Vermillion (2PM Chanho Chansung/Junho)

ข้อมูลเบื้องต้น

Vermillion

  

Characters/pairing: Chansung/Junho

Rating: PG-13 
Genre: Angst


http://strawberryfields.exteen.com

เนื้อเรื่อง

“ห้า...สี่... สาม...สอง...หนึ่ง... แฮปปี้นิวเยียร์!!”

ทันทีที่เข็มนาฬิกาวินาทีเคลื่อนบรรจบกับอีกสองเข็มที่เลขสิบสอง พื้นที่แคบมืดในผับก็อึกทึกไปด้วยเสียงเปรี้ยงปร้างของพลุไฟที่ถูกจุดให้ระเบิดบนเวที เพลงฮิปฮ็อปบีทหนักจนหูอื้อถูกเปิดขึ้นอีกครั้งพร้อมๆกับที่เหล่ามนุษย์กลางคืนพากันเฮลงไปเต้นเบียดเสียดกันกลางฟลอร์

ร่างสูงของฮวางชานซองผละจากกลุ่มเพื่อนก่อนจะชะเง้อมองหาคนรักของเขา...อีจุนโฮ ความสูงที่มากกว่าคนอื่นไม่ได้ช่วยให้มองเห็นง่ายขึ้นเนื่องจากความมืดและคนที่แน่นจนมองแทบไม่เห็นอะไรสักอย่าง ตอนนี้พวกเขาอยู่ในผับเล็กๆแห่งหนึ่งใกล้กับมหาลัย เนื่องจากวันนี้เป็นวันปีใหม่ ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะมาฉลองเพื่อผ่อนคลายหลังจากที่เครียดมาเป็นเวลานาน และยังต้องไปเครียดกับสอบปลายภาคที่กำลังจะมาถึงอีกไม่กี่เดือนนี้อีก

“จุนโฮ”
ชานซองลองเรียกฝ่าเสียงดังลั่นของดนตรีเผื่อว่าจุนโฮจะอยู่แถวนี้แต่ก็ไม่เกิดอะไรขึ้น ร่างสูงเดินฝ่าฝูงคนที่เบียดกันแน่นจนแทบไม่มีที่ยืนเพื่อจะออกไปข้างนอกแล้วค่อยโทรหาจุนโฮอีกที เพราะขืนอยู่ในนี้โทรไปคงไม่ได้ยินเสียงอะไรอยู่ดี

“ขอโทษครับ ขอทางหน่อย”

ไม่ชอบที่แบบนี้เลย... ชานซองบ่นในใจในขณะกล่าวขอโทษก่อนจะเบียดตัวเองเดินผ่านผู้หญิงกับผู้ชายที่กำลังแลกจูบกันไม่สนใจสายตาใครกลางฟลอร์... แต่จริงๆแล้วก็ไม่มีใครสนใจอยู่ดีเพราะหลายคนก็กำลังทำแบบเดียวกัน

“ชานซอง”

ร่างสูงสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงมืออุ่นคว้าเข้าที่ต้นแขน เมื่อหันไปมองก็พบว่าคนที่ตนตามหาอยู่กำลังส่งยิ้มมาให้ก่อนจะกล่าวอะไรบางอย่างซึ่งชานซองไม่ได้ยิน

“อะไรนะ”
จุนโฮพูดซ้ำอีกครั้งแต่ถูกเสียงกระหึ่มของดนตรีกลบจนไม่มีเสียงเล็ดรอดมาให้ชานซองได้ยิน ร่างสูงจึงจับมือจุนโฮเดินแทรกผู้คนออกไปข้างนอก

“โอย... คนเยอะชะมัดเลย...”
จุนโฮบ่นเมื่อหลุดออกมาจากฝูงคนที่แน่นเกินกว่าสถานที่จะอำนวย ที่ผับนี้ปกติคนก็เยอะอยู่แล้ว วันนี้เป็นวันปีใหม่ คนเลยยิ่งเยอะกว่าเดิมหลายเท่าตัว

“เมื่อกี๊จุนโฮว่าอะไรนะ”
ชานซองถามอีกครั้งในขณะที่มือใหญ่ช่วยจัดเสื้อผ้ายับๆของคนตัวเล็กกว่าให้เรียบร้อย

