ห้องเก็บของ !!

ลำดับตอนที่ #3 : ,,ใบสมัครนางเอกฮันกยอง--BlackOthello,,

 

 

ใบสมัครนางเอก
ยัยตัวร้ายของฮันกยอง
คำถามสีส้ม คำตอบเป็น "สีดำ" นะคะ ตัวบาง

คำถามเกี่ยวกับผู้สมัคร

ชื่อผู้สมัคร :: แจมค่ะ =D

อายุ :: 16 ปีค่ะ

อีเมลล์ :: bigwonders_bang@hotmail.com

----------------------------------------

สัมภาษณ์สักเล็กน้อย

ถ้าคุณออติด รายงานตัวภายใน 7 วัน โอเคนะคะ? :: รับทราบครับผม !!

รู้สึกยังไงกับพล็อต Mystery Love :: เป็นพล็อตที่แปลกๆและก็น่ารักดีนะ ไม่ค่อยมีคนแต่งฟิคแนวนี้กันเท่าไหร่ ^___^

ทำไมถึงอยากเป็นนางเอกฟิคนิวล่ะ :: เหตุผลหลักเลยก็เพราะว่าชอบพล็อตมากค่ะ คือตอนแรกแจมกะจะมาออหลายครั้งแล้วแหละ แบบก๊อบใบสมัครลงเวิดแล้วเซฟไว้ แต่ก็ยังไม่ได้ปั่นใบสมัครซักที เพราะแจมเปิดออฟิคอยู่ด้วยไง แถมงานก็ยุ่งด้วยเลยไม่ค่อยมีเวลา มาส่งช้าหน่อย ไม่ว่ากันนะคะ ^^”

บทพระเอกถูกใจบ้างไหม? :: ถูกใจมากกกกกกกกกกกกค่ะ (โปรดสังเกตตัว ก.ไก่ 555 ) ชอบพล็อตของทุกคนเลยอ่ะ ตอนแรกกะว่าจะออตาเทมป์ แต่ว่าอ่านไปอ่านมา ออของป๋าดีกว่า พล็อตมันดูใกล้ตัวดี 555 

อาจมีการปรับแต่งคาแร็กเตอร์เล็กน้อยให้เข้ากับเรื่อง ไม่ว่าอะไรนะคะ :: ไม่ว่าค่ะ พี่นิวอยากทำอะไรตัวละคร เชิญเลย!

สัญญานะว่าถ้าติด คุณจะไม่ทิ้งฟิคนิวอะ - -"" :: สัญญาด้วยเกียรติของเนตรนารี 5555

อยากได้บทสำรองไหม :: อยากค่ะ

คิดว่านิวเป็นคนยังไง? (อันนี้ไม่มีผลต่อการออดิชั่น) :: ความจริงเราก็เคยได้คุยๆกันบ้างเนอะ แต่จากที่แจมเห็นจากคอมเมนต์ก็เห็นว่าพี่นิวดูเป็นคนเทคแคร์ดีอ่ะ 555 คือตอบทุกคอมเมนต์ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่คำถามที่ต้องตอบก็เหอะ .. แต่พี่นิวก็ยังตอบ =D แล้วก็ดูเป็นคนที่มีจินตนาการดีด้วย 555 สังเกตได้จากพล็อต

สุดท้ายก็ขอบคุณที่แวะมาออดิชั่น โชคดีนะคะ :: ขอบคุณค่ะ สาธุ =/I\=

----------------------------------------

คำถามทั่วไป(สำหรับบทนางเอก)

ชื่อ-นามสกุล(ชื่อเกาหลีแบบมีความหมายค่ะ) :: ลี มีโซ (แปลว่า รอยยิ้มค่ะ )

Name (ภาษาอังกฤษ) :: Lee Miso

วันเกิด/อายุ :: 25/12/1988 ,, 21 ปี

น้ำหนัก/ส่วนสูง :: 168 ซม./ 46 กก.

บุคลิก(เห็นแล้วรู้เลยว่าเป็นคุณ) :: สาวร่างสูงโปร่งที่มาพร้อมกับรอยยิ้มอันสดใสตลอดเวลา เมื่อเจอเธอเมื่อไหร่ คุณก็จะได้รับรู้ข่าวอัตเดตล่าสุดของวง Mystery Boys ทันที จะเรียกเธอว่าเป็นสำนักข่าวรอยเตอร์ของหนุ่ม Mystery Boysเลยก็ว่าได้ =W= บุคลิกที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งของเธอก็คือ เธอมักจะพูดน้ำไหลไฟดับ! ยิ่งถ้าหัวข้อสนทนาของคุณกับเธอคือ วง Mystery Boys แล้วละก็ไม่ต้องพูดถึง...คุณไม่มีโอกาสพูดแทรกเธอได้แน่ๆ!

