คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Perfume's Prince :: เปิดตัว...
<<< CUTE >>>>
- - - - - - - - มหาวิทยาลัยคยองฮี- - - - - - - - - -
“กริ๊งๆๆ” เสียงออดดังขึ้น เพื่อบ่งบอกเวลาเวลาให้นักศึกษาทุกคนที่มีเรียนในภาคเช้ารีบขึ้นห้องเรียนของตนไปทันที เสียงจอกแจก และเอ็ดอะโวยวายมันเป็นธรรมดาในช่วงเช้าเพราะจะมีนักศึกษาบางกลุ่มที่จะมายืนรอเพื่อนๆ หรือ นั่งทำงาน แต่ส่วนมากแล้วทุกคนจะรีบขึ้นห้อง ในท่ามกลางบรรดานักศึกษาที่กำลังชุลมุนวุ่นวายอยู่นั้น ชายร่างโปร่งกำลังเดิน ฝ่าผูงชนเหล่านั้นไป ข้อมือขาวที่มีนาฬิกาเรือนสวยประดับอยู่ถูกยกขึ้นมาดูเป็นครั้งเป็นคราว อ้อมแขนนั้นกระชับหนังสือให้เข้ามาใกล้ตนยิ่งขึ้น ขายาวๆสาวเร็วขึ้นเรื่อยๆ สายตานั้นมองไปที่ลิฟต์ที่มีคนต่ออยู่อย่างหนาแน่น
“เฮ้อ” ร่างโปร่งถอดหายใจออกมา ไม่ทันแน่เลยคนเยอะมาก เขาคงจะต้องวิ่งขึ้นบันไดแล้ว
“สายๆแล้วๆ” ปากบางบ่นออกมาเบาๆ ใช่สิเขาคงจะไม่มาช้าแน่ถ้า ไม่มีงานเข้ามาเมื่อตอนเช้า คิ้วสีดำบางๆพันกันยุ่งไปหมด จะไปเรียนทันมั๊ยเนี่ย
“เฮ้ๆ คยูฮยอน นายรีบเดินจัง ชั้นเรียกนายอ่า เป็นสิบๆรอบแล้วมั้ง” เจ้าของร่างเล็กบ่นออกมาสลับกับการหอบแล้วแตะไหล่หนาๆนั้น
“เหรอ นายเรียกชั้นจริงๆเหรอ ดงเฮ” ร่างโปร่งเจ้าของชื่อคยูฮยอนหันมาถาม นี่เขาใจลอยมาเลยงั้นเหรอเนี่ย ไม่ไหวแล้ว
“เออ ไอ้หูปอดเอ๋ย” ร่างเล็กยังหอบไม่หาย ขาเล็กๆนั่นก็ด้วย ก้าวขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว
“ทำไมนาย ดูเรียบจังปกตินายจะเฮฮานี่หว่า” ดงเฮเริ่มสังเกต ว่าเพื่อนรักของตนดูเงียบๆและเครียดเหรอเกิน
“อื้ม ก็นิดหน่อนอ่ะ แฮ่กๆ เฮ้อ” ร่างโปร่งถอนหายใจเมื่อนึกถึงงานต่างๆที่เขาฝ่าผันมาตลอดตอนเช้า
“อื้ม งั้นชั้นไม่กวนนายก็ด่ะ” ร่างเล็กทำแก้มป่องก่อนจะเดินตามร่างโปร่งไปเงียบๆ พวกเขาเดินขึ้นมาที่ชั้น4 ปกติแล้วพวกเขาจะเดินเร็วมาก แต่ทำไมวันนี้มันถึงช้าเหลือเกิน
“ติ๊งต่อง” เสียงลิฟต์เปิดที่ชั้น5
“เฮ้ๆๆๆๆ คยู ดงเฮ รอชั้นด้วยเส่” ฮยอกแจผู้ร่าเริงวิ่งอออกมาจากลิฟต์แล้วตรงมาหาทั้งคู่ที่ลิ้นยาวเกือบจะถึงพื้นแล้ว
“ทำไมไม่ขึ้นลิฟต์ฟ่ะ” ฮยอกแจสะพายกระเป๋า
