FF ลับอย่าเข้ามานะครับ

ลำดับตอนที่ #1 : FFตอนที่1

นิยาย นี้เป็นนิยายออนไลน์ที่ทางแสควร์อินิกซ์ปล่อยออกมาในเวปไซต์หลักก่อนเกมจะ ออกเพื่อปูเนื้อเรื่องว่า13วันก่อนเริ่มเกมเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นบ้าง

ใครอยากลองอ่านของดั้งเดิมให้เข้าไปที่ไซต์หลัก http://www.square-enix.co.jp/fabula/ff13/ แล้วเข้าโหมดสเปเชี่ยลค่ะ
นิยายชุดนี้ถูกเขียนโดย Jun EISHIMA (映島 巡) ซึ่งเป็นนักเขียนผู้มีประสบการณ์การเขียนนวนิยายให้กับ Square Enix มาแล้วหลายเรื่อง
เนื่องจากนิยายดังกล่าวเป็นภาษาญี่ปุ่นล้วนแต่ก็มีคนใจดีแปลออกมาเป็นภาษาอังกฤษให้อ่านกัน ในเวปนี้ http://mushinoko.livejournal.com/ หรือ http://dilly-shilly.blogspot.com/ 

แปลตอนที่1.... ตอนแรกกะแปลแบบสรุป ไปๆมาๆแปลมันเกือบทุกคำเลย

พิมพ์ผิดแปลผิดบ้างก็ช่วยไม่สนใจด้วยค่ะ ห้าห้าห้า

เครดิต http://mushinoko.livejournal.com/
ถ้าใครพอจะพิมพ์อังกฤษได้ ขอบคุณเค้าหน่อยก็ดีนะคะ อุตส่าห์ใจดีแปลมาให้อ่านกัน ^^

รวมlinkทุกตอน
http://taepoppuri.exteen.com/20091020/all-chapters-ffxiii-epizode-zero-promise

***********************************************************
FF XIII : Eps Zero

นิยายออนไลน์ของภาค13นี้เขียนโดยแบ่งแต่ละบทเป็นมุมมองของตัวละครแต่ละตัว(เหมือนในเกมหรือเหมือนกับภาค10ที่ทีดัสเล่าเรื่อง)

บทที่1 ชื่อตอนคือ Encounter (การเผชิญหน้า)

ตอนที่1(มุมมองของไลท์นิ่ง)

เปิดฉากมาที่เมืองโบดัม
โบดัมเป็นเมืองท่าที่มีอากาศอบอุ่น ทะเลที่สวยงามและบรรยากาศสบายๆ เพราะเหตุนี้เอง ทำให้นอกจากคนแล้วแม้แต่มอนสเตอร์ก็รู้สึกว่าเป็นสถานที่ที่น่าอยู่
พวกทหารก็เลยต้องออกไปจัดการมอนสเตอร์พวกนี้เพื่อไม่ให้มันไปทำร้ายประชาชน ตอนนี้ไลท์นิ่งก็กำลังปฏิบัติภารกิจเช่นกัน
เธอถูกล้อมไปด้วยBloodbath มอนสเตอร์น้ำประเภทหนึ่ง แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกตื่นกลัวหรือประหม่าเลย มันช่วยประหยัดเวลาเธอซะอีกจะได้ไม่ต้องไปตามหาพวกมันทีละตัว

