คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่2::หนูน้อยหมวกแดง15%
หนูน้อยหมวกแดง
หนูน้อยหมวดแดง...
คือ...เด็กสาวผู้มีใบหน้าหวานน่ารัก นิสัยเรียบร้อยเหมือนผ้าพับ(?) ใจดี อ่อนโยน(?)ตรงไหน? เด็กสาวที่ใส่เสื้อคลุมสีแดงสด ดวงตาสีอำพันกลมโตแฝงไปด้วยความซุกซน รอยยิ้มของเธอสดใสเหมือนดั่งดวงอาทิตย์(?)หรือว่าเหมือนดั่งยมทูตกันแน่... ชื่อของเธอคือ...ไดอาน่า อินคาร์เน่ หรือที่เพื่อนๆของเธอเรียกว่าไดยะ ทุกคนต่างพากันเรียกเธอว่าหนูน้อยหมวกแดง... จริงๆแล้วควรเรียกเธอว่าเจ้าหญิงอสูรซะมากกว่า มีข่าวลือต่างๆนานๆเช่น... เธอสามารถเอาชนะพวกนักเลงได้กว่า500คนได้ในวันเดียว เธอไปถล่มแก๊งยากูซ่าไปกว่า40แก็ง บางก็ว่าเธอปิดตาอักคนไปกว่า50กว่าคน บางก็ว่าเธออัดคนเข้าโรงพยาบาลนอนห้องไอซียูเป็นสิบๆคน บางก็ว่าเธอสามารถคุมควบภูติ สัตว์ ผี หรือแม้กระทั้งปิศาจได้ เอาจะครับ ผมนอกเรื่องไปไกลแล้ว มาเข้าเรื่องกันดีกว่า
.
.
.
.
.
.
สะวัดัส เอ๊ย สวัสดีจ้า!! นักอ่านที่น่ารักทุกท่าน ฉันมีนามอันไพเราะว่า ไดอาน่า อินคาร์เน่จ้า มีชื่อเล่นสุดแสนวิเศษว่า ไดยะ หรือรู้จักฉันในนาม หนูน้อยหมวกแดง ใครๆก็คิดว่าฉันต้องมีนิสัย น่ารัก น่าเริง ใจดี อ่อนโยน ใสซือ แต่ไม่ใช่เลย ฉันไม่ได้น่ารักเหมือนหน้าตา(หลงตัวเอง == :สิง) วันๆฉันทำอะไรบ้าง? ได้ๆฉันจะบอกให้ ฉันแค่แอบสอดแนมหมาป่าที่ทำตัวน่ารักไม่สมกับที่เกิดมาเป็นหมาป่าเลย เห็นแล้วเหมือนลูกหมาพันธุ์โกเด่นมากกว่าและก็อัดพวกนักเลงที่ชอบทำให้ชาวบ้านเดือดร้อน โอ๊ะ!! ฉันออกนอกเรื่องปมากแล้ว ตอนนี้ฉันกำลังเดินไปบ้านคุณยายที่อยูในป่า คุณยายของฉันน่ารักมากๆเลย แต่ท่านป่วยเป็นโรคร้ายอยู่เลยไม่ค่อยจะออกมาข้างนอก เอ๋ ~ ทุกคนคงสงสัยว่าฉันชอบพูดถึงหมาป่าบ่อยๆใช่ไหมละ? ฉันจะบอกให้นะก็แค่รำคาญเท่านั้น เห็นแล้วมันหงุดหงิด
“เฮ้!! สาวน้อยจะไปไหนจ๊ะ? เดินชนพี่ไม่คิดจะขอโทษรึไงจ๊ะ?” หา? อะไรอีกเนี้ย!! อีตาหน้าประจวดหาว่าฉันไปเดินชน เหอะ!! ไม่มีทางยะ!! ยังไม่ได้เดินชนนะ!! ฉันเห็นอยู่ว่านายนี้ทำเป็นแกล้งให้ฉันเดินชน หึ! เสียใจด้วยคนอย่างไดยะไม่มีทางไปขอโทษคนที่ไม่ได้เดินชนยะ!!
