หนุ่มฮอตป่วนหัวใจยัยจอมซ่า

ลำดับตอนที่ #5 : ความจริง...ใครบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงธรรมดา

ผ่านไป 2 วันหลังการทำสัญญาระหว่างฉันกับนายซันผ่านไปได้ด้วยดี ฉันว่าสายลับที่พ่อนายซันส่งมาคงจะเอียน(เจียนตาย)แล้วมั้ง หุหุ

"ทานนี่หน่อยสิค๊า~ ดาลิ้งค์~ อะ~ อั๊มม~" แหวะ!อ๊วก!(อ๊วกกกกกก! แป้งอ๊วกตั้งแต่คิดไอ้คำๆนี้ขึ้นมาแล้วค่ะ) ไม่รู้เหมือนกันว่าว่าไอ้ท่านผู้เขียนเขียนให้ฉันพูดแบบนี้กับนายซันได้อย่างไร(มีเคืองนะเนี่ย=_=...แกอย่างตายตอนจบรึไงย่ะ!)

นึกแล้วก็ขำมั๊กๆเลยล่ะ ก๊ากๆ(บ้า) เมื่อวานนายซันเล่าให้ฉันฟังว่า พอกลับไปถึงบ้านสายลับของพ่อเขาก็มีอาการ...แบบว่า...อยู่ๆก็ขนลุกแล้วก็อ้วกออกมาเป็นเลือดแล้วตายคาโต๊ะกินข้าวเท่านั้น เว่อร์ไปค่ะ พวกนั้นก็แค่กินข้าวไม่ลงเท่านั้นเองแหละ แต่กินไม่ลงไปหลายวันเลยอ่ะ หุหุ พวกนายยังเป็นน้อยกว่าฉันนิดนึงนะย่ะ ไม่อยากจะบรรยายอ่ะ มันบอกไม่ถูก

"ไอ้แป้น! แกเป็นอะไรไปว่ะทำหน้าอย่างกับอมขี้ไว้ในปากแหนะ" นี่คือบทที่เพื่อนๆในห้องถามฉัน ทุกคนพูดแบบนี้เหมือนกันเปี๊ยบเลยอ่ะ(พวกเธอนัดกันถามรึเปล่าเนี่ย?) ฉันคิดถูกรึเปล่าที่ไปยอมทำสัญญาบ้าบออะไรนั่น เพียงเพราะสงสารนายซัน...เท่านั้นเอง

ระหว่างที่ฉันกำลังเดินกลับบ้าน วันนี้ฉันหลุดจากนายซันเพราะซันมีซ้อมบาสฯส่วนโอก็กลับไปก่อนแล้ว มันบอกว่าไม่อยากเรียนกับเจ๊โชฯ ก็เลยโดดเรียนและยื้มจักรยานคู่ชีพฉันไปด้วย ฉันก็ไม่ได้ว่าน้องเพราะคิดแต่เรื่องของตัวเอง(เรื่องของฉันสำคัญกว่าย่ะ)เชอะ!

ว้าบบบบ~! ฉันเสียวสันหลังวาบๆขึ้นมอง เหมือนมีไรผิดสังเกตแฮะ ฉันหันซ้าย ชะแว้บ!
หันขวา ชะแว้บ! หันหน้าหันหลัง ชะแว้บ!ๆ มันก็ไม่มีอะไรนี่นา ฉันเดินต่อไปจนถึงปากซอยหน้าบ้านฉัน ช่วงนั้นก็เย็นมากแล้ว ทำให้วอยบ้านแนไม่มีคนมากนัก...ไม่สิไม่มีคนเลยต่างหากล่ะ
ชะว้าบ! ลางสังหอน บรู๊ว~ ของฉันบอกว่า มีคนซุ้มดูฉันอยู่ที่พุ่มไม้นั่น หรือว่ามันจะเป็น...โอ๊ย! ไม่อยากบอกง่ะ แค่คิดก็เสียวเเล้วยังต้องมาเขียนให้อ่านอีกเรอะ บรึย~ ฉันพยายามเร่งฝีเท้าให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ อีกนิดเดียวก็จะถึงบ้านฉันแล้ว ทำไมเหนื่อยอย่างนี้นะ อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงบ้านฉันแล้ว ย้ากกกก ~

ฉันว่าฉันคงวิ่งเร็วไป ตัวฉันถึงกับลอยขึ้นจากพื้นแต่ ฉันว่ามันลอยสูงจนเว่อร์แล้วนะ เมื่อไหร่ฉันจะตกลงสู่พื้นโลกสักทีเนี่ย?

