุณรู้จักผมด้วย แต่ผมทราบมาว่าลูกชายของผมอยู่กับคุณกรุณาคืนเขามาให้ผมด้วย"

"อินฮยอง...อินฮยองเป็นลูกของนายงั้นเหรอ?"

"อินฮยอง(ตุ๊กตา)? งั้นก็คงใช่?"

"..." ชองยุนโฮจ้องเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่ายอย่างต้องการสำรวจ ซีวอนมาที่นี่เพียงคนเดียว...มาตามหาลูก ถ้าอินฮยองคือลูกของซีวอน...งั้น....

"ฮ่ะ ฮ่ะ ฮึ... ทำไมโชคชะตาถึงเล่นตลกอย่างนี้นะ เด็กนั่นนอนหนาวสั่นอยู่ที่สวนสาธารณะ ฉันสงสารก็เลยพามาอยู่ด้วย ฉันรักเด็กคนนั้นเพราะเด็กคนนั้นบริสุทธิ์จนฉันเกินจะอดใจไหว แม้ความจริงจากปากของอินฮยองจะบอกว่าเขาเป็นของคุณพ่อก็ตาม ฉันก็ยังรักเขา หวังว่าจะได้อยู่กับเขา แต่แล้ว...นายก็มาทำให้ทุกอย่างแตกสลาย... ฉันเสียใจ" ชองยุนโฮหัวเราะราวกับกำลังเสียสติ มือหนายกขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น

ชเวซีวอนขมวดคิ้วไม่เข้าใจ อะไรกัน...โชคชะตาบ้าบออะไรกัน?

"ผมไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดถึงอะไรแต่ผมมาที่นี่เพื่อพาลูกชายของผมกลับบ้าน เลิกเล่นลิ้นแล้วก็พาคยูฮยอนออกมาซะ"

"คยูฮยอนงั้นรึ? คยูรีกับคยูฮยอน ฉันถึงว่าหน้าตาเขาสองคนถึงได้คล้ายกันนัก"

ยิ่ง ยุนโฮพูดออกมาเท่าไหร่ ซีวอนก็ยิ่งไม่เข้าใจมากขึ้นเท่านั้น อีกทั้งเมื่อชื่อของคยูรีหลุดออกจากปากของดาราชื่อดังยิ่งทำให้ซีวอนสงสัย เข้าไปใหญ่ สมองรีบประมวลผลที่ได้รับมาอย่างรวดเร็ว

ความจริง...คืออะไรกัน?

" พูดออกมาได้นะว่าเป็นพ่อของอินฮยอง ในเมื่อนายเป็นน้องชายของคยูรีแล้วนายจะเป็นพ่อของเขาได้ยังไงกัน ตุ๊กตา...ตุ๊กตา...นายมันโรคจิตชเวซีวอน นายนึกเหรอว่าพี่สาวของนายเขาจะไม่รู้น่ะว่านายคิดยังไงกับเขา ที่เขายอมให้นายไปนอนด้วยทุกวันก็เพราะสมเพชนาย เลิกหลงตัวเองได้แล้วน่า..." ยิ่งคำพูดพรั่งพรูหลุดออกมาจากปากของชองยุนโอเท่าไหร่ก็ยิ่งดูเหมือนว่าคน พูดไร้สติมากเข้าไปทุกที

"แก...แกเอาอะไรมาพูด แกจะรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไงในเมื่อ..."

"รู้สิ...ก็เพราะคนที่คยูรีรักจนยอมหนีตามไปก็คือฉันยังไงล่ะ" สิ้นเสียงของชองยุนโฮ เหมือนโลกทั้งใบพลิกกลับ นี่มันอะไรกัน?

.
.
.

" คุณยุนโฮฮะมีอะไรเหรอฮะ?" น้ำเสียงงัวเงียดังขึ้นที่เบื้องหลังพร้อมกับร่างบอบบางในสภาพเสื้อเชิ้ตที่ สวมใส่หลุดหลุ่ยเผยให้เห็นผิวขาวซีดที่เนินไหล่ มือเล็กยกขึ้นขยี้ตาเบาๆเช็ดคราบน้ำตาออก ชองยุนโฮหันหลังกลับทันทีพร้อมๆกับที่ร่างของซีวอนวิ่งตรงเข้าไปหา

"คยูฮยอน!!"

" คะ คะ คุณพ่อ!!" ตื่นเต็มตาขึ้นทันทีเมื่อเห็นร่างของคนที่คิดถึงอยู่เสมออยู่ตรงหน้า มือบางยกขึ้นโอบรอบคอร่างสูงทันทีที่ถูกอุ้มขึ้นแนบอก

ซีวอนไม่พูกก ล่าวอะไรออกไปอีกนอกจากจูบลงบนเรือนผมนิ่มแผ่วเบาพลางใช้สายตาคมวาวตรวจสอบ สภาพร่างกายของตุ๊กตาสุดที่รัก ริมฝีปากแดงเจ่อ...เสื้อผ้าหลุดหลุ่ย...ร่องรอยสีกุหลาบตามผิวเนื้ออ่อนใต้ ร่มผ้า ทำเอาซีวอนแทบคลั่ง ใบหน้าที่เคร่งขรึมอยู่แล้วดูดุดันมากขึ้นไปทุกที สายตาคมตวาดมองชองยุนโฮอย่างโกรธจัด

"นี่แกทำอะไรคยูฮยอน!!?"

