คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : - 14 -
[FIC]Sorry
Couple : Siwon Hankyung Kyuhyun
Rate : NC - 17
Genre : Force & Crafty
Writer : NiTRoGeN14
Writer's Note : จุดสิ้นสุดของรักสามเศร้ามักอยู่ที่ความเจ็บปวดของคนที่โง่เสมอ
- 14 -
นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาไม่เคยมีใครเห็นชเว ซีวอนมาเยี่ยมเยียนโจ คยูฮยอนอีกเลย และคนที่มีความสุขมากที่สุดก็ไม่พ้นฮันคยอง คิม ยองอุนและคิม ฮีชอลได้แต่หน้าเสียไปตามๆกันด้วยเคยช่วยเหลือซีวอนไว้เพราะคิดว่าซีวอนรักคยูฮยอนจริงๆ จนคยูฮยอนออกมาจากโรงพยาบาลแล้วก็ตามแต่ซีวอนก็ไม่โผล่แม้แต่เงามาให้เห็น
โจ คยูฮยอนเก็บเสื้อผ้าส่วนตัวใส่ตู้เสื้อผ้าอยู่คนเดียว ในใจก็อดจะคิดถึงซีวอนที่ห่างหายไปไม่ได้ ร่างบางถอนหายใจก่อนจะนั่งลงกับขอบเตียง หวนคิดไปถึงเมื่อวันที่ซีวอนมาเยี่ยมที่โรงพยาบาลครั้งนั้นและตอนนี้เขาก็ได้แต่เฝ้ารอ... รอวันที่เขาจะเป็นอิสระจากเรื่องยุ่งยากใจนี้เสียที
ติ๊ด!
เสียงข้อความเข้าที่ดังขึ้นทำให้คยูฮยอนหลุดออกจากภวังค์ มือบางเอื้อมหยิบโทรศัพท์จากหัวเตียงขึ้นมาดู ไม่นานรอยยิ้มบางๆก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหวาน รอยยิ้ม...ที่ห่างหายไปนานเสียนาน
โจ คยูฮยอนกำลังนั่งทานสุกี้สูตรกวางตุ้งของฮันคยองอย่างเอร็ดอร่อย ไม่ห่างกันนักมีฮันคยองเฝ้ามองด้วยความเอ็นดู ดวงตากลมโตแอบตวัดมองหนุ่มจีนยามอีกฝ่ายเผลอแล้วใช้นิ้วจิ้มเอาหัวหอมที่แอบไว้มาป้ายที่ขอบตาล่าง พออีกฝ่ายหันกลับมาก็ทำทีเป็นกินสุกี้ต่อด้วยอารมณ์เอื่อยๆ
"ไม่อร่อยเหรอคยู?" ร่างบางส่ายศีรษะจนผมปลิวอีกฝ่ายจึงยิ้มอย่างพอใจ ""งั้นก็ทานเยอะๆนะ กินเสร็จแล้วจะได้กินยาต่อ นายจะได้หายไวๆ"
โจ คยูฮยอนยิ้มรับพลางสั่นศีรษะรับอย่างรวดเร็วหากไม่นานฤทธิ์ของหัวหอมก็แสดงออกมาน้ำตาเม็ดโตจึงไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยหล่นลงไปในชามสุกี้ แล้วในที่สุดละครบทเล็กๆก็เริ่มต้นขึ้น
.
.
.
'คยูฮยอนฟังพี่ให้ดีๆนะ' ชเว ซีวอนเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีจริงจังหลังจากปลอบให้อีกฝ่ายหยุดร้องไห้ได้แล้ว มือหนาเอื้อมหยิบเอามือบางเข้ามากุม 'พี่คิดๆดูแล้วเรื่องนี้คนที่ผิดคือฮันคยองกับพี่เองส่วนนายเป็นแค่เหยื่อที่น่าสงสาร ขอโทษที่ต้องบอกอย่างนี้นะแต่เพราะตอนนี้พี่คิดได้แล้วว่าควรจะทำยังไงต่อพี่เลยอยากจะถามเราเพียงแค่สองคำถามก็คือ...' ชายหนุ่มเว้นวรรคไปให้อีกฝ่ายได้ตื่นเต้นเล็กน้อยแต่นั่นก็เพราะเขาเองก็กังวลไม่น้อยที่จะพูดออกไป
'นายเชื่อใจและรักพี่หรือเปล่า?'
