คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 3
“ช้าจัง~” นักสืบสาวนั่งกินเค้กร้านแฮรี่พร้อมเลโอ เอฟี่ ไดเน
“ลินเซอร์ บ่นอะไรอยู่คนเดียวมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว?”ไดเนนั่งจิบน้ำชาฟังเสียงบ่นของนักสืบสาวมาหลายชม.
“วู่วู๊~ เดี่ยวก็รู้ค่า~”นักสืบสาวจิ้มเค้กสิ้นเล็กสุดส่งเข้าปากเด็กสาวตัวน้อยข้างๆตนก่อนขยิบตาให้ ไดเนถอนหายใจเบื่อกับความลับของนักสืบสาวคนนี้จริงๆ เลโอนั่งคุยธุระกับเจ้าของร้านโต๊ะข้างๆ บรรยากาศภายนอกร้านกับเงียบจนน่าวังเวง
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าดังอย่างสม่ำเสมอพร้อมร่างสูงของเด็กหนุ่มผมสีแดงเพลิงยาวถึงกลางหลังและร่างบางเล็กเด็กสาวผมสีเหลืองสั้นไม่สมกับอายุ16ปีแม้แต่นิดเดี่ยว[โดนแพนเตะปาก] สายลมพัดผ่านผ้าคลุมสีดำของเด็กสาวและผมสีเพลิงยาวของเด็กหนุ่มเพิ่มความดูดีให้เด็กหนุ่มมาขึ้น
“แพนจาง~~~”เสียงตะโกนเรียกชื่อของเด็กสาวผมสีเหลืองสั้นวิ่งมาแต่ไกล นักสืบสาววิ่งมากระโดดกอดเจ้าของชื่อนั้น เธอเอาหน้าถูแก้มของเด็กสาวที่เธอกอดอยู่ “แพนจาง~~ รู้ไหมค่ะว่าลินเซอร์คิดถึงม๊ากมาก”
"ว้าย!! ยัยลินเซอร์ออกไปตั้งแต่ตอนไหนเนี้ย!!" ผู้คุ้มกันสาวตกใจที่นักสืบสาวหายไปอยู่ข้างนอกตั้งแต่เมื่อไร
"เอฟี่ว่าไปเอาลินเซอร์ออกก่อยดีกว่าดูเหมือนพี่คนนั้นจะไม่ชอบ"เอฟี่ชี้ไปตรงเด็กสาวหน้าตายที่ถูกกอดทำหน้ามุ่ยไม่พอใจ
"จ๊ะๆ" ไดเจรีบเดินออกจากร้านพร้อมเอฟี่เพื่อไปเอานักสืบสาวจอมเกาะติดออก
เด็กสาวหน้าตายหยิบสมุดสเก็ตพร้อมปากกามาขีดๆเขียนๆเป็นข้อความก่อนชูขึ้นให้เดรกไดเนและเอฟี่ที่เดินมาหาพอดี
[เอายัยแมวถึกนี่ออกไป...ก็ที่ผมจะหมดความอดทน!!!]
"ได้จ๊ะ" ไดเนเดินไปดึงลินเซอร์ออก นักสืบสาวถึงกับโวยวายที่เพื่อนของเธอมาดึงออก
"ไดเน!! ปล่อยฉันน้า~ ฉันจะไปกอดแพนจาง~"
"เธอถามเด็กคนนี้แล้วยังว่าเขาอยากให้เธอนะยัยถึก!!"เดรกยืนเงียบมานานเอ๋ยขึ้นมา
"ไม่ได้ถึกนะค่ะ!!" ลินเซอร์โวายวายใส่ เด็กสาวหน้าตายเขียนใส่สมุดสเก็ตอีกครั้งพร้ิมทำหน้าไม่พอใจ
[ผมไม่อยากให้กอดและอีกอย่างนึง...ผมไม่ใช่เด็กนะครับ!!!ผมอายุ16ปีแล้วครับ!!!]
