คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 1:: กำเนิดดินแดนแฟรี่แลนด์ 100%
บทที่ 1
กำเนิดดินแดนแฟรี่แลนด์
….โลกนิทานของเราถือกำเนิดขึ้นท่ามกลางความว่างเปล่า
วันแรกนั้น....ธาตุดินได้ช่วยให้โลกสร้างขุนเขาและผืนดิน ทำให้ทำแผ่นดินที่แข็งแกร่ง
วันที่สอง....ธาตุน้ำนำมาซึ่งมหาสมุทร ทะเล ตลอดจนลำน้ำต่าง ๆ
วันที่สาม....ธาตุไฟทำให้โลกปรากฏไออุ่นและชีวิต ขณะเดียวกัน ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงของอากาศ
วันที่สี่....ธาตุไม้ทำให้โลกนิทานเปี่ยมด้วยธรรมชาติที่เขียวขจี พฤกษาเจริญพันธุ์และมวลผกาบานสะพรั่ง
วันที่ห้า....เหมืองที่อุดมสมบูรณ์เป็นผลงานของธาตุทอง ทำให้โลกเปี่ยมด้วยอัญมณีอันล้ำค่ามากมาย
วันที่หก....ธาตุแสงทำให้ท้องฟ้าบังเกิดเดือนตะวันและหมู่ดาวทอประกาย เป็นที่มาแห่งปาฏิหาริย์มากมาย
และวันสุดท้าย....ธาตุความมืดทำให้เป็นดวงจันทราและความมืด เหล่ามนุษย์และสัตว์น้อยใหญ่ตามกพากันยกย้องและสร้างรูปปั้นของเหล่าเทพทั้ง5 แต่พวกเหล่ากับลืมเทพแห่งความมืดไป... จนทำให้เขาก็เกิดความน้อยใจและความเศร้าโศกจนนำมาซึ่งมรณะ เพื่อทำให้โลกใบนี้ตกอยู่ในความมืดไปตลอดกาล...
แต่ทว่า ไม่นานนักได้มีเหล่าเทพ ได้แก่ เทพแห่งน้ำ เทพแห่งลม เทพแห่งไฟ เทพแห่งดิน เทพแห่งแสง เหล่าเทพทั้ง5ได้ปรากฏต่อหน้าเทพแห่งความมืดเพื่อผลึกเขาเอาไว้ในศิลา แผ่นศิลาที่ตั้งเด่นอยู่ท่ามกลางรูปปั้นทั้ง5 รูปปั้นเหล่านั้นตั้งอยู่ใจกลางเมือง...เมืองแห่งดินแดนแฟรี่แลนด์ เมืองนี้ถูกทั้งตามดินแดน..ชื่อของเมืองนี้คือ...แฟรี่แลนด์!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“เฮ้อ~ น่าเบื่อ...”
เสียงบ่นของเด็กสาวผู้มีนัยตาสีอำพัน ผมทองยาวตรงตัดกับเสื้อคุลมสีแดง กำลังเกือกกลิ้งอยู่บนเตียงแสนนุ่มที่แสนจะน่านอนในคฤหาสสุดหรูของตระกูลอินคาร์เน่ ตระกูลอินคาร์เน่เป็นตระกูลใหญ่ในดินแดนแฟรี่เอริ์น
“คุณหมาป่าที่น่ารักไปไหนน้า~ 2-3สัปดาห์ไม่เห็นเลย”
ร่างบางของเด็กสาวเดินลงจากเตียงนอนสุดหรูไปยังนอกห้อง เห็นเมดสาวส่วนตัวเดินออกมาจากห้องทำงานของคุณนายเจ้าของบ้านหรือแม่ของเด็กสาว
“สวัสดีค่ะ คุณหนูไดยะจะออกไปไหนค่ะ?” เมดสาวทักเด็กสาวที่เดินออกมาจากห้อง
“หวัดดีค่า~ พี่เรล่า จะไปที่สวนหลังบ้านหน่อยค่ะ พี่มีอะไรรึป่าว?”
“ไม่มีอะไรจ๊ะ ถ้าคุณนายต้องการพบคุณหนูเดี่ยวพี่ไปเรียกนะค่ะ พี่ขอตัวไปทำงานก่อนนะค่ะ” เมดสาวนามว่าเรล่าโค้งตัวเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกจากที่ตรงนั้น แต่ยังไม่ทันไปไหน เด็กสาวเรียกเธอเอาไว้ซะก่อน...