ในขณะที่เธอกำลังสู้กับพวกมันอยู่ก็มีเสียงปืนดังขึ้น “เราจะช่วยนะ” เป็นเสียงผู้หญิงที่มาพร้อมกับเสียงไอพ่นของแอร์ไบค์
….. ไม่ได้ช่วยหรอก มาขัดจังหวะมากกว่า น่ารำคาญ ไลท์นิ่งนึกในใจ
เสียงแอร์ไบค์ไม่ใช่ทั้งแบบที่ใช้ในการทัพที่ต้องการความเงียบหรือแบบ ทั่วไปตามท้องตลาดที่คำนึงถึงความปลอดภัย แต่เป็นเสียงแบบรถที่ถูกโมเสียงเครื่องยนต์
คนที่มาขัดจังหวะเธอคือชายหนุ่มผมสีน้ำเงินและผู้หญิงอีกหนึ่งคนที่มีผมสีดำ
ชุดของชายคนนั้นประดับประดาไปด้วยเพชรและขนนกมากมาย ชนิดที่ว่าเห็นเป็นแสงวูบวาบมาแต่ไกล แล้วแอร์ไบค์ก็ร่อนลงมาอย่างรวดเร็ว
ผู้หญิงคนนั้นก็เริ่มต้นยิงใส่ Bloodbath ที่เหลืออยู่ ก็ถือว่ายิงแม่นใช้ได้....แน่นอน หลังจากเสียกระสุนฟรีๆไปครึ่งนึงน่ะนะ ไลท์นิ่งคิด

“ไงล่ะคุณทหาร ตะกี้กำลังตกที่นั่งลำบากใช่มั้ยล่ะ”ผู้หญิงผมดำพูดและยิ้มให้…ไลท์นิ่งมอง เห็นรอยสักรูปผีเสื้อที่ไหล่ด้านหลังของผู้หญิงคนนี้
....กลับกันกับผู้ชายผมน้ำเงินที่เสื้อผ้านั้นรุงรังมากเกินไป ผู้หญิงคนนี้ก็มีผ้าน้อยชิ้นมากเกินไป
...เธอไม่ได้ใส่ชุดแบบที่คนใช้ปืนเค้าจะใส่กัน เครื่องประดับนั่นก็เกะกะสำหรับการยิงปืน และด้วยปืนใหญ่ขนาดนั้น ซึ่งร้อนง่ายก็คงจะเผาผิวส่วนที่ไม่มีเสื้อผ้าปิดไว้
... มือสมัครเล่น... ไลท์นิ่งคิดแล้วจึงถาม

“พวกคุณเป็นใคร”
“พวกเราคือกลุ่มโนระไงล่ะ”

แม้ไลท์นิ่งจะใช้น้ำเสียงเย็นชาแต่ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้จะไม่ได้สังเกตแม้แต่น้อย เธอทำท่าตกใจพร้อมกับพูดว่า

“คุณเป็นทหารของโบดัมใช่มั้ยล่ะ งั้นก็น่าจะเคยได้ยินเรื่องของพวกเรามาบ้างสิ”เรโบรพูดอย่างมั่นใจ
“โทษที ไม่เคยเลย”ไลท์นิ่งพูดห้วนๆแล้วเดินจากไปแต่ก็ยังได้ยินเสียงจากข้างหลัง.. “แหม แปลกจัง..ชั้นว่าพวกเราน่ะดังพอดูเลยนะ…”
ไลท์นิ่งก้าวเท้าเร็วขึ้นเพื่อที่จะไม่ต้องได้ยินคำพูดที่เหลือ.....น่า รำคาญชะมัด มาขัดจังหวะการปฏิบัติภารกิจ แล้วยังคิดเองเออเองไปว่าช่วยเธอไว้อีก
เธอหมั่นไส้ที่พวกนั้นดูภูมิใจในตัวเองซะเต็มประดาก็เลยโกหกไป ใช่ เธอโกหกไปว่าไม่รู้จักกลุ่มโนระ และมันก็ทำให้เธอก็รู้สึกเกลียดตัวเองที่ทำตัวเหมือนเด็กๆ
เธอรู้จักกลุ่มโนระที่มีฐานที่ตั้งอยู่ที่คาเฟ่ชายหาด ไม่ใช่สถานที่ที่เด็กมัธยมปลายน่าจะชอบเลยซักนิด
...แต่เอาเถอะ อย่าไปคิดถึงเรื่องไร้สาระ การรายงานผลของภารกิจสำคัญกว่าตอนนี้...

