[FIC SJ HANHYUK] All my pleasure...by JIBI [vanilla public]

ลำดับตอนที่ #48 : :: YOU ARE MY PLEASURE I ...part 18

 

“พวกนายสามคนมาจากฮยอนซองจริงๆใช่ไหม...”เสียงทุ้มหวานนั้นพูดขึ้นเบาๆ..ฟังดูเหมือนเหยียดคู่สนทนาเล็กน้อย..

“ก็ใช่น่ะซิ...เเกมีอะไรจะให้เราทำหรือไง...”ชายหน้าตาที่ดูไม่น่าคบนั้น พูดเสียงดัง เขารู้สึกไม่ชอบใจในลักษณะท่าทางของคนตรงหน้าเลย..ถ้าไม่ติดว่ารวยล้นฟ้าล่ะก็ คงกระชากหน้าอ่อนๆนั้นมาตั้นซักทีให้พอใจ..

“โง่จริงๆ..ไม่มีเล้วจะเรียกมาหรือไง...”คนพูดพูดจาอย่างดูถูก..ฏ่อนจะหยิบเงินออกมาสองปึก..

“นี่เงิน..ฉันจะเอาให้พวกเเก...เอาไป...เเล้วนาย..ช่วยไปลักพาตัว..คนในรูปนี้ทั้งสี่คนนะ...เอามันมาให้หมด...เข้าใจไหม..อ่อ..ห้ามเเตะต้องมันซะด้วยนะ...ถ้าทำได้..ฉันจะให้อีกเป็นสองเท่า..”ฮยองจุนทำหน้าตากระหยิ่มอย่างสะใจ..

คนที่กระหายเงินนั้นมองมันอย่างตาโต ราวกับว่าเห็นเพชรเม็ดงาม..ไม่วายมองสลับไปสลับมาอย่างดีใจ...

“ได้ครับได้...เจ้านายสั่งมาเลยครับ...เอ่อ..ว่าเเต่..คนนี้หน้าตาคุ้นๆนะครับ...”เจ้าตัวใหญ่นั้นรีบตอบรับในทันที..หากก็ติดใจสงสัยรูปที่มีเด็กชายหน้าตาน่ารักนั้น...รูปของฮยอกเเจ..

“แกไม่รู้จักหรอกน่า!!! ไปเอามันมาก็พอ..อย่ามาถามมาก...คนอย่างพวกแกจะไปรู้จักได้ยังไง...”ฮยองจุนพูดอย่างอารมณ์เสีย...อยากให้ไอ้พวกนี้รีบๆไปจัดการเรื่องให้มันจบๆเสียที...

เเล้วจะได้รู้พวกประธานหน้าโง่เอ่ย...ว่าการทำให้ฮยองจุนคนนี้เสียหน้า..มันจะเป็นยังไง...

.....................................

.........................

..........

“ฮยอกเเจ..มารับเเล้วครับ...”เสียงทุ้มต่ำนั้นทำให้คนที่นั่งเก็บของอยู่เงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้างให้..

“พี่ชาย!!!...”เสียงตอบรับขานหวานๆนั้นก็อีก..ทำเอาคนที่อยู่ในห้องมองกันตาค้าง..เเทบจะล้มหายตายจากกันไปอยู่เเล้ว...แหม..ก็ท่านประธานนักเรียนคนนี้ก็หล่อ..เเถมมีน้องชายหน้าตาน่ารักอีก..

สมัยก่อนนี้มารับที่หน้าตึก...เดี๋ยวนี้พี่เล่นปีนมารับหน้าห้องเลยนา..

ฮันคยองยังคงทำหน้าที่และบทบาทของตัวเองได้ดีไม่สร่าง..เขายังมารับน้องชายของตัวเองไปทานอาหารกลางวันได้ในทุกๆวันไม่เคยขาด เเม้งานจะมากเเค่ไหนก็ตามเเต่...ซึ่งบางครั้งคนตัวเล็กก็อดจะเป็นห่วงไม่ได้ เหมือนเช่นตอนนี้..