ลักษณะนิสัย(5 บรรทัดขึ้น) :: นิสัยของเธอคือ ช่างพูด พูดน้ำไหลไฟดับ ขี้โม้ เม้าท์กระจาย !! โก๊ะและต๊อง เธอคลั่งไคล้หนุ่มๆ Mystery Boys มากถึงมากที่สุด ทุกลมหายใจของเธอเป็น Mystery Boys.. หายใจเข้าก็ เฮ้อ! Mystery Boys หายใจออกก็ เฮ้อ! Mystery Boys ((ดูมันเขียน =[]=)) เรียกได้ว่าเธอเป็นแฟนคลับตัวยงของวง Mystery Boys เลยก็ว่าได้ เพราะเธอไม่เคยพลาดคอนเสิร์ตหรือผลงานของหนุ่มๆวง Mystery Boys เลยซักครั้ง แถมเธอยังคอยอัพเดตข่าวคราวของหนุ่มๆทุกชั่วโมง O.O ถ้าคุณได้เดินเข้าไปในห้องนอนของเธอ คุณจะพบว่าในทุกๆมุมของห้องนอนเธอจะเต็มไปด้วยภาพถ่ายแบบของหนุ่มๆวง Mystery Boys เต็มไปหมด ไม่ว่าจะเป็นผนังห้อง หน้าจอทีวี เตียงนอน หรือแม้แต่ในห้องน้ำ O[]O,,  เธอเป็นคนที่รักการทำอาหารมาก แต่ฝีมือของเธอนั้นไม่ต้องพูดถึง.. นอกจากรสชาติมันจะแย่สุดๆแล้ว มันอาจจะทำให้คุณท้องเสียไป 3 วัน 3 คืนเลยก็ได้ เป็นคนที่เฮฮาร่าเริง อารมณ์ดี สนุกสนาน ใช้ชีวิตอยู่กับคติประจำใจที่ว่า ‘ใช้ชีวิตให้มีความสุขทุกเวลา’  แต่เห็นเธอบ้าบอไปวันๆอย่างนี้แล้ว เธอเป็นคนที่ไม่ไร้สาระเลยนะ ตรงกันข้ามเธอเป็นคนที่มีความสามารถรอบด้านเลยล่ะ ไม่ว่าจะเป็นพูดภาษาจีน หรือวาดรูป นิสัยอีกอย่างหนึ่งของเธอคือเธอเป็นคนที่มองโลกในแง่ดี มีมนุษยสัมพันธ์ดี ยิ้มง่าย และเป็นคนที่ปลอบใจคนอื่นเก่ง จึงไม่แปลกเลยที่คนที่อยู่รอบข้างเธอมักจะมีแต่ความสุขเสมอ...
 ประวัติและครอบครัว(5 บรรทัดขึ้น) :: ครอบครัวของเธอมีฐานะปานกลาง ทำกิจการร้านอาหารร้านเล็กๆอยู่ข้างๆค่าย  ABC ENTERTAINMENT (ชื่อค่ายสมมติของวง Mystery Boys) ซึ่งมักจะเป็นที่สิงสถิตของบรรดานักร้องและเด็กเทรนของค่าย ABC ENTERTAINMENT นั่นจึงทำให้เธอได้รับรู้ข่าวคราวอัพเดตของวง Mystery Boys ตลอดเวลา จากการเงี่ยหูฟังบทสนทนาของชาวบ้าน(พนักงานในค่าย) =[]= ครอบครัวของเธอเป็นครอบครัวเล็กๆที่น่ารักและอบอุ่น ประกอบไปด้วย คุณแม่ที่บ่นทุกเวลา คุณพ่อที่กลัวคุณแม่ยิ่งชีพ =[]= และ‘มินโฮ’ น้องชายวัย 18 ปีที่กวนประสาทเธอตลอดเวลา แถมยังชอบหาเรื่องเข้าบ้านได้ไม่เว้นแต่ละวัน  เห็นเธอบ้าๆบอๆ ต๊องๆ เอ๋อๆ แบบนี้ แต่ความจริงแล้วเธอดูเป็นผู้เป็นคนที่สุดในบ้านแล้วแหละ =))

การศึกษา :: คณะจิตรกรรม ปี 4

ชอบ :: ทะเล,, ธรรมชาติ ,, ฮันกยองและหนุ่มๆ Mystery Boys ((ฮ่าฮ่า))

ไม่ชอบ/เกลียด :: การพลัดพราก

กลัว :: ผี ,, ความมืด,, เลือด,, เข็มฉีดยา =[]=

งานอดิเรก :: อัพเดตข่าวคราวของวง Mystery Boys , ตามวง Mystery Boys และ ฝันถึง Mystery Boys =[]=

ความสามารถพิเศษ :: ภาษาจีน,,วาดรูป,,เงี่ยหูฟังชาวบ้านได้อย่างแนบเนียน 555  

อื่นๆ (อยากให้รายละเอียดอะไรเกี่ยวกับนางเอกคุณอีกก็ใส่มาเลย) :: 
อิมเมจน้องชายตัวแสบ 'ลีมินโฮ' ค่ะ ((ชื่ออิมเมจ :: โอจงคยู Net Idol))


อิมเมจเพ่ยอิงตัวจริง !! แอบคล้ายกับฮันฮโยจู =D ((ชื่ออิมเมจ :: Fukuda Kyoko))

ชื่ออิมเมจนางเอก :: ฮัน ฮโยจู

อิมเมจนางเอก (ขอ 5 รูปขึ้นนะ โหดไปไหม?)

อิมเมจพระเอกของคุณ (ขอ 3 รูปพอ แบบหล่อสุดๆ)





ป.ล. ชอบเกิงยิ้มแบบนี้จังเลย ^O^

----------------------------------------

คำถามชิงบท

0. (เพิ่มเติมพิเศษมากๆ) คุณเป็นแฟนคลับของ Mystery Boys แน่นอนว่าคุณรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับทั้ง 7 หนุ่มโดยเฉพาะฮันกยอง นิวอยากทราบว่า ทำไมคุณถึงเลือกที่จะรักหนุ่มทั้ง 7 คนนี้คะ (ประมาณความรู้สึกที่แคสมีให้ดงบัง เอลฟ์มีให้เอสเจนั่นแหละ)

            คุณเคยมีรู้สึกแบบฉันบ้างมั้ย? ความรู้สึกดีๆอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกดีๆที่คุณมีให้แก่คนที่คุณรู้จักดี แต่เขากลับไม่รู้จักคุณเลยแม้แต่นิดเดียว .. แต่ถึงอย่างนั้นคุณก็ยังคงรัก เป็นห่วงเขา และขอยืนดูพวกเขาอยู่ห่างๆอย่างมีความสุขต่อไป โดยไม่ได้หวังที่จะให้เขาได้รู้จักคุณ หรือตอบแทนความรักที่คุณมีให้ต่อเขาเลย…

            นั่นแหละคือความรู้สึกที่ฉันมีให้ต่อ  Mystery Boys >///<  ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันตกหลุมรักหนุ่มทั้ง 7 คนนี้ได้ยังไง .. ฉันจำได้ก็เพียงแต่ว่าฉันเริ่มรู้จักพวกเขาตั้งแต่ได้ฟังเพลงของเขา ตั้งแต่นั้นมาฉันก็เริ่มหาประวัติของพวกเขา ติดตามข่าวสารต่างๆ จนมาถึงทุกวันนี้ ใครๆอาจจะหาว่าฉันเว่อร์ บ้า หรือไร้สาระ แต่สำหรับฉันแล้วพวกเขาไม่ใช่เรื่องไร้สาระเลยนะ! เพราะพวกเขาทุกคนคือสิ่งสำคัญสำหรับฉัน เพราะฉันรัก ... รักในตัวพวกเขาทุกคน รักทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกการกระทำของพวกเขา

 

