คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 2
“เลโอ! ฉันได้กลิ่นแปลกๆมาจากลินเซอร์ด้วย กลิ่นนั้นมันแต่ต่างจาก‘คุณแบรท’และ‘กัปตัน’” เสียงเรียกจากเด็กหญิงตัวน้อยหลังจากออกมาเดินเล่นตอนเช้ากับชายหนุ่ม
“ก็เธอเป็นมนุษย์นี่ จะให้มีกลิ่นเหมือนพวกมังกรได้ไง” ชายหนุ่มเหลือบมองเด็กหญิงตัวน้อยก่อนหันกลับไปสนใจทางเดินต่อ
“ไม่ใช่นะ!! มันมีกลิ่นอย่างอื่นออกมาจากลินเซอร์ด้วย ไงดีละ…กลิ่นมันหวานๆ รู้สึกอ่อนโยนแต่แควงด้วยความแข็งแก่ง”
“แฝงด้วยความแข็งแกร่งไม่ใช่แควงด้วยความแข็งแก่ง”
“ฮึ! แล้วเราจะไปไหนกันต่อนะ เลโอ” เด็กหญิงตัวน้อยถามหลังจากที่ออกเดินเล่นตอนเช้า
“…” ชายหนุ่มเหลืองมองไปเห็นหญิงสาวผมสีเหลืองสั้น ดวงตาสีเปลือกไม้ในชุดแม่มดภายในร้านน้ำชาหนึ่ง ภายในร้านกับเงียบสงบดูแล้วแถบจะไม่มีคนเลย
“หืม?”
“แฮรี่ แจ็คแก็ตสีเขียว ผมสีดำของเธอก่อนหน้านี้มันไปไหนแล้ว…” เลโอเดินเข้าไปทักหญิงสาวผมสีเหลืองสั้น
“โอ๋! ของเวลาฉันแปบนึ่งนะ ฉันขอเปลี่ยนชุดก่อน แต่มันน่ากลัวนะ…แผลที่แก้มของนายนะ หืม? แล้วเด็กคนนี้ใคร?” แฮรี่ชี้ไปที่เด็กหญิงตัวน้อย
“ฉันจะอธิบายที่หลัง เธอรู้ป่าวทำไมผู้คนในเมืองนี้ถึงหายไปไหน”
หญิงสาวผมสีเหลืองสั้นยิ้มขึ้นพร้อมหัวเราะเบาๆ “คิกคิกคิก นายไม่รู้จริงๆหรอ? จอมเวทย์จากกิลด์มิราเคิลกำลังมาที่เมืองนี้ อ่อๆ จริงสิ นายลองไปคุยกับบ้านทางเหนือสิ บ้านหลังนั้นเป็นบ้านของคุณชายนะ”
“อ่อ งั้นหรอ ขอบคุณ แล้วฉันจะมาให้”
“คิกๆ ลาก่อนนะ เธอด้วยเด็กน้อย คิกๆ”
“…”
เสียงหัวเราของแฮรี่ดังไปด้วยร้านหลังจากพวกเลโอออกไป
“หลังนี่สินะ…”
บ้านหลังใหญ่ตั้งเด่นเป็นสง่า ดูมีอำนาจ จู่ๆมีเด็กหนุ่มผมสีแดงเพลิงยาวถึงกลางหลังเปิดประตูออกมา
“ฉันรับงานนี้”
“…”
“เลโอ!! กิลด์มิราเกิลนี่เป็นกิลด์ยังไงหรอ?” เด็กสาวตัวน้อยถามขึ้นอย่างสงสัย
“มิราเคิล ไม่ใช่มิราเกิล ยัยเด็กเตี้ย!” เด็กหนุ่มผมสีแดงเพลิงยาวถึงกลางหลังตอบแถมชายหนุ่ม เด็กหญิงกอดอกทำแก้มป่อง
“ฉันชื่อเอฟี่ ไม่ใช่ยัยเด็กเตี้ย!!!” เด็กสาวเดินไปกระทืบเท้าเด็กหนุ่มผมสีแดงเพลิงก่อนเดินเข้าไปในบ้าน
“โอ้ย! มันเจ็บนะ ยัยเด็กเตี้ย”
“ฉันต้องขอโทษแทนเด็กคนนั้นด้วย” เลโอกล่าวขอโทษทนเอฟี่ก่อนเดินเข้าบ้าน
ภายในบ้านพบเด็กสาวตัวน้อยและชายหนุ่มผมสีน้ำตาลยืนอยู่
“สวัสดี ฉันชื่อเคส นายคงเป็นนักเดินทางใชไหม”