“พี่ชาย วันหลังไม่ต้องก็ได้...งานพี่ชายออกจะยุ่ง..”คนตัวเล็กที่วิ่งเข้ามาหาเเต่เพียงลำพัง เนื่องจากว่า..ไอ้สามคนที่เหลือขอไปมีเวลาส่วนตัวอยู่กับคนที่พวกเขารักกันบ้าง..

“ไม่เห็นเป็นไรนี่ครับ..ถึงจะยุ่งเเต่สำหรับนาย..พี่มีเวลาเสมอนะ...”ฮันคยองลูบมือไปที่หัวเล็ก ของคนที่ชอบคิดมากนั้นเบาๆ

“เเต่พี่ชายก็...ไม่เห็นต้องเดินขึ้นมารับให้เมื่อยเลย..”ฮยอกเเจว่าพลาง เดินจูงมือไป..โดยมีสายตาคนในชั้นนั้นมองตาม..

ท่านประธานสุดขรึม กำลังเดินจับมือหนุ่มน่ารักไปทานอาหาร...เป็นเรื่องที่เด็กม.ปลายปีหนึ่งทั้งชั้นกำลังคุ้นชินเสียเเล้ว..

“ใครบอกว่าเมื่อย..ฮึ..อีกอย่างถ้าวันนี้ฉันไม่มา...นายก็ไปกินข้าวคนเดียวไม่ใช่หรอคนเก่ง..”มือหนาโอบเอวบางให้เดินชิดตัว ก่อนจะวางมือไว้ตรงสะโพกอย่างเเสดงความเป็นเจ้าของ ไม่มีการใส่ใจว่าใครจะมองเเบบไหนเลย..

“ก็นั้นล่ะ...เเต่พี่ชายก็มารับเค้าทุกวันเลยนี่นา..ที่เค้าพูดไม่ใช่ว่าเค้าไม่อยากไปกับพี่ชายนะ...แต่เค้ากลัวจะรบกวนพี่ชาย เเค่นั้นเอง..”ตาหวานช้อนมองหน้าคนที่ยืนเคียงกันน้อยๆ...ทำเอาคนมองชอบใจ..

“กับนายน่ะ..ไม่เคยมีคำว่ากวนอยู่ในโลกของฉันหรอกน่า...ไปๆๆๆ..เดี๋ยวพี่พานายไปกิน..ถึงวันไหนไม่อยากก็ต้องไป..”ว่าเเล้วก็เเกล้งจับมืออีกฝ่ายก่อนจะลากให้ไปด้วยกัน..ทำเอาคนโดนลากเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปตลอดทาง..

ไม่นานนักทั้งคู่จึงเดินมาถึงโรงอาหารรวมส่วนกลาง ที่เเน่นขนัดไปด้วยผู้คน..เเต่เมื่อพอเห็นว่าเป็นประธานนักเรียนเดินมาบางส่วนจึงเขยิบที่ให้..ด้วยความเกรงใจ..ซึ่งฮยอกเเจเองก็ทำหน้าที่ได้ดีคือหันไปขอบคุณเเทนคนปากหนัก...

เหมือนเคยอย่างที่เป็นมา..ฮันคยองคือคนรับผิดชอบเรื่องอาหารการกินไปตั้งเเต่ ซื้อข้าว..น้ำ ..นม..เเละขนมมาให้จัดวางไว้ให้..ถ้าไม่ติดว่าเคี้ยวเเทนได้..คงทำไปแล้วใช่ไหมเนี่ย..

“ฮยอกเเจ..คนดีครับ...พี่มีเรื่องจะเตือนเรานินึงนะ..”ชายหนุ่มพูดขึ้นทำเอาคนตัวเล็กหน้าเหวอไปเล็กน้อย...ก็ตั้งเเต่เติบโตมาไม่เคยโดนดุซักครั้ง..เเล้วทำไมถึงจะต้องมีเรื่องมาเตือนกัน..