โจ คยูฮยอนจ้องมองดวงตาอีกฝ่ายนิ่งก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ ชเว ซีวอนถึงได้ยิ้มออก
'พี่ก็รักนาย... แล้วในเมื่อเราใจตรงกันอย่างนี้แม้เราจะเคยรักฮันคยองมากขนาดไหนแต่ก็คงจะไม่ดีถ้าเราไม่ทำให้เรื่องมันจบลงเสียที คยู... เรามาร่วมมือเพื่อรักของเรากันเถอะ'
หลังจากที่ซีวอนออกจากห้องพักฟื้นผู้ป่วยไป โจ คยูฮยอนก็นอนนึกถึงแผนการที่ซีวอนได้เล่าให้ฟังไว้คร่าวๆ งานนี้คนที่รู้มีเพียงแค่เขากับซีวอนเท่านั้น ชเว ซีวอนร้ายกาจมากที่คิดเรื่องแบบนี้ได้แต่เขาเองก็ร้ายไม่แพ้กันที่ยอมร่วมมือได้ง่ายๆเพียงเพราะว่าเปลี่ยนใจจากฮันคยองมาเป็นซีวอนแล้วนี่เอง
ทั้งคู่ลอบติดต่อกันทางโทรศัพท์โดยการส่งข้อความนัดแนะแผนการที่จะทำให้หลุดพ้นจากฮันคยอง ชเว ซีวอนคิดอยู่นานจนแทบจะถอดใจแต่ในที่สุดเหมือนสวรรค์จะเข้าข้างเมื่อทางบ้านของชายหนุ่มต้องการให้เขาออกจาวงเพื่อกลับไปสืบทอดกิจการทางบ้านต่อพอดี คยูฮยอนเองในเมื่อตอนนี้พูดก็ไม่ได้การเป็นนักร้องจึงไม่ได้มีความสำคัญอีกต่อไป แผนการถอนตัวออกจากวงพร้อมกันจึงเกิดขึ้น แล้วทั้งคู่ก็จะจากเกาหลีไปพร้อมกันไปให้ห่างจากฮันคยองค่อยๆตีจากความสัมพันธ์โดยไม่ให้อีกฝ่ายได้รู้จนในที่สุดเมื่อมารู้ตัวอีกทีก็ไม่เหลือใครอีกแล้ว ให้คล้ายกับตอนที่ฮันคยองทำกับซีวอน...ให้ฮันคยองได้รู้เสียบ้างว่าหัวอกคนถูกหักหลังมันเป็นยังไง
.
.
.
ตลอดทั้งวันชเวซีวอนขับรถออดี้คันหรูพาคยูฮยอนเที่ยวไปเกือบทั่วโซล ทั้งพาไปทานอาหารฝรั่งเศสที่โซลทาวเวอร์เมื่อมื้อเที่ยง ต่อด้วยไปชอปปิ้งเลือกซื้อเสื้อผ้ากันที่มยองดงจนเหนื่อยแล้วแวะไปซื้อของแฮนด์เมดจากนักศึกษาที่หน้ามหาวิทยาลัยฮงอิกในช่วงเย็นพักเหนื่อยด้วยกาแฟเข้มหอมกรุ่นจากร้านนัมจาคอฟฟี่ช็อปใกล้ๆกัน และปิดท้ายทิปด้วยดินเนอร์หรูบนตึก 63 พร้อมกับวิวของกรุงโซลยามค่ำคืน โจคยูฮยอนมีความสุขแค่ไหนก็สังเกตได้ง่ายๆจากรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าตลอดทั้งวัน สุขจนลืมเรื่องเลวร้ายที่เคยเกิดขึ้นเสียสนิทใจ
"สนุกมั้ยคยูฮยอน?" ซีวอนถามในรถระหว่างที่ทั้งสองกำลังกลับบ้าน คยูฮยอนยิ้มไม่พูดอะไรแต่ซีวอนก็เข้าใจดีว่าน้องกำลังมีความสุข
รถหรูแล่นไปตามทางเรื่อยๆ เสียงเพลงป๊อปหวานๆดังคลออยู่ในรถเบาๆ ทิวทัศน์ทางเข้าบ้านของคยูฮยอนก็ช่างเป็นใจ ใบไม้สีส้มสดทาบกับแสงไฟสีเหลืองอ่อนอยู่เต็มสองข้างทาง ฤดูใบไม่ร่วงนี่ช่างสวยงามจริงๆ ทุกอย่างคงจะดีกว่านี้ถ้าจู่ๆซีวอนไม่หยุดรถลงกระทันหันก่อนจะถึงหน้าบ้านของคยูฮยอนเพียงร้อยเมตรเท่านั้น
โจคยูฮยอนหันมองหน้าซีวอนอย่างแปลกใจ มือบางเลื่อนแตะท่อนแขนแกร่งเบาๆอย่างนึกเป็นห่วง
"นายยังรักฮันคยองอยู่รึเปล่าคยูฮยอน?"