1. คุณได้ทราบข่าวที่ช็อควงการบันเทิงเกาหลี รวมถึงช็อคหัวใจคุณที่สุดคือการลาพักร้อนอย่างไม่มีกำหนดของหนุ่มๆ Mystery Boys ที่ต้นสังกัดเองก็ไม่ยอมบอกสาเหตุ คุณจึงตัดสินใจไปสืบหาความจริง จนได้รู้ว่า Mystery Boys ประสบอุบัติเหตุ ตอนนี้พักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลในต่างจังหวัด คุณไม่รอช้าวิ่งตามเสียงหัวใจของคุณมายังโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว และคุณก็วิ่งชนกับฮันกยองเข้าอย่างจัง แต่อยู่ๆ ฮันกยองก็ดึงร่างของคุณเข้ามากอดพร้อมบอกว่า 'ดีใจจังเลยที่ได้พบเธอเพ่ยอิง ทำไมถึงมาอยู่ที่เกาหลีได้ล่ะ!' แล้วเขาก็ทำท่าจะลากคุณกลับไปที่จีนด้วย คุณจะหยุดผู้ชายคนนี้ยังไงคะ และคุณจะทำยังไงให้สุดที่รักของคุณอยู่เกาหลีต่อไป! (บรรยายพร้อมบทพูด 10 บรรทัดขึ้น ตั้งแต่คุณวิ่งชนกับเขา) - คำใบ้จากนิว : "เพ่ยอิง" เป็นชื่อเพื่อนสมัยเด็กที่เป็นรักแรกของฮันกยอง ฮันกยองความจำเสื่อมก็จริง แต่เขายังคงจำเรื่องราวก่อนจะมาอยู่ที่เกาหลีได้อย่างดี เขาคิดว่าคุณคือเพ่ยอิง คุณจะเนียนยังไงต่อไปคะ?

::

            ณ ร้านอาหารเล็กๆร้านหนึ่งข้างๆตึก ABC ENTERTAINMENT ค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ประจำเกาหลีที่เป็นต้นสังกัดของหนุ่มๆวง Mystery Boys …

 

“มีโซ จานที่แม่ให้เช็ดน่ะเสร็จแล้วรึยัง?” เสียงๆหนึ่งตะโกนขึ้นจากในห้องครัว

 

“ใกล้เสร็จแล้วจ้าแม่ ^_____^,, เดี๋ยวหนูเอาอันที่เช็ดเสร็จไปให้ก่อนนะ”

ว่าแล้วฉันก็เดินถือจานจำนวนหนึ่งไปให้แม่สุดที่รักในห้องครัว ..

 

“ข่าวด่วนสำหรับวันนี้ .. ” เสียงนักข่าวคนเดิมที่ฉันคุ้นเคยกล่าวขึ้นจากทีวี

“บอยแบนด์นุ่มวง Mystery Boys ขอลาพักร้อนอย่างไม่มีกำหนด ไปชมรายละเอียดข่าวกันครับ..”

 

เพล้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !!

 

“ยัยมีโซ !! ทำอะไรเนี่ย ดูสิ จานแตกหมดแล้ว ฉันซื้อเซตนี้มาแพงนะยะ !!”

แม่ของฉันรีบวิ่งกรูออกมาจากห้องครัว พลางร่ายยาวใส่ฉัน แต่นั่นมันก็ไม่ได้ทำให้ฉันเบี่ยงเบนความสนในไปจากข่าวการลาพักร้อนอย่างไม่มีกำหนดของหนุ่มๆวง Mystery Boys เลย.. 
 

“ไม่จริงอ่ะ หนุ่มๆ กำลังอยู่ในช่วงโปรโมตอัลบั้มใหม่ .. ไม่มีทางที่หนุ่มๆจะลาพักร้อน..”

 

ในขณะที่ฉันกำลังรำพึงรำพันอยู่กับข่าวการลาพักร้อนของหนุ่มๆอย่างไม่มีกำหนดนั้น .. ลูกค้ารายแรกของร้านก็เดินเข้ามา

 

นั่นมันคุณ (ชื่อนางเอกคิบอม) !! O[]O ผู้จัดการวง Mystery Boys นี่นา!! 

เธอเดินเข้ามาด้วยท่าทางหงุดหงิด พร้อมกับผู้หญิงอีก 2-3 คนที่ฉันสันนิษฐานว่าน่าจะเป็นพนักงานในค่าย..

“แล้วเธอจะทำยังไง เธอบอกว่าหนุ่มๆลาพักร้อนอย่างไม่มีกำหนดหรอ?” หญิงคนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้น

 

“ก็จะให้ฉันทำยังไงล่ะ .. มันก็คงจะต้องเป็นแบบนี้แหละ”

 

ฉันที่กำลังยืนอยู่ก็หูผึ่งขึ้นมาทันใด .. ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดกันดังก็เหอะ แต่ฉันก็สามารถใช้ความสามารถพิเศษของฉันนั่นก็คือ เงี่ยหูฟังได้ =)) สงสัยว่าที่หูฉันกางก็คงเพราะเหตุผลนี่แหละ =[]=

 

“แล้วเธอคิดว่ามันจะได้ผลหรอ” ผู้หญิงอีกคนในกลุ่มพูดขึ้น

 

“แล้วเธอมีวิธีที่ดีกว่านี้มั้ยล่ะ หรือจะให้บอกพวกแฟนคลับไปเลยว่าพวกเขาประสบอุบัติเหตุห๊ะ ?”(ชื่อนางเอกคิบอม) พูดขึ้นอย่างหัวเสีย

 

O[]O ประสบอุบัติเหตุ..หนุ่มๆ ประสบอุบัติเหตุหรอเนี่ย!!!? ไม่นะ !!!

 

“ว่าแต่.. หนุ่มๆเป็นยังไงกันบ้างล่ะ?” ผู้หญิงอีกคนในกลุ่มพูดขึ้น หูกางๆของฉันผึ่งขึ้นอีกครั้ง (=[]=)

 

“ฉันก็ยังไม่รู้เรื่องมากหรอกนะ รู้แต่ตอนนี้พวกเขาพักอยู่ที่ รพ. (ชื่อ รพ.)” 

ฉันรีบหยิบสมุดโน้ตส่วนตัวขึ้นมาจดชื่อโรงพยาบาลทันที แล้วรีบวิ่งไปยังคอมพิวเตอร์ที่ฉันใช้อัพเดตข่าวสารของวง Mystery Boys ทุกชั่วโมง กูเกิ้ลหาที่อยู่ของโรงพยาบาลนั้น และแพ็คกระเป๋าเตรียมออกเดินทางทันที..

รอฉันหน่อยนะ หนุ่มๆ.. ฉันจะรีบไปหาพวกนายเดี๋ยวนี้แหละ .... พระเจ้าคะ ได้โปรดคุ้มครองพวกเขาด้วยนะคะ

 

 

 

...ณ รพ. ที่หนุ่มๆวง Mystery Boys พักอยู่...

 “สวัสดีค่ะ ดิฉันเป็นผู้จัดการวง Mystery Boys ค่ะ ไม่ทราบว่าพวกเขาพักอยู่ที่ห้องไหนคะ?” ฉันถามพยาบาลที่เคาน์เตอร์

พยาบาล 2 คนที่เคาน์เตอร์ต่างมองหน้าฉันอย่างสงสัย และซุบซิบอะไรบางอย่าง พลางมองด้วยสายตาไม่ไว้ใจ..

