คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Perfume's Prince :: เจอครั้งแรก
“ที่รักเครียดอะไรเนี่ย ชั้นเห็นนายเครียดมาตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้วนะเดี๋ยวไม่สวยน้า” ดงเฮแซวเพื่อนของตน
“ใครว่าชั้นสวยชั้นหล่อต่างหาก ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะที่พยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกภายในใจแต่ขอโทษนะมันไม่ได้ช่วยอะไรหรอก เพราะดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจนั่นเอง ดงเฮรู้ว่าคยูฮยอนต้องคิดบางอย่างแต่ไม่รู้ว่าอะไรเท่านั้นเอง
“เฮ้ออออ ช่างเหอะ นายอ่ะกลับบ้านยังไง” ร่างโปร่งถามดงเฮเพื่อนร่างเล็ก
“เอิ่ม ชั้นเหรอ วันนี้พี่ชายมารับอ่ะนะ” ร่างเล็กยิ้มให้ก่อนจะมองซ้ายมองขวา
“เอ่อ คยูไอ้กาฝากของนายไปไหน” ร่างเล็กถามหากาฝาก
“ฮ่าๆๆๆๆ ฮยอกเหรอ ไม่รู้สิ เดี๋ยวมามั้งไปซ้อมเต้นรึไงเนี่ยแหละ เดี๋ยวก็มา นายคิดได้ไงเนี่ยกาฝาก ฮ่าๆๆๆๆ” ร่างโปร่งหัวเราะอย่างฉุดไม่อยู่ ถึงดงเฮจะคิดว่ามันไม่ตลกขนาดนั้นแต่เขาเองก็ยิ้มตามเพื่อนของเขาอยู่ดี เพราะว่ามันนานแล้วนะที่คยูฮยอนไม่ได้หัวเราะนานๆยาวๆแบบนี้
“ปวดฉี่เว๊ยยยย” ร่างโปร่งที่นั่งรอ เพื่อนที่มีนามแฝงว่ากาฝากเอ่ยขึ้นแล้ววิ่งไปเข้า โดยไม่รอมให้ใครไล่
“เมื่อไหร่ไอ้กาไก้เน่านั่นจะมา ไอ้กาหลงเพื่อนตัวเองหึๆ” ดงเฮส่ายหัวกับคำพูดของตนเองก่อนจะนั่งอ่านหนังสือผีต่อไป
“มันไปฉี่นานเหมือนกันนะเนี่ย” ดงเฮ ผู้ที่ว่างจัดนั่งดูนาฬิกาข้อมือทั้งที่คยูฮยอนพึ่งวิ่งไปได้แค่3วิ
“อ้า โล่งงงง ว๊ากกกก โอ๊ยยยย” ใครจะไปรู้ว่าหลังจากที่ได้ปลดปล่อยบางสิ่งจากภายในแล้วจะต้องมาชนกับอะไรก็ไม่รู้ที่สูงๆหนาๆ
“ขอโทษนะครับ ผมไม่เห็นคุณครับ” เจ้าสิ่งที่ร่างโปร่งคิดว่ามันหนาๆใหญ่ๆนั้นพูดขึ้นอย่างสุภาพก่อนจะฉุดให้เขาลุกขึ้นจากพื้นตาม
“อ่อ ไม่เป็นไรครับ คุณ เอิ่ม โทษนะฮ่ะผมเสียเวลามามากแล้วผมไปก่อนนะครับเพื่อนรอฮ่ะ” ร่างโปร่งปัดกางเกงแล้วเดินจากไปในทันใด ไม่แม้แต่จเงยหน้าขึ้นมอง
“ผมรอพี่อยู่เนี่ยมาเร็วๆดิ่ เออๆ ได้ ตรงนี้แหละ ครับๆๆ” ร่างเล็กวางสายโทรศัพท์ก่อนจะขมวดคิ้ว ท่าทางงี้แปลว่าโดนขัดใจชัวร์
“ใครขัดใจที่รักครับ” ร่างโปร่งหยอกเพื่อนรักเล่นๆ ก่อนจะเดินมานั่งตรงข้าม
“พี่ชั้นหล่ะ ไปไหนไม่รู้งี่เง่าจริงๆเลย เนี่ยยังไม่มาอีกนัดชั้นเอาไว้เลทไปตั้ง 10 นาที” ดงเฮ มองนาฬิกาอีกรอบ
“ที่รักก็ใจเย็นๆสิวะครับ” ร่างโปร่งว่าก่อนจะยิ้มกวนๆ
“ฮ่าๆๆๆๆๆ เรียกันอย่างงี้ไอ้กาฝากมาได้ยินคงช้ำใจตายเลย” ร่างเล้กเอ่ยขึ้นเงียบๆ