“ก็ชั้นไม่อยากขึ้นนี่หว่า คนมันเยอะอ่ะ แล้วคาบแรกชั้นก็ต้องเรียนประวัติศาสตร์ด้วย อาจารย์เนี่ยก็โหดใช่เล่นนะ” ดงเฮ เล่าให้ฟัง ก่อนจะยืนพิงพนังแล้วหอบ
“แฮ่กๆ คยู คยู นายไม่เหนื่อยเหรอ” ดงเฮถามไปหอบไป ขณะที่ขาก็ก้าวขึ้นบันไดไม่หยุดพักเหมือนกัน
“อื้ม เหนื่อยเดะ” หน้าหล่อที่ติดหวานนั้นหันมาตอบ แต่ดงเฮไม่รู้หรอกว่า มีเรื่องที่น่าเหนื่อยกว่านี่เสียอีก ฮยอกแจมองคยูฮยอนด้วยสายตาที่เป็นห่วง เขารู้สิว่าคยูเป็นอะไร มือเรียวๆจับไปที่บ่าของร่างโปร่งที่ขึ้นบันไดเหมือนไม่รู้จักคำว่าเหนื่อย
“ชั้นเป็นกำลังใจให้นายนะ คยูฮยอน เอ้านี่ ดื่มซะจะได้ไม่เหนื่อย เอ้า” ว่าแล้วก็ส่งน้ำเย็นๆ ขวดหนึ่งมาให้คยูฮยอน ร่างโปร่งพยักหน้าขอบคุณ ก่อนจะกินน้ำไปนิดนึง ทั้งๆที่ไม่ได้หิวอะไร แต่กลัวเพื่อนที่หวังดีนั้นจะเสียใจ
“เฮ้ยๆ ทำไมให้คยูกินคนเดียวอ่ะ” ดงเฮโวยวายขึ้น คนตัวเล็กที่สุดในกลุ่มทำหน้าและท่าทางเหมือนจะลงไปดิ้นกับพื้น
“เอ้านายเองก็มีน้ำนี่หว่า เอามากินเองเดะ” ฮยอกแจย้อนกลับ แล้วหันไปมองคยูที่ยิ้มออกมาเมื่อเห็นเพื่อนทั้ง 2นี้ทะเลาะกัน
“เออๆ จำเอาไว้ ชิ ไอ้ไก่บ้า แหมทำอย่างกับว่าแกชอบไอ้คยูแหละ” ร่างเล็กโวยวายก่อนจะนั่งลงกับพื้น คำพูดนี้มันทำให้ฮยอกแจหน้าแดงไปเลย แต่ผิดกับคยูที่ทำหน้ามุ่ยเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
(เรื่องทั้งหมดนี่มันเป็นอย่างไรกันนะ) คยูฮยอนคิดเรื่องเมื่อเช้าอยู่ ตอนนี้เขาเครียดมากๆ คิ้วบางๆขมวดกันจนเป็นโบว์2ชั้นแล้ว
“ไอ้นี่มันเป็นอะไรไรว่ะ” ดงเฮ กระซิบถามฮยอกแจที่นั่งมองขวดน้ำที่คยูกินก่อนหน้านั้นอยู่
“เฮ้ย ถามอ่ะได้ยินม่ะ” ร่างเล็กเริ่มโมโหเมื่อเพื่อนหน้าไก่ไม่ฟังเขามัวแต่นั่งมองขวดน้ำนั้นแล้วยิ้ม เหมือนกับว่าชาติก่อนไม่เคยเห็นขวดน้ำ
“ป๊าบบบบบ ไอ้ไก่บ้า ชั้นคุยด้วยไม่ได้ยินเหรอ ไง” ฮยอกแจที่โดนมือมหาประลัยพาดไปที่หัวสะดุ้งขึ้นมาก่อนจะละสายตาออกจากขวดน้ำนั้น แล้วมองที่ดงเฮด้วยสายตาเคืองๆ
“แกตบหัวชั้นทำไม ไอ้ดงเฮ” ฮยอกแจลุกขึ้นยืน
“ก็แกไง ชั้นกระซิบเรียกแกแล้ว แต่แกก็ไม่ตอบมัวแต่นั่งมองขวดน้ำบ้าๆนั่นอยู่ได้ ชอบมากเลยนิเดี๋ยวซื้อให้ก็ได้” ดงเฮว่าแล้วพยายามเขย่งตัวสุดๆพยายามที่จะทำให้มันเท่าฮยอกแจ แต่ก็ไม่ได้ผลมันเมื่อยซะเปล่าๆ
“หึๆ พวกนายเนี่ยจริงๆเลยนะ” ร่างโปร่งหัวเราะแล้วส่ายหัวให้กับพฤติกรรมอันแสนจะติ๊งต๊องของเพื่อนทั้ง2ที่ทะเลาะกันได้ไม่เว้นแต่ละวัน
