หนุ่มฮอตป่วนหัวใจยัยจอมซ่า

ลำดับตอนที่ #3 : การกลับมาของซากุระ ราชินีแห่งสายเลือด

'ยัยแป้น หน้าเหมือนลิงๆ มีข้อความจ้า...'

ใครขยันส่งข้อความมาตอนนี้ฟะ ฉันดูนาฬิกาเรืองแสงที่ตั้งอยู่บนหัวเตียง โอ้มายก๊อต ~ ใครมันบังอาจมาส่งข้อความมาตอนตีสามว่ะ อย่าให้รู้น่ะแม่จะตื้บให้ตายคาเท้าเลย

'นอนหลับฝันดีนะลูก เดี๋ยวพ่อจะกลับบ้านในอาทิตย์หน้า'

เอ่อ...ไอ้ที่พูดว่าแม่จะตื้บให้ตายคาเท้าเลย ขอเป็นโมฆะนะค่ะ พ่อฉันที่ไปดูงานที่อเมริกาส่งข้อความมาบอกค่ะ พ่อก็เป็นห่วงเราเหมือนกันนะนี่ หุหุ ไปตั้งเดือนกว่าแล้วพึ่งจะส่งข้อความมาหา แต่พ่อค่ะ!! พ่อไม่รู้จักบวกลบคูณหารเวลาหรือค่ะ ก็รู้ๆกันอยู่ว่า เวลาที่เมืองไทยกับอเมริกาน่ะ มันต่างกัน

พอบ่นเสร็จฉันก็กลับไปหลับสู่ห้วงนิทราได้เหมือนเดิม นี่เเหละความสุขที่แท้จริง เอิ๊กๆ

จึ๊ก! จึ๊ก!
"งืมๆ"

จึ๊ก!! จึ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
"งืมๆงำ ซี้ด อย่ามายุ่งงงงง คนจานอนนนนน"
เปรี้ยง! เปรี้ยง!!เปรียง ~

"โอ๊ย!! ไอ้โอ แกจะเคาะกระทะทำลิงอะไรเนี่ย คนจะหลับจานอนนนนน ฮ้าว~" ส้มโอเดินเข้ามาในห้องโดยไม่ลืมเอากระทะและตะหลิวมาด้วย

"นี่เจ๊ ตื่นได้แล้ว สายแล้ว ~ เป้ง!ๆ"

"เออๆ"

พอฉันทำท่าจะนอนต่อ ก็ถูกไอ้โอดึงหูฉันขึ้นมา แล้วถีบส่งตัวฉันเข้าห้องน้ำไป หน้าเกือบทิ้มชักโครกแหนะ แกจะมาเป็นแม่ฉันรึไง

ฉันอาบน้ำอย่างอ่อนละโหยโรยแรงทำไงได้ล่ะ ก็ฉันดันไปนึกถึงเรื่องเมื่อตอนเย็นอีกอ่ะดิ 'ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย ถ้าพรุ่งนี้เกิดเจอไอ้นักเลงพวกนั้น พวกมันต้องฆ่าฉันแน่ๆเลย(มันจะฆ่าฉันเรื่องอะไรน่ะหรอ ไม่มีหรอกคิดไปงั้นๆแหละ) ไหนจะต้องมาเจอสายตาของเพื่อนๆและอาจารย์ที่จ้องดูถูกเหยียดหยามฉันอีก

ม.4 ปีนี้จะไปรอดมั๊ยวะเนี่ยเรา เฮ้ย~ คิดแล้วกลุ้ม เรื่องทั้งหมดก็เริ่มมาจากนายซินคนเดียวเลยหึ(อ้าวไหงโบ้ยให้พระเอกอย่างนั้นอ่ะ ผู้เขียน) แล้วไหนจะต้องโดยคำถามคุณไตรภพ ฉบับปรับปรุงของเพื่อนฉันอีก...'

"พี่แป้น!! พี่ไปหาอะไรกินในห้องน้ำหรือไงทำไมมันนานเป็นชาติอย่างนี้อ่ะพี่ ผมปวดชิ้งฉ่อง!" เสียงของส้มโอทำให้ฉันหลุดออกจากห้วงความคิดบ้าๆนั่น

"เออๆ เสร็จแล้วๆ" ฉันตอบปัดๆ


พอมาถึงที่โรงเรียน ฉันก็มานั่งที่โต๊ะกลุ่ม(ยัยองุ่นมันฉี่จองไว้) คนในโรงอาหารมีไม่ค่อยมากนัก ส่วนมากก็จะเป็นพวกม.ต้น

ฉันฟุบหน้าลงลงโต๊ะพลางคิด ถึงเรื่องเมื่อวานนี้อีกที พลางคิดหาข้อแก้ตัวกับเพื่อนโดยเฉพาะไอ้มะนาว เมื่อวานมันเกือบฆ่าฉันแล้วค่ะ ปั้ง มือๆหนึ่งมาทุบโต๊ะกลุ่มฉันเสียงดัง ยิ่งคิดยิ่งโมโห ฮึ่ม~ มีคนนั่งอยู่มันไม่เห็นหรือไงถึงเที่ยวทุกโต๊ะคนอื่นเขาแบบนี้

"ใช่คนนี้แน่เหรอลูกพี่"

"เออดิ คนนี้แหละที่เจ้านายต้องการอ่ะ"

ฉันรู้สึกตัวว่ากำลังมีสายตาสองสามคู่จ้องมองฉันอยู่ พวกนั้นคงจะพูดถึงฉันมั้ง ฉันหันหน้าไปมองพวกมัน เห็นมีอยู่กันประมาณสองสามคน อาการเบลอๆจากการนอนไม่พอทำให้ฉันมองพวกนั้นไม่ค่อยชัดนัก