“ไรนะ เอาใหม่ดิ” ร่างโปร่งได้ยินแว่วๆก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย ในมือก็กำลังถือสมุดบันทึก
“ปล่าวๆๆๆๆๆ ช่างมันเหอะ เมื่อไหร่ไอ้เน่ามันจะมาน้า เออนี่ชั้นอาจจะกลับก่อนนะ ก่อนที่ไอ้เก่ากาฝากนั่นจะมาอ่ะ” ดงเฮกอดอก
“เอาอีกแล้วหน้ามุ่ย ไม่ชอบหว่ะ” ร่างเล้กส่ายหน้าก่อนจะเอามือไปตีที่หน้าผากของคยูฮยอนดังแปะ
“เดี๋ยวก็เสย อย่ากวนน่ากำลังใช้สมาธิ” ร่างโปร่งหันมาสนมาสนใจสมุดบันทึกในมือ
“นั่นๆๆๆๆๆ มาแล้วพี่มาแล้ว” ร่างเล็กแหกปากลั่น ถึงจะแหกปากดังแค่ไหนมันก็ไมทำให้คยูฮยอนเงยหน้าข้ามาได้หรอก เพราะสมาธิมันรวมกันอยู่ที่สมุดบันทึกแล้ว
บทสนาทนาของพี่น้องคู่นี้ยังดำเนินไปเรื่อยๆมีคำด่าทอจากดงเฮบ้างเล็กน้อยตามประสาคนตรงเวลา
“ชั้นว่านะ ดงเฮ การฆาตกรรเนี่ยมันต้องฆ่าเพื่อปกปิดอะไรแน่เลย” “แต่ชั้นว่าคนที่ฆ่าอ่ะเลวววว ที่สุด” ร่างโปร่งเอ่ยขึ้นโดนไม่ยอมมองสิ่งรอบข้างเลย
“เลวเหรอ ง้นมั้ง” ดงเฮพยักหน้าก่อนจะหันมาบ่นพี่ชายต่อ
“ชั้นไปก่อนนะ คยูไม่รอไอ้ไก่กาฝากนั่นแล้วไปแหละบายW
“เออบาย ไอ้เตี้ย ฮ่าๆๆๆ”ร่างโปร่งเงยเอ่ยแต่เพื่อนร่างเตี้ยไม่ได้สวนหรอกเพราะว่าพี่ชายของเขาได้ยันและยัดเขาเข้ารถคันหรูไปแล้ว คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นมา สายตาอันจริงจังของเขาก็ประสานกับสายตาคู่หนึ่งที่เหมือนจะมองอยึ่นานแล้ว สายตาคู่คมบาดใจ
“คุณเองที่ชนผม” ร่างโปร่งเอ่ยเงียบๆ ก่อนจะหันหลังไปสนใจสมุดเล่นนั้นต่อ
“คุณเพื่อนดงเฮ เหรอ ผมขอโทษนะที่ชนคุณ ว่าแต่คุณชื่ออะไรเหรอ” ร่างสูงเดินมาแล้วก้มหน้าลงต่ำเพื่อมองสายตาสวยที่ซ่อนอยุ่หลังสมุดเล่มเล็กนั้น
“ผมเอ่อ ชื่อคยูครับ” ร่างโปร่งรู้สึกร้อนที่หน้าแต่ก็ตอบไปตามมารยาท
“งั้นผมไปก่อนนะครับ” ร่างสูงว่าก่อนจะเดินออกไป
ไเดี๋ยวสิคุณชื่ออะไร” ร่างโปร่งละสายตาออกจาสมุดเล็กๆนั้นแล้วเอี้ยวหลังหันไปมองชายร่างสูงใหญ่
“ผมเหรอ ผมชื่อ ชเว ซีวอนครับ” รอยยิ้มละลายใจปรากฏหันจากการแนะนำตัว
“ไปก่อนนะครับ คุณคยูฮยอน” ตามด้วยการโบกมือ เท่ห์จริงๆ
“คะ-ครับ” ร่างโปร่งหลบสายตาก่อนจะดูสมุดนั่นซักพัก
“เออ เรารออะไรว่ะ ไปมั่งดีกว่า” ร่างโปร่งว่าก่อนจะเดินตัวปลิวกลับหอ ดีนะที่จ่าคังบอกว่าไม่ต้องมาแล้ว ไม่งั้นเขาได้เครียดกว่าเก่าแน่ แต่แค่ให้หลักฐานมาก็จะอ้วกแล้ว ไปไขต่อที่ห้องดีกว่า
เมื่อเย็นมากๆ มีร่างๆของชายคนนึงยืนรอที่หน้าตึกเพื่อรอเพื่อนนั่นเองปากก็บ่นหมุบหมิบ เป็นการแช่งเล็กๆ
“ไอ้เพื่อนชั่วแค่ซ้อมเต้นแค่นี้ก็ไม่รอชั้นจะฆ่าแกไอ้ดงเฮ” ชายผู้นั้นคือฮยอกแจนั่นเอง
ความคิดเห็น