" จะไปไหนยัยตัวแสบ...มากับฉันซะดีๆ หึหึ" เสียงทุ้มนุ่มลึกชวนสยดสยองดังออกมาจากด้านหลังของฉัน ฉันหันกลับไปปะทะกับบุคคลข้างหลังทันที แล้วทำหน้าอย่างเอาเรื่อง

"นายหนอยใบชาปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ!"ฉันตวาดใส่นายหัวสีชา ซึ่งก็คือนายหล่อ3 นั่นเอง นายหนอนใบชาไม่พูดอะไร เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แล้วลากฉันเข้าไปในซอกหลีบของตึก
"นายพาฉันมาที่นี่ทำไม!"ฉันตวาดใส่นายหัวสีชาอีกครั้งหนึ่ง แต่ผลที่ได้รับกลับมาคือความเงียบ แถมถีบฉันเข้าไปในซอกที่ลึกขึ้นอีก มันถีบฉันจริงๆนะคะ ฉันไม่อยากมาตราประทับเป็นรูปรองเท้าบนกระโปรงนักเรียนนะย่ะ

"กล้าดียังไงมาถีบฉัน!"
"ก็กล้าไง" แมร่ง~ กวนชิบ! นายหนอนใบชาตอบหน้าตาย เขาพาฉันมาหยุดอยู่ที่กองขยะกองหนึ่ง กลิ่นอภิบรมโคตรมหึมาแห่งความเหม็นเลยอ่ะ ข้างๆมีท่อนไม่เก่าๆวางอยู่ สงสัยคงเป็นแหล่งกบดานของพวกอันธพาลมั้ง

"มาแล้วหรอเรย์...ได้ตัวการยัง!" ชายหนุ่มในชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกับฉัน เข้ามาทักนายหนอยใบชา นี่ก็อีกคน คนบ้าอะไรฟะย้อมสีผมเป็นสีฟ้า

"อืม...เอายัยนี่ไปให้เรดดิ"นายหนอนใบชาตอบ(ถึงรู้ชื่อแล้วแต่ฉันก็ไม่ยอมเรียกนายว่า เรย์หรอกย่ะ) แล้วผลักฉันเข้าไปหานายฟ้าทันที(ขอเวลาคิดฉายาก่อน)

"มั่นใจแล้วหรอ ว่ายัยนี่เป็นคนที่ซ้อมพวกเราอ่ะ=0="นายหัวฟ้าทำหน้าไม่เชื่อ
"เออ"
คำตอบสั้นๆพอได้ใจความของนายหนอยใบชา ทำเอานายฟ้าแทบลมจับ เขาไม่เคยคิดวเลยว่าผู้หญิงตัวเล็กๆน่าตาน่ารักคนนี้จะมีเรี่ยวแรงล้มคนเป็นสิบ ของเรดได้ ตอนที่เรย์เล่าให้เขาฟังเขานึกว่าผู้หญิงคนนั้นต้องอ้วนเป็นหมูแน่ๆ แต่พอได้เห็นตัวจริงแล้ว...นี่มันยอดมนุษย์ชัดๆ เขาพาเธอมาหาเรดที่ซุ้มบัญชาการ(แค่ใต้ต้นไม้เก่าๆเท่านั้นเอง)

ข้างหน้าฉันมีลังไม้และกล่องกระดาษต่างๆวางซ้อนๆกัน บนยอดของกองกล่องพวกนั้นมีเก้าอี้สีเหลืองตัวหนึ่งวางอยู่ เรดนั่งอยู่บนเก้าอี้สีเหลืองอ่อยนั่น...สูงชะมัด ฉันว่าเก้าอี้ที่เรดนั่งมันไม่เหมาะกับเขาเลย มันเหมาะสำหรับเด็กประมาณ 5-6 ขวบเสียมากกว่า ทางด้านขวาของเรดมีผู้ชายท่าทางอย่างกับคุณชาย แมร่ง~แต่งตัวเนี้ยบทุกอย่าง ดูยังไงก็ไม่เข้ากับพวกอันธพาลพวกนี่เลย! ส่วนทางด้านซ้ายของเรด มีหมาอีกหนึ่งตัว เอ้ย! ไม่ใช่ๆพี่เค้าเป็นคนค่ะ แต่มีขนาดกะทัดรัดมากกก นึกว่าเป็นหมา แถมยังเสือกกระแดะไปย้อมสีผมเป็นสีขาวอีก ไม่เข้ากับหน้าตาพี่แกเลย!