“เดี่ยวค่ะ พี่เรล่า”
“ค่ะ?”
“ของที่หนูให้พี่ไปหาได้รึป่าวค่ะ?”
“คิกๆ ได้แล้วค่ะของที่คุณหนูต้องการ”
“จริงหรอค่ะ?”เด็กสาวยิ้มด้วยความดีใจ
“ค่ะ แต่คุณหนูห้ามหนีเที่ยวนะค่ะ ไม่งั้นของที่คุณหนูต้องการ...พี่จะเอาไปเผาทิ้งทั้งหมด”
“ง่า~” เด็กสาวทำหน้าเซ็ง เรียกเสียงหัวเราะของเมดสาวเล็กน้อย
“พี่ไปทำงานก่อนนะค่ะ” เมดสาวของตัวไปทำงานของเธอ ส่วนเด็กสาวเดินไปที่สวนหลังบ้านไม่สิต้องเรียกว่าภูเขาหลังบ้านมากกว่า เพราะสวนนั้นกินพื้นที่ไป1ใน5ของเมืองเลยก็ว่าได้ กลับไปภายในบ้านเอ๊ยคฟหาสสุดหรูตระกูลอินคาร์เน่ มีเด็กหนุ่มร่างบางผมสีแดงดังเปลวเพลิงยาวระดับต้นคอ นัยตาสีโลหิต อายุประมาณ16ปี และอีกหนึ่งเป็นเด็กหนุ่มร่างสูงอายุประมาณ16ปี ผมสีเงินยาวระดับต้นคอ นัยตาสองสี หนึ่งเป็นสีเหลืองอีกหนึ่งเป็นสีน้ำเงิน ใบหน้าหล่อเหลาตัดกับรอยยิ้มเจ้าเลห์ จัดได้ว่าเป็นคนหล่อคนหนึ่ง พวกเขาทั้ง2 คน แตกต่างจากคนอีกๆก็เพราะ พวกเขามีหูกับหาง หนึ่งคนมีหูสีแดง มีหางสีแดงเหมือนดังหมาป่าแดง อีกหนึ่งมีหูสีเงิน หางสีเงินทั้ง6หางเหมือนดังจิ้งจอก9หาง พวกเขาทั้งคูเป็นนักสีบที่เก่งที่สุดของแฟรี่เอริ์น แต่ใครๆ ในดินแดนเฟรี่เอริ์นรู้จักพวกเขา... รู้จักกันในนาม‘เนโค’ แต่ส่วนใหญ่จะเรียกพวกเขาว่า ‘หมาป่าแดง’ กับ ‘จิ้งจอกเงิน’
“เอ่อ...นี่โคเรย์” เด็กหนุ่มผมสีแดงเรียกเด็กหนุ่มผมสีเงินเจ้าของชื่อโคเรย์ที่ยืนข้างๆตน
“ครับ? มีอะไรครับ เนจังที่น่ารัก” เด็กหนุ่มผมสีเงินนามว่าโคเรย์ ขานรับพร้อมรอยยิ้มเจ้าห์ประจำตัว เด็กหนุ่มร่างบางผมสีเพลิงเบหน้าไม่พอใจที่ตนถูกเรียกว่าเนจัง
“ทำไมต้องมาที่บ้านคุณหนูน้อยหมวกแดงด้วยด้วยครับ
“อ๋อ ผมรับงานจ้างวานมาจากท่านนายกครับ”
“...หมายถึงคุณนายแอนนาใช่ป่ะ?”
“ครับ ท่านนายกมาพอดีเลยครับ” ชี้ไปทางเจ้าของคฤหาสเดินลงบันไดไปหาเด็กหนุ่มทั้ง2คน
“สวัสดีจ๊ะ หมาป่าแดง จิ้งจอกเงิน เนโค”
“สวัสดีครับ คุณนายแอนนา/ท่านนายก มีอะไรให้พวกผม/พวกข้า ‘เนโค’รับใช้ครับ” หมาป่าแดงและจิ้งจอกเงินโค้งทำความเคารพท่านยกสาว
“โอ๊ะ! ตายจริง!! ฉันต้องเชิญพวกเธอนั้งก่อนสินะ เชิญนั่งจ๊ะ”
“ครับ” เด็กหนุ่มทั่ง2นั้งตามคำเชิญของท่านายกสาว
“ฉันไปบอกให้คนยกน้ำชามาให้นะจ๊ะ”
“ไม่ต้องครับ เข้าเรื่องของเราดีกว่าครับ ผมยังไม่อยากจะกลายเป็นของเล่นของลูกสาวของคุณครับ” หมาป่าแดงพูดด้วยทำเสียงจริงจัง บรรยากาศภายในห้องตกอยู่ในความตึงเครียดและความเงียบ
“จ๊ะ ฉันอยากให้พวกเธอสืบเรื่องแก็งวาเลนติโน่แฟมิลี่ ที่กำลังออกผลิตแบงค์ปลอมและขโมยเงินจากธนาคารหลายๆแห่งจ๊ะ” หมาป่าแดงหันไปมองหาจิ้งจอกเงิน จิ้งจอกเงินพยักหน้าให้หมาป่าแดงก่อนจะเอ๋ยปากถามนายกสาว
“ท่านนายกครับ พอดีเบาะแสของคนร้ายไหมครับ?”