“ฉันต้องกลับแล้ว พี่จุนซูโทรตาม”
พี่จุนซูหรือคิมจุนซูก็คือรุ่นพี่ที่เป็นรูมเมทของจุนโฮ มหาลัยที่พวกเขาอยู่เป็นมหาลัยในโซล แต่พี่จุนซูที่มาจากแดกูสอบทุนมาเรียนที่นี่จึงต้องอยู่หอพักไปโดยปริยาย ส่วนจุนโฮบ้านก็ไม่ได้ไกลจากมหาลัยนักหรอก แต่เจ้าตัวอยากออกมาใช้ชีวิตคนเดียวบ้างจึงได้บังเอิญเจอกับพี่จุนซูที่กำลังหาหอพักอยู่พอดีจึงชวนไปอยู่ด้วยกัน พี่จุนซูเป็นคนเรียบร้อย ไม่ชอบเที่ยวกลางคืน ไม่ชอบที่เสียงดังๆแบบนี้และค่อนข้างเจ้าระเบียบ ชานซองจึงวางใจที่อย่างน้อยจุนโฮก็มีพี่จุนซูคอยดูแลเวลาที่เขาไม่อยู่

“งั้นเดี๋ยวฉันกลับด้วย” จุนโฮเลิกคิ้วก่อนจะโบกมือปฏิเสธอย่างเกรงใจ

“ไม่ต้องหรอก ชานซองอยู่ต่อเถอะ” ปาร์ตี้แบบนี้นานๆจึงจะจัดขึ้นอีกครั้ง จุนโฮไม่อยากให้ชานซองหมดสนุกเพราะเขา

“จุนโฮไม่อยู่ฉันก็ไม่รู้จะอยู่ทำไมเหมือนกันนี่” จุนโฮหัวเราะ แต่ก็เงียบไปเมื่อชานซองขมวดคิ้วและยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ

“จุนโฮ นายดื่มมาเหรอ” น้ำเสียงตำหนิเจือด้วยความเป็นห่วงทำเอาจุนโฮพูดไม่ออก เขารู้ดีว่าชานซองไม่อยากให้เขาดื่มเหล้า แต่เขาไม่ได้ดื่มจนเมาสักหน่อย และก็ไม่ได้ดื่มบ่อยด้วย... จะว่าไปนี่เพิ่งจะเป็นครั้งแรกในรอบครึ่งปีที่เขาแตะเหล้าเลยด้วยซ้ำ

“แค่นิดเดียวเอง ไม่เป็นไรหรอก”
ชานซองมองอย่างไม่ชอบใจ จุนโฮไม่ดื่มเหล้าเพราะชานซองไม่อยากให้ดื่ม ชานซองรู้ดีว่านี่เป็นงานปาร์ตี้...เป็นข้ออ้างที่ทำให้ทุกคนดื่มกันเป็นธรรมดารวมทั้งจุนโฮด้วย แต่เขาก็ไม่ชอบอยู่ดี เขาไม่เห็นว่าการดื่มเหล้าจะมีประโยชน์ตรงไหน

“ให้ไปส่งไหม” จุนโฮส่ายหน้า

“ไม่ต้องหรอก พี่จุนซูบอกให้รีบๆกลับ แล้วอีกอย่างฉันก็เอารถมาเองด้วย หออยู่แค่นี้เอง... แล้วเจอกันนะ” ใบหน้าน่ารักส่งยิ้มให้อีกฝ่ายวางใจ เขย่งตัวจูบแก้มอีกฝ่ายเบาๆก่อนจะวิ่งเหยาะๆไปยังรถสีดำคันเล็กที่จอดอยู่ข้างกับรถสปอร์ตสีดำคันยาวของชานซองโดยที่มีสายตามองตามอย่างเป็นห่วง...