ตุบ ~เรดกระโดดลงมาจากกองไม้ที่สูงชันนั่น มันโดดลงมาได้ไงเนี่ย สูงจะตายชัก! แล้วเดินตรงมาหาฉัน
"เธอ!สิ่งที่เธอทำกับลูกน้องฉันเมื่อวานฉันจะเอาคืนให้สาสมเลยที้ดียว!" อ๊ากกกกก นายกล้าตะคอกใส่ฉันรึ ไอ้บ้า ก็พวกแกเล่นมาลังแกฉันก่อนทำไมล่ะ นายเรนเดินเข้ามาใกล้ฉันอีก
"กาย!เอาไอ้นั่นมา..."อ๊ากกกกก ไอ้นั่นมันคืออะไร...ฮือๆๆ โฮ้ววววว ฉันยังไม่อยากตายตอนนี้นะ...ฮือ...ฉันยังไม่ได้แต่งงานเลยง่ะ?
ไอ้หนุ่มมาดผู้ดีกระโดดลงมาจากกองลังไม้ มีเซนิดๆนะ แล้วเดินตรงมาหาเรด กรี๊ดดดดด เห็นใกล้ๆแบบนี้แล้วโค-ตะ-ระ-เท่ !!เลยอ่ะ

กายยื่นกระดาษA4พร้อมกับปากกาให้ฉัน..?"เธอช่วยกรอกประวัติส่วนตัวของเธอซะ" กายพูดกับฉัน~ กรี๊ดดดดด เสียงโครตหล่อเลยอ่ะ

">W<"(ส่ายหน้า)

"-_-เขียนดิ"

">W<"(ส่ายหน้า)

"บอกให้เขียนไงเล่าเดี๋ยวบัดเตะไส้แตก ~"อ๊ากกกกก หล่อก็หล่อ เท่ก็เท่ แต่ทำไมพูดโครต(ไม่)เพราะเลยว่ะ! มีอย่างที่ไหนพูดกับผู้กญิงว่าเดี๋ยวปั๊ดเตะไส้แตก! ไอ้คนไม่มีมารยาท!

ฉันกรอกประวัติส่วนตัวแบบมั่วๆไปให้ ใครจะไปกรอกประวัติบ้าๆนั่น แบบจริงๆล่ะย่ะ ประวัติส่วนตัวอะไรมีถามว่า ชอบอะไรไม่ชอบอะไร และที่สำคัญ! มันดันเสือกถามวันมรณะของฉันอีก ใครเป็นคนพิมพ์ประวัตินี้ฟะ ถามโค-ตะ-ระ-ละเอียดชิบเลย อย่าให้เจอนะ แม่จะเตะให้ผิดเพศเลยคอยดู!

ตุบ! ฟุบๆๆๆๆ ฟุป! พี่เตี้ยกระโดดลงมาจากกองลังไม้ พอถึงพื้นปุ๊ป พี่แกก็กลิ้งคลุกๆๆเป็นทุเรียนราคาถูก-_-; เตี้ยแล้วไม่เจียมนี่หว่า ฮ่ะๆๆ

"ชื่อ นราทิพย์ นามสกุล XXX ที่อยู่ 365/985 หมู่บ้าน สุขสว่าง เบอร์ 02369XXXX,086559XXXX " พี่เตี้ยอ่านรายละเอียดที่ฉันกรอกลงไปให้ฟัง ทุกคนในแก๊งแมงมุมแดงเงียบสนิทเหมือนจะตั้งใจฟังพี่เตี้ยพูด ฟังไปเลย ถึงยังไงข้อมูลทั้งหมดมันก็แค่ออกมาจากจินตนาการของฉันเท่านั้นเอง

" ชอบสีชมพู(เน้น) ไม่ชอบสี..?..ชมพู...ยังไงกันแน่วะเนี่ย"พี่เตี้ยแอบเคืองนิดๆ

"อุปนิสัย ขี้งอน ขี้น้อยใจ และรักเด็ก"

"อ้วก !!~"อ่านะ...ทำไมพร้อมใจกันอ๊วกออกมาอย่างนั้นเล่า! ฉันรักเด็กจริงๆน้า จริงจริ๊ง เชื่อซะทีสิคะ

"งานอดิเรก เตะหมาเล่นไปวันๆ ก๊ากกกกกก"อะไรกัน พวกนี้เส้นตื้นชะมัดเลยอ่ะ

พอพี่บิ้กอ่านประวัติแบบมั่วๆของฉันเสร็จงงล่ะสิว่าใคร ก็ไอ้พี่เตี้ยหมาตื่นนั่นไง! ชื่อไม่เหมาะสมกับตัวเลยอ่ะ พี่แกก็ปีนขึ้นไปบนลังไม้ใบหนึ่ง ที่เตี้ยที่สุด แล่วก็ยืนเต๊ะท่าอย่างกับนายแบบ มันจะขึ้นไปหาอะไรของมันว่ะ เรดเดินเข้ามาจับไหล่ฉันแล้ว บีบมันแรงๆทีนึง ซี้ดดดดด เจ็บอ่า

"ต่อไปนี้เธอจะต้องมาเป็นพวกเรา และทำตามที่พวกเราสั่งเท่านั้น!" พูดจบแก๊งแมงมุมดำก็หายไปราวกับสายฟ้าเเรบ(เว่อร์) ฉันได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ชีวิตฉันจะเป็นยังไงต่อไป โปรดติดตามค่ะ!