ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Guilty! จำเลยรัก ฉบับใหม่! กักขังหัวใจไว้ให้แค่ผม

    ลำดับตอนที่ #1 : Begining..

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 25
      0
      14 ก.ย. 56

    “ขอโทษนะครับ คุณพอจะมีเวลาให้เราสอบถามบางอย่างไหม?

    “จริงๆปากไม่ค่อยว่างหรอก แต่ได้ค่ะ” ฉันหันไปตอบหนึ่งในกลุ่มผู้ชายชุดดำที่เดินเข้ามาถามฉันในขณะที่กำลังนั่งอย่างโดดเดี่ยวกินผัดไทไม่ใส่ถั่วลิสงอยู่ในโรงอาหารของสำนักงานการป้องกันและปราบปรามการทำสงครามและขัดขวางการทำการรุนแรงทั่วไปรวมทั้งในเด็กและชะนี

     อ่าห๊ะ ฉันทำงานที่นี่ ;’)

    “ผมอยากจะขอถามว่าที่นี่มีคนชื่อเรเมดี้หรือเปล่าครับ” ผู้ชายชุดดำคนนั้นถามต่อ

    “เรเมดี้ ที่นี่มี 3 คนค่ะ” ฉันตอบและยิ้มให้อย่างอ่อนหวาน ก่อนจะสังเกตได้ว่าในกลุ่มคนเสื้อดำที่เข้ามาคุยกับฉันมีใครคนนึงอยู่ข้างหลัง

    ผู้ชายคนนี้ถ้าเดาไม่ผิดจากประสบการณ์การดูหนังของหลิวเต๋อหัวมา เค้าต้องเป็นหัวหน้าพวกนี้แน่ๆ เพราะใส่เสื้อเชิ๊ตสีขาวต่างจากกลุ่มคนชุดดำนี่

    “ฉันเองก็ชื่อเรเมดี้” ฉันพูดในขณะที่สายตายังคงจ้องไปที่คนคนนั้นอยู่

    แหม่... ใครเห็นก็ต้องมองล่ะ อย่างกับเจ้าชาย

    แต่สายตาคิดไปเรื่อยและเหมือนระวังอันตรายตลอดเวลาของเค้านั้นหมายความว่ายังไงกันนะ?

    และเหมือนสายตานั้นก็มองฉันทันที่ที่ฉันบอกชื่อไป

    คงจะเป็นเค้านี่แหละที่มาตามหาคนที่ชื่อเรเมดี้

    หรือว่าจะเป็นเจ้าชายจริงๆ?  มาตามหาซิลดอเรล่า? แต่ทำไมดูถึงเย็นชายังกับว่าเป็นพ่อมดของพรรคฝั่งอธรรมเลยล่ะ?

    “แต่เรเมดี้ที่ว่า ไม่ใช่ฉันหรอกค่ะ เพราะฉันไม่รู้จักพวกคุณ” ฉันตอบอย่างเป็นมิตร ก่อนจะเอาสายตาออกจากใบหน้าของเค้าคนนั้นก่อนจะจัดการกับผัดไทต่อ

    กุ้งในจานกับหน้าเค้าอะไรจะหวานกว่ากันนะ?

    แค่คิดเล่นๆน่ะ -..-

    “ขอรบกวนอีกหน่อยนะครับ ชื่อเรเมดี้ที่เหลือจากคุณ มีใครอีกบ้าง?

    ฉันกลืนเส้นผัดไทยและกระดกน้ำส้มตามเข้าไปก่อนจะชี้มือไปทางโต๊ะอาหารฝั่งตรงข้าม

    “คนนั้นค่ะ เธอใส่เสื้อสีเขียวกับกางเกงสีแดง นั่งดื่มน้ำสัปปะรดอยู่ทางโน้นค่ะ อืม... อีกคนขอหาก่อนนะ....อ๋อ! โน้นค่ะ ข้างๆประตูทางออก เธอใส่เสื้อคอปกปละนุ่งโจงกระเบนสีน้ำเงิน ระวังหน่อยนะคะ เธอเป็นคนแปลกๆ คุณต้องพูดคำไทยโบราณตอนเค้าไปคุย” ฉันหยอดมุขไปแบบเป็นมิตรแต่...

    “อ๋อ ขอบคุณมากครับ” พวกนางก็ไม่เล่นด้วย  ชิล์ - -

    “หมดธุระแล้วนะคะ?