 

“เอ่อ.. ไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ ฉันเป็นผู้จัดการตัวจริงค่ะ  ถ้าฉันไม่เป็นผู้จัดการวงจริง ฉันคงไม่รู้ข่าวหรอกใช่มั้ยคะ? ^_^”

 

ฉันโกหกอย่างแนบเนียน และยิ้มอย่างหน้าด้านๆ (=[]=) เรื่องนี้ฉันเนียนอยู่แล้วล่ะ เพราะทุกครั้งที่ตามหนุ่มๆ Mystery Boys ฉันก็ใช้วิธีนี้ประจำ ^O^ ..นางพยาบาลสองคนต่างซุบซิบกันอีกครั้ง และก็พูดว่า...

 

..

.

 

 

“เอ่อ.. พวกเขาอยู่ที่ชั้น 4 ห้อง 407 ค่ะ”

เยสส!! ในที่สุดเราก็ล้วงความลับออกมาได้ เก่งจริงๆเลยน้า ยัยมีโซ  ^_____^ โฮะ โฮะโฮะ (<< ดูเธอภาคภูมิใจ =[]=)

 

หลังจากที่หลอกพยาบาลสำเร็จและภาคภูมิใจในความเก่ง (แบบเลวๆ) แล้วฉันก็รีบวิ่งไปยังชั้น 4 ทันที..

 

“401…..402…. แฮกๆๆ ... โอ้ย เหนื่อยๆๆ แฮกๆๆ ”

“403…..404.. โอ๊ะ !! ><*”

 

 ไม่ทันที่จะถึงห้อง 407 ฉันก็ได้ปะทะกับร่างสูงร่างหนึ่ง จนล้มไปกองกับพื้น

 

“เป็นอะไรมากมั้ยครับ?” เสียงนุ่มพูดขึ้นด้วยสำเนียงเกาหลีแปร่งๆที่ฟังแล้วรู้สึกคุ้นเคย

 

“ถามได้ ก็เจ็บน่ะสิ อ๊ะ! ฮะ .. ฮะ ฮันกยองO[]O”

ฮะ ฮันกยองงงง ~ กรี๊ดดดดดดดดดดด ไม่จริงใช่มั้ยยยย !! ฮันกยองตัวจริงใช่มั้ยเนี่ยกรี๊ดดดดดดดดดดดดด >////<

 

“เพ่ยอิง!!!! OoO ”

 

 

แต่แล้วเขาก็ทำให้ฉันตกตะลึงอีกครั้งหนึ่ง เมื่อเขาฉุดตัวฉันขึ้นไป และเอาเข้าไปกอดไว้อย่างแนบแน่น !!!! (แจม :: แลดูรุนแรง =[]=)

เพิ่งได้รู้นี่เองว่าการตกอยู่ในอ้อมกอดของคนที่รักมันเหมือนอยู่กลางวิมานยังไงอย่างนั้น ... >///////<           

 

 

หลังจากที่หัวใจหยุดเต้นขณะ (เว่อไป 555) สมองของฉันก็เริ่มกลับมาประมวลผลอีกครั้ง...

….

…

..

ฉันพิจารณาส่วนต่างๆของร่างกาย และการเคลื่อนไหวร่างกายของฮันกยอง .. ฮันกยองเขาก็ดูสบายดี ไม่ได้เป็นอะไรมากนี่ เขาเดินได้ หายใจได้ กระพริบตาได้ พูดได้ หน้าตาก็ยังหล่อเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง จมูกก็ยังโด่งเป็นสัน และปากก็ยังคงอมชมพู >////< .. พุทโธ ธัมโม สังโฆ เอเมน พระบิดา พระบุตรและพระจิต ขอบคุณพระเจ้าจริงๆที่คุ้มครอบเกิงน้อยของลูกช้างให้อยู่รอดปลอดภัย =/I\=

 

“!@#$%^&*()_++_)(*&^%$#@@!@@#$%^&*()_____()(***&&^%$$%~”

และฮันกยองก็พูดขึ้นมาด้วยภาษาจีน สมองของฉันเริ่มถูกกระตุ้นให้ประมวลผลอีกครั้ง...

ฉันงัดแงะความรู้วิชาภาษาจีนที่เคยเรียนกับเหล่าชือออกมาจากซอกหลืบของสมองที่มีรอยหยักเพียงไม่กี่เส้นและก็แปลประโยคที่ให้ฮันกยองพูดได้ว่า...

 

“เพ่ยอิง !! ดีใจจังเลยที่ได้เจอเธออีกครั้ง ฉันคิดถึงเธอจังเลย ~”

 

…

..

.

ฉันก็อยากจะเป็นเพ่ยอิงคนนั้นหรอกนะ…

แต่... เพยอิงคือใครกันล่ะ??

 

 

“เพ่ยอิง ว่าแต่เธอมาอยู่เกาหลีได้ยังไงล่ะ?” ฮันกยองยิงคำถามฉันอย่างสงสัย

เอ่อ..ขอนึกก่อนนะตั้งแต่ฉันจำความได้ก็คงตั้งแต่ฉันอยู่ในท้องม่าม๊าแล้วล่ะ..จะว่าไปแล้วก็ตั้งแต่รุ่นบรรพบุรุษของฉันที่อุตส่าห์ถ่อเรือมาตั้งรกรากที่เกาหลีแหละนะ !!  

 

 “เอ่อ... คือคุณเข้าใจผิดแล้วล่ะคะ ฉันไม่ใช่เพ่ยอิงหรอกค่ะ ฉันลีมีโซ >.< “ ฉันพูดออกไปด้วยภาษาจีน

 

“เพ่ยอิง เธอนี่ยังเหมือนเดิมเลยนะ 555” ฮันกยองพูดพร้อมกับขยี้ผมฉันเล่นหนึ่งที

“เหมือนเดิม?” ฉันถามอย่างสงสัย

 

“ก็ยังชอบอำคนอื่นเหมือนเดิมนะสิ ฮ่าฮ่า แล้วนี่เธอจะกลับจีนเมื่อไหร่ล่ะ?”

 

“เอ่อ....”

 

“ฉันกำลังจะกลับอาทิตย์หน้านี่แหละ.. ไม่รู้เหมือนกันว่ามาอยู่ที่เกาหลีนี่ได้ยังไง =[]=”

 

“นี่! นายพูดเล่นรึเปล่า นายก็อยู่เกาหลีมาตั้ง 2-3 ปีแล้วนะ” ฉันพูดขึ้น

“อำเล่นอีกแล้วนะเพ่ยอิง!! ฉันน่ะอยู่เมืองจีนมาตั้งแต่เกิด”

อะไรกันเนี่ย?? นายฮันกยองนายเป็นอะไร !!!!!

