เรียวจัก

ลำดับตอนที่ #1 : ชีวิตใหม่ในครายด์แดทซ์

\"ถ้าเรามีความรู้สึกดี ๆ ให้กับใครสักคนหนึ่ง   เราก็ควรจะบอกเขาไป   ถึงแม้คำตอบอาจไม่เป็นอย่างที่เราหวัง   แต่ก็ยังดีกว่าต้องเสียใจที่เราไม่มีโอกาสได้บอกเขาอีกเลย \"

“ ถ้าเรามีความรู้สึกดี ๆ ให้กับใครสักคนหนึ่ง  เราก็ควรจะบอกเขาไป  ถึงแม้คำตอบอาจไม่เป็นอย่างที่เราหวัง  แต่ก็ยังดีกว่าต้องเสียใจที่เราไม่มีโอกาสได้บอกเขาอีกเลย ”

    “มานั่งอยู่ตรงนี้นี่เอง   แม่ตามหาเซี๊ยะทั่ว   เก็บของเสร็จยัง..ช่อม่วง  รถจะมารับแล้วนะ”

    “เสร็จแล้วค่ะแม่”

    “แล้วนั่นอ่านอะไรอยู่หนะ”

    “อ๋อ ! เรียวจัก หนูว่าจะเอามันไปด้วยค่ะ”

    “...รีบ ๆ หน่อยละกัน  งั๊น..เดี๋ยวแม่จะไปเตรียมอาหารว่างให้ลูกไว้ทานบนรถนะ”.............ปังงงงงงงง...



    สวัดดีค่ะคุณผู้อ่านวันนี้คงเป็นครั้งแรกสินะที่เราได้มาเจอกันในเรียวจัก  ขอแนะนำตัวก่อนเลยละกัน  ชั้น..ช่อม่วง..ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ  หวังว่าเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปนะ  ถ้าอยากรู้จักชั้นและเพื่อน ๆ ของชั้นมากขึ้น  เอ๊..อออ...ทำไงดีหละ....มาเจอกันเหรอ...!..ฮิฮิ..^_^  จะเสียเวลา  ชักช้ากันอยู่ทำไม  มาพบกับเรื่องราวที่สนุกและน่ารักกุ๊กกิ๊กที่สุดแห่งปี  ที่ทุกท่านจะวางไม่ลง..( คิดไปเองรึปล่าวเนี่ย..)  ไปพิสูจน์กันดีกว่า.........



….BEGIN..5…4…3…2…1…



    พูดกันตั้งนาน.^_^   ทุกท่านคงสงสัยกันแล้วใช่มั๊ยคะว่าเรียวจักคืออะไร ?

...จะบอกไงดีหละ...  จะว่าเป็นไดอารี่  ก็คงจะไม่ใช่สิ  เพราะมันพร้อมที่จะให้ทุกคนอ่านมัน  พร้อมที่จะให้กำลังใจ  และพร้อมที่จะเป็นที่ปรึกษาในเรื่องของหัวใจของใครหลาย ๆ คน.......เอาเป็นว่า  มันเป็นสมุดบันทึกความทรงจำดีกว่านะ(พร่ำอยู่ตั้งนาน  เป็นแค่นี้เองเหรอ^^^)  แต่ถ้าเป็นแค่นั้นมันก็ไม่สนุกหนะสิ....

    .....ปิ๊น..ปิ๊นนนนนน......ปิ๊น..ปิ๊นนนนนน..

    “แม่คะ   แต่หนู....หนูไม่อยากไปเลย”

    วันนี้เป็นครั้งแรกที่ช่อม่วงต้องจากบ้านไปเรียนที่เชียงใหม่  ทั้ง ๆ ที่เธอไม่เคยคิดที่จะไปที่นั่นเลย  เพราะเธอเป็นคนแพ้อากาศหนาว  มันคงแย่มาก  แต่ทำไงได้หละ  เพราะเธอดันไปมีเรื่องกับลูกเจ้าของโรงเรียน  ในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องนี่หน่า  เรื่องอะไร

หนะเหรอ^^^  ก็เรื่องที่เธอเป็นขวัญใจรุ่นพี่และเพื่อน ๆ เกินหน้าเกินตา   จะว่าไปเธอก็ไม่ใช่คนสวยมากนะ  แต่เธอเป็นคนน่ารัก  มีเสน่ห์  และเป็นเรื่องแปลกที่เธอไม่เคยเลือกคบใครเป็นแฟนเลยสักคน  จนทำให้เธอถูกรังแกสารพัดจากเพื่อนผู้หญิงที่ทนดูใครเด่นกว่าตัวเองไม่ได้   ..ทุกวันแม่ทนเห็นเธอกลับมาบ้านในสภาพที่ถูกรังแก  เสื้อสกปรกมอมแมม  ผมยุ่งเหยิง  แต่เธอไม่เคยร้องไห้  ให้ใครเห็นเลยสักครั้ง  ช่อม่วงต้องทนกับสภาพเช่นนี้  จนครบ 1 เทอม และในที่สุดพ่อกับแม่ก็ได้ตัดสินใจให้เธอไปเรียนต่อ ม. 4 เทอม 2 ที่โรงเรียนชื่อดังในเชียงใหม่  ซึ่งเป็นโรงเรียนเพื่อนของพ่อช่อม่วง  และเป็นโรงเรียนประจำด้วย    