“โทษนะยะ! ไอ้คุณหน้าประจวด ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉันยะ อ๋อ! อีกอย่างหนึ่งฉันไม่ได้เจอชนนาย!!” นายนั้นเลือดขึ้นหน้าแล้ว เหอะ! ใครจะสน! ก่อนที่ฉันจะเดินไป นายนั้นเดินมาจับไหล่จังหวะนั้นเองฉันต่อยไปที่ตาขวาของหมอนั้น
ผัวะ!!
“โอ๊ย!! เธอกล้าดียังไงมาต่อยฉัน!! รู้ไม่ว่าฉันเป็นใคร!!” อีหน้าประจวบตะโกนใส่หน้าฉัน -*- น่ารำคาญจริงๆ ไอนี่
“ฉันจะไปรู้ได้ไง นายยังไม่รู้เลย แล้วฉันคนนี้จะรู้หรอ? ฉันไม่ใช่พระเจ้านะที่จะรู้ได้”
“แก!! ไอ้เด็กบ้า!!” นายนั้นคำรามใส่ฉัน เป็นหมารึไงกัน ==”
“นายเป็นใคร!! มาว่าฉันว่าเป็นเด็กบ้า!! ไอ้หน้าประจวบ ไอ้หน้าปลาดุก ไอ้ผู้ชายเฮงซวย!! !@@$%@$%^@!$^*%#@”
“ยัยเด็กปากเสีย ถ้าไม่รู้ฉันจะบอกให้ก็ได้ว่าฉันเป็นใคร!! ฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่อาเกียร์นะเฟ้ย!! เป็นมาเฟียที่ใหญ่ในยานนี้ ชื่อแก็งอัลคาไลน์ จำไว้ให้ดีๆละ นังเด็กบ้า!!” ฮะ? นังเด็กบ้ารึ? ฉันไม่ใช่เด็กซะหน่อย ฉันอายุ16ปีแล้วยะ!! อีตาหน้าปลาดุก ไม่ทนแล้วยะ!!
ผัวะๆๆๆๆ!!! ตุ๊บ! ตั๊บ!! โครง!!!
หลังจากนั้นไม่นาน
“ขออภัยครับท่าน….”อีตาหน้าปลากดุกคุกเขาขอโทษฉัน
“อืม~ …นายมาทำอะไรแถวนี้” ฉันถามตานั้นหลังจากอัดเสร็จ
“ผมมาเดินเล่นครับ เดินมาเจอ…กับท่าน…”
“ไดยะจ๊ะ~ หรือจะเรียกฉันว่าหนูน้อยหมวกแดงไงจ๊ะ!” ฉันตอบพร้อมรอยยิ้มอันไร้(ร้าย)เดียงสา นายนั้นหน้าซีดเป็นไก่ต้ม
“ครับ ท่านไดยะ” ไม่น่าสนใจเลย เฮ้ออปล่อยๆไปดีกว่า หมอนี้ไม่ได้หน้าตาแย่อะไรมากมาย จะบอกว่าดูดีก็ไม่เชิง รูปร่างสูงสมชายชาตรี ใบหน้าเรียวรูปไข่ ดวงตาสีเงินดูคมตัดกับผมสีน้ำตาลที่ลงมาปกปิดดวงตาขวาเอาไว้ที่เหลือปล่อยยาวถึงไหล่ ตาซ้ายถูกฉันต่อยจนบวม แก้มขวาและซ้ายเป็นรอยหมัดรอยแตะของฉัน
“เคๆ นายเอ่อ…”
“ผมสกายครับ”
“เคๆ สกายก็สกาย นายจะไปไหนก็ไป ฉันจะไปบ้านคุณยาย ไปละ” ฉันกำลังจะเดินไปแต่นายสกายเรียกฉันเอาไว้
“เดี่ยวก่อนครับ ท่านไดยะ” ฉันหันไปมองสกาย
“อะไรอีก”ฉันกดเสียงต่ำลง
“ผมอยากขอให้ท่านมาเป็นหัวหน้าของพวกผมครับ” ก้มหัวขอร้อง เอ๋? หัวหน้า? นี่มันหมายความว่าอะไรกัน!!
ความคิดเห็น