 

“แล้วเพื่อนๆคนอื่นๆล่ะ เป็นยังไงบ้าง”

 

“เพื่อน? เพื่อนคนไหน”

 

“ก็เพื่อนๆในวงนายไง ยุนโฮ จุนซู ฮีชอล ซีวอน เทมป์ แล้วก็คยูฮยอนไง พวกเขาเป็นยังไงบ้าง เป็นอะไรมากรึเปล่า”

 

“นี่เธอพูดอะไรเนี่ยเพ่ยอิง เธอเพี้ยนไปแล้วหรอ?” ฮันกยองพูดพร้อมกับเอามือของเขามาแตะหน้าผากฉัน

สรุปกลายเป็นฉันที่เพี้ยนหรอเนี่ย? พระเจ้าคะ!!ได้โปรดบอกหนูหน่อยว่ามันเกิดอะไรขึ้น !!!!!!!!!

 

“ไปกันเถอะ ^O^”

 

“ไปไหน?”

 

“ก็กลับจีนกันไง”

 

”ห๊ะ !!! O[]O”

 

“เธอไม่คิดถึงบ้านหรอ?”

 

“เอ่อ...”

เอาแล้วไง ..งานเข้าแล้วยัยมีโซ!.. ทำไงดีละเนี่ย???

 

“ป่านนี่คุณน้ากับคุณอาต้องเป็นห่วงเธอแน่ๆเลย กลับบ้านกันเถอะ ^_^”

 

“มะ ไม่ได้หรอก!!! >< ฉันยังกลับไมได้”

 

“ทำไมล่ะ?”

 

“คือ.. คือฉันมาเรียนต่อที่เกาหลีน่ะ แล้วตอนนี้ก็ยังเรียนไม่จบ ยังกลับจีนไมได้หรอก..”

เนียนเข้าไป !! =[]=

“หรอ?”

 

“อื้มๆๆๆๆๆ เดี๋ยวก็กลับได้แล้ว ปีนี้ปีสุดท้ายแล้วล่ะ ^=O=^ ..”

 

“ใกล้จบแล้วหรอ?”

 

“อื้มๆๆ ^_^”

 

“งั้นฉันจะรอกลับพร้อมกับเธอแล้วกัน ^O^”

 

“ว่าไงนะ !!!!!”

 

“ฉันจะรอกลับไปจีนพร้อมกับเธอ ดีมั้ย?^___________^”  
อย่ายิ้มแบบนั้นอีกนะ ตาเกิง >O<

 

“เอ่อ...”

 

“ฉันอยากจะมาเที่ยวเกาหลีตั้งนานแล้วแหละ อยู่ซักเดือน 2 เดือนคงไม่เป็นไร ^^”

 

“ว่าแต่นายจะพักที่ไหนล่ะ?”

 

“แหม เพ่ยอิง ตลกอีกละ ก็พักบ้านเธอไง ^_____________^”

 

“ห๊ะ !! อะไรนะ O[]O”

 

2. หลังจากเหตุการณ์ในข้อ 1 ฮันกยองตามคุณกลับมาอยู่ที่บ้านของคุณเพราะเขาไม่รู้จักใครเลยบนแผ่นดินเกาหลี คุณกับเขาใช้เวลาอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข ฮันกยองยังคงคิดว่าคุณคือเพ่ยอิงของเขา เขาทั้งอ่อนโยนและใจดีกับคุณมาก ทั้งยังบอกกับคุณว่า "แม้ผมจะจำอะไรไม่ได้เลย แต่สิ่งเดียวที่ผมจำได้คือผมรักคุณ เป็นของผมตลอดไปนะครับ" แม้ว่าคุณจะรู้สึกผิดและอยากบอกความจริงกับเขาแค่ไหน แต่คุณก็พ่ายแพ้ต่อหัวใจตัวเองเมื่อคุณก็รักเขาหมดหัวใจ คุณไม่ต้องการแยกจากเขาเลย คุณจึงเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับตลอดมา จนกระทั้งวันหนึ่งความทรงจำของฮันกยองก็กลับมา เขารู้ว่าคุณไม่ใช่เพ่ยอิง เขาผิดหวังและเสียใจมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น สายตาที่แสนเย็นชาของฮันกยองจับจ้องมาที่คุณ คุณจะแก้ตัวกับเขาว่าอย่างไรคะ? คุณจะฉุดรั้งผู้ชายคนนี้ไม่ให้ไปจากคุณได้ยังไง ในเมื่อหัวใจของเขาร่ำร้องหาแต่เพ่ยอิงมาโดยตลอด (บรรยายพร้อมบทพูด 10 บรรทัดขึ้น เริ่มตั้งแต่เขามองคุณด้วยสายตาเย็นชาก่อนกำลังจะเดินจากไป คุณต้องพูดเพื่อรั้งผู้ชายคนนี้เอาไว้ แต่สุดท้ายเขาก็ทิ้งคุณไป) - เล่นบทโศกค่ะ - -"" พยายามเข้าๆ

:: หลังจากวันนั้น ฮันกยองก็มาอาศัยอยู่ที่บ้านฉัน ฉันได้รู้ว่าเขาเป็นความจำเสื่อมชั่วขณะ เขาไม่สามารถจำเหตุการณ์ตั้งแต่ตอนที่เขามาอยู่เที่เกาหลีได้เลย และคนๆเดียวที่เขาจำได้ในตอนนี้ ก็คือ ‘เพ่ยอิง’  ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าเธอคือใคร? รู้เพียงแต่ว่าต้องเป็นคนสำคัญของฮันกยองแน่ๆ เฮ้ออออ !! อิจฉาเพ่ยอิงจังเลย ~~ เธอเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลกเลยนะเนี่ย >/////<

 

 “เพ่ยอิง ~~ ข้าวข้าวผัดเสร็จแล้วจ้ะ =))”

 

“อ้า.. ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเดินออกมาข้างหน้า” ฉันพูดพร้อมกับดันร่างสูงของฮันกยองเข้าไปในครัว

เกือบไปแล้วมั้ยล่ะยัยมีโซ .. มีหวังถ้าคนในค่าย ABC ENTERTAINMENT มากินข้าวแล้วเหลือบไปเห็นฮันกยองเข้า งานเข้าแน่ๆ !!

 

“ทำไมล่ะ? อยู่ในครัวน่ะ อึดอัดจะตาย”

 

“อยู่ข้างนอกน่ะ คนเยอะวุ่นวาย เชื่อฉันเหอะอยู่ข้างในดีกว่า ^^”

 

“หรอ? งั้นก็ได้ ... เพ่ยอิงเธอกินข้าวผัดฝีมือฉันสิ ฉันตั้งใจทำมากๆเลยนะ ^^”

 

“ไหนๆ..ลองชิมสิ” ว่าแล้วฮันกยองก็หยิบจานข้าวข้าวผัดขึ้นมา พลางตักแล้วป้อนใส่ปากฉัน..