ไลท์นิ่งเดินไปที่จุดประชุมซึ่งไม่ห่างไปจากจุดที่มีมอนสเตอร์ออกมา อาละวาดมากนัก ...มอนสเตอร์จะเกลียดมนุษย์เพราะฉะนั้นก็จะไม่ค่อยเห็นมันในตัวเมือง
แต่ที่ชานเมืองมันก็เป็นอีกเรื่องนึง ปกติพวกตัวกระจอกๆแค่เป็นกลุ่มมือสมัครเล่นก็สามารถจัดการได้ไม่ต้องพึ่งทหาร
ปกติแล้วมอนสเตอร์มักจะอยู่กันเป็นกลุ่มหรือถ้าอยู่ตัวเดียวเดี่ยวๆก็ หมายความว่าตัวนั้นมันทั้งเบิ้มแล้วก็แกร่ง หรือพูดง่ายๆคือแบบที่เห็นแล้วต้องแจ้นไปโทรเรียกทหารมาน่ะ
ซึ่งงานดังกล่าวก็จะส่งมาให้กองกำลังรักษาความปลอดภัย หน่วยไลท์นิ่งก็มักจะได้เป็นผู้รับผิดชอบเสมอ

ทหารหลายคนวิ่งเข้ามาแสดงความยินดีที่เธอปฏิบัติภารกิจได้สำเร็จ ไลท์นิ่งมองหาผู้บังคับบัญชาของเธอ ไม่หรอก ความจริงก็ไม่ต้องตั้งใจหามากนัก
เพราะเสียงของหัวหน้าอาโมดะน่ะไม่ต้องตั้งใจฟังก็ได้ยิน เธอเดินไปยังทิศที่มีเสียงหัวเราะเสียงดังนั่น แล้วเธอก็ต้องขมวดคิ้ว
หัวหน้ากำลังคุยอยู่กับกลุ่มคนที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ข้างๆพวกนั้นมีแอร์ไบค์ดัดแปลงที่คล้ายกันมากกับของผู้หญิงที่เธอเจอเมื่อกี้
หนึ่งในนั้นมีผู้ชายคนนึงกำลังพูดอยู่กับหัวหน้าของเธอแบบสนิทชิดเชื้อ ไม่รู้เพราะอะไร แต่มองจากข้างหลังเธอก็รู้ได้ว่านี่แหล่ะหัวหน้าของคนกลุ่มนี้
เมื่อตาสบกัน ไลท์นิ่งก็จ้องกลับ... เธอยอมรับว่าเธอไม่มีมารยาท แต่ผู้ชายคนนั้นทำหน้าตาคล้ายกับคิดสงสัยอะไรอยู่ใส่เธอ แล้วหัวหน้าอาโมดะก็หันหลังกลับมา

“อ้าว แม่ทัพ ยินดีต้อนรับการกลับมา”
อีกแล้ว...เล่นมุกนี้อีกแล้ว ไลท์นิ่งคิดพร้อมกับยักไหล่ ชอบเล่นซะจริงๆมุกนี้

“แม่ทัพเหรอ? เรื่องตลกอะไรของคุณ หัวหน้า” เน้นเสียงที่คำว่า หัวหน้า ตอนเธอเข้ามาใหม่ๆ เธออดทนได้ดีกับมุกฝืดๆแบบนี้ แต่ตอนนี้ถึงเวลาเอาคืนบ้าง...

“แหม ก็เธอเป็นหัวหน้านำการจู่โจมของเรานี่นา ใช่มั้ยล่ะ” ถ้ายังจะเล่นต่ออีกล่ะก็เลิกพูดดีกว่า ไลท์นิ่งถอนใจแล้วก็ทำเมินหัวหน้าตัวเองไปซะ

“แล้ว..นี่ใครกันล่ะ”เธอมองไปที่ผู้ชายคนนั้น จะมองไกลหรือมองใกล้ๆเขาก็ดูเหมือนเดิม....ดูเหมือนข่าวร้ายน่ะ

“กลุ่มโนระครับ,จ่า” ทหารเด็กคนนึงบอก “ไม่เคยได้ยินเหรอครับ” …อีกแล้ว โนระอีกแล้ว เพิ่งจะลืมไปจากหัวได้เมื่อกี้มันก็กลับมาอีกแล้ว...