คำถามสั้นๆจากซีวอนแต่กลับทำให้คยูฮยอนตกใจและหวาดกลัวขึ้นมาอีกครั้ง มือบางที่แตะแขนซีวอนเลื่อนออกเชื่องช้าก่อนจะบีบเข้าหากันแน่น ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสดขบเม้นเข้าหากันจนแดงจัดน่ากลัว
"ผู้ชายคนนั้น นายยังรักเขาอยู่ใช่มั้ย? แล้วทำไมถึงยิ้มให้ฉันล่ะ ฉันก็รักฮันคยองเหมือนนายนะแล้วทำไมต้องทำดีกับฉันด้วย ฉันทำให้นายเจ็บปวดนะแล้วทำไมนายต้องดีกับฉันแบบนี้ด้วย!" ซีวอนไม่ตะคอก ไม่คุกคามคยูฮยอน เขาเอาแต่ก้มหน้าเข้าหาพวงมาลัยรถและพร่ำเพ้อ สับสนในตัวเอง สับสนกับสิ่งที่ได้พบ
มือที่เคยเลื่อนออกกลับเลื่อนเข้าหาอีกครั้ง คยูฮยอนค่อยๆโน้มใบหน้าแตะปลายจมูกเข้ากับผมสีดำสนิทของซีวอน ริมฝีปากขยับเบาๆ ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาแต่ซีวอนก็เข้าใจ
'ผมขอโทษ'
ซีวอนเงยหน้าขึ้นเชื่องช้าจนสบเข้ากับดวงตาสุกใสคู่โตที่จ้องมองเขาไม่วางตา...
จุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากอิ่มแดงให้มั่นใจว่านี่ไม่ใช่ภาพลวงตา มือหนาตระคองใบหน้าเล็กเต็มอุ้งฝ่ามือก่อนจะก้มลงจูบกันอีกครั้ง ริมฝีปากร้อนแนบสนิทนิ่งแล้วรุกไล้ด้วยลิ้นหนา ซอกซอนเข้าสู่โพรงปากเล็กด้วยความชำนาญ ดูดกลืนลมหายใจของกันและกันอย่างรุ่มร้อน เบียดบดเข้าหากันอย่างต้องการความอบอุ่นจากริมฝีปากอิ่มตึงและแดงช้ำจัดจนน่ากลัว แขนเล็กโอบรอบคอซีวอนอย่างเคยชินโน้มรั้งให้ร่างสูงเข้าหาอย่างไม่หวั่นกลัว ในขณะที่ซีวอนเองก็รั้งเอวบางแน่นแล้วผละจูบออกมาอย่างเสียดายเมื่อลมหายใจของคยูฮยอนใกล้หมดลง
"ฉันไม่แน่ใจว่าตอนนี้ระหว่างฮันคยองกับนายใครคือคนที่ฉันควรให้ความรัก แต่ที่ฉันรู้ตอนนี้ฮันคยองทำร้ายฉัน ทำร้ายนาย นายเข้าใจใช่มั้ย? ฉันเจ็บปวดขนาดนี้นายรับรู้มั้ยฉันมั้ยเหมือนที่ฉันรับรู้ความเจ็บปวดของนาย ฉันไม่ได้โทษฮันคยองแต่มันคือเรื่องจริง ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ฉันก็แคร์เขาอยู่ดี"
คยูฮยอนพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเริ่มร้องไห้ เขาเจ็บปวดที่เขาก็รักฮันคยองแต่ฮันคยองก็ทำให้เขาเจ็บปวด เขารักฮันคยองแต่เขาก็คล้อยตามซีวอนที่มอบสัมผัสรัญจวนนี้ให้ครั้งแล้วครั้งเล่า เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ เกลียดที่สามารถทำร้ายคนเคยรักได้อย่างเลือดเย็นแล้วมามีความสุขกับรักใหม่ได้อย่างรวดเร็ว
