คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF]Sign [Kibum & Eunhyuk]
Pair: Kibum & Hyukjae
Author: Naniya
Rate: เวิ่นเว้อไร้สาระ
Note: มึน -_-
Speechless…
“Bubble Bubble Bubble Pop! Bubble Bubble Pop pop! ~ u a a ah ooH a a ahh~”
เสียงเพลงโซโล่ของนักร้องสาวสมาชิกวง4นาที่ที่ดังอยู่ผ่านทางหน้าจอมือถือที่ คิมคิบอม สมาชิกวงบอยแบนด์ชื่อดัง อุตส่าห์หาทางที่จะเข้าชมรายการวิทยุ89.1 cool FM (ทั้งๆที่ตนเองนั้นแทบจะโง่เทคโนโลยีสิ้นดี) ไม่ได้ดึงดูดความสนใจของเขาเท่ากับร่างบางในชุดเสื้อยืดสีดำและหมวกแก๊ปที่อำพรางผมอันสลวยเก๋สีบลอนด์สว่าง ที่ดีดดิ้นไปตามจังหวะเร้าของเพลงดัง (ที่ท่าเต้นฉาวจนโดนแบนการออกอากาศทั้งที่เค้าดูกันไปเป็นสิบรอบแถมมีคลิปลงยูทูป) ผ่านสายตาของเขาไปเมื่อสักครู่ โดยไม่แคร์ว่าตนกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้แคบๆ และกำลังออกอากาศไปทั่วทั้งเกาหลีใต้ (อนึ่ง อาจลามไปถึงคลิปในยูทูปยิบๆย่อยๆที่บรรดาภูติสีน้ำเงินตัวน้อยสามารถจับอิริยาบถทั้งหมดไว้ได้)
ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ ลืมเรื่องที่จะออกไปดื่มเคล้าแสงยามราตรีตามที่ได้นัดไว้ไปเสียสนิท มือหนากดปิดโปรแกรมทั้งหลายทั้งปวงออกก่อนที่จะโยนมันลงบนเตียงนุ่มและทิ้งตัวลงตามติดๆ ก่อนที่จะเหม่อมองดวงจันทร์สีเงินที่ส่องประกายเด่นเป็นสง่า
...ดูท่าทางจะสบายดี...
ปล่อยให้ความเหงาเข้าครอบคลุมจิตใจเสียพักใหญ่ ก่อนที่ร่างสูงจะตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดเข้าโปรแกรมทวิตแคสเตอร์ ก่อนที่จะไล่ดูรายการทวิตเตอร์ที่เขาติดตามอยู่ช้าๆ แล้วสายตาก็สะดุดกับทวิตล่าสุดของพี่ชายร่วมวงที่เขาสนิทที่สุด....
....Good Night !! ELF …!
ตาคมหรี่มองอย่างชั่งใจ พร้อมกับความคิดบางอย่างที่ซับซ้อนในหัวสมอง ก่อนที่จะกดโทรศัพท์คู่ใจอย่างชำนาญ พร้อมๆกับหน้าจอที่เกิดความเปลี่ยนแปลง
….
….
….
นิ้วเรียวที่กำลังกดรีเฟรชหน้าทวิตหยุดชะงัก เป็นเวลานานๆทีที่อีฮยอกแจจะนึกครึ้มอกครึ้มใจเปิดขึ้นมาเพื่อฆ่าเวลาระหว่างทางกลับบ้าน หลังจากที่ตารางงานในวันนี้ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษหลังการจัดรายการวิทยุตามปกติ จึงมีเวลาว่างพอที่จะพักผ่อนมากกว่าปกติ (ซึ่งหาได้ยากยิ่งหลังจากการออกอัลบั้มคัมแบ็ค) แต่ความคิดที่จะกลับหอแล้วนอนหลับอย่างสบายใจนั้นก็ต้องอันตรฐานไป
วันนี้ต้องมีโปรแกรมพิเศษที่ไม่ได้เตรียมล่วงหน้าจนได้
ร่างบางหันไปกระซิบอะไรบางอย่างกับลีดเดอร์ ซึ่งพยักหน้ารับหงึกหงักก่อนที่จะบอกคนขับให้จอดใกล้ๆร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง
เมื่อส่งสัญญาณกับคนขับว่าวันนี้จะกลับไปที่หอเองเสร็จแล้ว รถตู้ของบริษัทก็เคลื่อนที่จากไป มือเรียวจึงหยิบเครื่องมือสื่อสารขึ้นมากดหมายเลขปลายทางแล้วโทรออก ไม่กี่อึดใจก็มีเสียงตอบรับจากปลายสาย เขาจึงรีบบอกจุดประสงค์ของตัวไป
“มารับฉันที่คอนวิเนียนเดิมที่เราชอบมาบ่อยๆด้วย”
…
….