"นี่! พวกนายมองทำไมไม่เคยเห็นคนหรอ!" ฉันกล่าวออกไปอย่างฉุนๆ โดยที่ฉันไม่รู้เลยว่าคำพูดพวกนั้นจะย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง

"ใช่คนนี้แน่ๆ ปากอย่างนี้ชัดเลย" ลูกน้องของไอ้หัวชาตอบ มองชัดๆดิ เฮ้ย! นั่นมันกลุ่มนักเลงเมื่อวานนี่ ตายแน่ช้าน ไม่ทันพูดพล่ำทำเพลงอะไรฉันก็โดนลากมาที่หลังโรงยิม ที่ที่ฉันเห็นนักเลงสองคนนั่นแหละ เหมือนอาการมึนยังไม่สร่างฉันเลยจับภาพที่หน้ามันไม่ได้ จำได้แต่สีผมมันอ่ะ

"เฮ้ย!พวกมึงมาจับยัยนี่ไว้ดิ ดิ้นแรงชะมัดเลยว่ะ" อ๊าย ~พวกนายจะทำอะไรฉัน ฉันยังเวอร์จิ้นๆอยู่นะ ฮือๆT^T

แต่ผลไม่เป็นอย่างที่คาด นายหัวชาสั่งให่ลูกน้องอีกสองคนมาล็อคตัวฉันไว้ แล้วก็พาเข้าไปในโกดังเก็บของร้างตรงหน้า ได้ยินว่าในนั้นผีดุด้วยนะเฟ้ย! แง้!~TT^TT ไม่นานมันก็ลากฉันมาถึงมุมหนึ่งของโกดังร้าง เเสงไฟสลัวๆทำให้ฉันมองเห็นหน้าพวกมันไม่ชัดยิ่งขึ้น อ่อย~ คนยิ่งมึนๆอยู่นะเฟ้ย อากาศก็แสนจะร้อนอบอ้าวขนาดนี้ ยังต้องมาอยู่ในโกดังมืดๆอีก ฮือๆ

"เฮ้ย!พวกมึงไปทำอะไรยัยนี่มันว่ะ ถึงได้ดูเอ๋อๆแบบนี้" ผู้ชายอีกคนพูด ดูเหมือนว่าน่าจะเป็นหัวหน้าใหญ่นะ ถึงกับมีลูกน้องยืนขนาบข้างเชียว

"ป่าวนะลูกพี่ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ" ชายคนนึงตอบ แล้วไอ้ผมทรงหนามทุเรียนนั่นน่ะมันอ่ะไรเนี่ย พนันได้เลยว่า ถ้ามีจิ้งจกตกใส่หัวนายสักตัว ผมของนายนั่นคนทิ่มจิ้งจกตายแหงๆ

"นายจับฉันมาที่นี่ทำไม!" ฉันถามไอ้ผู้ชายหัวสีแดงตรงหน้า หน้านายคุ้นๆนะเหมือนเคยเห็นที่ไหนเลยอ่ะ

"จุๆ อย่าพึ่งเข้าใจผิดเราก็แค่...โอ๊ย ~" นายนั่นพูดพร้อมกับเดินตรงมาทางฉัน ชักมีลางร้ายขึ้นมาตะหงิดๆแล้วสิ ยังไม่ทันทีนายหัวแดงจะพูดจบฉันยกขาซ้ายขึ้นแล้วเตะเข้าตรงจุดโน้มถ่วงของมันเต็มแรง

"พวกแกตายซะเถอะ ย๊าก !!~" ฉันใช้แรงเฮือกสุดท้ายสอกเข้าที่ท้องของนายหัวทุเรียน แล้วใช้ท่าจระเข้ฟาดหาง ฟาดเข้าใส่ต้นคอของนายหน้าจิ้งจกที่จับฉันอยู่ นายนั่นถึงกับน็อคเลยนะ ฉันนี่ก็มีฝีมือไม่เบาเหมือนกัน หุหุ

นายหัวสีชาซึ่งกำลังยืนอยู่เฉยๆ จึงรีบวิ่งเข้ามาหาฉัน หมอนั่นต่อยเข้าที่ท้องของฉันอย่างแรง เหมือนว่าฉันชักจะหายเบลอๆแล้วนะ ฉันเห็นหน้านายนั่นชัดเจนแจ่มแจ้งเลยล่ะ

นายหัวทุเรียนเป็นหนึ่งในกลุ่มที่ฉันทำน้ำหกใส่เมื่อวานนี้ ส่วนไอ้หัวแดง(จำได้ไหมค่ะ ที่นางเอกของเราไปแอบดูอ่ะ) ตัวใหญ่หยั่งกับเดอะฮักแหนะ และที่สำคัญนายหัวสีชานั่นก็เป็นเพื่อนร่วมห้อง ฉันนี่เอง เอิ๊กๆ

อะไรมันบังเอิญขนาดนี้เนี่ย ระหว่างที่นายนั่นเผลอ ฉันจึงพยายามวิ่งออกไปจากโกดังร้าง ฉันวิ่งชนอะไรบ้างก็ไม่รู้ ที่รู้ก็คือฉันวิ่งเกือบจะถึงประตูอยู่แล้ว

นายหัวสีชารีบมาล็อคคอฉันไว้จากด้านหลังและพยายามล็อคตัวฉันให้ไปพิงกับแผ่นอกแข็งๆของเขา จากการบาดเจ็บที่วิ่งชนของมากมาย+การขาดอากาศหายหายใจ ทำให้หัวฉันกลับมาเบลอๆอีกครั้งหนึ่ง ภาพทุกอย่างค่อยๆเลือนจากหายไป เหลือแต่ความมืดมิดอยู่ในหัวของฉัน