หนุ่มฮอตป่วนหัวใจยัยจอมซ่า

ลำดับตอนที่ #4 : สัญญา?

ฤดูหนาวเริ่มย่างกายเข้ามา ณ สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง เด็กๆวิ่งเล่นกันอย่างมีความสุข ทำให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงม้าหินอ่อนมีความสุขไปด้วย เธอคลียิ้มออกมาเบาๆราวกับกำลังนึกเรื่งเก่าๆที่ผ่านมาของเธอ กลีบของดอกซากุระร่วงลงมาตรงหน้าหญิงสาว หญิงสาวยื่นมือไปรับดอกซากุระ ทีร่วงลงมาดวงตาของเธอสุขไสวราวกับกำลังได้พบกับสิ่งที่มีค่าที่สุด ฉับพลันท้องฟ้าก็กับมืดคลึ้ม ภาพเด็กๆที่เคยวิ่งอย่างมีความสุขค่อยๆเลือนหายไป ดอกซากุระบนมือของเธอได้กลายเป็นเลือดสีแดงสดของใคดสักคน ท้องฟ้าเริ่มส่งเสียงร้องคำรามอย่างน่ากลัว ตุบ!ตุบ! เหมือนภาพทุกอย่างหายไปอย่างหมดสิ้นด้วยเสียงอันน่าสงสัย

เสียงของเเข็งบางอย่างกระทบกับตัวฉันเสียงดัง นี่ฉันหลับไปนานเท่าไหร่แล้วเนี่ย?

"นี่ยัยซ่า เมื่อไหร่จะตื่นสักทีอ่ะ!"เสียงชายหนุ่มร้องเรียกฉันเบาๆ เสียงนั่นทำให้ฉันรู้สึกสยิวกิ้วยังไงไม่รุ

"..."ไม่คำตอบรับจากปากของฉัน ฉันพยายามนึกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย ปิ้งป่อง! คิดออกแล้ว ฉันเป็นลมไปนี่เอง

ฉันยิ้มชื่นชมตัวเองที่สามารถต่อกรกับแก๊งอันธพาลนั้นได้ นี่แหละผู้หญิงยุคไซเบอร์ หุหุ ไม่นานมารผจญที่นั่งอยู่ข้างๆก็เอาหมอนทุบที่ตัวฉันแรงๆ พลางส่งเสียงดัง

"เฮ้ย!นี่เธอหลับนานจนสติฟั่นเฟื่อนแล้วหรอ ยิ้มคนเดียวอยู่ได้!"

"..."

"ยัง...ยังยิ้มอยู่อีก เธอนี่บ้าไปแล้วแน่ๆ"

"นี่! นายซัน...ฉันจะยิ้มมันก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับนายสักหน่อย โปรดอย่าขัดอารมณ์สิ!"

"นี่...ฉันอุตส่าช่วยเธอออกมาจากไอ้พวกอันธพาลพวกนั้นนะ!!"ชายหนุ่มแกล้งทำแก้มป่อง คิดว่าฉันไม่รู้หรือนายซัน ต้องการให้ฉันง้อนายใช่มั๊ย หึหึ

"ฉันมีของขอบใจจะให้นายด้วยนะย่ะ!"

"จริงอ่ะ!แสดงว่าเธอมีใจให้ฉันแล้วใช่ป่าว หุหุ ขอเป็นจุ๊บๆได้มั๊ย...ป๊าบ ~" ฝ่ามือของฉันกระทบที่หัวของนายซันทีนึง ทำเอานายนั่นหงายหลังไปเลย หุหุ สุขใจจังได้ตบหัวคน

"มีใจบ้านนายสิ! ของตอบแทนของฉันก็คือ...ฉันจะเลี้ยงข้าวนายมื้อเที่ยงต่างหาก!
-_-//"แค่มื้อเที่ยงนี้เอง โปรโหมดสักหน่อย อิอิ "นายจะกินเท่าไหร่ก็ได้ไม่อั้น!" นายจะกินได้เท่าไหร่กัน! ว่าแต่ว่าฉันเหมือนมีคนมองเราอยู่นะ



++ ที่โรงอาหาร ++

ฉันปลีกตัวจากมะนาว น้อยหน่าและองุ่น โดยการบอกพวกนั้นว่าติดงานนิดหน่อย มะนาวบ่นฉันเล็กน้อยแล้วปล่อยฉันออกมาแต่โดยดี ฉันรีบแจ้นมาโรงอาหารที่ที่ฉันนัดใครบางคนเอาไว้ นายซันเดินมาที่โรงอาหารอย่างนวยนาถ ลมเย็นๆกระทบเข้าทีใบหน้าของเขา ผมที่ยาวประบ่าส่อลายคลาสโนว่านิดๆ ถูกพัดปลิวเหลือแต่หัวโล้นๆไสปิ้งของใครคนหนึ่ง อะจ๊าก ฉันมองคนผิดค่ะ นายซันอย่ในวงล้อมของพวกสาวๆต่างหาก พึ่งรู้ว่านายนี่ป๊อปไม่เบานะ นายซันเดินเข้ามาหาฉันทำเอาสาวๆรอบๆเขาแทบกรี๊ด!!