    “ครับ ขอบคุณอีกครั้ง”

    ฉันยิ้มให้ชายชุดดำพวกนั้นก่อนจะจัดการกับอาหารตรงหน้านี้ต่อ


    แต่หูก็ยังเผือกไปได้ยินสิ่งที่เค้าคุยกัน

    “พวกนายเค้าไปถามเธอ” เสียงหล่อๆแบบนี้มาจากผู้ชายหน้าหล่อๆคนนั้นไม่ผิดแน่

    “ใครที่ชื่อเรเมดี้ตอนนี้ก็น่าสงสัยทั้งนั้น”

    อ้าว...ไอ้หล่อ

    ว่าแต่ตามหาคนที่ชื่อเรเมดี้ไปทำไม? น้ำเสียงแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีสินะ.. แต่ถ้ามาตามหาเพื่อขอแต่งงาน เรเมดี้คนนี้จะเสนอตัวคนแรกเลยเหอะ สวย รวยและโสดมานานล่ะ... เอิ้กกก~

    บ้าที่สุด! ฉันกำลังคิดอะไรอยู่ -..-

    “แล้วเธอคนนี้...” คงเป็นตูสินะ =*=

    “คนนี้ไม่ต้องแล้ว” อ้าว อด เค้าไม่สน...

    “ครับ..”

    เสียงฝีเท้าของกลุ่มคนเสื้อดำนั้นเดินออกไปแล้ว อืม...

    ดีนะที่ไม่ใช่เสื้อแดงหรือเสื้อเหลือง

    แต่รู้สึกว่าอีกคนยังไม่ไปไหน ฉันแอบเหลือบหันไปมองเล็กน้อยและหลบตากลับเมื่อเห็นว่าเค้าก็มองอยู่

    อยากกินผัดไทยหรอ?

    เราแชร์ได้นะ..

    จริงๆฉันทำงานในสถานที่ที่ได้เจอคนหน้าโหดมากหน้าหลายตานะ ฉันไม่กลัวคนพวกนั้นเหมือนที่ฉันไม่กลัวพวกผู้ชายชุดดำ... แต่สำหรับ คนคนนี้ เหมือนเค้ามีอำนาจที่แปลกๆ

    “เรมี้! เอกสารที่ฉันให้แกเซ็นเรียบร้อยหรือยัง?!” เสียงแหลมปี๊ดทะลุโซนประสาททำให้ฉันหยุดคิดถึงเรื่องนี้และคิดถึงการไปตรวจหูแทน

    “ใจเย็นนะเจ๊ นึกดีๆฉันวางให้เจ๊บนโต๊ะแล้วเมื่อเช้า”

    “อ๋อ ถ้าแกหมายถึงแฟ้มเอกสารนี่ละก็” สาวประเภทสองร่างท้วมนาม ซีพี ที่ผันมาจากคำว่า สุภาพบุรุษ ชื่อของเจ้าหล่อนวางเอกสารลงบนหน้าฉัน

    “ใช่เจ๊ อันนี้แหละ”

    “เรมี้! ฉันว่าแกควรตัดแว่นสายตา นี่มันเอกสารเรื่องมรดกของเจ้าคุณปู่ทวดของหล่อน หล่อนจะเอามาให้ฉันทำไม? หล่อนจะยกกองมรดกของแกให้ฉันเล๊อะ?

    “จริงเด่?” ฉันหยิบเอกสารออกมาดูแล้วพบว่าจริงตามที่เจ๊ซีพีบอก

    “เออ  โทษทีนะเจ๊ เดี๋ยวจะเอาไปให้ที่ห้องละกัน”

    “โอเคๆ ฉันตามมาทวงเพราะกลัวแกลืมแค่นั้นแหละ, เออ คดีฆาตรกรรมในป่าเพาะชะนีของแก ได้รับคำชมจากบอสนะ เจ๋งไปเลย”

    “ไม่ดีใจเท่าไหร่แฮะเจ๊ เรื่องจบไม่สวยเลย”

    “เอาน่า อย่างน้อยๆ ก็..”

    “ขอโทษนะ” เสียงเจ๊พีซีถูกขัดจากเสียงนุ่มๆที่แทรกขึ้นมา

    “คุณพูดว่าผู้หญิงคนนี้ได้รับคำชมจากคดีฆาตรกรรมในป่าเพาะชะนีงั้นหรอ?

    “ใช่ ฉันเป็นหัวหน้าในคดีนี้” ฉันตอบแทนเจ๊ที่ตอนนี้กำลังจะตายเพราะบิดม้วนร่างกายขนาดมหึมาของตัวเองด้วยความเขิน

    โรคแพ้ผู้ชายหล่อกำเริบ สักพักตัวนางจะบวมแดงและผดขึ้น...

    แต่ช่างเถอะ ตอนนี้เค้ากำลังทำหน้าที่ดูชั่วๆแปลกๆแต่หล่อแบบไร้เหตุผล

    “งั้นก็เธอนั้นเอง...เรเมดี้”

    ผู้ชายชุดดำที่ไม่ได้ตามกลุ่มเพื่อนไปเดินมาขนาบข้างเค้าอย่างกับรู้งาน

    เฮ้ๆ บรรยากาศเริ่มน่ากลัวแล้วนะ เจ๊ซีพีก็ตัวแดงแล้วด้วย... ส่งฮอลคูลมาหน่อยเร็วววววววววว

     

    “จับเธอ!!

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×