…
…
เมื่อฮยอกแจขึ้นมาบนรถแล้ว ร่างสูงก็ค่อยๆเคลื่อนรถไป ตามถนนในกรุงโซลที่ไม่เคยหลับใหลอย่างช้าๆ ตาคมเหล่มองด้านคนนั่งแล้วหันไปมองถนนโดยไม่พูดอะไร
ในบางครั้ง คิมคิบอมก็ไม่เคยเข้าใจ ฮีฮยอกแจ สักเท่าไหร่
เวลาที่ร่างบางอยู่ต่อหน้ากล้องหรือแฟนคลับมากมาย ก็มักจะยิ้มอย่างร่าเริงให้ทุกคนราวกับว่าโลกนี้ไม่มีอะไรที่น่าเศร้าน่าหดหู่ แต่ครั้งใดที่พวกเขาอยู่กันแค่ในกลุ่มเพื่อนๆร่วมวง ร่างบางก็มักจะเงียบและหมกมุ่นอยู่กับเกม และนานๆครั้งถึงจะมาร่วมวงสนทนากับคนอื่นบ้าง
แต่สิ่งเดียวที่เขาเห็นจากอีกคนเสมอไม่ว่าจะอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย หรือจะอยู่เพียงแค่ลำพัง คือหัวใจที่บริสุทธิ์ และห่วงใยคนรอบข้าง ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม
ความคิดของเขาสะดุดลงแค่นี้ เมื่อจู่ๆมือข้างซ้ายที่ไม่ได้จับพวงมาลัย ถูกอีกคนฉวยไปกอบกุมเอาไว้ ความอบอุ่นจากสัมผัสเล็กๆนั้นแผ่ซ่านไปถึงหัวใจที่กำลังเหนื่อยล้าเบาๆนั้นให้รู้สึกผ่อนคลายลงมาบ้าง
สำหรับเขา....อีฮยอกแจมีอิทธิพลต่อชีวิตอย่างน่าประหลาด แม้ว่าพวกเขานั้นจะพูดคุยกันน้อยนิดเมื่อเทียบกับระยะเวลาที่พวกเขารู้จักกันมานาน แต่การกระทำต่างๆที่พวกเขาร่วมทำมาก็ทำให้ไม่จำเป็นต้องสื่อออกมาเป็นคำพูดใดๆมากมายนัก
...แม้เพียงการกระทำแค่เล็กน้อย ก็สามารถบ่งบอกเรื่องราวร้อยพันในใจระหว่างพวกเขาได้...
…
…
…
…
แม้จะใช้เวลาพอสมควรกว่าที่คิบอมจะขับรถมาถึงหน้าหอพักซูเปอร์จูเนียร์ แต่ก็ไม่นานพอที่จะให้คนทั้งสองมีเวลามากพอที่จะซึมซับบรรยากาศดีๆทั้งหมดเอาไว้ในใจ
...เวลาหมดแล้ว...
มือที่สอดประสานกันอยู่ค่อยๆคลายออกช้าๆ ร่างบางสบสายตาอีกฝ่ายเพียงชั่วครู่ก่อนที่จะหันหลบแทบจะทันทีก่อนที่จะกลั้นใจพูดออกมา
“...รีบๆทำหน้าที่ตรงนั้นให้เสร็จเร็วๆ...”
“...”
“...ฉัน...ไม่สิ ทุกคน...กำลังรอนายอยู่ที่ฝั่งนี้”
“...”
“รีบๆตามมาเร็วๆล่ะ...”
ทันทีที่พูดจบ ฮยอกแจก็รีบเปิดประตูรถแล้วก้าวฉับเข้าไปในอาคารทันที ร่างสูงมองตามอีกฝ่ายจนลับตาแล้วซบหน้าลงกับพวงมาลัยรถแล้วกำมือแน่น
...อยากตามไปใจจะขาดอยู่แล้วล่ะ...ทุกคน...
...
...
ทันทีที่พ้นจากสายตาของร่างสูงแล้ว ร่างบางก็ทรุดลงนั่งอย่างหมดแรงพลางกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดรอดออกมา มือเรียวพยายามปาดหยาดน้ำตาออกจากใบหน้า แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่กระทำจะไม่มีผลอันใดเลยเมื่อน้ำตาเจ้ากรรมนั้นมันไม่หยุดไหลง่ายๆ
...ถึงอยากจะรั้งเอาไว้ แต่เมื่ออีกฝ่ายเลือกทางเดินไปแล้ว แม้แต่เขา ก็ต้องเคารพการตัดสินใจ...
...และทำได้เพียงแค่เชื่อใจเท่านั้น...
.........
Naniya talks:
ไม่มีอะไรจะพูดค่ะ กะแต่งฮา แต่ดันลงดราม่ามาซะหมดแม็กเลย....
ความคิดเห็น