“พี่ไม่ได้จะดุฮยอกเเจนะครับ..อย่าเข้าใจผิดนะ แล้วทำหน้าอย่างนั้นซิครับ..คนเก่ง..พี่เเค่จะบอกว่าตอนนี้สถานการณ์มันไม่ค่อยดีเท่าไหร่..พี่ก็อยากให้เราระวังตัวมากขึ้นกว่าที่เป็นอยู่...บางครั้งพี่อาจจะไม่มีเวลาบ้าง..ก็อยากให้เราดูเเลตัวเองมากขึ้นอีกนิดน่ะ..”คนตัวโตว่าพลางเอามือกุมคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับตนเอง..

“สถานการณ์ไม่ค่อยดี?? เกิดอะไรขึ้นหรอฮะ..”คนน่ารักทำเสียงใสถาม..เอียงคอน้อยๆอย่างน่ารัก..จนอยากเก็บกอดภาพตรงหน้าเอาไว้ไม่รู้ลืม..

“มันก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอกครับ...คนเก่งไม่ต้องรู้หรอกนะ..อย่าลืมฝากไปบอกเพื่อนๆด้วยล่ะ..รู้ไหมครับ..”มือลูบหัวเล็กเบาๆ..ส่งสัญญาณบอกว่าได้เวลาลงมือกินข้าวเเล้ว..ก่อนที่มันจะชืดจนไม่อร่อย..

ฮยอกเเจไม่ได้ทักท้วงอะไรมาก..เพียงเเค่ทำตามอย่างว่าง่าย..เท่านั้น...ปล่อยให้คนเป็นพี่มองหน้าเขาไปโดยไม่ได้สนใจอะไร..เเต่ในความคิดของฮันคยองนั้น...

เขารู้สึกโหวงๆในอก..เเละสังหรณ์ใจไม่ดีชอบกล..

*******************************************************************************************

“นี่ๆๆ...พวกนาย...ฉันมีเรื่องจะมาบอกเเหละ..”คนหน้าไก่เดินเข้ามาหา..เหลือเวลอีกประมาณสิบห้านาทีที่อาจารย์ผู้สอนจะเข้ามาในคาบ..

“หือ...”คนหน้าตาน่ารักทั้งหลายนั้นหันมามองหน้าเพื่อนอย่างรอลุ้น..ไม่วายขยับปากเคี้ยวขนมตามไปด้วย..เวลาเหลือ เอาอีกซักหน่อยก็ยังดี...ขาดปากเเล้วเหงา..

“ก็พี่ชาย...เขาบอกให้ฉันมาบอกพวกนายว่า..ช่วงนี้ให้ระวังตัวกันหน่อย..ดูท่าทางมีเรื่องไม่ค่อยดีเท่าไหร่น่ะ..”ฮยอกเเจว่าพลางบอกตามที่พี่ชายบอกมาเป๊ะ..

“จริงหรอ...วันนี่พี่คิบอมก็บอก..เเต่ไม่ยอมบอกว่าเรื่องอะไรน่ะ เเล้วนายล่ะ..”ดงแฮดูดนมจากหลอดเล็กหันไปพยักหน้าถามเพื่อนตัวเล็กที่อยู่ด้านหลังของเขา

“อื้ม...พี่เย่ก็บอก.....ของนายคงไม่พลาดใช่ไหม...ไอ้ต้วน..”เเล้วนี่ก็ถามต่อเหมือนกัน..

“ใช่ๆๆ..คยูฮยอนบอก เเต่ไม่รู้ทำไมไม่บอกว่าเพราะอะไร..ฉันก็ขี้เกียจถามเหมือนกันน่ะ..เเต่จะว่าก็ว่าเถอะนะ..อย่างฉันจะมีใครมาทำอะไร...ไม่เข้าใจเลย วันๆฉันมาเรียนเจอพวกนาย..กลับบ้านไปก็ช่วยเเม่ขายของ..ก็ไม่เห็นมีปัญหาอะไรกับใครนี่..”ซองมินยักไหล่น้อยๆ ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยใส่ใจกับเรื่องที่รับมามากเท่าไหร่นัก..