 

“อะ อั้มม .. >O<”

 

“หืมม อร่อยมากเลย! นายทำอาหารเก่งจังเลย อิอิ”

 

“เอ้า หวานกันเข้าไป! ขยันทำงานกันจังเลยนะ ไม่เค้ย ไม่เคยจะอู้เลยย !!” มินโฮน้องชายตัวดีของฉันพูดขึ้น

 

“แหม!.. อย่างกะตัวเองขยันทำงานงั้นแหละ ไปส่งข้าวได้แล้ว !” ฉันพูดขึ้นพลางส่งถุงอาหารให้กับมินโฮ

 

“ชิส์.. ไปก็ได้ ไม่อยากเป็น ก.ข.ค. แบร่ =P”

 

“เดี๋ยวเหอะ!!” ฉันทำท่าจะลุกขึ้นไปตีมินโฮ แต่เจ้าตัวแสบก็วิ่งหนีไปก่อน ชิส์ .. กลับมานะ ตายแน่ !!!

 

“ฮ่าฮ่า .. คุณกับมินโฮนี่ดูสนิทกันจังเลยเนอะ” ฮันกยองพูดขึ้น

 

“ก็แหงอยู่แล้วละ ก็เราเป็นครอบครัวเดียวกันนี่ ^^”

 

“ครอบครัวเดียวกัน?”

“อะ อ๋อ.. ฉันหมายถึงเราอยู่ด้วยกันจนเหมือนจะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วแหละ ^^”

ฉันลืมบอกไปว่าตอนนี้ฮันกยองเข้าใจแค่ว่าฉันเป็นลูกจ้างของร้านขายอาหารเท่านั้น..

 

“เพ่ยอิง ...”

 

“หื้มมม..”

 

“แม้ว่าผมจะจำอะไรไม่ได้เลย...แต่สิ่งเดียวที่ผมจำได้คือผมรักคุณนะ”

 

“……”

 

“หัวใจของผมจะเป็นของคุณตลอดไปนะ..”

 

ถึงแม้ว่าประโยคนี้ .. จะเป็นประโยคที่ฉันเฝ้ารอมานานแสนนานก็เหอะ.. แต่มันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีใจขึ้นมาซักนิด

ฮันกยอง..ถ้าวันหนึ่งคุณรู้ว่าฉันไม่ใช่เพ่ยอิงของคุณ แต่เป็นลีมีโซ ..ผู้หญิงที่โกหกหลอกลวงคุณคุณจะยังพูดประโยคนี้กับฉันมั้ย?...

 

 

“อะ โอ้ยยยยย ><*”

 

“ฮันกยอง! คุณเป็นอะไร!”

ฉันรีบประคองฮันกยองที่กำลังกุมหัวอยู่ พร้อมกับส่งเสียงทุรนทุราย

 

“ผม .. ปะ ปวดดด” ฮันกยองพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

 

“ฮันกยอง !! คุณต้องไม่เป็นไรนะ !! T______________T”

 

“มินโฮ !! ฮึก ฮือ . พ่อ !! แม่ !! ช่วยด้วยยยยย เรียกรถพยาบาลด้วยยยย ฮือ ... ”

 

 

..ณ รพ.แห่งหนึ่งในกรุงโซล..

ฉันค่อยๆเดินเข้าไปในห้องพักของฮันกยอง พลางมองร่างที่กำลังนอนหลับสนิท …

นายฮันกยองช่วยตื่นมาด้วยเถอะนะ,, พระเจ้าคะได้โปรดคุ้มครองให้เขารอดปลอดภัยด้วยนะคะ ,,

                                                            

“อะ โอ้ยย !!”

 

“ฮะ ฮันกยอง !! ” ฉันรีบวิ่งไปยังร่างที่ร้องอุทานออกมาด้วยความปวดเขาค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ

 

“นายฟื้นแล้ว TT___TT ฮึก ฮือ ... ฉันเป็นห่วงนายแทบตาย ฮืออ.....”

 

“ธะ .. เธอเป็นใคร?”

 

“เอ๋..”

 

“เธอเป็นใคร?”

 

“ฉัน.. เพ่ยอิง .. เพ่ยอิงไง”

 

“...”

 

“นายจำฉันได้มั้ย?”

 

“ไม่ใช่ !!!!เธอไม่ใช่เพ่ยอิง !!!!!”

ฮันกยองตะโกนออกมาด้วยความโมโห พลางมองฉันด้วยแววตาที่ยากจะเดาความรู้สึก.. แววตาแสนเย็นชา...

 

“…..”

 

“ที่ผ่านมาเธอ!! เธอโกหกฉันมาตลอด!!”

 

“ฮ ฮันกยอง..ฉันไม่ได้..”

 

“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นแหละ !! ”

 

“ฉะ ฉันขอโทษ” น้ำตาใสๆ เริ่มรินออกมาจากตาโดยไม่รู้ตัว

 

ฮันกยองไม่พูดอะไร เพียงแต่นั่งนิ่งเงียบ และมองฉันด้วยสายตาเย็นชา.. นายคงจะเกลียดฉันมากสินะ

 

“มันอาจจะดูเห็นแก่ตัวนะ ที่ฉันหลอกนายเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ชิดนาย.. แต่ฉะ ฉัน.. ฮึก ฉะ ฉัน...”

น้ำตาที่รินไหลยู่แล้ว กลับรินไหลมามากกว่าเดิม

 

“ฉันบอกว่าไม่ต้องพูดแล้วไง !! ออกไปให้พ้น !!”

 

……

..

 

“ฮะ ฮันกยอง ..” ฮันกยองไม่พูดอะไรเพียงแต่เบี่ยงหน้าไปทางอื่น

มันคงไม่มีประโยชน์แล้วสินะ..ที่จะพูดแก้ตัวต่อไป..

ฮันกยอง .. ฉันรักนายนะ รักนายมาก นายได้ยินรึเปล่า…

 

 

 MODE :: ฮันกยอง

หลังจากที่เธอได้เดินออกจากห้องไปแล้ว .. ผมก็ได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเอง...

ผมเริ่มทบทวนความทรงจำของผม.. ภาพเหตุการณ์ระหว่างที่ผมความจำเสื่อมมันเริ่มไหลผ่านเข้ามาในหัวของผม..

ภาพของเธอคนนั้น.. คนที่ผมคิดว่าเป็นเพ่ยอิง ..