“กลุ่มคนหนุ่มสาวจากในเมืองที่มารวมตัวกันไงล่ะ”หัวหน้าอาโมะดะเสริม “ส่วนนี่ สโนว์ เขาเป็นหัวหน้าของกลุ่มนี้เอง”…บอกไม่ถูกเลยว่าดีใจหรือเสียใจกันแน่ที่เดา ถูก

“ไง”สโนว์โบกมือทักทาย หมอนี่จะมีมารยาทสักนิดได้มั้ยนะ ไลท์นิ่งคิดในใจ

“นี่เป็นหัวหน้าหน่วยโจมตีของเราเอง เธอยังอายุน้อยอยู่ก็จริง แต่มีฝีมือดีมากนะ”เพื่อเป็นการยืนยัน อาโมดะเอื้อมมือมาจับดาบของไลท์นิ่งด้วยปลายนิ้ว “ดาบที่เธอเพิ่งได้มาเร็วๆนี้ บลาซเอดจ์ (Blaze Edge) พวกนายอาจไม่รู้ แต่นี่เป็นดาบที่ถ้าทหารคนใดเห็นก็จะรู้ว่า..”

“หัวหน้า...พอเถอะ”ไลท์นิ่งพยายามห้ามแต่อาโมดะไม่สนใจ

“มันเป็นดาบชั้นเยี่ยมที่มีให้สำหรับทหารที่ดีที่สุดเท่านั้น ชั้นหมายความว่าคนที่จะถือดาบนี้ได้ต้องเป็นคนที่มีความสามารถที่น่าทึ่ง จริงๆน่ะ” ชมเว่อร์เกินไปแล้ว ไลท์นิ่งคิด เธออยากให้หัวหน้าหยุดพูดซะทีแต่ก็นึกหาคำพูดดีๆไม่ได้เลย

“แล้วบลาซเอดจ์ของเธอยังพิเศษกว่าของคนอื่นด้วยนะ มันมีข้อความจารึกเอาไว้ด้วย ไหนมันเขียนว่าอะไรนะ ‘White flash..... take on my name.’ ใช่มะ” ….ไม่ใช่ ไลท์นิ่งนึกในใจ ‘Call upon my name’ตะหาก แต่เธอก็อายเกินกว่าจะจะพูดแก้

“ขอร้องล่ะ ช่างมันเถอะ” ถึงหัวหน้าจะพูดกึ่งขำๆก็ตาม เธอก็ดีใจที่เค้าชมเธอแบบนั้น แต่มันต้องมีขอบเขตกันบ้าง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนที่ไอ้คุณสโนว์อะไรนี่จ้องเป๋งมาที่เธอแล้วก็พูดว่า “โอ้โห จริงเหรอ”และ“ว้าว สุดยอด”….รับไม่ได้จริงๆ

“เอาล่ะ เอาล่ะ ช่างเถอะ ครั้งนี้มีมอนสเตอร์มาน้อยเกินไป จ่าของเราก็เลยกลับมาเร็ว แถมยังไม่พอมือเลยพวกนายล่ะสิ เอาเถอะยังไงก็ตามจะตามเก็บกวาดมอนสเตอร์พวกนี้ก็ไม่ว่ากันแต่อย่าทำเรื่อง ยุ่งแล้วกันล่ะ”
หัวหน้าอาโมดะพูดแล้วผู้ชายคนนั้นก็รับปาก