ซองมินว่าถึงพื้นเพของที่บ้างของตัวเองให้ฟัง..เรื่องที่บ้านเขาทำค้าขายกับคุณเเม่ ลำบากหน่อยเพราะคุณพ่อท่านเสียไปแล้ว จึงอยู่กับเเม่เพียงเเค่สองคนเท่านั้น

“ฉันก็เข้าใจอยู่นะ..เเต่ก็อย่างว่า..พ่อฉันก็เเค่พนักงานกินเงิน...ที่ตอนนี้..ขยับขึ้นไปเป็นผู้จัดการเท่านั้นเอง...ไม่ต่างจากนายเลยอะ..”ดงเเฮหันมาเสริมอย่างเห็นด้วย..ที่บ้านเขาเป็นเเค่คนฐานะปานกลาง..ค่อยไปทางดีเล็ก..ด้วยเพราะพ่อเป็นคนขยัน..ส่วนเเม่ก็เป็นเเค่เเม่บ้านเท่านั้นเอง..

“ฉันว่าอย่างนายสองคนน่ะไม่น่าจะเเปลกหรอก..เพราะนาย...บ้านก็ออกจะรวย..”ซองมินชี้ไปที่คนตัวเล็กเพื่อนของเขา..เรียววุคที่มีฐานะทางบ้างค่อนข้างดี...เพราะทำธุรกิจค้าเพชร รายใหญ่ของประเทศ..

“ใช่ๆๆๆ..ส่วนนาย..ไม่ต้องบอกก็รู้...บ้านนายน่ะ..มาเฟียชัดๆ..”ดงแฮเสริมมาอีกคนเมื่อมองหน้าฮยอกเเจ..

“ไม่นะ...บ้านฉัน..ถึงจะเป็นมาเฟีย..เเต่ก็เป็นเเค่เเก๊งค์เล็กๆ..ฉันไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลยนี่นา...”ฮยอกเเจสั่นหน้าปฏิเสธ..อย่างรวดเร็ว จริงอย่างเจ้าตัวว่า..ฮยอกเเจไม่เคยเเตะต้องปืน..ไม่เคยเรียนศิลปะป้องกันตัว..ไม่เคยเห็นคนหน้าตาน่ากลัวเหมือนในภาพยนตร์..เขาอยู่อาศัยอย่างปกติสุขเหมือนคนทั่วไป..จนบางครั้งกลับลืมไปด้วยซ้ำว่าที่บ้านทำอาชีพแบบไหน..

เเละฮันคยองเองก็บอกว่าบ้าน..เป็นเเค่เเก๊งค์เล็กๆ..ไม่มีอิทธิพลเหมือนใครเขา..อย่าเอาไปพูดกับใครเชียว...

“นั้นซิ..เเล้วอย่างนี้ใครเขาจะมายุ่งกับพวกเรา..หรือว่า...จะเป็นนายฮยองจุน..”เรียววุคว่าไปเรื่อยก่อนจะนึกขึ้นมาได้อยู่คนหนึ่ง..

“โอ้ย นายนั้นน่ะหรอ..ข่าวว่าเป็นลูกเลี้ยงพ่อค้าไม้นี่...เฮอะ..ก็เห็นกลัวหัวหดไปเเล้วนี่...คงไม่มายุ่งกับเราหรอกน่า..”ซองมินว่าอย่างอารมณ์ดี ภาพที่ฮยองจุนหน้าซีดเสียนั้นยังติดตาอยู่เลย..

“ก็จริงของนาย..งั้น..พวกเราก็คงไม่ต้องคิดมากเเล้วซิ...เออนี่ๆๆๆ...พรุ่งนี้เราไปกินไอศกรีมกันเถอะ..”ฮยอกเเจว่าพลางทำหน้าสดใสขึ้นมาทันทีทันใด.

“นายไปได้หรอฮยอกเเจ...พี่ชายนายก็ตามไปด้วยน่ะซิ..”เรียววุคว่าพลางนานๆทีจะเห็นว่าฮยอกเเจเป็นฝ่ายเอ่ยปากชวน คนอื่นไปข้างนอก..