ทำไมมันถึงเวียนวนอยู่ในนี้ตลอดเวลานะ ให้ตายสิ !! ทำไมผมไม่สามารถลืมภาพของเธอออกไปได้นะ

รอยยิ้มนั้นของเธอ.. รอยยิ้มอันสดใสนั้น มันยิ่งทำให้ผมเจ็บปวดขึ้นอีกหลายเท่า..

 

ผมเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำข้างๆเตียงนอนคนไข้ของผม แต่ก็ไปเจอกับ..

“เอ๊ะ?.. ขวดโหลอะไรเนี่ย?” ผมค่อยๆหยิบขวดโหลใบใหญ่มาแล้วก็พบว่ามันคือ นกกระดาษ ที่ถูกเขียนด้วยคำอธิษฐานขอให้ผมหายดี

ข้างๆขวดโหลมีสมุดเล่มหนึ่งที่มีแต่รูปภาพของผมตัดแปะเต็มไปหมด...

 

สมุดบันทึก ของ ‘ลีมีโซ’

 

01/01/08

เชื่อมั๊ยล่ะว่าวันนี้ฉันเพิ่งไปดูคอนเสิร์ตของ Mystery Boys มากรี๊ดดดดดดดดด !! >///< ในที่สุดความฝันของฉันก็เป็นจริงแล้วนะ !!

ฉันได้เห็นฮันกยองตัวเป็นๆเต้นอยู่บนเวทีแล้วหล่ะ =D ถึงแม้ว่าที่นั่งของฉันจะเป็นที่นั่ง 200 บาทแล้วมองแทบจะไม่เห็นหน้าเขาก็เหอะ...ได้เห็นร่างเขาเต้นโหยงๆอยู่บนเวทีก็ดีใจแล้วฮันกยองที่ร้ากกกกกก ~ คอนเสิร์ตคราวหน้าฉันจะเก็บตังค์ซื้อบัตรวีไอพีให้ได้เลยคอยดูสิ!! รอฉันก่อนนะ

ป.ล.วันนี้ฉันต้องละเมอถึงฮันกยองแน่ๆเลย ฮ่าฮ่าฮ่า

 

หลังจากที่ผมได้อ่านไดอารี่ของผู้หญิงคนนี้ ผมก็ไม่สามารถที่เก็บรอยยิ้มเอาไว้ได้ต่อไป.. ผมยิ้มและหัวเราะออกมาโดยไม่รู้ตัว ^________________^,,

ไม่รอช้า.. ผมรีบเปิดอ่านหน้าต่อๆไปของสมุดไดอารี่ .. แล้วผมก็พบกับรูปของ ‘ลีมีโซ’ ที่กำลังถือเค้กก้อนโตพร้อมกับยิ้มแก้มปริ

 

09/02/08

วันนี้วันเกิดของฮันกยองน้อย !! ฉันทำเค้กให้นายด้วยนะ ถึงมันจะไม่ใหญ่เท่ากับเค้กที่นายได้จากบรรดาแฟนคลับแต่ฉันก็ตั้งใจทำจริงๆนะ >O<

ป่านนี้นายกำลังฉลองวันเกิดกับเพื่อนๆในวงอยู่แน่ๆเลย =D ยังไงก็ขอให้นายมีความสุขมากๆนะ

พระเจ้าคะได้โปรดคุ้มครองฮันกยองด้วยนะคะ ^____________^,,

 

11/04/08

ฉันไม่รู้จริงๆว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับหนุ่มๆฉันได้ข่าวว่าหนุ่มประสบอุบัติเหตุและตอนนี้กำลังพักอยู่ที่ รพ. ในต่างจังหวัดฉันจะบ้าตายอยู่แล้วนะ !! พระเจ้าโปรดคุ้มครองให้พวกเขาไม่เป็นอะไรด้วยเถอะค่ะ แล้วฉันจะรีบไปหานะ !!ได้โปรดอย่าเป็นอะไรเลยนะ..

 

 

12/04/08

ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะดีใจหรือเสียใจดีล่ะ? ฉันได้เจอกับฮันกยอง เขากอดฉันด้วยนะ >////< ตอนนั้นฉันเหมือนว่ากำลังลอยอยู่บนปุยเมฆนุ่มๆเลยล่ะ ฮ่าฮ่า =))มันก็จริงนะที่ร่างกายเขาไม่ได้เป็นอะไรมาก .. แต่สมองของเขาน่ะสิได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก จนทำให้เป็นความจำเสื่อมชั่วขณะเขาไม่สามารถจำเรื่องราวตอนอยู่ที่เกาหลีได้เลย คนเดียวที่เขาจำได้คือ ‘เพ่ยอิง’ ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าคือใคร =[]= แต่รู้เพียงอย่างเดียวว่าเขาเข้าใจผิดว่าฉันคือเพ่ยอิงของเขา .. ความจริงฉันก็ไม่อยากจรหลอกเขาว่าฉันคือเพ่ยอิงหรอกนะแต่ทุกครั้งที่ฉันมองหน้าเขา ทุกครั้งที่ฉันได้มองแววตาคู่นั้นของเขาฉันก็ไม่รู้จะพูดความจริงออกไปยังไงดี.. ใจหนึ่งฉันก็อยากจะบอกเขาว่าฉันคือลีมีโซ.. แฟนคลับพันธุ์แท้ของเขาแต่อีกใจหนึ่ง..มันก็อยากจะเป็นเพ่ยอิงคนที่เขารักต่อไปมันอาจจะดูเห็นแก่ตัวไปหน่อยที่ต้องหลอกลวงนาย ..แต่ฉันยังไม่พร้อมที่จะต้องเห็นว่ารอยยิ้มที่มีความสุขของนายจะต้องเปื้อนน้ำตา..และยังไม่พร้อมที่จะเห็นแววตาแสนเย็นชาที่นายมองมาที่ฉัน...

02/05/08

วันนี้ฉันได้ลองแต่งเพลงดูแหละ .. ฉันตั้งใจแต่งเพลงนี้ให้นายเลยนะนายฮันกยอง..หวังว่าซักวันนายจะได้ฟังมันนะ ..

 .....My love everytime I'm thinking about you
My life is You. I miss you I believe my dream will come true
ที่รักฉันคิดถึงเธอทุกเวลา ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของฉันคือเธอ และเชื่อว่าฝันของฉันจะเป็นจริง
그대와있을땐내마음까지다들켜버리고마는지
เมื่ออยู่กับเธอ ฉันได้ค้นพบหัวใจของฉันทั้งหมด
거울에비친내모습을보면내마음이다보여
ถ้าเธอมองฉันตอนที่ฉันส่องกระจก เธอก็จะเห็นหัวใจของฉันได้ทั้งหมด
보고싶다는내안에얘기가턱밑까지나오려하고
ความคิดถึงที่อยู่ภายในใจฉัน มันแทบจะล้นออกมาจากใจแล้ว

참아보려고잠시생각하면난어느새말한걸
ฉันตั้งใจจะอดทนรอคอย แต่ถ้าคิดถึงขึ้นมา ฉันก็อยากจะพูดมันออกไป

I wanna hold your hands
ฉันอยากจะกุมมือของเธอเอาไว้
(everytime I'm thinking about you)
(ฉันคิดถึงเธอทุกเวลา)
I wanna kiss to your lips
ฉันอยากจะจุมพิตเธอ
(내마음가득히)
(ใจของฉันเต็มไปด้วยความรู้สึกอย่างนั้น)
I wanna fall in love with you
ฉันอยากจะรักเธอ
It must be beautiful lovely day
วันนั้นคงเป็นวันที่สวยงามอย่างแน่นอน …..