“พี่จุนซู ผมกำลังกลับแล้วนะ เนี่ยขึ้นรถแล้ว... ครับ...ครับ...ไม่เป็นไรหรอก...ผมรู้แล้วน่า...”
มือเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหารุ่นพี่รูมเมทที่กำลังกังวลเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ เขาทำเสียงล้อๆเมื่อจุนซูกำชับแล้วกำชับอีกว่าให้ขับรถอย่างระวัง บางทีพี่จุนซูก็เป็นห่วงเขาเกินไป ไม่ก็ชอบทำราวกับว่าเขาเป็นเด็กๆทั้งที่เขาโตพอจะดูแลตัวเองได้แล้ว เขาฟังรุ่นพี่ร่วมห้องบ่นต่อร่วมสามนาทีอย่างเคยชินก่อนจะวางสายไป ในหัวนึกถึงคำพูดของพี่จุนซูที่บ่นทิ้งท้าย

‘ก็รู้ว่าต้องขับรถกลับมาเองยังจะเมาอีก อย่างน้อยถ้าเมาก็ให้ใครมาส่งสิไม่ใช่ขับเอง เดี๋ยวก็ตายเร็วหรอก...’

“ดื่มไปนิดเดียวเอง... ไม่ตายหรอกน่า”
จุนโฮพูดกับตัวเองในขณะที่ขับฝ่าความมืดสลัวบนท้องถนน เขาเองก็รู้ตัวเองไม่มีสติเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ก็ไม่ได้ถึงกับเมาสักหน่อย นี่ไง...เขายังขับรถได้ตามปกติอยู่เลย

“ดึกป่านนี้ไม่มีรถแล้วมั้ง”

ไม่รู้อะไรดลใจ หรืออาจเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ทำให้จุนโฮเหยียบคันเร่งฝ่าสัญญาณไฟที่ยังคงขึ้นเป็นสีแดงอยู่โดยไม่ชะลอความเร็วเลยสักนิด และยังคงฝ่าสัญญาณไฟแดงทุกแยกที่เขาผ่าน

ท้องถนนในเวลาเกือบตีหนึ่งโล่งมากแบบไม่มีรถผ่านสักคันทำให้จุนโฮวางใจ รถสีดำคันสวยยังคงแล่นด้วยความเร็วเกินกว่าที่กฎหมายกำหนดจนถึงแยกไฟแดงสุดท้ายก่อนจะถึงหอพัก จุนโฮไม่ละเท้าจากคันเร่งและขับตรงผ่านสัญญาณไฟอย่างไม่ลังเล หากแต่ในชั่วขณะที่กำลังเคลื่อนผ่านแยกด้วยความเร็วสูง ไฟสีขาวจ้าก็สาดมาจากทางขวาตามด้วยรถอีกคันที่พุ่งทะยานเข้ามาอย่างรวดเร็ว

จุนโฮร้องดังลั่นพยายามหักพวงมาลัยไปอีกทาง แต่รถที่แล่นด้วยความเร็วสูงขนาดนี้ทำให้เบรกไม่อยู่และหลบไปทางอื่นไม่ทัน รถคันเล็กของจุนโฮจึงอัดปะทะเข้ากับด้านข้างของรถที่แล่นตัดหน้ามาเสียงดังสนั่น ความรู้สึกสุดท้ายก่อนสติจะดับวูบคือรถที่หมุนเหวี่ยงรุนแรงอย่างควบคุมไม่อยู่ แรงปะทะจากกระโปรงหน้าของรถที่ทำให้ร่างของจุนโฮเหวี่ยงไปข้างหลังชนกับเบาะและถูกอัดย้อนกลับมาก่อนที่ร่างทั้งร่างจะกระเด็นทะลุกระจกหน้าออกมากระแทกพื้นถนน

……………………………………………………….

เสียงหวอแสบแก้วหูของรถพยาบาลทำให้จุนโฮรู้สึกตัวอีกครั้ง ดวงตาเรียวเปิดขึ้นช้าๆ กระพริบถี่เมื่อแสงสีแดงของไซเรนสว่างวาบเข้าตา เขามองไปรอบตัว ตั้งสติอยู่พักหนึ่งกว่าสมองจะประมวลผลได้ว่าตอนนี้กำลังนอนคว่ำหน้าอยู่ แก้มขวาแนบกับพื้นถนนเย็นๆที่เปียกไปด้วยของเหลวเหนียว กลิ่นฉุนคาวและความรู้สึกเจ็บแสบที่หัวทำให้จุนโฮเข้าใจได้ทันทีว่ามันคือเลือดของเขา จุนโฮพยายามขยับตัวหากแต่ร่างกายเจ็บร้าวไปหมด แขนขาวที่เต็มไปด้วยรอยถลอกพยายามยันตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบากแต่ก็ทรุดลงเหมือนเดิมจากความเจ็บที่แล่นไปทั้งแขน

“อ๊ะ!!!”

จุนโฮสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงแรงดึงจากด้านหลังช่วยประคองเขาให้ลุกขึ้น เขาหันไปโค้งหัวขอบคุณเจ้าหน้าที่อาสาสมัครคนนั้นที่ช่วยพยุงเขาเดินไปทางรถพยาบาล หากแต่หางตาเรียวเหลือบไปเห็นสภาพรถคู่กรณีที่พังยับเยินไม่มีชิ้นดีจนดูไม่ออกว่าก่อนหน้านี้รถคันนั้นหน้าตาเป็นอย่างไร ความรู้สึกแย่ๆวูบโหวงในใจ เป็นเพราะความสะเพร่าของเขาจึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น


“โอ๊ย”

ทันทีที่ทิ้งน้ำหนักลงขา ความรู้สึกเจ็บแปลบก็แล่นริ้วจากหน้าแข้ง ปวดเข้าไปถึงกระดูกจนน้ำตาคลอ เพียงเท่านี้จุนโฮก็รู้แล้วว่านอกจากหัวแตกและแขนหักแล้ว ขาก็ยังหักอีกด้วย เจ้าหน้าที่หนุ่มคนที่ช่วยเหลือเขาอยู่จึงให้เขายืนรออยู่กับที่ก่อนแล้วจะไปเอาเปลมาช่วยหามเพื่อไม่ให้บาดแผลลุกลามไปมากกว่านี้

เมื่อเหลือจุนโฮยืนอยู่คนเดียว เขาก็มองสำรวจไปรอบๆ ความรู้สึกผิดกัดกินเต็มหัวใจเมื่อมองสภาพรถสีดำของอีกฝ่ายที่พังยับไม่เหลือสภาพเดิม เด็กหนุ่มค่อยๆเดินลากขาไปทางรถคู่กรณีอย่างยากลำบาก พอดีกับที่เจ้าหน้าที่สองสามคนที่เคลียร์พื้นที่อยู่เดินผ่านมาพอดี

“เอ่อ...ขอโทษนะครับ... แล้วเจ้าของรถคันนี้เขา.....”
เจ้าหน้าที่สองคนมองหน้ากันสลับกับมองจุนโฮ ก่อนที่จะพยักพเยิดไปทางรถกู้ภัยที่ยังคงเปิดไซเรนเสียงแสบแก้วหูทิ้งไว้ จุนโฮใจหายเมื่อได้ยินเจ้าหน้าที่บอกว่าอีกฝ่ายเสียชีวิตทันทีที่เกิดอุบัติเหตุ เด็กหนุ่มกลั้นใจทนความเจ็บที่แล่นริ้วไปทั้งขาเดินกระโผลกกระเผลกไปยังท้ายรถกู้ภัยที่เปิดทิ้งไว้ซึ่งมีเปลของคนเจ็บวางอยู่ในนั้น

หากแต่ภาพที่เห็นทำเอาจุนโฮหยุดหายใจไปชั่วขณะ ร่างของชายหนุ่มโชกเลือดที่นอนอยู่ในเปล นิ่งสนิทไม่มีแม้แต่การเคลื่อนไหวที่แสดงให้เห็นว่ายังหายใจอยู่ แขนขาบิดเบี้ยวเหมือนกับว่ากระดูกหักไปหลายส่วน น่ากลัวจนไม่อยากมองต่อ