“ได้ซิ...ก็....ในเมื่อพรุ่งนี้...พี่ชายฉันเขากลับดึก..เห็นบอกว่าต้องไปทำงานให้คุณเเม่น่ะ...”คนน่ารักทำหน้าทำตาทะเล้น..คิดการใหญ่อยากจะหาเรื่องออกหนีเที่ยว...หากความคิดนั้นก็ได้เเค่เพียงการไปกินไอศกรีมเท่านั้น..

“ระวังนายจะโดนดุเอานะ..แล้วพวกฉันจะซวยกันไปหมด..”ดงแฮนึดภาพตามไปด้วย..ไม่วายย่นคอลงมานิดๆเมื่อนึกถึงใบหน้าฮันคยองเมื่อยามที่พ่นไฟได้...

มังกรไฟตัวจริงเสียงจริงเลยนะนั้น....บรื๋อ!!!!

“ไม่หรอกน่า..เเค่ไปกินไอศกรีมเอง...จะอะไรนักหนา..อย่างดีก็เเค่หกโมงเย็นเอง..อีกอย่างนะ..ฉันจะเเอบกลับไปขอคุณเเม่ดักคอเอาไว้ก่อน..คราวนี้พี่ชายก็ไม่ว่าหรอก..”ว่าเเล้วก็หัวเราะคิกคักๆ..ไปคนเดียว..มีความสุข

ขอให้ได้เเหกกฏนิดหน่อยๆ เถอะนะ..ไหนก็ฉลองขึ้นม.ปลายซักที...

.........................................

.............................

.............

“ตกลงว่าไง..”เสียงแหบน่าเกลียดนั้นถามเด็กชายในเครื่องเเบบที่ตัวสั่นอยู่น้อยๆ..

“อ....เอ่อ...พวกนั้นบอกว่าพรุ่งนี้จะไปกินไอศกรีมหลังเลิกเรียนกัน...ค..ครับ..”เด็กหนุ่มเมื่ออยู่ต่อหน้าคนน่ากลัว จำต้องบอกออกมาอย่างจนใจ..

เมื่อวันก่อนเขาถูกกระชากมาเพื่อให้ไปตามดูเรื่องของหัวหน้าห้องเขา..ด้วยความกลัวว่าจะถูกทำร้ายจึงต้องทำตาม โดยไม่กล้าบอกใคร..

“พรุ่งนี้หรอ...ฮึ..ดีมาก...เเกไปได้เเล้ว...เแล้วอย่าคิดจะบอกใครเชียวนะ..ถ้าไม่อยากเดือดร้อน!!!”เสียงข่มขู่ตะคอกนั้นดังลั่นจนคนตัวจ้อยต้องผวาสะดุ้งน้ำตาเเทบจะเล็ด..

“ไป!!!!!!!!!!!!!”ว่าเเล้วมือหนาก็ผลักให้เด็กชายคนนั้นวิ่งหนีออกมาอย่างไม่คิดชีวิต..หากหูก็ยังเเว่วไปได้ยินว่า..

“พรุ่งนี้ไปเอาตัวพวกมันสี่คนมา...ราจะได้รวยกันเสียที....”

.......................................

........................

..........

“คนดีครับ..เย็นนี้กลับบ้านกับอาชิ..นะครับ..เลิกเรียนเเล้วรีบกลับบ้านเลยนะครับ..”เสียงบอกตอนเช้าก่อนที่จะส่งอีกคนลงจากรถ มองใบหน้าน่ารักนั้นด้วยความห่วงใย..รู้สึกไม่ดีมาตั้งเเต่เช้า....

ปกติ..เขาจะให้คนที่ลุงคนขับรถเป็นคนมารับ..เเต่หากวันนี้..เขากัลบให้อาชิ..เลขาผูมีศักดิ์เป็นมือขวาของเขาเป็นคนมารับเอง..หากคนฟังนี่ซิ..หน้าเบ้ไปเล็กน้อย...เมื่อได้ยินชื่อคนที่มารับเขากลับบ้าน...