นายกสาวครุ่นคิดทบทวนความจำเพียงไม่กี่นาที ท่านหันมาตอบจิ้งจอกเงิน
“จ๊ะ ถ้าฉันจำไม่ผิด รู้สึกว่าจะมีเส้นผมจำนวนหนึ่งกับเศษเสื้อติดเลือดตกอยู่แนวนั้นจ๊ะ” หมาป่าแดงที่นั่งเงียบไปได้ซักพักใหญ่ ถามนายกสาวด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ท่านายกครับ แถวนั้นมีใครเห็นเหตุการณ์บ้างครับ”
“มีจ๊ะ นายพรานคาสต้า เป็นคนเห็นเหตุการณ์และเก็บเศษเสื้อกับเส้นผมพวกนั้นไว้ แถมยังช่วยเด็กหญิงกับเด็กผู้ชายเอาไว้ด้วยจ๊ะ แล้วเนจังมีอะไรจ๊ะ?” นายกสาวถามด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
“ผมต้องการพบเขา แต่ว่า....” หมาป่าแดงอ้ำอึ้งเหมือนไม่อยากจะพูด ท่าทางของเขาทำให้จิ้งจอกเงินหัวเราะในลำคออย่างชอบใจ
“เนจังไม่ถูกกับคาสต้าสินะจ๊ะ” นายกสาวหันไปมองหมาป่าแดงที่บ่นอุบอิบอยู่คนเดียว ก่อนจะหัวเราะเล็กน้อยให้กับท่าทางของหมาป่าแดงคนเก่งที่กำลังหน้าแดงเพราะความอาย
“ก็ไม่ใช่ไม่ถูกกันนะครับ...แต่ก็แค่หมอนั้นเห็นหน้าผมที่ไรต้องหน้าไม้ไม่ก็ปืนขึ้นมายิงผมทุกที่เลย T^T ผมไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย....”
“นั้นสินะ...หมาป่ากับนายพรานไม่ถูกกันอยูแล้ว งั้นฉันจะส่งคนไปบอกให้...โอ๊ะ!! จริงด้วย! เนจัง! ช่วง2-3สัปดาห์ที่แล้วเธอไปไหนมาจ๊ะ ถามใครๆก็ไม่เห็นเธอ” นายกสาวจิบน้ำชาที่ถูกเอามาเสิร์ฟตอบไหนก็ไม่รู้ จิ้งจอกเงินพยักหน้าเห็นด้วยกับนายกสาว
“ผมไปช่วยงานพี่โซครับ” หมาป่าแดงพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด จริงๆควรจะบอกว่าโดนคนของโซ อีวาเนสหรือเสนาบดีกลาโหมฝ่ายในจับโยนใส่ส่งส่งตรงถึงห้องท่านเสนาบดีเลยก็ว่าได้
“จ๊ะ พวกเธอกลับไปได้แล้วจ๊ะ ไดเเรื่องยังไงฉันจะส่งคนไปบอกนะจ๊ะ”
“ครับ/ครับผม พวกผมของกลับก่อนครับ” หมาป่าแดง จิ้งจอกเงินโค้งตัวเคารพนายกสาวพร้อมบอกลา เพื่อกลับไปทำงาน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"คุณหนูค่า~ คุณนายเรียกพบคุณหนูค่ะ ท่านรอคุณหนูในห้องรับแขกเจ้าค่ะ"
เมดสาวเราล่าบอกเด็กสาวที่นั่งเล่นบนต้นไม้ --"
"ค่า~" เด็กสาวกระโดดลงจากต้นไม้อย่างสวยงาม วิ่งกลับไปในบ้านเพื่อไปหามาดารของตน
"ท่านแม่~ ไดยะคิดถึง"เด็กสาวโผกอดมาดาร