....อย่าให้ขำดีกว่า กลุ่มคนหนุ่มสาวเหรอ ก็แค่พวกมือสมัครเล่นที่ได้ปืนมาแล้วก็ทำตัวเป็นกลุ่มผู้พิทักษ์สันติมากกว่า
เธอรู้สึกอยากจะบอกว่าเธอคิดยังไงกับพวกนี้ แต่คุณก็ควรจะวิจารณ์ใครซักคนเวลาที่ต้องการเห็นการปรับปรุงตัว ไม่งั้นพูดไปก็เปลืองน้ำลายเปล่าๆ

“ถ้าไฟแรงขนาดนั้นแล้วทำไมไม่เข้าร่วมกับกองทัพล่ะ”

“ก็พวกกฏทั้งหลายกับยูนิฟอร์มมันไม่เข้ากับพวกเราอ่ะ”

….ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงพูดจาชวนให้ของขึ้นได้เก่งนักนะ...ไลท์นิ่งคิดแต่ หัวหน้าอาโมดะกลับหัวเราะเสียงดัง“ระวังคำพูดหน่อย ฮ่าฮ่า”พร้อมกับตบหลังสโนว์เหมือนเป็นเพื่อนเล่นกัน

“มอนสเตอร์ก็หมดแล้วงั้นพวกเราไปล่ะ”สโนว์พูดพร้อมกับขึ้นขี่แอร์ไบค์

“ระวังพวกPSICOMล่ะ พวกนั้นไม่ใจดีเหมือนพวกเราหรอกนะ”ทหารเด็กคนนึงตะโกนไล่หลังไป

PSICOM...หน่วยพิเศษของกองทัพ แตกต่างกับหน่วยรักษาความปลอดภัยที่สนิทกับชาวบ้าน พวกนี้เข้มงวดมาก และถ้าเห็นกลุ่มโนระคงไม่เอาไว้แน่

แต่สมาชิกกลุ่มโนระทั้งหมดกลับหัวเราะและบอกว่า “ไม่ต้องห่วง พวกเราเก่งกว่ากองทัพไหนๆอยู่แล้ว”

พวกนี้นอกจากจะขาดสติแล้วยังขาดสามัญสำนึกอีกด้วย...ลืมๆเรื่องพวกไร้สาระนี่ไปดีกว่า..แต่แล้วไลท์นิ่งก็ฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้อย่างนึง

“เดี๋ยว”ไลท์นิ่งวิ่งตามไปหยุดพวกนั้นไว้
“นายบอกว่านายชื่อสโนว์ใช่มั้ย”

“ใช่”สโนว์ขับวนเป็นวงกลม เขากำลังจะบินออกไป

“นายคือคนที่มาคอยตามน้องสาวของชั้นรึเปล่า”

“น้องสาวเหรอ?”

“เซร่าห์ ฟาร์รอน”เธอยังไม่ทันพูดจบ สโนว์ก็ตะโกนออกมา “ห๊ะ” แล้วก็กระโดดลงจากแอร์ไบค์วิ่งมาหาเธอ

“คุณเป็นพี่ของเซร่าห์จริงๆด้วย! ก็คิดอยู่ว่าหน้าคล้ายกันแต่คุณดูไม่เหมือนกันเลย!” สโนว์ดูมีความสุขสุดๆ ไลท์นิ่งรู้สึกงงมาก หมอนี่ทำท่าดีใจปัญญาอ่อนเหมือนเด็กเจอขนมเลย

“เซร่าห์บอกว่ามีพี่สาวเป็นทหาร ตะกี้ตอนที่เจอกันก็สงสัยอยู่ คุณเป็นพี่เธอจริงๆด้วย” การที่หมอนี่พูดชื่อเซร่าห์อย่างสนิทสนมทำให้ไลท์นิ่งรู้สึกรำคาญ แล้วสโนว์ก็ยื่นมืออกมา