“ทำไมวันนี้เป็นพี่อาชิล่ะ..ปกติไม่เห็นต้องให้เขามาเลย..เเล้วพี่ชายจะไปทำงานคนเดียวได้ยังไง..”คนตัวเล็กขมวดคิ้วภามน้อยๆ..ฝันที่วาดไว้ว่าจะไปทางไอศกรีมกับเพื่อนนั้นสั่นคลอน...

“วันนี้พี่ไปงานไม่นาน..มันไม่อันตรายหรอก อาจางก็ไปด้วย..เเล้วอีกอย่างอาชิเขาก็มีงานอีกที่ ที่นี้พอดี..พี่ก็เลยให้เขาเเวะรับนาย..มีอะไรงั้นหรอ”ฮันคยองว่ากลับไปเเถมถามจี้ใจดำอีก...

ก็เขาเเอบเห็นสิ่งผิดปกติในใบหน้าใสๆของคนตัวเล็กนั้น..

“ก...ก็...ป...เปล่าฮะไม่มีอะไร....เเต่..อ๊ะ...งั้นพี่ชายรีบไปเรียนเถอะ..เดี๋ยว..เค้ากลับกับพี่อาชิก็ได้..เดินทางดีๆนะครับ..”คนน่ารักหันมาบอกน้อยๆ...เเล้วจึงยิ้มหวานให้พี่ชายตัวเองอย่างเสียไม่ได้.. ก่อนจะเดินเข้าไปหอมเเก้มเอาฤกษิ์ให้พี่ชายของเขา

“อืม..คนดี..อย่าดื้ออย่าซนนะครับ..เลิกเรียนเเล้วกลับบ้านเลยนะ..”มือหนาลูบใบหน้าเล็กของคนที่ยืนชิอประตูรถ..ก่อนที่อีกคนจะพยักหน้าเบา ยื่นเเก้มให้เขาหอมคืน..เเล้วจึงค่อยๆเดินเข้าเรียน..

โดยที่คนขับรถออกไปไม่รู้เลยว่าเจ้าเด็กดื้อนั้น พยายามหาทางที่จะไปกินกับพื่อนให้จงได้....

.............................................

...............................

.............

เมื่อมาถึงเวลาเย็นเด็กหนุ่มน่ารักกลุ่มนั่งกำลังทำท่าเลิ่กลั่กไปมาเสมือนขนของหนีภาษีผ่านด้านกงสุลฯก็ไม่ปาน

“ไอ้ไก่ฉันว่าอย่าเลย..”ดงแฮบอกเพื่อนที่กำลังปีนขึ้นกำเเพงอย่างตั้งใจ..

“มาขนาดนี้เเล้วขอซักครั้งในชีวิตไม่ได้หรือไง...นะๆๆๆ...ไม่มีอะไรหรอก..”ฮยอกเเจใช้ความตัวอ่อนของตัวเองกระโดดแผล่วไปเลย..

พอหายไปแล้วก็เงียบไปเลย....

“เอ๋..ฮยอกเเจ..ฮยอกเเจ...ท่าทางจะโล่ง..เดี๋ยวฉันส่งนายไปก่อนนะเรียววุค..ท่าทางนายจะโดดยากสุด..”ดงแฮเเละซองมินหันมาบอก..เเล้วจึงส่งคนตัวเล็กสุดไป..

“อ่า..ซองมินตานายเเล้ว...”ว่าเเล้วคนที่ตัวอวบนั้น ดูเหมือนจะปีนยากนั้น..เเต่กลับกระโดดผ่านไปได้อย่างฉลุย..

“ทำไมมันเงียบๆนะ....เอาล่ะ..คงไม่มีอะไรหรอกนะ..ฮึบย่า!!!...”ดงแฮกะรโดดรวเดียว..จึงผ่านไปอีกฝั่ง..

หากเมื่อข้ามผ่านมาได้เเล้วกลับต้องตกใจ..ในสิ่งที่เห็นไปจนได้...

“!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

********************************************************************************************