เพราะมั๊ย? ฮ่าฮ่า .. ฉันตั้งใจแต่งให้นายจริงๆนะ >///<  ฉันอยากให้นายรู้นะ ว่าฉันมีความสุขจริงๆทีได้อยู่กับนาย =D

   หลังจากที่ผมอ่านข้อความในไดอารี่นี้ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองบ้าไปเลย เพราะนอกจากมันจะทำผมยิ้มแก้มปริแล้ว มันยังทำให้ผมร้องไห้อีกต่างหาก.. ที่ผมร้องไห้ ก็เพราะว่าผมรู้สึกตื้นตันใจ.. และดีใจที่มีคนที่รักผมได้ขนาดนี้ ..
แต่ผม.. ก็กลับต่อว่าเธอ กลับไล่เธอไปให้ไกล..ความผิดครั้งนี้มันคงจะติดตัวผมไปตลอดสินะ ...

  ลีมีโซ.. ผมจะตามหาคุณนะ ผมจะไปเช็ดน้ำตาให้คุณเอง .... 

 ((ขอจบแค่นี้นะคะ.. พี่นิว เอาไว้ต่อตอนจบข้างล่าง =D))

V

V

 

3. ตอนจบยังไงดีนะ? นิวจะคิดให้ละกัน! ถ้าคุณอยากให้เป็นฉากยังไงก็บอกมาๆ นิวไม่บังคับ เดี๋ยวจะโหดเกินไป เหอ เหอ

:: “คิดถึงหนุ่มๆวง Mystery Boys จังเลย หายไปตั้งนานแน่ะ >////<”

“วันนี้ฉันคงต้องกลับไปนอนหลับฝันดีแน่ๆเลย เพราะได้ดูหนุ่มคัมแบ๊คอย่างเต็มอิ่ม อิอิ”

“ใช่ๆ คิดถึงหนุ่มๆจะแย่อยู่แล้วอ้ะ”

คอนเสิร์ตจะเริ่มขึ้นในอีก 1 นาที 60..59..58..57..56..55

    กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!

    บรรยากาศรอบตัวของฉันกำลังครึกครื้นไปด้วยความดีใจของบรรดาเหล่าแฟนคลับของหนุ่มๆ Mystery Boys..

บรรดาแฟนคลับคงจะดีใจมากสินะ.. เพราะตั้งแต่เหตุการณ์ประหลาดๆนั้นเกิดขึ้น หรือที่แฟนคลับเข้าใจว่าหนุ่มๆลาพักร้อน มันก็เป็นเวลานานมากทีเดียวที่พวกเขาไม่ได้ออกรายการไหน หรือขึ้นแสดงคอนเสิร์ตเลย..

 

คอนเสิร์ตคัมแบ็คของหนุ่มๆกำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่ช้าแล้วสินะ .. อีกแค่ไม่กี่วินาที ฉันก็จะได้เห็นหนุ่มๆแสดงคอนเสิร์ตบนเวทีแล้ว

….

..

.

 

นี่มันก็หลายเดือนแล้วสินะ .. ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้น วันที่นายฮันกยองไล่ฉันออกจากโรงพยาบาล

ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ขอพ่อแม่ไปใช้ชีวิตอยู่ริมชายหาดที่ต่างจังหวัดอยู่หลายเดือน เพราะหวังว่าจะลืมเหตุการณ์นั้นได้

แต่เปล่าเลย.. เหตุการณ์นั้นมันยังสะเทือนใจไม่หาย .. แววตาเย็นชาของเขายังติดอยู่ในหัวสมองของฉันทุกคืน...

และภาพเหตุการณ์ต่างๆ ตอนที่เราได้อยู่ด้วยกันมันก็วกไปวนมาอยู่ในสมองของฉันตลอดเวลา..

ฉันไม่สามารถลืมนายได้จริงๆนะ นายฮันกยอง..

 

  กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!

 

“หนุ่มๆออกมาแล้ววววววว >////<”

“ดูเทมป์สิเท่ห์จังเลย ”

“อ่า ซีวอนของฉันหล่อสุดๆไปเลย”

“คยูน้อยน่ารักที่สุดเลย”

 

ฉันค่อยๆมองไปที่สมาชิกของวง Mystery Boys ที่ค่อยๆปรากฎตัวบนเวทีทีละคน.. เห็นพวกเขากลับมาเป็นปกติดีอย่างนี้ฉันก็ชื่นใจอย่างบอกไม่ถูก ได้เห็นพวกเขากลับมาร้องเพลง กลับมาเต้น มอบรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นที่ทำให้บรรดาแฟนคลับมีความสุข ฉันก็พลอยสุขใจไปด้วย ^^”

 

 

((เมื่อคอนเสิร์ตผ่านไป 1 ช.ม.))

“สวัสดีครับ ^_^” ฮันกยองเดินออกมาจากหลังเวทีพร้อมกับกล่าวสวัสดีกับแฟนคลับสำเนียงเกาหลีแปร่งๆที่เต็มไปด้วยเสน่ห์

“วันนี้ผมมีเพลงๆหนึ่งมามอบให้กับคนๆหนึ่งครับ ..”

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!

“ผมไม่รู้ว่าคนๆนี้อยู่ที่นี่รึเปล่า แต่ผมอยากให้เขารู้ว่าไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน หรือได้ยินหรือไม่ ผมก็จะร้องเพลงนี้ให้กับเขาครับ ^O^”

"ผมคิดถึงคุณนะครับ ^O^"
.................

.....
..
.

((เกิงร้องเพลงที่นางเอกแต่งให้ค่ะ))

 

 จบบบบบบบบบบบบบบบบบบ...

----------------------------------------

คำถามนิวลดจำนวนข้อลงมาแล้ว หวังว่าจะไม่ยากอย่างที่คิดนะคะ เหอ เหอ

นิวเป็นกำลังใจให้ทุกคน ^^"

ขอโทษด้วยพี่นิว แจมตอบยาวโฮกกกกกกก ! 555