    “อย่าขี้แงสิ..เดี๋ยวแม่เปลี่ยนใจไม่ให้ไปเซี๊ยะหรอก”

    “แต่.....หนู…”

    “แล้วแม่จะไปเยี่ยมบ่อย ๆ...ขึ้นรถเถอะอย่าให้เค้าต้องคอยนาน”

    

รถเริ่มเคลื่อนตัวไปอย่างช้า ๆ ช่อม่วงหันกลับไปมองแม่พร้อมกับโบกมือให้กันจนสุดสายตา  รถเลี้ยวโค้งผ่านต้นไม้หนาทึบ  เธอจึงละสายตาหันกลับมานั่งตรงที่นั่งตามเดิม  เธอหันมองข้างทางไปตลอดจนที่สุดในที่สุดพระอาทิตย์ก็ลับขอบฟ้า

เธอจึงเผลอหลับไป  





    ท้องฟ้าแห่งเช้าวันใหม่กำลังคืบคลานเข้ามา  วันนี้ที่เชียงใหม่อากาศเย็นสบาย ท้องฟ้าปลอดโปร่ง  แสงแดดส่องผ่านเข้ามาเบื้องหลังกระจกรถ  ทิ่มแทงสายตาของช่อม่วง  เธอตื่นขึ้นโดยไม่รู้ว่าเธอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่  และก็ไม่รู้ด้วยว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว  เธอก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือบอกเวลา  7.30  นาฬิกาแล้ว  เธอจึงหันไปถามคนขับรถเป็นครั้งแรก  หลังจากที่ไม่ได้คุยกันเลยมาตลอดทั้งคืน

    “ขอโทษนะคะคุณลุง  ไม่ทราบว่าที่นี่ที่ไหนเหรอคะ”

    คนขับรถทำเสียงกระแอมเบา ๆ แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงแหบ ๆ หลังจากที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืน   “ตอนนี้เรามาถึงเชียงใหม่กันแล้ว  และอีกไม่นานก็ถึงโรงเรียนแล้วหละ”

    “นี่เหรอเชียงใหม่  ทำไมบ้านเมืองถึงเงียบอย่างนี้”  ช่อม่วงพูดกับตัวเองเบา ๆ

    “ปกติก็ไม่เงียบอย่างนี้หรอก  แต่วันนี้เป็นวันอาทิตย์  ร้านค้าต่างก็ปิดกันหมด  คนส่วนใหญ่ก็จะพักผ่อนอยู่ที่บ้าน”  ลุงคนขับรถตอบกลับมา

เพียงไม่กี่นาทีรถก็เลียวเข้าประตูรั้วโรงเรียน  ที่ด้านบนมีป้ายหินอ่อนสีดำขนาดใหญ่เขียนด้วยตัวอักษรสีทองว่า   “CRIDATCE  HIGH  SCHOOL”  ในขณะที่ช่อม่วงกำลังตื่นตะลึงอยู่กับความสวยและใหญ่โตของโรงเรียนใหม่  รถก็ขึ้นมาจอดหน้าตึกตึกหนึ่งของโรงเรียน  ช่อม่วงหยิกระเป๋าและก้าวเท้าลงจากรถ  

“ลุงคะ..ขอบคูณค่ะ  อื่ม !หอพักนักเรียนหญิงไปทางไหนคะ”

“อ๋อ! คงไม่เคยมาหนะสิ  เดี๋ยวเดินตรงไป  เห็นทางแยกด้านหน้าเลี้ยวขวา  เดินลัดสนามบาสไปก็ถึงแล้ว”

    วันนี้โรงเรียนเงียบสนิท  ไม่มีนักเรียนเดินเพ่นพ่านอยู่เลย  ช่อม่วงถือกระเป๋าหนักอึ้งเดินสาวเท้าอย่างเร็วเพราะเธอหิวมากแล้ว  เมื่อเธอเดินมาถึงโค้งทางแยกติดกับสนามบาส  ก็มีนักเรียนชาย 4 คนเล่นบาสกันอยู่  เมื่อพวกเขาเห็นเธอก็หยุดคุยกัน

    “เฮ่ย !  ยายเฉิ่มนั่น  ใช่เด็กใหม่ที่เค้าว่าพ่อนายให้คนรถไปรับมาจากต่างจังหวัดใช่มั๊ยวะ”

    “คงจะใช่หวะ”

    “แต่ชั้นว่าน่ารักดีนะเว่ย  รู้สึกว่าจะมาเรียนห้องเราด้วย”

    “ก็งั๊น ๆ แหละ...แต่ในฐานะเพื่อนใหม่เราก็ต้องต้อนรับกันหน่อยแล้ว”