" ไม่ได้ทำ ใช่มั้ยอินฮยอง ฉันไม่ได้ทำแต่คนที่ทำไปแล้วมันคือแกนั่นแหละไอ้คนวิปริต ฮ่าๆ" เสียงหัวเราะราวคนบ้าคลั่งของชองยุนโฮเหมือนเป็นยาหลอนประสาทชั้นดีที่ทำเอา ซีวอนคลุ้มคลั่ง ร่างสูงว่างคยูฮยอนลงกับพื้นก่อนจะพุ่งตรงเข้าไปต่อยเสยปลายคางคนที่เสียสติ ไปแล้ว

"คุณพ่อออ!!" ตุ๊กตาตัวน้อยร้องลั่นเมื่อเห็นความรุนแรง ร่างบางวิ่งเข้าขวางไว้ด้วยน้ำตาเต็มหน้าส่ายหน้าไปมาวอนขอเสียงสั่น

"คุณพ่อ...อย่าทำอะไรคุณยุนโฮนะครับ คุณยุนโฮเป็นคนดี คุณยุนโฮเป็นเพื่อนของผม คุณพ่ออย่าทำอะไรคุณยุนโฮเลยนะครับ ผมขอร้อง"

" ฮ่ะๆ เห็นไหมว่าเลือดมันย่อมเข้มกว่าน้ำ สายเลือดมันย่อมไม่ทิ้งแถว...นายกล้าหรือเปล่าล่ะ กล้าที่จะให้คยูฮยอนเลือกหรือเปล่าล่ะว่าจะอยู่กับใครระหว่าง...พ่อปลอมๆโรค จิตอย่างนายหรือพ่อแท้ๆอย่างฉัน"

"หุบปากไปเลยนะไอ้สารเลว แกพาคยูรีไปข่มขืนจนท้องแล้วไม่คิดจะมารับผิดชอบ ปล่อยให้คยูรีปกป้องแกจนวันสุดท้ายของชีวิต คนอย่างแกไม่มีคุณสมบัติของความเป็นพ่อเสียด้วยซ้ำ..."

"แต่มันก็ดี กว่าไอ้พ่อจอมปลอมที่ข่มขืนลูกตัวเองนั่นแหละ" สองเสียงเข้มต่างสลับสับเถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใคร แต่ยิ่งพูดความจริงก็หลุดออกมาจากปากของทั้งคู่มากขึ้นเท่านั้น ตุ๊กตาตัวน้อยไปแต่ฟังอย่างเงียบพลางคิดตาม...คิดตามอย่างข้องใจและ...

คุณพ่อไม่ใช่คุณพ่อ

คุณยุนโฮเป็นคุณพ่อ

คุณพ่อเป็นคนอื่น

คนอื่น...

คิดตามได้แค่นั้นรอยยิ้มไร้เดียงสาก็ผุดขึ้นก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดเอวของคนที่เรียกว่าเพื่อนมาตลอดระยะไม่กี่สัปดาห์

"คุณพ่อ..."

ชองยุนโฮกระตุกยิ้ม ชัยชนะที่ได้มาอย่างไม่คาดคิดแม้จะผิดคาดแต่ก็พึงพอใจ
ชเวซีวอนขมวดคิ้วแน่น ความพ่ายแพ้ที่ได้มาอย่างไม่ทันตั้งตัวทำเอาแทบทรุด

" คยูฮยอน ถูกต้องแล้วต่อไปนี้คยูฮยอนต้องเรียกฉันว่าคุณพ่อนะ" รอยยิ้มยังคงปรากฏอยู่บนใบหน้าหล่อต่อเนื่อง ผิดกับซีวอนที่ทำหน้าราวกับจะร้องไห้เสียให้ได้

ทำไมกันล่ะ...ในเมื่อเขาครอบครองคยูฮยอนทั้งร่างกายและจิตใจไว้แล้วแท้ๆ
เฝ้าดูแลทะนุถนอมมาตลอดสิบห้าปี ปลูกฝังให้คยูฮยอนมีเพียงเขาคนเดียวแล้วทำไม...

ทำไมคยูฮยอนถึงยังเลือกชองยุนโฮอีก

.
.
.

"คยูฮยอนไม่อยากอยู่กับพ่อแล้วหรือ?"

"คุณ...คุณไม่ใช่คุณพ่อ คุณเป็นคนอื่น..."

.
.
.