“สโนว์ วิลเลียรส์ ยินดีที่ได้รู้จัก!” มือของเขาใหญ่มาก อาจจะเป็นเพราะใส่ถุงมืออยู่ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องจับมือเลย หมอนี่รู้จักมารยาทบ้างไหม จับมือกับคนอื่นทั้งๆที่ใส่ถุงมือเนี่ยนะ

“อย่ามายุ่งกับน้องชั้น”

“เอ๋ ทำไมล่ะ” ดูเขาจะไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูด

“ชั้นพูดว่าอย่ามายุ่งกับน้องสาวชั้น” สโนว์หดมือกลับไป เขาเข้าใจแล้วว่าเธอไม่ต้องการจับมือด้วย แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้

“แล้วถ้าบอกว่าไม่ล่ะ” ชั้นไม่จำเป็นต้องตอบ...ไลท์นิ่งเดินจากไป
ชั้นไม่จำเป็นต้องตอบเลย ชั้นพูดสิ่งที่อยากพูดออกไปแล้ว จบแค่นั้น แต่แล้วก็มีอะไรอย่างนึงกลิ้งมากระทบเท้าเธอ

มันคือลูกมะพร้าวลูกหนึ่ง

มันเป็นลูกมะพร้าวที่หล่นมาจากต้นมะพร้าวของโบดัม ถ้าพูดถึงมะพร้าวแถวนี้ทุกคนก็จะนึกถึงมะพร้าวชนิดนี้กันทั้งนั้น
มันโตเร็ว มีใบใหญ่เป็นร่มเงาทุกคนที่ผ่านไปมาก็ชอบทั้งนั้น
แต่ลูกใหญ่ๆของของมันเอาไปทำประโยชน์อะไรไม่ได้ ไม่ว่าจะเอาไปต้ม อบหรือทำอะไรกับมัน มันก็ยังกินไม่ได้

ก็เหมือนกันผู้ชายคนนี้

“ถ้าไม่แล้วจะทำไมน่ะเหรอ”เธอพูดขณะเหยียบลงบนลูกมะพร้าว

“อย่า”เธอประสานมือสองข้างเข้ามาแล้วหักนิ้วช้าๆ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอคิดไว้ว่าจะทำเมื่อต้องไล่ผู้ชายที่มาตามจีบน้องของเธอ แต่มันช่วยไม่ได้

และลูกมะพร้าวก็ไถลออกจากเท้าของเธอกลิ้งไปทางสโนว์ เขาเดาะมันขึ้นไปบนอากาศแล้วรับไว้ด้วยมือ

“โทษที ถึงคุณจะต่อยผมมันก็ไม่ได้ผลหรอก” ไม่รู้ว่านั่นหมายความว่าผู้หญิงต่อยผู้ชายมันไม่แรงพอหรือถึงต่อยไปเขาก็ ไม่ฟังอยู่ดี อาจจะหมายความแบบนั้นทั้ง2อย่าง

“เพราะผมเป็นคนดื้อน่ะ” สโนว์พูดและยิ้ม ไลท์นิ่งหันหลังกลับแล้วเดินจากไป
ชั้นไม่ชอบคนคนนี้ เธอคิด เซร่าห์เห็นอะไรดีในตัวผู้ชายเห่ยๆคนนี้นะ ...ไม่หรอกเธอไม่ได้ชอบเขาหรอก ก็แค่สนใจเท่านั้น เธอไม่ได้ชอบเขาจริงๆ

“คนรู้จักเหรอครับ”ทหารเด็กถามด้วยความสงสัย จากระยะห่างทำให้เขาไม่ได้ยินว่าทั้ง2คนพูดอะไรกัน

“ไม่ ไม่รู้จัก” เธอไม่รู้จักเขา ไม่คิดจะรู้จัก ไม่คิดจะยุ่งกับคนคนนั้นอีกเลย ทั้งสำหรับเธอและก็เซร่าห์ของเธอด้วย

“ชั้นกลับล่ะ” ไลท์นิ่งสะบัดผม แล้วเดินจากไป...