"แม่อยากให้เราไปหาคุณยาย ท่านคงเหงามากๆเลยเราไม่ได้ท่านมานานแล้ว" เด็กสาวหยิบขนมขึ้นมากิน
"ได้ค่ะ ท่านแม่ ไดยะจะไปเยี่ยมคุณยาย ท่านแม่ช่วยไดยะทำขนมไปฝากคุณยายนะค่ะ"
"ได้จ๊ะ" แม่ลูกเดินออกจากห้องเพื่อเข้าครัวทำขนมไปฝากคุณยาย
ภายในป่า
มีร่างบางของเด็กสาวที่มาจากไหนก็ไม่รู้ไถลลงมาจากหน้าผา
"กรี๊ด!! โอ้ย! ที่นี่มันที่ไหนกัน" เด็กสาวผมสีชมพู ดวงตาสีฟ้าสดใส ใบหน้าติดด้วยความกังวน ลุกปัดเศษใบไม้ เศษดิน เศษฝุ่นที่ติดตามเสื้อผ้าของเธอออก
"เจ้านะ!! ช่วยเงียบๆหน่อย...พวกลูกนกกำลังนอนอยู่" เสียงปริศนาดังขึ้นทำให้เด็กสาววิ่งไปหลบหลังต้นไม้ ก่อนจะเฮ่ยปากถามว่า
"ท่านเป็นใคร?"
"ข้าเป็นภูติปกปักรักษาสัตว์ มีนามว่าโซเลดอล์ ซามิสเลย์เรียกโซเล่ย์ก็ได้ เจ้าละชื่ออะไร.." ภูติปกปักรักษาสัตว์ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าต่อตาเด็กสาว
"หนูชื่อเอีย นูรู ชื่อเล่นว่าเนลแต่ทุกคนชอบเรียกหนูว่าอลิซค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณโซเล่ย์"
"อืม ข้าเรียกเจ้าว่าเนลได้รึป่าว? เจ้ามาทำอะไรที่นี่.." โซเล่ย์ถามเนลด้วยทำเสียงอ่อนโยน
"ได้ค่ะ หนูตามคุณกระต่ายมาอยู่ดีๆก็มาโผ่ที่นี่"
"เจ้าเดินไปเรื่อยๆก็จะเจอทางออกเองหรือเจ้าจะให้ข้าไปส่ง"
"ไม่ค่ะ หนูเดินออกไปเองได้ ขอบคุณมากค่ะ คุณโซเล่ย์ " เนลกล่าวขอบคุณ เดินออกไปจากที่โซเล่ย์อยู่
"เจ้าจงระวังจิ้งจอกเงินไว้ให้ดี...ถ้าเจ้าถูกแกล้งจากจิ้งจอกเงิน เจ้าจงไปบอกหมาป่าแดง หมาป่าตัวนั้นจะช่วยเจ้าได้ ถ้าเจอหมาป่าแดงฝากบอกเจ้านั้นด้วยว่า'รีบเอาพุดดิ้งชาเขียวมาให้เจ้าได้แล้ว เจ้าหมาติ๊งต๊อง!!!' ขอให้เจ้าโชคดี" โซเล่ย์บอกกับเนลก่อนจะหายไป..
เรื่องราวสุดป่วนกำลังเรื่องขึ้น อลิซจะได้ออกจากป่านี้หรือไม่?
ภูติปกปักรักษาสัตว์ทำไหมถึงอยากกินพุดดิ้งชาเขียวกันน้า~?
แก็งวาเลนติโน่แฟมิลี่จะถูกจับหรือไม่? แล้วทำไมนายพรานคาสต้าถึงเอาปืนหรือหน้าไม้มาจ่อหัวหมาป่าเนละ? เสนาบดีโซคือใครกันทำไหมถึงรู้จักกับเนได้?
พบกันตอนต่อไป....
-----------------------------------------------------------------------------------------
กลับมาอัพแล้วหลังจากที่หายตัว(?)ไปนาน อีก20%ค่อยเอาต่อนะจ๊ะ สิงขี้เกียจพิมพ์ลงจ้า 5555
แต่งจบแล้วจ้า ขอให้สนุกน้า~
ความคิดเห็น