แม้ใจจะรักซีวอนมากจนยอมกลายเป็นคนที่เลวร้ายหากแต่ก็อดจะสงสารฮันคยองไม่ได้ที่จู่ๆก็ถูกสวมเขาไม่รู้ตัวจากคนที่เขาคิดว่ารักทั้งสองคน ซีวอนเคยบอกว่ามันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ คนที่หยิ่งผยองในตนเองคิดว่าจะมีแต่คนรักแบบฮันคยองโดนแบบนี้บ้างสักทีก็ดีเหมือนกัน โอเค โจ คยูฮยอนเห็นด้วยนะแต่ก็สงสาร...
"พอเถอะ เถลไถลนานแล้วเดี๋ยวแม่นายจะบ่น นายยิ่งไม่สบายง่ายอยู่ช่วงนี้" ซีวอนผละออกมาจากคยูฮยอนก่อนจะหันกลับไปสตาร์ทรถคันหรูแล้วขับออกไป
คืนนั้นพอส่งคยูฮยอนเข้านอนแล้วซีวอนก็โทรนัดแนะฮันคยองให้มาเจอกันที่ริมแม่น้ำฮัน สถานที่ที่เขาเปรียบเอาเองว่าคล้ายกับที่ที่เขาถูกฮันคยองบอกเลิกที่เมืองจีน
ยืนรออยู่ไม่นานฮันคยองก็เดินลงมาจากรถแท็กซี่ สีหน้าไม่บอกอารมณ์ของฮันคยองทำเอาซีวอนอดหัวเราะไม่ได้ ถูกหลอกอยู่แท้ๆยังจะทำเป็นคนที่เหนือกว่าอยู่อีกนะฮันคยอง...นายมันไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆให้ตายสิ
"เรียกฉันมามีอะไร"
ชเว ซีวอนเสร้งตีหน้าเศร้าถอนหายใจยาวรวบรวมประสบการณ์การแสดงที่เก็บเกี่ยวมาจากตลอดเวลาที่อยู่ในวงการบันเทิงแสดงละครฉากสุดท้ายในชีวิต
"ฉันอยากจะตกลงกับนายเรื่องคยูฮยอน" ชายหนุ่มตีหน้าเศร้าให้อีกฝ่ายได้แต่หัวเราะเยาะ ฮันคยองหัวเราะต่ำในลำคอก่อนจะเอ่ย
"ตกลงทำไมอีก ก็เห็นอยู่ชัดๆว่าคยูเลือกฉัน นายหายหัวไปไหนมาซีวอน ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ครั้งนั้นนายคิดอยู่อีกเหรอว่าคยูจะโง่เลือกคนที่เอาทำลายชีวิตตัวเองโดยการเอาไอ้ดีวีดีนั่นมาประจาน มันก็เห็นๆกันอยู่นายไม่น่าจะมีเรื่องอะไรต้องคุยกับฉันอีกไม่ใช่เหรอ สิ่งที่นายควรจะทำตอนนี้ก็คือเตรียมตัวไปเรียนต่อซะแล้วไปให้พ้นหน้าฉันกับคยูสักที"
ท่าทางที่ทำทีเป็นเหนือกว่าของฮันคยองทำเอาซีวอนเกือบหลุดขำ ชายหนุ่มก็เลยทำเพียงกระแอมเบาๆก่อนจะพูด "แล้วนายไม่คิดบ้างเหรอว่าคยูจะเลือกคนที่เคยไล่เขาไปตายแล้วยังชอบโกหกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่อีกน่ะ"
"แกหมายความว่ายังไงซีอวน!!!" ฮันคยองฉุนเลือดขึ้นหน้า สองมือตรงเข้ารวบคอเสื้อคนตัวใหญ่กว่าไว้แน่นหากซีวอนก็ยังเฉย