"ถ้าหากว่าเราเป็นคนอื่น...เราจะรักกันได้ใช่ไหมครับ?"

" ผมขอโทษครับที่หนีออกมาจาก เอ่อ...คุณ... แต่ผมกลัว...กลัวแค่ว่าคุณเห็นผมเป็นเพียงของเล่น ผมก็เลยอยากจะลองดูว่าถ้าผมหายไปคุณจะห่วงผมจะคิดถึงผมหรือเปล่า...ขอเพียง แค่คุณเอ่ยปากอยากจะให้ผมอยู่ด้วย ผมก็ยินดีที่จะอยู่กับคุณตลอดไป"

แขน แกร่งเปิดออกกว้างทันทีที่ตุ๊กตาตัวน้อยพูดจบพร้อมกับร่างบอบบางที่วิ่งเตาะ แตะเข้าไปหาอ้อมกอดของร่างสูง สองร่างกอดกันแนบแน่นท่ามกลางความตกใจของชองยุนโฮ

"อินฮยองไม่อยากอยู่กับพ่อแล้วเหรอ"

" ผม...ผมไม่อยากจะอยู่กับใครนอกจากคุณ...เอ่อ...คุณซีวอน..." ตุ๊กตาร่างน้อยเอียงคอถามร่างสูงที่กอดตนอยู่พอได้รับการอนุญาตจากใบหน้า หล่อที่พยักหน้าขึ้นลงก็ฉีกยิ้ม "ครับ ผมไม่อยากจะอยู่กับใครนอกจากคุณซีวอน"




.
.
.
.
.




ชเว ซีวอนรั้งร่างเปลือยเปล่าบอบบางเข้าแนบอกก่อนจะก้มลงจูบลงบนเรือนผมนิ่มแผ่ว เบา เสียงกระซิบแว่วๆที่ข้างหูทำเอาตุ๊กตาตัวน้อยขยับตัวอย่างรำคาญ






ไม่ เสียแรงที่ยอมเสียเวลาไปขุดคุ้ยเรื่องเก่าก่อนของชองยุนโฮจนรู้ความลับใน อดีตของดาราหนุ่มชื่อดังว่าในอดีตเคยทำคัวเหลวแหลกแค่ไหน แล้วก็คุ้มค่ากับการที่คิดบทละครเล็กๆขึ้นเพื่อดึงตัวตุ๊กตาตัวน้อยกลับมาหา
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคยูฮยอนหนีเขาไปทำไม...ก็เขาเป็นคนที่เลี้ยงดูตุ๊กตา ตัวนี้มาตั้งสิบห้าปีเต็ม ความคิดความอ่านทุกอย่างถูกเขาฝังหัวไว้หมดมีหรือที่คนอย่างชเวซีวอนจะคาด เดาล่วงหน้าไม่ได้

นับจากนี้ไปตุ๊กตาตัวนี้จะไม่หนีเขาไปไหนอีก...ไม่มีวันเพราะตุ๊กตาตัวนี้จะมีแต่เจ้าของคนนี้
จริงไหม?














"ตุ๊กตาของฉัน"



:: END ::






ในที่สุดก็จบจนได้กับฟิคจิตๆเรื่องนี้
แหม่...เห็นหลายคนเชียร์วอนคยูก็ดีใจที่ไม่โดนกระแสชู้ลากเข้ารกเข้าพงไป ฮ่าๆ
แต่บางคนก็เชียร์ชู้เต็มที่ หึหึ
บางคนก็สงสารวอนที่กลับตัวกลับใจ
เอาสิแล้วตอนนี้ยังคิดแบบนั้นกันอยู่ไหม
บอกไว้ก่อนว่าตอนที่ลงตอนที่สี่นั้นเราแต่งตอนที่ห้าจบแล้วนะจ๊ะ อิอิ

ส่วนสเปมีแน่ล่ะ
แต่งไปหน่อยแล้ว รอไปก่อนก็แล้วกัน อิอิ

หมายเหตุ - ใครอยากได้สเปฯรบกวนทิ้งคอมเม้นต์และอีเมลล์ไว้
จะได้ส่งให้นะคะ เพราะสเปฯนี่เสี่ยงโดนแบนเหลือเกิน
หรือถ้าขี้เกียจเม้นต์รอสักประมาณสิบวันจะเอามาลงให้นะคะ ^^ แต่ถ้าโดนตัวแดงก็ไม่แก้ล่ะขี้เกียจ
เพราะเคยโดนไปแล้วแก้แล้วแต่ก็อ่านไม่ได้เหมือนเดิม ไม่รู้จะแก้ไปทำไม = =

ขอบคุณที่อ่านตุ๊กตาตัวน้อยกับคุณพ่อโรคจิตมาถึงตอนนี้นะคะ
แง้มนิดนึงว่าสเปฯ คุณพ่อเขาจะไปเล่นตุ๊กตาที่ทะเลกันล่ะ ฮ่าๆ ^[]^