“เอาหล่ะนักเรียนวันนี้เราจะมาเรียนเกี่ยวกับการตั้งถิ่นฐานกันนะค่ะนักเรียน เอาหล่ะค่ะเปิดหนังสือได้เลย” อาจารย์วัยกลางคนพูดเสียงดังฟังชัด แต่มันเป็นธรรมดาที่เมื่อเรียนอะไรที่เกี่ยวกับประวัติศาสตร์มันก็จะต้องมีคนที่เบื่อและง่วงกันบ้างเป็นธรรมดา
“ฮ้าววว ฮยอกแจแกเอาหนังสือมาสิ” ดงเฮบอกเพื่อนหน้าไก่ ซึ่งเจ้าของชื่อเองก็ทำตาม
“อื้ม ขอบใจ” ดงเฮกล่าวแล้วดึงหนังสือจากมือนั้นมาแล้วกาง จากนั้นก็จัดแจงฟุบลงไป
“อะไรว่ะแกเป็นกับเค้าด้วยเหรอเนี่ย” ฮยอกแจมองดงเฮที่หลับกับโต๊ะ
“อื้อๆ อื้ม” ดงเฮที่หลับแล้วก็ส่งเสียงตอบออกมา
“ไอ้บ้า” ร่างบางที่นั่งข้างๆด่าออกมาก่อนจะปิดปากหาว เออ ดงเฮชั้นก็ง่วงเหมือนกันหว่ะ แต่ชั้นดีกว่าแก ฮยอกแจขยี้ตาตัวเองแล้วนั่งฟังอาจารย์ต่อไป อย่างอดทน เขาต้องไม่หลับเด็ดขาด ไม่หลับๆ แต่ในที่สุด
“ตุ๊บ” คนที่เคยคิดว่าแน่กว่าเพื่อนก็ตามเพื่อนไปติดๆ
“เฮ้อ พวกมันเนี่ยทุกทีเลย” คยูฮยอนบ่นออกมาก่อนจะหันไปนั่งจดยิกๆบนกระดาน ทำไมวันนี้เรื่องเครียดๆมันล้อมตัวเขาไปหมดนะ อะไรกันเนี่ย เจ้าของหน้าหวานติดหล่อสะบัดหัวเพื่อไล่เรื่องไม่เป็นเรื่องที่เข้ามายุ่งในหัวเขาออกแล้วอดทนนั่งเรียนวิชาที่น่าเบื่อต่ออย่างอดทน
- - - - - ติ๊งต่อง - - - - - -
“กินข้าวๆ” ร่างเล็กพูดอย่างร่าเริงแล้ววิ่งหน้าตั้งออกไปอย่างรวดเร็ว
“ไอ้เห็นแก่กินรอด้วย” ฮยอกแจด่าเพื่อนก่อนจะวิ่งตามไปติดๆ
(ไอ้ไก่เน่า มาหาว่าชั้นเห็นแก่กินแต่มันก็วิ่งนำหน้าชั้นไป สรุปใครเห็นแก่กินกว่ากันว่ะ) ดงเฮคิดเมื่อวิ่งมานั่งที่โต๊ะในโรงอาหาร เสียงหวานก็ตะโกนเร่งให้เพื่อนรักสั่งอาหารเร็วๆ
“ตึ๊ดๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของคยูฮยอนดังขึ้นมือยาวๆล้วงเข้าไปหยิบขึ้นมา
“เอ๊ะ” เจ้าของโทรศัพท์ตกใจ เบอร์นี่มันสำคัญมาก หน้าหล่อนั้นเหวอนิดๆ ก่อนจะกดรับสายนั้นเมื่อตั้งสติได้ครบ
“ครับๆ เอาอีกแล้วเหรอครับ ได้ฮ่ะๆ เดี๋ยวเลิกเรียนผมจะไปหานะครับ ครับๆ ได้ เดี๋ยวบอกฮยอกแจให้ฮ่ะ ครับๆหวัดดีครับ จ่าคังอิน” นิ้วเรียวกดวางสายแล้วเดินเข้าไปในโรงอาหาร งานมาอีกแล้วคิ้วบางพันเข้าหากันอีกรอบ
เปิดตัวว อย่างเป็นทางการ ตอนแรก แขน อัพ!!!!!!
ความคิดเห็น