"ฉันว่า กินตรงนี้คงไม่สะดวกมั๊ง"

"อืม งั้นเราไปกินที่อื่นกันเเถอะ" นายซันพาฉันออกไปกินที่นอกโรงเรียน แต่เอ๊ะ! มันฟังแปลกๆแฮะ เรามาหยุดยืนที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียนโดยที่ลุงยามไม่รู้(ก็ลุงแกหลับน้ำลายยืดเลย)

"นี่!นายจะพาฉันไปไหนย่ะ!"ฉันตะโกนใส่หน้าเขา

"ก็...ไปกินข้าวไง เธอจะตะโกนทำไมเนี่ยเดี๋ยวลุงยามก็ตื่นหลอก"ซันพูด ขณะที่เรากำลังขึ้นรถเมล์

"นายพูดดีดีเป็นด้วยเป็นด้วยหรอเนี่ย"ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆบนรถเมล์มีที่นั่งว่างพอดี เราเลยไม่ต้องยืน นายซันให้ฉันเข้าไปนั่งที่ริมหน้าต่าง เขาก็สุภาพบุรุษดีนี่

"ขอบ...คุณมากนะ ที่...เธอช่วยฉันไว้"นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันพูดขอบคุณผู้ชาย นอกจากพ่อ มันเลยดูยากลำบากนิดนึงสำหรับฉัน

"ไม่เป็นไร แค่...เอ่อฉันผ่านไปทางนั้นพอดีน่ะ เฮ้ย!ฉันหลับก่อนนะพอถึงอู่รถแล้วบอกด้วย คร๊อก __ __ooOZ"ชายหนุ่มตอบปัดๆแล้วหลับตาลงอย่างรวดเร็ว ฉันพอเข้าใจเธอนะ ก็ฉันเห็นหญิงชราคนหนึ่งขึ้นมาบนรถน่ะสิ เฮ้อ~

รถเมล์จอดที่อู่แล้ว ฉันจึงปลุกให้นายซันตื่น ยี้~น้ำลายไหลด้วยอ่ะ เราเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าร้านเบเกอร์รี่แห่งหนึ่ง ดูท่าคงจะแพงหูฉีกแน่ๆ ฉันและซันนั่งลงที่โต๊ะตัวริมหน้าต่าง มุมนั้นเป็นมุมที่ส่วนตัวที่สุดภายในร้าน ฉันค่อยๆพลิกดูเมนูอย่างช้าๆ

"เอาช็อคโกแลตมูสกับเค้กสตอเบอร์รี่ครับ"นายซันสั่งพนักงานเสริฟ แล้วปิดเมนูเสียงดัง

"นี่!ฉันเกลียดสตอเบอร์รี่ย่ะ!" ยี้~สตอเบอร์รี่เปรี้ยวจะตาย

"เงียบน่า"ซันตอบเสียงรำคาญๆ สักพักพนักงานเสริฟก็นำอาหารที่สั่งมาวางไว้บนโต๊ะ ไม่มีใครพูดอะไรอีก เนื่องจากแต่ละคนกำลังมีอาหารคาอยู่เต็มปาก ก็ร้านนี้อาหารอร่อยจริงๆนี่ พอซันกินเสร็จก็เรอออกมาเสียงดัง

"นี่ เรอเบาๆหน่อยก็ได้ย่ะ!!"

"น้อง!เก็บตัง!"นายซันตะโกนเรียกพนักวานมาเช็คบิล ฉันแอบเปิดกระเป๋าตังดู โชคยังเข้าข้างฉันเหลือเงินให้ฉันเอากลับบ้าน ตั้ง 20 บาทแหนะ เราออกจากร้านไปได้พักหนึ่ง เราเดินเที่ยวห้างเล็กน้อย ตากแอร์เย็นๆเล่น หุหุ

"ขอบคุณนะที่สร้างหนังให้ฉัน"นายซันพูดขึ้นมาลอยๆ พลางมองคนพูดอย่างงงๆ

"หนังอะไรอ่ะ"เท่าที่จำได้ ฉันเพิ่งมาโรงเรียนได้ไม่ถึงอาทิตย์นะ แล้วฉันจะไปสร้างหนังให้นายได้ไงเนี่ย

"ก็ที่เธอมากับฉันตามจริงแล้ว ฉันวางแผนไว้ ทั้งยอมพูดดีกับเธออ่ะนั่นแหละคือแผนฉัน" นี่มันอะไรกันเนี่ย

"เธอรู้สึกมั๊ยว่าเหมือนมีคนมองพวกเราอยู่ นั่นแหละบอดิการ์ดของพ่อฉัน เขาทำตามที่พ่อสั่ง เอาเป็นว่าฉันขอโทษแล้วกันนะ" หา?นี่พวกเราโดนนายบอดิการ์ดของนายจ้องมองอยู่หรอเนี่ย

"..."

"พ่อจะให้ฉันมั้น แต่ฉันดันไปโกหกพ่อว่าฉันมีแฟนแล้ว...ฉันอยากมั่นกับคนที่ฉันรัก เธอต้องช่วยฉันนะ"ซันกล่าว แววตาเสร้าสร้อยของนายซันทำให้ฉันใจอ่อนอย่างช่วยไม่ได้ แม้ว่าซันจะเป็นศัตรูกับฉันก็เถอะ

"ก็ได้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ"

"อะไรอ่ะ"ซันถามอย่างสงสัย เรื่องไรจะบอกล่ะ

"เอาเป็นว่า...พอถึงเวลาเดี๋ยวฉันบอกแล้วกัน"ฉันกล่าวยิ้มๆอย่างมีเลศนัย

"อืม...ดังนั้นเราต้องทำสัญญากันนะ"

"สัญญา?"

"ถ้าใครผิดสัญญาจะต้องปรนนิบัติคนๆนั้นไปตลอดชีวิต"ซันกล่าวยิ้มๆ

สัญญาไรอ่ะเนี่ย เอาเป็นว่าคงไม่ใช่สัญญาเหมือนที่นิยายเรื่องหนึ่งที่ฉันแสนเกลียดนะ ที่พระเอกกับนางเอกทำสัญญากัน แล้วพอตอนจบก็ต้องมารักกันอ่ะ