ทว่าจุนโฮละสายตาออกจากร่างนั้นไม่ได้แม้เพียงเสี้ยววินาที เพราะร่างสูงที่นอนแน่นิ่งอยู่ในเปลนั้นไม่ใช่ใครอื่นแต่กลับเป็นคนรักของเขา... ฮวางชานซอง...
ชานซองนอนนิ่งสนิทราวกับอยู่ในห้วงนิทรา...จุนโฮอยากจะเชื่ออย่างนั้น... แต่เลือดที่ไหลอาบเป็นทางบนใบหน้า... แขนขาที่บิดเบี้ยวผิดรูป และแผ่นอกที่นิ่งไม่ขยับเขยื้อนไร้ลมหายใจนั้นบ่งบอกให้จุนโฮรู้ว่าตอนนี้คนรักของเขากลายเป็นเพียงร่างไร้วิญญาณ

จุนโฮถลาตรงเข้าไปหาชานซอง แต่เพราะรีบร้อนเกินไปและด้วยสภาพร่างกายที่ไม่อำนวยทำให้ไม่ทันระวังจึงพลาดท่าล้มลงอกกระแทกพื้น เจ็บร้าวไปทั้งตัวจนร้องไม่ออก แต่ก็ไม่เท่ากับหัวใจที่แหลกสลายไปแล้ว

ภาพตรงหน้าเริ่มพร่ามัวด้วยน้ำใสๆที่รื้นเต็มดวงตา น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลลงอาบแก้มเนียนในขณะที่ยันตัวลุกขึ้น ความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั้งกายจนแทบเดินไม่ไหวแต่เขายังคงฝืนพาตัวเองเดินเข้าไปใกล้ร่างไร้ชีวิตของคนรัก จุนโฮสะอื้นตัวโยนเมื่อเห็นริมฝีปากอิ่มของอีกฝ่ายนิ่งสนิท ไม่มีรอยยิ้มอ่อนโยนให้เขาเหมือนเคย


“ชาน...ชานซอง...ชานซอง....”
จุนโฮอยากจะตะโกนเรียกให้ชานซองตื่น แต่เสียงที่เล็ดรอดออกมากลับเป็นเพียงเสียงกระซิบแห้งผาก

ซากรถสปอร์ตสีดำยับเยินที่ถูกรถลากดึงขึ้นมาจากข้างทางยิ่งตอกย้ำจุนโฮว่านี่ไม่ใช่เพียงแค่ฝันร้ายธรรมดา... แต่เป็นฝันร้ายที่เขาจะไม่มีวันตื่นจากมันไปตลอดทั้งชีวิต

“ชานซอง....ลืมตาสิ... ชานซอง...ฮึก...”
เด็กหนุ่มพร่ำเรียกชื่อคนรักซ้ำไปซ้ำมา ทว่าดวงตาคู่สวยยังคงปิดสนิทไม่รับรู้สิ่งใด ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงสะอื้นไห้แทบขาดใจของคนที่เขารัก เสียงไซเรนหวีดก้องท้องถนนยามค่ำคืน ราวกับจะซ้ำเติมหัวใจที่แตกสลายของเด็กหนุ่มที่ปลิดชีวิตคนรักด้วยมือตนเอง

 ........................................................................

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า... เมาไม่ขับนะจ๊ะ (/อะไรของหล่อน5555555555)

ที่จริงคิดพล็อตไว้ตั้งนานแล้ว กะจะแต่งแล้วค่อยลงตอนปีใหม่ แต่ว่ามันอีกตั้งนาน แล้วอีกอย่างแต่ง Burnout ต่อไม่ออก ก็เลยว่างๆเลยแต่งมาลงซะเลย (ได้ข่าวว่าจะสอบอาทิตย์หน้า...)
พอแต่งเสร็จแล้วรู้สึกว่าชานโฮไม่เหมาะกับเรื่องแบบนี้เลยเนาะ ฟิคบ้าอะไรเนี่ย พยายามจะ Angst ก็ไม่ Angst แต่งออกมาก็ประหลาดๆแถมมีจุดที่ไม่สมจริง ไร้ที่มาที่ไปตั้งหลายจุดแน่ะ ยังไงก็ช่วยมองข้ามๆไปก็แล้วกันนะคะอย่าคิดมาก55555555555

น้อมรับทุกคำติชมค่า ฮิฮิ :-)