“ใช่ ฉันเลโอ ส่วนเด็กที่ยืนอยู่ข้างๆนายชื่อเอฟี่”
“ฉันรู้แล้ว”
“พี่ค่ะ? พวกเขาเป็นใครค่ะ?” เด็กสาวผมสีน้ำตาลถือตุ๊กตาหมี
“พวกเขาเป็นนักเดินทาง ส่วนนี้น้องสาวของฉัน เธอชื่อราเชล เธอเป็นคนขี้อายมากๆ เธอไม่ค่อยพูดกับใคร” เคสแนะนำน้องสาวให้พวกเลโอรู้จัก “อ่อ อย่าออกไปข้างนอกตอนกลางคืนละ ที่นี้มีหมาป่าอยู่ด้วย ขอให้โชคดีนะ แล้วเจอกันใหม่”
“อืม ไปเถอะ เอฟี่”
“ค่า”
“เฮ้อ น่าเบื่อๆ” เสียงบ่นของนักสืบสาวหลังจากออกมาเดินเล่นรอบๆเมืองพร้อมผู้คุ้มกัน
“จะบ่นอะไรนั้นนาน ลินเซอร์ อยู่ว่างๆไม่มีเหรอ?” ผู้คุ้มกันถึงกับเอามือกุมหัว
“ก็มันเบื่อนิ”
“นี่ๆ พวกเธอได้ข่าวไหม?” ชาวเมืองหนุ่ม
“ข่าวอะไรเหรอ?”
“ข่าวที่ว่า…”
จู่มีชาวเมืองคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาว่า
“ซวยแล้ว!! จอมเวทย์จากกิลด์มิราเคิลกำลังมาที่นี่!!!!”
!!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด” ชาวเมืองต่างพากันวิ่งหนีเข้าบ้าน ปล่อยให้สองสาวยืนงง
“แค่จอมเวทย์จะกลัวอะไรนั้นนาน” ไดเนถอยหายใจอย่างเบื่อหน่าย
“ไม่รู้จริงๆหรอ” ลินเซอร์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างที่ไม่เคยพูดมาก่อน
“ฮะ?”
“กิลด์มิราเคิลเป็นกิลด์ที่จอมเวทย์แข็งเกร่งมากมาย แต่มีจอมเวทย์ระดับSน้อยมาก มีแค่4คนเท่านั้น คนแรกเป็นมาสเตอร์ คนที่สองเป็นรองมาเตอร์ คนที่สามและคนที่สี่ไม่มีใครรู้ว่าเป็นใคร แต่มีข่าวลืออยู่ว่า…”
“คนที่สาม มีดวงตาสีเขียวมรตกดุจดั่งอัญมณี แต่ดวงตานั้นกับดูไม่มีชีวิตชีวา ความแข็งแกร่งเปรียบดังเทพสงคราม… ส่วนคนที่สี่ ดวงตาสีเงิน มีสายเลือดแห่งราชันอยู่ในกาย ความแข็งแกร่งที่แฝงอยู่ในความขี้เล่น….” เลโอพูดขึ้น
“หวา! แบบนี้พวกเขาก็เป็นตัวอันตรายนี่น้า…” เอฟี่
“ใช่ค่ะ แต่ไม่ได้อันตรายหรอนะค่ะ…” ลินเซอร์ยิ้ม
“เธอหมายความว่าไง ลินเซอร์” ไดเนเริ่มมึนงงกับคำพูด เอฟี่ด้วยก็เช่นกัน
“ไม่รู้สิค่ะ ลินเซอร์ไม่บอก~” ลินเซอร์ยิ้มแบบมีเลศนัย
……………………………………………..
ภายในป่าอันเงียบสงบ มีอสูรมากมายจ้องไปยังเด็กหนุ่มร่างสูงโปร่ง เรือนผมสีเงินสั้น ดวงตาสีเงินคู่คมดูเจ้าเลห์และเด็กสาว เรือนผมสีเหลืองสั้น ดวงตาสีเขียวมรกตแต่กับดูไม่มีชีวิตชีวาเหมือนเด็กสาวธรรมดาๆ
อสูรหมาป่ากระโจนเข้าใส่เด็กสาวและเด็กหนุ่มร่างโปร่ง เสียงปืนดังขึ้นพร้อมร่างอสูรหมาป่ากระเด็ดไปใกล้
กรร! ปัง!