"ฉันว่านายเตรียมใจไว้บ้างก็ดีนะ ที่ฉันเรียกนายมาตกลงก็เพราะจะบอกว่าต่อไปนี้อย่าได้มากวนใจคยูอีกเขาไม่อยากเจอหน้านาย อีกอย่างอาทิตย์หน้าเราก็จะบินไปอเมริกากันแล้ว คงไม่ได้อยู่เห็นหน้านายให้คยูฮยอนได้เจ็บปวดอีก ฮันคยอง... ในฐานะคนเคยรักนะ ฉันอยากจะบอกนายจริงๆว่าจุดสิ้นสุดของรักสามเศร้ามักอยู่ที่ความเจ็บปวดของคนที่โง่เสมอ" ชเว ซีวอนว่าพร้อมกับยิ้มที่ไปไม่ถึงตา มือหนาเอื้อมปลดมือของฮันคยองออกก่อนจะหันหลังเดินจากไปโดยทิ้งไว้เพียงฮันคยองที่ยังมึนงงกับคำพูดของชเว ซีวอน
"เป็นไปไม่ได้ ไอ้บ้านั่นมันพูดอะไร... ไม่มีทาง..."
...
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
สนามบินนานาชาติอินชอน
โจ คยูฮยอนสวมกอดบิดามารดาของตนเองรวมไปถึงพี่สาวอย่างอาลัยอาวรณ์ ต้องไปรักษาตัวแล้วเรียนต่ออเมริกาตั้งนานมันก็อดจะคิดถึงครอบครัวไมได้นี่นา
"ไปอยู่ที่นู้นเป็นเด็กดีอย่าดื้อกับพี่เขานะ" คนเป็นแม่ว่าก่อนจะหันไปยังชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนอยู่กับครอบครัวของตนเองไม่ไกล "ซีวอนแม่ฝากน้องด้วยนะ"
"ได้เลยครับ รับรองว่าไปอยู่กับผมไม่มีทางได้ดื้อแน่นอน" ชายหนุ่มตัวใหญ่กล่าวเสียงสดใส มือหนาโอบรั้งเอวบางเข้ามาประชิดตัว แม้ว่าคนในครอบครัวจะยังไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ลับๆของเขาทั้งสองก็เถอะแต่แบบนี้ก็พอเนียนได้อยู่ล่ะนะ
โจ คยูฮยอนค้อนใส่คนข้างตัวก่อนจะพยายามหนีออกจากอ้อมแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อหากพยายามจนสุดแรงแล้วก็หนีไม่ได้ทำเอาครอบครัวทั้งสองหัวเราะครืน
"ดูแลน้องดีๆอย่าให้เกิดเรื่องอีกล่ะ คราวนี้ฉันตัดพ่อตัดลูกกับแกจริงๆแน่"
"พ่อ... นี่ใครเป็นลูกพ่อกันแน่เนี่ยระหว่างผมกับคยู พ่อรักคยูมากกว่าผมแบบนี้เดี๋ยวผมก็หนีไปเป็นลูกบ้านนู้นเลยนิ" คำพูดบอกอาการน้อยใจของผู้ชายตัวโตกล้ามใหญ่ทำเอาทุกคนหัวเราะยิ่งกว่าเดิมโดยเฉพาะเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดจนซีวอนต้องหนีบจมูกรั้นๆนั่นเล่นไปที
ไม่นานเวลาแห่งการลาจากก็มาถึง ซีวอนจูงมือคยูฮยอนเดินหายลับไปในประตูผู้โดยสารขาออก ท่ามกลางความเป็นห่วงและอาลัยจากคนทั้งสองครอบครัว
2BCon
ตอนหน้าจะจบแล้วนะคะ ยังไม่ได้แต่งแต่จบแน่ๆล่ะ
ระหว่างนั้น มีอะไรให้อ่านรอค่ะ 55+
ความคิดเห็น