"หา!!! 16แล้ว!!" ไดเน เอฟี่ เดรกหันมาซุบซิบกัน
“โกหกแน่ๆ" (ไดเน)
“ใช่ ดูยังไงก็เด็กอายุ13-14ปี” (เดรก)
“ถึงแพนจาง~จะดูเตี้ยแต่อายุ16ปะ..โอ้ย!! แอ๊บ!!” นักสืบสาวพูดไม่ทันจบโดนเด็กสาวหน้าตายเหยียบเท้า ต่อยเข้าที่ท้องอย่างแรง เพราะคำว่า‘เตี้ย’เด็กสาวหน้าตายไม่ชอบอย่างแรง
“แพนจัง~
“ลินเซอร์เจ็บมากไหม?”เด็กน้อยถามด้วยสีหน้าและท่าทางเป็นห่วงโดนไม่รู้ว่านั้นเป็นเพียงฉากบีบน้ำตาของนักสืบสาวอย่างลินเซอร์เท่านั้น
“เจ็บมาก เจ็บกมากๆเลยค่ะ”ลินเซอร์โผลกอดเอฟี่เอาหน้าซุกตรงตำแหน่งหน้าอกก่อนทำเสียงอ๋อยๆอ้อนเอฟี่ แม้แต่ไดเน แพนเตอรที่รู้จักนิสัยของนักสืบสาวนิสัยเหมือนเด็กคนนี้เป็นอย่างดี เดรกเองก็ดูออกว่านั้นเป็นเพียงฉากบีบน้ำตา
แพนเตอร์หยิบชุดการ์ดที่ถูกจับเก็บมาเป็นอย่างดียัดใส่มือไดเน ไดเนก็รับมาแต่โดยดี
“ของใคร?” ไดเนถาม แพนเตอร์ไม่พูดอะไรเช่นเคยชี้นิ้วอันเรียวเล็กไปหยุดที่ลินเซอร์
“คงจะเป็นของยัยถึกนั้น..” เดรกยืนกอดอกอยู่ข้างแพนเตอร์ ลินเซอร์อ้อนเอฟี่อยู่ได้ยินเข้าจนหันกลับมาโวยวาย“ว่าใครถึกค่ะ!!”
“ใครอยากรับก็รับไป!!” เดรกทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ไดเนถึงกับถอนหายใจก่อนเดินไปลากลินเซอร์ออกจากเอฟี่ แพนเตอร์ยืนมองเหตุการณ์อยู่เงียบๆก่อนขีดๆเขียนใส่สมุดสเก็ตภาพอีกครั้ง
[ขอตัวก่อน จะไปไหนไม่ต้องถามขี้เกียจเขียน!!]
“คะค่ะ โชคดีนะค่ะ”]ลินเซอร์โดนไดเนลากกลับร้านแฮรี่พร้อมเอฟี่ เดรก แพนเตอร์เดินออกจากเมืองตรงไปยังถ้าที่เก็บอัญมรีแห่งชีวิต
ด้านสองหนุ่มที่สู้กับอย่างสูสีทั้งคู่ ผ่านไปประมาณ30นาทีกว่าจะหยุดสู้กัน
“แฮ่กๆ นายนี่เก่งใช้ได้”ชายหนุ่มกระตุกยิ้มเจ้าเลห์ ตามเนื้อตามตัวเต็มไปด้วยบาดแผล
“แฮ่ก คุณเองก็เหมือนกันคร้าบ~”
“เฮ้!! ไอหนู! เพื่อนแกหายไปไหน?”
“ไม่ใช่ไอหนูคร้าบ~จัสครับจัส~ อ่อถ้าแพนจังละก็..อยู่ตะ…”เด็กหนุ่มแนะนำตัวเองก่อนหันไปชี้ตรงต้นไม้แต่ดันไม่พบแม้แต่เงา เด็กหนุ่มเบิกตากว้าง ก่อนจะร้องโวยวายวิ่งหาเพื่อนสาว “จ๊ากกกกกกกกกก แพนจาง!! หายไปไหนอีกแล้วคร้าบ!! ~”
“อีกแล้ว?? ฉันแจ๊ค”ชายหนุ่มมองตามจัสที่วิ่งหาเพื่อนสาววุ่นอย่างเอือมระอา เด็กหนุ่มหยุดวิ่งก่อนตอบชายหนุ่มด้วยใบหน้ายิ้มแย้เช่นเคย
“ทุกครั้งครับ~
“ฉันไม่เอาใจนายจริงๆ พวกนายนี้เป็นคู่ที่แปลกดีจริงๆ” แจ๊คถอนหายใจ ทำเอาเด็กหนุ่มหัวเราะไม่หยุด
“ฮ่าๆๆๆ คุณคิดว่าผมกับแพนจังเป็นแฟนกันอีกนะครับ ฮ่าๆๆๆ ผมไม่ใช่แฟนของแพนจังครับ ฮ่าๆๆๆ ผมแค่เพื่อนร่วมงานเท่านั้น อีกอย่างมาสเตอร์กับรอง พวกเขาหวงแพนจังยิ่งกว่าอะไรดี ขืนผมไปเป็นแฟนกับแพนจัง ผมตายซะก่อน ฮ่าๆๆ”