“นี่ เธอรู้ไหมว่าแถวนี้มันอันตราย” หนุ่มหล่อร่างสูง ผมสีดำ ตาสีฟ้า มีปานสีฟ้าเป็นเปลวไฟจากใบหน้าไปมือเดินออกมาในความมืดพร้อมปืนเวทย์มนตร์ในมือ
“…” เด็กสาวกับเงียบ
“แหมๆ ต้องขอโทษด้วยคร้าบ~ แพนจัง เค้าเป็นคนขี้อาย~” เด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งตอบแถมเด็กสาว แต่กลับถูกเด็กสาวต่อยท้องเข้า
ผลัวะ!!
“เจ็บนะครับ~ แพนจัง~”
เด็กสาวกลับไม่สนใจคำพูดของเด็กหนุ่ม
“เอ่อ พวกนายเป็นแฟนกันหรอ?” เสียงปริศนาดังขึ้นจากใต้ต้นไม้ใกล้พร้อมกับกระสุนเพลิงจากปืนเวทย์มนตร์ของเด็กสาวผมสั้น แต่ดีที่เสียงปริศนานั้นหยุดกระสุนเพลิงได้ทัน
ชิ้ง! ปัง!
“ไม่ใช่ไม่ใช่~ แพนจังกับผมเป็นคู่หูกัน~” เด็กหนุ่มผมสีเงินร่างสูงโปร่งตอบคำถาม
‘ไม่ได้อยากเป็นซะหน่อย’ เสียงในความคิดของเด็กสาว
“หรอ” ชายหนุ่มร่างสูงตอบอย่างกวนๆ
“ครับ หมาป่าอย่างคุณนี่มันน่ารำคาญจริงๆนะคร้าบ~” เด็กหนุ่มผมสีเงินร่างสูงโปร่งถึงกับยั่วโมโหชายหนุ่มร่างสูง
“นายว่าใครน่ารำคาญฮะ!! ฉันไม่ชอบพวกอายุ18ขึ้นด้วยสิ โดยเฉพาะนาย”
“หวา~ ผมก็ไม่ชอบหมาแก่ๆอย่างคุณด้วยสิคร้าบ~”
“…” เด็กสาวไม่สนใจเสียงทะเลาะกันของเด็กหนุ่มและชายหนุ่มหันไปมองเด็กหนุ่มผมสีแดงเพลิงยาวถึงกลางหลังโดยมัดรวบเอาไว้ มีดวงตาสีนิลเข้มดูหล่อเหลา
“มองทำไม รู้ตัวว่าหล่อนะ ฉันเดรก ดราเนส เธอละ”เด็กหนุ่มผมสีแดงเพลิงหรือเดรก
“…” เด็กสาวเงียบหยิบปากกาและสมุดสเก็ตขึ้นมาขีดๆเขียน ก่อนชูขึ้นให้เด็กหนุ่มดู
[นายยืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมือไหร่ ผมแพนเตอร์…]
“อ่อ ตอนที่ตาลุงนั้นเดินเข้ามานะ” เครกชี้ไปที่ชายหนุ่ม เด็กสาวพยักหน้า
“เฮ้อ จริงๆเลย ฉันจะไปเอาของหน่อย” เครกถอยหายใจเบื่อหน่ายกับการทะเลาะของ1หนุ่มและชายหนุ่ม เด็กสาวก้มลงเขียน ชูขึ้นให้เครกดูอีกครั้ง
แกรกๆ
[อัญมณีแห่งชีวิต เทมารินใช่ไหม]
“ใช่ รู้จักด้วยหรอ เธอรู้ได้ไง” เครกถาม ทั้งๆที่เขาไม่ได้บอกงั้นคำว่าจะไปเอาอะไร
แกรกๆ
[รู้สิ รู้ด้วยว่าอยู่ที่ไหน? แต่…เดาเอาครับ]
“อ่อ เธอช่วยพาไปหน่อยได้ไหม” เดรกถามเด็กสาว
[ได้ แต่ขอเข้าเมืองก่อน…เอาของไปให้เพื่อน…] เด็กสาวชูสมุดสเก็ตมาอีกครั้ง
“อืม แล้วพวกนั้นละ” เครกชี้ที่ไปเด็กหนุ่มและชายหนุ่มที่กัดกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
[ปล่อยไปเถอะ…] เด็กสาวเก็บสมุดสเก็ตลงเดินไปไม่ใส่ใจใคร เครกเดินตามเด็กสาวไปโดยที่เด็กหนุ่มและชายหนุ่มไม่รู้ตัว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอบคอมเมนต์
คุณเงาที่ยากจะแพ้
รอท่านเจ้าเมืองออกมาครับ
ตอบ "ท่านเจ้าเมืองออกบทที่2ครับ เพราะตอนนี้อยู่ในเมืองทางใต้ ต้องรอบทที่2ครับ หึๆ"
ความคิดเห็น