“งั้นหรอ…จะหายัยหนูนั้นได้ไง” แจ๊คถามเด็กหนุ่มที่ยืนปั้นหน้ายิ้มจนหน้าถีบ
“ก็ง่ายๆครับ~
“ไอจัส!!ไอเด็กหาเรื่อง!! ไม่มีใครปากเสียเท่าแกอีกแล้วว่ะ!!”แจ๊คมองตาขวาง เด็กหนุ่มยังคงยิ้มหน้าระรื่นตอบชายหนุ่มกลับไป
“ปากผมไม่ได้เสียนะครับ ถ้าปากผมเสียจริงๆ ผมคงพูดไม่ได้คร้าบ~”
มันช่างเป็นคำตอบที่แสนหน้าถีบ กระทืบให้ตายไปข้างหนึ่ง เส้นอารมณ์ของแจ๊คเกือบจะขาดมาไล่ฆ่าไอเด็กปากเสียคนนี้จริงเพราะคำพูดที่แสนเจ็บแสบและกวนประสาทเป็นอย่างยิ่ง ส่วนเด็กหนุ่มยังคงเดินยิ้มหน้านิ่งๆแต่ในใจ
//สะใจว่ะ!! ฮ่าๆ ทำหน้าได้โคตรฮาเลย!! ฮ่าๆๆไม่ได้แกล้งคนอื่นแบบนี้มานานแล้ว ฮ่าๆ//
“เออ! ไปหายัยเตี้ยนั้นที่เมืองกัน” แจ๊ดเดินนำทาง เด็กหนุ่มเดินตามหลังไปติดๆ
……………..
หลังจากไดเนจับลากลินเซอร์ลากเข้ากลับร้านแฮรี่ เอฟี่เดินเข้าไปพูดแทรกกลางระหว่างที่เอโอกับแฮรี่พูดอยู่
“เลโอ!! คุยอะไรกันตั้งนาน”
แฮรี่ตกใจเล็กน้อย เธอคว้าตัวเอฟี่ตัวน้อยเข้าไปกอด เลโอยืนเงียบๆทนที่จะช่วยเอฟี่ เด็กน้อยตกใจเป็นอย่างมาก
“ไม่ดีนะ เด็กน้อย! ไม่ควรพูดแทรกเวลาผู้ใหญ่เขาคุยกัน” แฮรี่ยิ้มให้ เธอยังคงกอดนัวเนียเด็กน้อยในอ้อมกอด เด็กน้อยดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมกอด แต่ไม่เป็นผลสำเร็จ เด็กน้อนเริ่มทำแก้มป่องไม่พอใจ
ขอโทษน้า ตอนนี้อาจจะสั้นไปหน่อย ไรท์ไม่ค่อยได้เข้าเด็กดี ^^"
ตอบคอมเมนต์
1. dingo nicheหรือมิกิ
''ทำไมไม่พูด!! แพนจังต้องพูดไม่ใช่เขียน!!''
ตอบ แพนเตอร์ไม่ชอบพูดอีกอย่างคงรำคาญลินเซอร์กับจัสมั้งเลยไม่พูด =w=
2.ผู้ใช้เนตรแดงเนตรน้ำเงินรุ่นที่10 หรือกัส
"รู้สึกว่าไดเนจะไม่รู้เท่าไรเลยนะ"
ตอบ ไดเนไม่ค่อยรู้เรื่องของจอมเวทย์ เพราะไม่เคยสนใจครับ -w- [//โดนไดเนไล่ฆ่า]
3.~MadDevil~ หรือคุณใบเฟิร์น
"แพน เขียนเลยเรอะ =w= แลๆดูแล้วรู้สึกว่าหมาจะกัดกัน(?) เอาล่ะน้า รอบทหมอออกมั่ง(?)"
ตอบ แพนขี้เกียจพูดครับ มีแผลฝังใจอยู่เลยไม่พูด
ใช่ครับหมาทั้งคู่ หมาป่ากับหมาจิ้งจอก
หมอกำลังออกในไม่ช้านี้
4.เงาที่ยากจะแพ้หรือคุณไตเติ้ล
"รอท่านเจ้าเมืองออกครับ ว่าแต่ท่านผู้เขียนได้นางเอกยัง"
ตอบ ท่านเจ้าเมืองออกบทสองครับ ส่วนนางเอกก็นู๋เอฟี่ไงครับ พระเอกคุณพ่อเลโอ(//โดนถีบ) ล้อเล่นครับ เรื่องนี้เป็นแนวฮาเร็ตหญิง 555(//โดนตบ) ไม่ใช่อยู่ดี ไม่มีครับ นางเอกเธอได้ตายไปแล้ว(?) ไม่มีนางเอก ไม่มีพระเอก ถ้ามีคงเป็น3สาวกับอีกหนึ่งหนุ่ม(?)
ความคิดเห็น